Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009

Όλα καλά στη ζούγκλα…

Αναζητήστε τον Μπιλ!


Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα…
Είπε η λέαινα στο λιονταράκι της!
Και ...συνεχίζει αναρωτούμενη:
Γιατί να δρούμε αυτοκαταστροφικά και να μη σκεφτόμαστε δημιουργικά
βελτιώνοντας τον εαυτό μας και το κοινωνικό σύνολο;
Γιατί πρέπει να εξοντώνουμε την κατσίκα του γείτονα
αντί να πάρουμε μια δική μας;
Γιατί να κλέβουμε προσοχή και ενέργεια με ανορθόδοξες μεθόδους
αντί να συνεργαζόμαστε και να εκτιμούμε το κυβικό εκατοστό τύχης
όταν το συναντούμε οπουδήποτε;
Γιατί οι άντρες καταλήγουν –ούληδες -άκηδες Κωστάκηδες Γιωργάκηδες,
πολίτες γ΄κατηγορίας και άντρες β΄ διαλογής χαμένοι στην μετάφραση
και ξεχασμένοι εδώ και εκεί;
Γιατί οι γυναίκες καταφεύγουν στο εφησυχασμένο καθωσπρεπισμό και μπερδεύουν το σεβασμό, τον αυτοσεβασμό με την ανοχή και την υποχώρηση;
Γιατί να γινόμαστε καταναλωτές μιας διαφημιστικής κοινωνικής διαμόρφωσης των εκάστοτε εξουσιαστικών αντιλήψεων που μας χειρίζονται και μας απομυζούν;
Γιατί να φυλακιζόμαστε σε ένα δωμάτιο του Λαβύρινθου της γνώσης
μονόπλευροι και δογματικοί;
Γιατί να μπαίνουμε χωρίς νήμα χωρίς σύνδεση χωρίς σημείο αναφοράς,
φτερά στον άνεμο,ανεμομαζώματα ανεμοσκορπίσματα
αναλώσιμων αποπροσανατολιστικής κουλτούρας;

Γιατί πρέπει να είναι μόνο "μέσα" στενός μικρόκοσμος
ή μόνο "έξω" μαζικά μακρόκοσμος ;
Ποιος είναι άραγε αυτός ο Μπιλ;

Η παρέα μιας βελούδινης επανάστασης
και η Αστραία ψάχνοντας να βρεί τον "Μπιλ"
εύχεται σε όλους
συμφωνούντες διαφωνούντες
γκρινιάρηδες και παραπονιάρηδες
αισιόδοξους και απαισιόδοξους,
συνεπείς ασυνεπείς,
καστανεντικούς, μπειλικούς δραματοθεραπευτικούς,
οδυσσειακούς χριστιανούς, βουδιστές, φροϋδικούς και φρομικούς,
ψυχαναλυμένους,συναισθηματικά εγκλωβισμένους, ανασκοπούντες, μαζοχιστές , ανικανοποίητους,αυτοκαταστροφικούς, δημιουργικούς,νευρικούς, ανεκτικούς, ήρεμους, θυμωμένους, σεμιναριόπληκτους, βιωματικούς, αγνωστικιστές ,
πυθαγοριστές, βενιζελικούς, ολυμπιακούς, συμβιβασμένους,
αντικομφορμιστές, μικροαστούς, μυστικιστές και ονειροπόλους,

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
δροσερά αυτογνωστικό και βελούδινα επαναστατικό!
Τον Σεπτέμβρη στη άλλη τάξη…
Ίσως στην ζωή δεν υπάρχουν ...ανεξεταστέοι!


Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009


ΑΝΑΠΝΟΗ


Ότι η αναπνοή σημαίνει ζωή το γνωρίζουμε. Επίσης γνωρίζουμε πολλά, και για την λειτουργία της. Υπάρχουν όμως και κάποια άλλα τα οποία μας είναι τελείως άγνωστα και τα οποία αρχίζουν τώρα, να γίνονται σιγά σιγά γνωστά.
Έχουν σχέση με τον χειρισμό της, ο δε χειρισμός της πάλι έχει σχέση με το ενεργειακό κομμάτι του ανθρώπου, οπότε φτάνουμε στο σημείο να μιλάμε για χειρισμό ενέργειας.
Δύο λέξεις που πάντα έκρυβαν και κρύβουν μυστικά.
Ο διαφορετικός τρόπος χειρισμού της μας δίνει και ανάλογα αποτελέσματα.
Έτσι άλλο ρυθμό έχουμε όταν θέλουμε να ηρεμήσουμε μυαλό και συνασθήματα, άλλο όταν πάμε για γέννα και άλλο όταν αναζητούμε ενέργεια και δύναμη.
Για να μάθεις να χειρίζεσαι όμως κάτι, ό,τι και να είναι αυτό, πρέπει πρώτα να ασχοληθείς μαζί του. Πρέπει να του αφιερώσεις χρόνο. Πρέπει να το " σπουδάσεις " .
Θα πρέπει να έχεις αποκτήσει την ικανότητα να θυμάσαι,να παρατηρείς, να παραφυλάς.
Αν μπορούσαμε να το πετύχουμε αυτό,το πιθανότερο είναι οτι θα βλέπαμε,μια αναπνοή, χαοτική, ρυχή, χωρίς ρυθμό, η οποία ακολουθεί τον χαοτικό τρόπο σκέψεως, συναισθημάτων και γενικά όλης της ζωής μας.
Αν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι σε αυτό το χάος, θα λέγαμε οτι υπάρχουν δύο δρόμοι για να το πετύχουμε.
Ή αρχίζουμε να βάζουμε την ζωή μας σε τάξη, οργάνωση -ο καθένας δίνει εδώ την ερμηνεία του- οπότε στην διάρκεια, θα μπει σε τάξη μέχρι κάποιο βαθμό και η αναπνοή.
Η ξεκινάμε αντίστροφα. Αφιερώνουμε κάποιο διάστημα στην παρατήρησή της με σκοπό, αποκλειστικά και μόνο, να εγκαταστήσουμε ένα νέο τρόπο, ο οποίος να περιέχει μέσα του ρυθμό.
Ένα καλό επίπεδο είναι όταν καταφέρνουμε και πετυχαίνουμε αναπνοή ύπνου,σε αρκετά διαστήματα μέσα στην καθημερινότητα μας.
Τα υπόλοιπα καλά έρχονται στην διάρκεια.
Ο εκνευρισμός και κάθε άλλο αρνητικό συναίσθημα δεν μπορούν να αντέξουν σε μια ρυθμική και μόνο ρυθμική αναπνοή.Μόνο όταν σπάει αυτός ο ρυθμός καταφέρνουν και αποκτούν πρόσβαση.
Στις πολεμικές τέχνες, που ένας κρυπτόμενος σκοπός τους είναι η αυτογνωσία και η αυτοβελτίωση, η αναπνοή κατέχει βασικό ρόλο.
Οι μεγάλοι αθλητές ότι και να είναι αυτοί, έχουνε μάθει, και μπορούν να κοντρολάρουν την αναπνοή τους. Δεν μπορείς να είσαι μεγάλος αθλητής αν δεν έχεις έλεγχο στην αναπνοή σου.
Αν μπορούσαμε να ασχοληθούμε μαζί της όπως και με κάθε άλλο είδος γυμναστικής,μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα,θα βλέπαμε πολύ χειροπιαστά αποτελέσματα.
Εμείς όμως, είτε επειδή δεν γνωρίζουμε,είτε επειδή δεν θυμόμαστε, η επειδή δεν έχουμε χρόνο, δεν ασχολούμαστε καθόλου μαζί της, με αποτέλεσμα αυτή να συμπεριφέρεται ανεξέλεγκτα και εμείς να γεμιζουμε δηλητήρια.
Το θέμα αναπνοή και δύναμη είναι απο μόνο του ΘΕΜΑ
και το αφήνουμε προς το παρόν στην άκρη.

