Κυριακή 3 Μαΐου 2009

Περί Κριτικής


Όλοι έχουμε ή ερχόμαστε αντιμέτωποι κάποια στιγμή με το θέμα της κριτικής. Η κριτική περιλαμβάνει και τη θετική της πλευρά (από θετικές απόψεις μέχρι την κολακεία) και την αρνητική της πλευρά (από αρνητικές απόψεις μέχρι την μομφή). Μερικοί επιλέγουμε να την κρύψουμε κάτω από το τραπέζι και άλλοι επιλέγουμε να την δούμε – πως την εισπράτουμε και πως την εκφέρουμε.

Ξεκινώντας, κανείς έχει απόψεις για τα πράγματα – του αρέσουν, δεν του αρέσουν, συμφωνεί, διαφωνεί και τα λοιπά. Η άποψη αυτή μπορεί να δομηθεί ώστε να παράγει την κρίση που σύμφωνα με το λεξικό είναι η «εμπεριστατωμένη άποψη» για κάτι. Από την κρίση παράγεται η κριτική που είναι η αξιολόγηση φαινομένων. Ωστόσο, μέσω της χρήσης η λέξη κριτική, έχει φτάσει να σημαίνει επίκριση, δηλαδή μομφή ή αποδοκιμασία. Στην ακόμη πιο αρνητική έκφανση μπορούμε να φτάσουμε στην κατάκριση – την κατηγορία ή την έντονη αποδοκιμασία.


Πολλές φορές, με την κριτική (κυρίως αρνητική) που μας ασκείται πυροδοτείται ένας εσωτερικός μηχανισμός – αυτό που ήδη γίνεται μέσα μας «συνταιριάζει» με αυτό που ακούγεται. Κάποιες από αυτές τις φορές, ξυπνάει ο Θυμός.


Φτάνοντας στο κατώφλι του θυμού, είναι σοφό να αφουγκραστούμε το χρήσιμο αυτό συναίσθημα του θυμού.


Μπορώ να αφουγκραστώ το θυμό μου;

Τι είναι αυτό που με κάνει να αντιδρώ;

Επιτίθεμαι αμυνόμενος και δικαίως κατά την άποψη μου ή συμπεριφέρομαι κάπως αλλιώς;

Χρειάζεται να πάρουμε ευθύνη των συναισθημάτων μας, χωρίς να αποδίδουμε όλη την ευθύνη στον φορέα της κριτικής. Αυτό έχει να κάνει και με το θέμα της ευθυξίας. Μερικές φορές, τα πράγματα μπορεί να μην είναι ακριβώς όπως τα βλέπουμε λόγω της διαμόρφωσης που ο καθένας από εμάς έχει «υποστεί» ως παιδί.

Μέσα στα πλαίσια της διαμόρφωσης και της τυφλότητας μας, πολύ συχνά γινόμαστε αυτοί που εκφέρουν την καμουφλαρισμένη αρνητική κριτική χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι το κάνουμε. Αν λάβουμε υπόψη, ότι το 85% της επικοινωνίας βασίζεται σε μια μη λεκτική τέτοια, μπορούμε να καταλάβουμε πως παρορμητικά μπορούμε να πέσουμε σε αυτή την παγίδα.


Ο τρόπος συμπεριφοράς και ο τρόπος ομιλίας μπορεί να αλλάξει με τις εσωτερικές μας αλλαγές, κυρίως μέσω αυτών που παρατηρούμε για τον εαυτό μας και τους λόγους για τους οποίους αντιδρούμε στα πράγματα… Υπό αυτό το φως:


Βλέποντας ότι μας ενοχλεί η επίκριση, μήπως θα μπορούσαμε να γίνουμε πιο προσεκτικοί στο λόγο μας;

Αν δε μας ενοχλεί, μήπως μπορούμε να καταλάβουμε που και γιατί ενοχλούνται οι άλλοι;

Όταν τοποθετούμαι απέναντι σε ένα κείμενο, τοποθετούμαι στο περιεχόμενο του κειμένου ή στον γράφοντα το κείμενο;
Διαφοροποιείται η κριτική ανάλογα με το αν το άτομο είναι γνωστό ή άγνωστο;

Μήπως μια αποδοχή του εαυτού μας, μας κάνει πιο δεκτικούς στην κριτική (θετική ή αρνητική);

Αθηναΐδα και Ατόφιος

12 σχόλια:

Ατόφιος είπε...