Και ίσως η αναπνοή να είναι η σύνδεσή μας με τον ρυθμό, και μέσω του ρυθμού με το Σύμπαν.
Είναι τυχαίο ότι το Big Bang το λένε και "Μεγάλη Αναπνοή";
Κι αυτό με τη σειρά του, μας παραπέμπει σε μια άλλη λειτουργία της αναπνοής, που κατά την εσωτερική φιλοσοφία, είναι η δημιουργική λειτουργία.
Υποσυνείδητα, όλοι χρησιμοποιούμε την αναπνοή ΚΑΙ με αυτόν τον τρόπο, ζωογονώντας εικόνες, ιδέες, σκέψεις, όνειρα, επιθυμίες, εμμονές, συναισθήματα.
Αλλάζοντας τον τρόπο της αναπνοής μας αλλά και συνειδητοποιώντας αυτή τη δημιουργική λειτουργία, μήπως θα μπορούσαμε να καθαρίσουμε, να συντονίσουμε και να επιτύχουμε αρμονική συνεργασία της προσωπικότητάς μας με το βαθύτερο Είναι μας;
Ας προσέξουμε αυτοπαρατηρούμενοι, ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΑΝΟΥΜΕ με την αναπνοή μας....

ΑΝ : αναζητώ - Α : κέντρο καρδιάς - ΠΝΟΗ : ζωή
ΑΝαζητώντας το κέντρο της καρδιάς περπάτησα σε δρόμους, μια μέρα κοίταξα τον ουρανό και νιώθοντας χαμένη, φώναξα με όλη μου τη δύναμη ΑΑΑΑΑΑ........μέχρι που κόπηκε η ΠΝΟΗ.
Ο χρόνος σταμάτησε.... τίποτα ..... κενό
Και ξαφνικά σα να με έσπρωξε κάτι δυνατά στην πλάτη και πήρα μια βαθιά ΑΝΑΠΝΟΗ
Και κατάλαβα ότι έψαχνα να βρω αλλού, αυτό που πάντα ήταν εδώ.
Και άρχισα να βλεπω τη Γή και τα Αστέρια, μαζί και όχι χώρια ... και παρατήρησα ότι με την αναπνοή μια γέφυρα εμφανίζεται ανάμεσα στη Γή και τον Ουρανό και αναρωτήθηκα, πως θα ήταν να την περπατήσω.... και ξεκίνησα αναπνέοντας.

Αιρετικός – Το μολύβι - Barbarella

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2009

Ένας χρόνος ταξίδι ....



Καθώς είχα ξεκινήσει με την πρώτη ανάρτηση για τον Οδυσσέα, μου ανατέθηκε να κλείσω τον κύκλο με έναν απολογισμό….Δεν θα κλείσω τον κύκλο…. Αναρωτιέμαι ο Οδυσσέας μήπως κάπου ξεχάστηκε; … έμεινε σε ένα σταθμό έχοντας όραμα την Ιθάκη με την γερή αρματωσιά μιας αγάπης ; …ή ξέχασε τελείως την Ιθάκη;
Ανοίξαμε ένα παράθυρο επικοινωνίας με αυτό το καράβι στην θάλασσα του διαδικτύου και είχαμε την τύχη να συναντηθούμε με ενδιαφέροντες και αξιόλογους αναζητητές, και με Πολεμιστές δεξιοτέχνες του τόξου . Mας ταξίδεψε πιο μακρυά από όσο περιμέναμε ...
Εξασκηθήκαμε στην αυτοπαρατήρηση, στην κριτική σκέψη, στην ενδοσκόπηση μέσα από την αλληλεπίδραση αυτής της επικοινωνίας ίσως με διαφορετικό σημείο εκκίνησης και τρόπο ο καθένας .
Μας δόθηκαν τα ερεθίσματα για να δούμε και να ψάξουμε και άλλα μονοπάτια…. Ήταν κύκλος;
Μάλλον ζωγραφίσαμε έναν πολύχρωμο πίνακα….. λίγο αφηρημένης τέχνης αλλά φωτεινό και όμορφο …
Ίσως δεν βρήκαμε κοινό κέντρο αναφοράς αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ομάδα θα πει πως είμαστε στο ίδιο καράβι .....ας μην ξεχνάμε την φιλία, την εμπιστοσύνη, την αποδοχή, τον σεβασμό και το μοίρασμα .
Ας ξεκινήσουμε ένα καινούργιο ταξίδι ….με προορισμό και στόχο και μπούσουλα που στρέφει το καράβι….και θα πάμε και τραβέρσο καμιά φορά …αλλά μαζί εμείς…
Ας αφήσουμε εκτός τα αρπακτικά, τις λυκοφιλίες, τους ανταγωνισμούς και τα “ο καθένας για την πάρτη του” επειδή νομίζουμε ότι είμαστε έτοιμοι πολεμιστές και εμείς την βρήκαμε την αλήθεια.
Δεν μας ταιριάζουν αυτά . Επί του πρακτέου και καθημερινά ….κρίνονται οι Πολεμιστές …όχι στις θεωρίες….

Υποσχέθηκα ότι θα ρετουσάρω το κείμενο του Αιρετικού αλλά συγχωρέστε με δεν θα το κάνω γιατί παρά τους διαξιφισμούς μας, εκτιμώ ιδιαίτερα και δεν θέλω να αλλοιώσω την ειλικρίνεια, την αυθεντικότητα, την διάθεση προσφοράς και την καθαρότητα της πρόθεσης του.
Το παραθέτω λοιπόν αυτούσιο και ....χωρίς τόνους ….

"Πολλοι απο εμας, καποια στιγμη στην ζωη μας, ειμαστε σε αναζητηση ατομου η ατομων με σκοπο να δημιουργησουμε καποια ομαδα η σε αναζητηση καποιας αλλης.
Αυτο κανει αυτος που ψαχνει να δημιουργησει μια οικογενεια, το ιδιο κανει και ο αλκολικος
η ναρκομανης που μπαινουν σε καποια ομαδα υποστηριξης αλλα και το ιδιο κανει και καποιος που
σε καποια φαση της ζωης του αρχιζει και παιζει με την λεξη αυτογνωσια.
Ο καθενας εχει καποιο δικο του λογο. Ολοι ομως στην πραγματικοτητα θελουμε το ιδιο πραγμα.ΒΟΗΘΕΙΑ. Υποσυνειδητα ξερουμε οτι πολλα πραγματα, ειναι αδυνατον να τα καταφερουμε μονοι μας, οποτε θελουμε συμπαρασταση και απο καποιον αλλον.
Δεν αντεχω να ειμαι μονος μου γι αυτο το λογο κανω οικογενεια.
Δεν μπορω μονος να κοψω το ποτο η τα ναρκωτικα μπαινω σε ομαδα και παιρνω βοηθεια απο εκει
Δουλευοντας μεσα σε ομαδα γνωριζω τον εαυτο μου και προχωραω.
Ποιος ηταν ο δικος μου λογος που βρεθηκα τον τελευταιο χρονο σε μια τετοια ομαδα παρεα?
Θα ελεγα οτι αυτο ηταν το <κατι διαφορετικο>. Το να μαζευομαστε καθε εβδομαδα μερικα ατομα με κυριο θεμα συζητησης ο εαυτος μας και πως να τον εξελιξουμε, ηταν κατι που δεν το ειχα κανει ποτε, οποτε ηταν κατι νεο και σαν νεο, ενδιαφερον.
Δεν φαινοταν οτι ηθελα να παρω κατι συγκεκριμενο απο αυτην. Ενδομυχα ισως, βοηθεια σε κατι,ποιος ξερει?
Πιστευα ομως οτι θα μπορουσα εγω να προσφερω, παρουσιαζοντας και αναλυοντας θεματα τα οποια ειχα μελετησει και ασχοληθει.
Ενα ακροατηριο δηλαδη.
Ποιες ειναι οι εντυπωσεις μου μετα ενα χρονο και τι αλλαγες εγιναν?
Οσον αφορα εμενα,αισθανομαι οτι επεσαν οι υψηλοι τονοι με τους οποιους ξεκινησα. Η αισθηση του παντογνωστη αρχιζει να μπαζει.
Αντιρησεις υπαρχουν, οταν πρεπει να υπαρχουν και σταματησαν οι στειρες αντιπαραθεσεις. Η αντιθετη αποψη με την δικη μου, μου προκαλει μικροτερο εκνευρισμο τωρα. Απο την αλλη πλευρα, δεν νοιωθω οτι εμαθα κατι καινουριο οσον αφορα το κομματι της αυτογνωσιας. Τα θεματα ειναι πολλες φορες υποτονικα και χρειαζεται προσπαθεια για να μπορεσει να γινει μια ανεκτη συζητηση. Ο χαρακτηρισμος σαν ομαδα-παρεα,
εχει μεσα της το σημειο της χαλαροτητας και δειχνει οτι το υποτιθεμενο θεμα με το οποιο ασχολειται,η αυτογνωσια,δεν αντιμετωπιζεται με την απαιτουμενη σοβαροτητα που θα επρεπε, οποτε και τα αποτελεσματα που παιρνουμε ειναι κατωτερα απο τα αναμενομενα.
Οι παρεες οταν δεν εχεις τιποτα να παρεις τελειωνουν.
Οι ομαδες ακομη και αν αλλαζουν τα ατομα, παραμενουν.
Υπο την προυποθεση να υπαρχει αρκετη ενεργεια, για να κρατιεται ζωντανη σαν εννοια και να συνεχισουν να προσερχονται στην αυρα της καινουρια ατομα.
Περα απο αυτο ομως, εχω μια αισθηση οτι υπαρχει μια ποιοτητα που δεν υπαρχει εκει εξω.
Εχω αμφιβολιες ομως αν αυτο απο μονο του, ειναι αρκετο για να επιβιωσει".
ΑΙΡΕΤΙΚΟς.
Εμπνευσμένη και επίκαιρη στον απολογισμό μας η ανάρτηση του φίλου μας stavrosn "O δρόμος του να βαδίζεις μόνος " http://stavrosn.blogspot.com/