Μια ακόμη ενδιαφέρουσα άποψη που βρήκα για το θέμα της κρίσης και θεώρησα ότι θα μπορούσε να ειπωθεί σε αυτό το σημείο...

"Η κριτική (judgement) είναι μια προσπάθεια να απομακρυνθούμε από, να διαφοροποιηθούμε και να ανυψωθούμε πάνω από κάποιον ή κάτι που θεωρούμε ότι είναι πρόβλημα ή προβληματικό... Αλλά η κριτική αρνείται ή κρύβει την ενοχή που μας οδηγεί να επικρίνουμε τους άλλους. Είναι η προσπάθεια μας να προβάλουμε στους άλλους την ενοχή που νιώθουμε βαθιά μέσα μας. Αυτοί που είναι "αθώοι", δεν έχουν την ανάγκη να εκφέρουν επικρίσεις.

Προσπαθείς να αποστασιοποιηθείς από αυτό το οποίο κρίνεις και προσπαθείς να δεις τον εαυτό σου ως διαφορετικό ή ανώτερο από αυτό. Για παράδειγμα, μπορεί να λες ότι θέλεις έναν σύντροφο, ωστόσο να έχεις ήδη κριτικάρεις του άντρες. Αυτό μπορεί να σε αποτρέψει να έχεις έναν σύντροφο. Το πρόβλημα με την κρίση είναι ότι μας παγιδεύει στο πρόβλημα. Επειδή αρνούμαστε να αποδεχτούμε την κατάσταση ως έχει, δεν μπορεί να μεταμορφωθεί ή να βελτιωθεί. Και καθώς αντιστεκόμαστε, το πρόβλημα παραμένει.

... Με την κρίση, κλειδώνουμε τον εαυτό μας σε ένα δωμάτιο μαζί με το πρόβλημα, εμποδίζοντας τις μεταμορφωτικές ιδιότητες της συγχώρεσης και της αποδοχής να δράσουν.

Barbarella είπε...

Καλημέρα σε όλους!

Πολύ δυνατή η παραπάνω άποψη Ατόφιε ...!

Σκέψεις...

Η κριτική κρύβει ή απωθεί την ενοχή… η ενοχή τι κρύβει, τι απωθεί…?
Σκέφτομαι ότι πίσω από την ενοχή θα κρύβεται ένας φόβος, αλλά τι φόβος , για ποιο πράγμα? Της αποκάλυψης, της προδοσίας , του πόνου, της επιλογής?
Διότι έρχεται και η ώρα της ΕΠΙΛΟΓΗΣ. Και η επιλογή έχει και κόστος και ευθύνη και κυρίως ΑΛΛΑΓΗ. Μια αλλαγή που μάλλον δεν προσχεδιάζεται, αλλά είναι κάτι τελείως ΑΓΝΩΣΤΟ.

Πόσο έτοιμοι είμαστε να αφήσουμε αυτό που ξέρουμε, τους ανθρώπους με τους οποίους σχετιζόμαστε (έστω και μέσω της κριτικής), την ζωή που γνωρίζουμε, για αυτό που είναι άγνωστο.
Τελικά ίσως ασκώντας κριτική να διατηρώ σχέσεις με ανθρώπους, με κομμάτια του Εαυτού μου και με τον μέχρι σήμερα τρόπο της ζωής μου.

Παρόλαυτά οι παραπάνω συνειρμοί δεν μου είναι ικανοποιητικοί (ασκώ κριτική..ε? χαχαχα!)
Σφαιρικά, νομίζω ότι η κριτική τελικά σχετίζεται με έλλειψη αυτογνωσίας. Κομμάτια μας που δεν βγήκαν στο φως μας προκαλούν συνέχεια, και η πρώτη αντίδραση πολλές φορές είναι η κριτική, είτε θετική είτε αρνητική.
Είναι ένα δύσκολο θέμα γιατί περιορίζει τη δράση, την χαρά , τη σύνδεση με το παρόν και ρουφά πολύ ενέργεια.