Τα παραπάνω είναι προσωπικές και αυθαίρετες απόψεις και ναι η υποκειμενική αντίληψη της πραγματικότητας και δικό μας το πρόβλημα ….αλλά ας συλλογιστούμε…..
Α... και μεγάλο και κουραστικό το κείμενο ……
ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ, Άρτεμις


Δευτέρα 25 Μαΐου 2009

Ταξίδι στ' όνειρο


Τα όνειρα που πάντα περισσεύουν
κι' αλήθεια που δεν γίνονται ποτές
ταξίδια του μυαλού που σε μαγεύουν
και χάνονται μακριά μέσα στο χθες.

Μαζί σου θα χαθώ μέσα στο χρόνο
ταξίδι μακρινό με το μυαλό
το όνειρο που πάντα περισσεύει
θα κάνουμε μαζί πραγματικό.

Τα όνειρα που πάντα περισσεύουν
κι αλήθεια δεν γίνονται ποτές
καράβια στο μυαλό μας αραγμένα
ταξίδι θα μας πάνε, αν το θες.

Don Alejandro

Τρίτη 19 Μαΐου 2009

Αυτογνωσία - Αυτοπαρατήρηση - Παρατηρητής - Παρατηρούμενος


Η Αυτογνωσία, που πρέπει να είναι ο σκοπός της ζωής μας, ξεκινάει από την Αυτοπαρατήρηση. Αυτοπαρατήρηση είναι η μη ταύτιση με τα εξωτερικά πράγματα, τα άτομα κι ακόμα είναι μια προσοχή μέσα μας, σ’ αυτό που συμβαίνει στην ανθρώπινη μηχανή. Είναι μια συνειδητή προσοχή. Μια κατάσταση συγκέντρωσης σ’ αυτό που συμβαίνει στο εσωτερικό μας, μέσα μας. Αυτά που συμβαίνουν έξω δεν έχουν μεγάλη σημασία.

Όσο κι αν νομίζουμε ότι αυτό είναι εύκολο, αν το προσπαθήσουμε, θα δούμε ότι είναι πολύ δύσκολο, στην αρχή τουλάχιστον. Κι αυτό γιατί ζούμε μέσα στην μηχανικότητα. Τίποτα δεν κάνουμε συνειδητά. Νομίζουμε ότι είμαστε συνειδητοί. Το πρωί τρώμε βιαστικά το πρωινό μας και συγχρόνως σκεφτόμαστε τα προβλήματα της δουλειάς, τα ραντεβού που έχουμε, τις προτάσεις που έχουμε να κάνουμε, τους λογαριασμούς που έχουμε να πληρώσουμε κλπ. Το ίδια συνεχίζουμε και στο δρόμο για τη δουλειά. Και όταν είμαστε στη δουλειά, σκεφτόμαστε πως έχουμε να πάμε Σούπερ Μάρκετ, να βγάλουμε τον σκύλο βόλτα, να πάμε με κάποιους φίλους για φαγητό. Κι αν μας ρωτήσει κανείς τι φάγαμε το πρωί, δεν θα μπορέσουμε να του απαντήσουμε, γιατί δεν θυμόμαστε, γιατί όταν τρώγαμε, δεν ήμασταν εκεί, δεν ήμασταν συνειδητοί.


Πώς λοιπόν να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας, όταν εμείς απουσιάζουμε από αυτόν; Τι πρέπει να κάνουμε; Να τον χωρίσουμε σε δύο. Σε παρατηρητή και παρατηρούμενο. Κι αυτό θα γίνει μόνο αν είμαστε συνειδητοί. Κατά την διάρκεια της ημέρας, σε ό,τι κάνουμε. Να είμαστε σε κατάσταση αυτοεπαγρύπνησης. Τρώγοντας το πρωινό μας η συνείδησή μας θα είναι εκεί, θα νιώθουμε ότι τρώμε, ότι πίνουμε τον χυμό μας. Κι αν ο νους μας πάει να μας ταξιδέψει αλλού, εμείς, όντας συνειδητοί, δεν θα ξεγελαστούμε, θα παραμείνουμε σ’ αυτό που κάνουμε τώρα. Όντας συνειδητοί δεν θα χάνουμε ενέργεια. Κι αν συνεχίσουμε αυτή την άσκηση του Παρατηρητή , που είναι η συνείδηση, και του Παρατηρούμενου, που είναι όσα κάνουμε: οι συμπεριφορές μας, οι ψυχολογικές μας καταστάσεις. Θα μπορέσουμε την ώρα που κάνουμε κάτι, να αντιλαμβανόμαστε αυτό που κάνουμε αν είναι σωστό, αν αυτό είναι ένα ελάττωμα και κάθε φορά που θα μας βγαίνει να το παρατηρούμε και σιγά σιγά να το εξαφανίζουμε.


Όταν είμαστε χωρισμένοι σε Παρατηρητή και Παρατηρούμενο και μας βγει ένα ελάττωμα, τεμπελιά, θυμός, υπερηφάνεια, ο Παρατηρητής-Συνείδηση θα το αντιληφθεί. Δεν θα ταυτιστούμε με αυτό, θα δουλέψουμε πάνω σ’ αυτό και κάθε φορά που θα παρουσιάζεται, θα φροντίζουμε σιγά-σιγά να το εξαφανίζουμε. Δεν θα είναι βέβαια εύκολο, αλλά δεν θα είναι και ακατόρθωτο.

Η αυτοπαρατήρηση είναι μια αίσθηση που έχει ατροφήσει, γιατί δεν έχει χρησιμοποιηθεί. Και με τον τρόπο που τη βάζουμε σε λειτουργία, αρχίζει να εξελίσσεται. Όταν π.χ. έχουμε ένα χέρι στον γύψο αρκετό καιρό, όταν βγάλουμε τον γύψο, αυτό δεν θα λειτουργεί. Θα χρειαστεί ένα χρονικό διάστημα με ασκήσεις, για να λειτουργήσει φυσιολογικά.