Αστραία είπε...

Μου άρεσαν πολλές από τις παραπάνω σκέψεις
Και συμπληρώνοντας θα έλεγα ότι η αρνητική κριτική στις προσωπικές σχέσεις είναι χάσιμο χρόνου και ενέργειας συνήθως και με τον τρόπο που γίνεται.
Έχω την εντύπωση πως ανήκει στις μεθόδους του κ. Σμιθ
και φανερώνει το "προφίλ" του. Προέρχεται από μια εσωτερική αίσθηση ανικανοποίητου,εσωτερική δυσφορίας ανταγωνισμό ζήλια, κακή διάθεση επιθετικότητα, νεύρα, κόμπλεξ, επίδειξη και ανοησία.
Δεν μου αρέσει να ξεκινάω με κριτική στις πρώτες τουλάχιστον επαφές με κάποιον και στην αρχή...
Αναστέλλω την κριτική και την ερμηνεία όχι την κρίση.
Αφήνω περιθώρια να ξεδιπλωθεί η σχέση και να αποδειχθούν κάποια πράγματα στην πορεία ανεξάρτητα από τα λόγια και τις δηλώσεις.
Δεν μου αρέσει να κάνω κριτική αν δεν ζητήσουν την γνώμη μου ή αν δεν προκληθώ να απαντήσω σε κάποια κριτική.
Δεν θέλω να ξεκινάω από το στραβό σημείο του άλλου και δεν θεωρώ ότι
πρέπει να επέμβω για να το διορθώσω ή να το επισημάνω.
Και η αλήθεια είναι ότι σπάνια λαμβάνω υπ όψιν μου την κριτική άλλων και μάλιστα την αρνητική, εκτός αν την ζητήσω εγώ.
Τις περισσότερες φορές την θεωρώ πρόβλημα του άλλου και
την αγνοώ ακόμη και αν είναι σωστή δεν με ενδιαφέρει γιατί συνήθως είναι κακοπροαίρετη, επιλεκτική μονόπλευρη έως ασυνείδητη και από ανθρώπους που θέλουν να σου μεταδώσουν το πρόβλημα τους.
Δεν νομίζω ότι οι άνθρωποι με την αρνητική κριτική γίνονται καλύτεροι αντιθέτως γίνονται χειρότεροι εκτός αν έχουν αρκετή υγιή αυτοπεποίθεση και ισχυρή ασπίδα προστασίας.
Ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος αν μειώναμε την ένταση της και αυξάναμε την ευθυκρισία και τον δημιουργικό διάλογο.
Την θεωρώ υπεύθυνη για πολλές από τις μαύρες ενεργειακές τρύπες
που δημιουργούνται στο αιθερικό σώμα μας,μια ψυχική μόλυνση και δυστυχώς αναγκάζεσαι πολλές φορές να απαντήσεις στην γλώσσα που μιλάει ο Σμιθ γιατί είναι και η μόνη που καταλαβαίνει....
Εκτονώνω όλη την επικριτική σκιά μου κριτικάροντας
την επικαιρότητα, ιδέες , βιβλία, συλλογισμούς, αναλύσεις, ιστορικά πρόσωπα, μυθικά ,
ακονίζοντας έτσι και το μυαλό μου.
Αλλά και σε προσωπικό επίπεδο αν προκληθώ μπορώ
να παίξω άνετα το παιγνίδι που σε πονεί και που σε σφάζει,
Διαφορετικά κάθομαι πολύ ήσυχα και χαλαρά.
Προτιμώ να αναλύσω και να κριτικάρω τον Μ. Αλέξανδρο παρά τον φίλο μου τον Αλέξανδρο.
Με ενδιαφέρει και μου αρέσουν οι συζητήσεις ενός επιπέδου Σωκρατικού και μαιευτικού διαλόγου για τις έννοιες που με απασχολούν.
Βαριέμαι τις τυπικές κλασσικές ιδέες την κατεστημένη λογική των πραγμάτων και τις πολύ συνηθισμένες συζητήσεις και η κριτική με αυτή την έννοια είναι πανταχού παρούσα και μόνιμο πρόβλημα άλυτο.
Μια συνηθισμένη κατάσταση ρουτίνας.
Με έλκουν οι συζητήσεις που είναι πέρα από το επίπεδο της προσωπικής κριτικής και να είναι απόψεις και πλατείς οι ορίζοντες της σκέψης και όχι
στενοί γύρω γύρω συνέχεια από ένα εγώ συγκρινόμενο και κρινόμενο επιθετικό ή αμυνόμενο.
Η διαφορά της κριτικής και της άποψης, είναι ότι η πρώτη είναι πιο προσωπική ενώ η δεύτερη πιο απρόσωπη.
Πχ μπορείς να έχεις μια άποψη γενική για τον βουδισμό
αλλά να αποφύγεις κριτική προσωπική για το βουδιστή φίλο σου
και να τον δέχεσαι έτσι απλά συζητώντας για τον βουδισμό και όχι
επικρίκοντάς τον γιατί είναι βουδιστής.
Είναι δικό του θέμα.
Τελειώνω με την σκληρή κριτική στην "κριτική"
με μία φράση!

Το «Ζήσε εσύ και άφησε τους άλλους να ζήσουν όπως θέλουν»

Άρτεμις είπε...

Αγαπημένη τρελή παρέα ,
Ενδιαφέρουσες και σφαιρικές οι οπτικές και συγκεκριμένη ξεκάθαρη βιωματική η αντιμετώπιση της κριτικής απο την Αστραία.
Ειδικά το ¨αν προκληθώ μπορώ
να παίξω άνετα το παιχνίδι που σε πονεί και που σε σφάζει¨το λάτρεψα ... και εννοείται με τον τρόπο του πολεμιστή...
Κάθε κριτική κάθε επιθετικότητα είναι η έκφραση μιας ανικανοποίητης ανάγκης λέει ο Μάρσελ Ρόζενμπεργκ .
Το τσακάλι και η καμηλοπάρδαλη μιλούν και βρίζονται .
Η γλώσσα του τσακαλιού είναι φτιαγμένη από κριτικές και υποδείξεις ορισμούς και κρίσεις. Η γλώσσα της καμηλοπάρδαλης είναι αυτή της καρδιάς ακούει εκφράζει συναισθήματα παίρνει το ρίσκο να δείξει πόσο τρωτή είναι και μοιράζεται τα όνειρα της. Επλέχθηκε ως σύμβολο της μη βίαιης επικοινωνίας επειδή είναι το ζώο που έχει αναλογικά την μεγαλύτερη καρδιά. Χάρη στον μακρύ λαιμό της βλέπει από ψηλά γεγονός που της δίνει την δυνατότητα να προβλέπει το αποτέλεσμα των πράξεων της μακροπρόθεσμα .Η καμηλοπάρδαλη ζητά και δίνει ενσυναίσθηση, ξέρει να αυτοεπιβεβαιώνεται .Το κάνει με εντιμότητα .Το τσακάλι σύμβολο της βίας είναι μέσα στο παιχνίδι της εξουσίας, βάζει ταμπέλες κρίνει κατατάσσει κάνει διαγνώσεις και έχει απαιτήσεις. Ελέγχει τους άλλους παίζοντας με τα συναισθήματα της ενοχής.
Ένα τσακάλι αναζητά πάντα αυτιά καμηλοπάρδαλης για να το βοηθήσουν να αποκωδικοποιήσει αυτό που προσπαθεί να εκφράσει καθώς είναι και αυτό καμηλοπάρδαλη αλλά έχει πρόβλημα γλώσσας.
Αν κάποιος ενοχληθεί ή αντιδράσει στην κριτική μας του λέμε πολύ συχνά αυτό που καθιέρωσε ο Φρίτς Πέρλς την δεκαετία του 70 ¨είσαι υπεύθυνος γι αυτό που νιώθεις κανείς δεν μπορεί να σε κάνει να νιώθεις οτιδήποτε¨ .
Πως το παραποιήσαμε αυτό ; ¨Aν αισθάνεσαι άσχημα με την κριτική μου πρόβλημα σου¨ . Τίνος είναι το πρόβλημα τελικά του επικριτή ή του αποδέκτη της κριτικής ή και των δύο; Μήπως αποφεύγουμε την αμοιβαία ευθύνη ;
Τι εννοούσε ο κ. Πέρλς ; ότι οι άλλοι δεν είναι αιτία των συναισθημάτων μας και το αντίστροφο . Τι ξεχνάμε;
Ότι οι συμπεριφορές μας επηρεάζουν τα συναισθήματα των άλλων……. και ευτυχώς δηλαδή.
Από την στάση της Αστραίας που εγώ δεν την καταφέρνω πάντα θα επισημάνω εδώ ότι ναι συνήθως η κριτική είναι κακοπροαίρετη, επιλεκτική μονόπλευρη έως ασυνείδητη και από ανθρώπους που θέλουν να σου μεταδώσουν το πρόβλημα τους όποτε δεν την ακούμε .
Νομίζω όμως ότι επηρεάζει έστω και λίγο τα συναισθήματα μας ειδικά αν προέρχεται από δικούς μας ανθρώπους και ναι δεν μας βελτιώνει.
Το σημαντικό είναι από ποιόν, πως εκφράζεται η κριτική και με ποια κίνητρα.
Νομίζω ότι αξίζει να αναλαμβάνω το μερίδιο ευθύνης μου για τις αντιδράσεις των ανθρώπων που με ενδιαφέρουν και να προσπαθώ να βρω την αλήθεια σε αυτές παρά να θεωρήσω ότι είναι πρόβλημα του άλλου .
Αξίζει να αναδιατυπώνω τα μηνύματα ¨εσύ είσαι¨ σε εγώ νιώθω ….έτσι… με αυτή την συμπεριφορά σου .
Δεν το κάνω πάντα αλλά δεν χρειάζεται κιόλας είναι ωραίο και πιο αποδοτικό το παιχνίδι που σε πονεί...
φιλιά πολλά

deBarzak είπε...

Παρουσιάζει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το θέμα της κριτικής και αυτό θα έλεγα ότι φαίνεται από την απουσία σχολίων. Πολλές οι σκέψεις που δημιουργούνται όταν στρεφόμαστε προς τα μέσα και όχι προς τα έξω.

Θα ήθελα να κάνω μια προσθήκη σε αυτό που ξεκίνησε η Άρτεμις σχετικά με την ευθύνη μας ως δέκτες, δηλαδή, με το πως λαμβάνουμε εμείς την κριτική των άλλων.

Ακόμα και αν δεν έχει να κάνει με εμάς, η κριτική είναι πάντα μια άποψη και σαν άποψη πρέπει να τη χειριζόμαστε. Δηλαδή, ως την οπτική γωνία κάποιου, η οποία ακόμα και αν μεταφερθεί σε εμάς με ειλικρίνεια, δεν παύει να είναι μια κατάθεση της δικής του πραγματικότητας.

Όσο διατηρούμε αυτή την αντίληψη στο μυαλό μας, διατηρούμε και μια στενότερη επαφή με την αλήθεια. Ταυτόχρονα, όμως, καταλαβαίνουμε καλύτερα την υποκειμενικότητα, τόσο της δικής μας πραγματικότητας (να μην ξεχνάμε την αυτοκριτική), όσο και των άλλων.

@Ατόφιε,

Πολύ μου άρεσε, ο τρόπος με τον οποίο σύνδεσες την κριτική με την ενοχή και το κόμπλεξ ανωτερότητας-κατωτερότητας. Θα μπορούσαμε άραγε να πούμε στη γλώσσα των μαθηματικών ΚΡΙΤΙΚΗ=ΠΡΟΒΟΛΗ ;

Ατόφιος είπε...

Χμμμ... Δεν ξέρω αν ΚΡΙΤΙΚΗ=ΠΡΟΒΟΛΗ... (Είναι και πολύ απόλυτη η γλώσσα των μαθηματικών με όλους αυτούς τους κανόνες - είμαι περισσότερο υπέρμαχος του ψάχνω και βρίσκω αυτό που ισχύει για μένα χωρίς να καθιερώνω πολύ αυστηρούς γενικούς κανόνες)...

Θα προσθέσω τρία πράγματα:

1. από το βιβλίο του Σάντσεζ που διαβάζω συνδέθηκα με την εξής άποψη:
Μια ερμηνεία της πράξης συνδέεται με τον τρόπο που "αντι-δρούμε" σε εξωτερικές επιθέσεις και κριτικές στο εγώ, ασχολούμενοι σε υπερβολικό βαθμό με το γνωστό και τη δεξιά πλευρά μας(το τονάλ) ξοδεύοντας ανούσια την ενέργεια μας. "Μη-πράξη" είναι η κυριαρχία στο εσωτερικό μας μέσω ανασκόπησης και αυτοπειθαρχίας ώστε να μην "αντι-δρούμε" με βάση προηγούμενες μαύρες τρύπες στο ενεργειακό μας σώμα αλλά να δίνουμε σε κάθε τι την αξία που του αρμόζει. Όχι υστερία και ευθυξία απέναντι στην κριτική αλλά ούτε και απάθεια ή παθητική επιθετικότητα και συσσώρευση θυμού. (Εγώ παίζω σε μεγαλύτερο βαθμό προς το παρόν στον δεύτερο πόλο... η απαραίτητη αυτοκριτική στο τέλος της ημέρας)

2. Παίρνω λαβή από την αυτοκριτική που είπα. Αλήθεια, άραγε μήπως με "κατηγορώ" με αυτή τη δήλωση; Είναι όμως κάτι που βλέπω σε μένα... Δεν είναι πιθανότερο να το διορθώσω βλέποντας το, παρά παραβλέποντας το; Αν αρνούμαι να δω την "αρνητική" μου πλευρά φοβούμενος μην χαλάσω την εικόνα μου είναι πολύ αυτοπεριοριστικό. Εξίσου αυτοπεριοριστικό είναι το να εμμένω σε μια "αρνητική" πλευρά προκειμένου να επιβεβαιώσω το παρελθόν μου (π.χ. Έτσι είμαι εγώ... αυστηρός).

3. Το μάθημα που πήρα την εβδομάδα που μας πέρασε!

Μια εξωτερική συνεργάτιδα μου ζήτησε να κάνω τις παρατηρήσεις μου για τη δουλειά χωρίς "φόβο" και "πάθος" στην υπάλληλο της. Όπως είπε χαρακτηριστικά -
"Αν προστατεύεις τους ανθρώπους γινόμενος η ασπίδα τους, δεν τους επιτρέπεις να μεγαλώσουν"Αυτό κι αν είναι μάθημα!!!

Άρτεμις είπε...

Αυτό κι αν είναι μάθημα!!!
..... προς αποφυγή ...
Βάζω στοίχημα ότι η εξωτερική συνεργάτιδα τα ξέρει όλα και έχει άχρηστους υπαλλήλους οι οποίοι μετά τις επικρίσεις έχουν καταντήσει παντελώς άχρηστοι.
Η υπάλληλος μετά την χωρίς φόβο και πάθος συζήτηση αποκλείεται να έγινε πιο αποδοτική...
Ως ώριμος προιστάμενος υπερασπίζεις και προστατεύεις τους υφισταμένους σου απο επικρίσεις άλλων δεν ζητάς κιόλας να τις κάνουν, και αναλαμβάνεις την ευθύνη εσύ να μιλήσεις στην υπάλληλο σου χρησιμοποιώντας την τέχνη της υποκίνησης.
Λειτουργείς υποστηρικτικά και ως ομάδα με τους υφισταμένους σου λύνοντας τέτοια θέματα εσωτερικά και κατ ιδίαν.Δεν χρησιμοποιείς τρίτους ως ασπίδα για να μην εκφράσεις εσύ την δυσαρέσκεια σου. Έχει σίγουρα ταλέντο ηγεσίας η συγκεκριμένη ....
Φιλιά
στους κ. Επιδιορθωτές

Ατόφιος είπε...

Προς αποφυγή... παρεξηγήσεων (και κριτικής)!

1. Δεν υποστηρίζω ότι η συγκεκριμένη κυρία είναι η κα. Τέλεια. Την ξέρω ελάχιστα και είμαι σίγουρος ότι... έχει τα δικά της!
2. Δεν υποστηρίζω ότι είμαι ο κος. Τέλειος! Απλά είμαι σε μια θέση "συντονιστή" στη συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων.
3. Αναπόφευκτα έρχονται στιγμές που όταν δεν κάνουν τη δουλειά τους οι συνεργάτες μου, αναγκάζομαι να την κάνω εγώ. Αυτό προσπαθώ να αποφύγω, και αν δεν μιλήσω εγκαίρως τότε θα υπάρξει η πιθανότητα να την κάνω εγώ για κάθε έναν από τους συνεργάτες που προσπαθεί να "λουφάρει" ή απλώς δεν ξέρουν τι είναι αυτό που ζητείται. Όταν είναι πολλοί καταλαβαίνεις τι γίνεται...

Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν οι περιπτώσεις που αναφέρεις. Δεν ισχύει όμως για όλες τις περιπτώσεις!

Τελοσπάντων... Συμφωνώ να διαφωνώ! Δεν χρειάζεται ταύτιση απόψεων στο τέλος της ημέρας! Χρειάζεται αλληλοσεβασμός απόψεων και καταλαβαίνω αλλά δεν ασπάζομαι την άποψή σου (στη γενίκευση που λέχθηκε)!

EL.ZIN είπε...

Καλησπέρα στην ομάδα Αυτογνωσίας!

Η κριτική με την έννοια της επίκρισης.... είναι πόλεμος!

Η τέχνη του πολέμου προϋποθέτει
να γνωρίζεις τον εαυτό σου
καλά αλλά... και τον εχθρό.

Οι "Πέτρες" των επικριτικών Λαιστρυγόνων,
των απογόνων των Πέτρινων ανθρώπων,
έχουν βουλιάξει πολλά
καράβια συντρόφων,
που ξεκίνησαν ένα ταξίδι
και έχουν καταστρέψει πολλές σχέσεις ανθρώπων.
Μαζί με την μανιακή χρήση του "εγώ" και του Γνωστού
αποτελούν την νέμεση της ανθρωπότητας και μεταδίδονται σαν ιός, φτιάχνοντας
...τους μικρούς τυράννους.

Απαιτείται κρίση και διάκριση για να ξεκινήσει κάποιος μια σχέση
και όχι επίκριση και κατάκριση.

Μόνο έτσι χτίζονται γέφυρες επικοινωνίας και δημιουργικού
διαλόγου.

Υ.Σ
Σε ευχαριστούμε Ατόφιε για την βοήθεια σου, την συνεργασία
και την εύστοχη παράθεση των εξαιρετικών πληροφοριών,
που κατέθεσες
στο θέμα της ανάρτησης
"ο τρόπος του Υπερανθρώπου"!

Άρτεμις είπε...

Χαιρετώ τους δασκάλους Πολεμιστές,
Ναι η επίκριση είναι βίαιη επικοινωνία και μιας μορφής επίθεση γιατί συνήθως γίνεται με κακή πρόθεση.
Οπότε έστω και αν έχουμε ως αρχή στις Πολεμικές Τέχνες να μην επιτιθέμεθα πρώτοι προκαλεί την άμυνα και την επίθεση...ιδανικά με μια κίνηση (για εξοικονόμιση ενέργειας).
Η επίκριση είναι συνειδητή ή ασυνείδητη ενεργειακή επίθεση και προκαλεί διαταραχή της αρμονικής ροής και διαρροή ενέργειας.
Ο Ερμής κρατάει το κηρύκειο και μας κλεβει, χρειαζόμαστε ασπίδα και την βοήθεια του Ασκληπιού για να θεραπευσουμε τον εαυτό μας απο τέτοιες επιθέσεις...
Καληνύχτα στους οδηγούς και τους συνοδοιπόρους...

Ατόφιος είπε...

Σας ευχαριστώ αγαπητοί φίλοι ΕL.ΖΙΝ. για τα καλά σας λόγια.

Ουσιαστικά σύμφωνα με την κατανόηση μου απαιτείται στον αυτογνωστικό δρόμο μια άψογη χρήση του "εγώ" της δεξιάς πλευράς, και του "εμείς" της αριστερής πλευράς. Το "εγώ" που αντανακλά την ατομικότητα και τη διαφορετικότητα της ενσαρκωμένης εμπειρίας, και το "εμείς" της κοινής ανθρώπινης, συλλογικής εμπειρίας που μοιραζόμαστε. Όχι το "εγώ" της "εγωπάθειας", αλλά ούτε το "εμείς" του "όχλου" και της "τάξης"...

Το εγώ της αριστερής πλευράς του εγκεφάλου - το εμείς της δεξιάς πλευράς. Μήπως η ιδανική θέση του σημείου συναρμογής είναι στη μέση; Ίσως το κηρύκειο του Ερμή να είναι αυτό που δίνει το χτύπημα του ναγουάλ και θεραπεύει... :)

Καληνύχτα σε όλους τους συνοδοιπόρους!

Υ.Σ.

Τοποθετώ κι εδώ τα βιντεάκια που τοποθέτησα στο blog των ΕΛ.ΖΙΝ. γιατί πραγματικά έχουν πολύ χρήσιμες πληροφορίες για όλους μας!

http://www.youtube.com/watch?v=kqKpuhAT2iM

http://www.youtube.com/watch?v=3l39Bxm04ao

Αστραία είπε...

Καλό απόγευμα στους φίλους τις φίλες και σε όλους τους αγαπητούς μας πολεμιστές.
Ίσως η δικλείδα ασφαλείας ανάμεσα στο εγώ και το εμείς να είναι η συνείδηση, η αυτοπαρατήρηση και η συνειδητοποίηση του παρατηρητή.
Το "εμείς" δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για τη ατομική μας ευθύνη και το "εγώ" είναι απαραίτητο για την ανάληψη αυτής της ευθύνης.
Είναι το "εγώ" που επικρίνει και ξεκινάει το πόλεμο της διαχώρισης και της διαίρεσης και είναι το "εμείς" εγώ και εσύ, που
προσπαθεί να κρίνει να διακρίνει και να ενώσει.
Και ΕΓΩ ...φωνάζει η νοικοκυρά με το καλάθι και επιτίθεται με λύσσα στον Νίο
και μετατρέπεται σε Σμιθ.
Είναι ένα αβέβαιο ανασφαλές τραυματισμένο, πεινασμένο "εγώ" με χαμηλή αυτοεκτίμηση ή ανεδαφική χωρίς υπόβαθρο ουσιαστικής γνώσης, υπερεκτίμηση που επικρίνει συνέχεια και προσπαθεί να κλέψει προσοχή και ενέργεια, επιβεβαίωση μέσω των αρνητικών συναισθημάτων που προκαλεί.
Και είναι αυτό το "εγώ" που με χαιρεκακία ακόμη και αν δεν καταφέρει να επουλώσει τα τραύματα του και τις μαύρες τρύπες του, είναι πολύ ικανοποιημένο αν καταφέρει να χαλάσει κάτι και να βουλιάξει κάποιο καράβι σπέρνοντας έριδες, αμβιφολίες απογοητεύσεις και φιλονικίες,
καταφεύγοντας σε μια στείρα αρνητική επίκριση πάντα.
Ανάμεσα στο 'εγώ "του γνωστού δεξιού και στο "εμείς" του άγνωστου αριστερού ναγουάλ, ίσως η ευθυκρισία και η γνώση να είναι η μόνη διέξοδος και η θεραπεία
να επιτυγχανεται με
μια υγιή αυτοκριτική, την ανασκόπηση και το ονείρεμα του Μορφέα και του Ασκληπιού.
Να ξεκινάει κανείς το πρώτο βήμα
της αρχής, σαν ήμισυ του παντός,
με το "καλό" πόδι και ΔΙΑΚΡΙΝΩ
ίσως σημαίνει ΓΝΩΡΙΖΩ.

Velvet Revolution