Με τον τρόπο που αυτοπαρατηρούμαστε αναπτύσσεται αυτή η αίσθηση και φαίνεται κάτι συνηθισμένο για μας να αυτοπαρατηρούμαστε. Όταν δεν αυτοπαρατηρούμαστε δεν βλέπουμε την αντίδραση, δεν βλέπουμε τίποτα. Μόνο ταυτιζόμαστε με τα εξωτερικά πράγματα, χάνουμε ενέργεια και ξεφεύγουμε από τον στόχο μας, την αυτογνωσία. Αν μας βρίζουν, μας βγαίνει θυμός, θυμώνουμε. Όταν κάποιος έχει μια ιδέα αντίθετη με τη δική μας θέλουμε να συγκρουσθούμε, αντί να αυτοπαρατηρηθούμε και να σεβαστούμε ότι, ο καθένας μπορεί να σκέφτεται διαφορετικά.

Το να αυτοπαρατηρείται κανείς, δεν είναι το να γνωρίζει, το να σκέφτεται, γιατί το να γνωρίζει, το να σκέφτεται, γιατί το να γνωρίζει είναι κάτι παθητικό. Γνωρίζω ότι κάθομαι στην καρέκλα, αλλά δεν βρίσκομαι σε αυτοπαρατήρηση. Γνωρίζω ότι βρίσκομαι σε κατάσταση θυμού, αλλά δεν βρίσκομαι σε αυτοπαρατήρηση και είμαι ταυτισμένος, αντιδρώ.


Κάποιος μπορεί να σκέφτεται πολλά πράγματα για τον εαυτό του, μπορεί να σκεφτεί ότι είναι πολύ καλός, ότι είναι πολύ κακός. Αυτό όμως δεν σημαίνει και ότι αυτοπαρατηρείται. Ούτε όταν σκεφτόμαστε, αυτοπαρατηρούμαστε.


Τι μας εμποδίζει να αυτοπαρατηρηθούμε; Η αίσθηση ότι είμαστε πάνω από τους άλλους, ότι είμαστε μοναδικοί, η υπερβολική αγάπη προς τον εαυτό μας, η μεγάλη αυτοπεποίθηση για τις ιδέες μας, η άρνηση να βλέπουμε την ξένη άποψη.


Όταν κάνουμε μηχανικά αυτοπαρατήρηση είναι οι σκέψεις. Εκεί δεν είμαστε σε ανάμνηση του εαυτού μας, δεν είμαστε συνειδητοί. Όταν αυτοπαρατηρούμαστε αληθινά, αντιλαμβανόμαστε ότι έχουμε μια συνειδητή κατάσταση, ότι λαμβάνουμε κάποιες πληροφορίες. Είναι μια καινούργια κατάσταση προσοχής.

Η Αυτοπαρατήρηση είναι ένα κλειδί, που θα μας επιτρέψει να πραγματοποιήσουμε μια ριζική αλλαγή. Είναι συνειδητή προσοχή. Ας το προσπαθήσουμε.

Κυβέλη

Δευτέρα 11 Μαΐου 2009

ΚΡΙΣΗ - ΚΡΙΤΙΚΗ - ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ

Κρίση - Κριτική - Αυτοκριτική, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους. Η κρίση μας είναι εγκλωβισμένη μέσα σε έναν κύκλο πεποιθήσεων, που την προσδιορίζουν και την περιορίζουν. Αυτές οι βασικές πεποιθήσεις που προσδιορίζουν την κρίση μας ξεκινούν με ελλιπή δεδομένα και με καταγραφές από τη γέννησή μας, από το κύτταρό μας. Στη διαδρομή η κρίση εξελίσσεται μέσω των ερεθισμάτων μας, της κουλτούρας μας, του μεγαλώματός μας και αναπτύσσεται η κριτική. Είναι όμως έτσι η κρίση μας και επομένως η κριτική μας αντικειμενική;

Συνήθως οι ρίζες της κριτικής είναι είτε ο ΦΟΒΟΣ είτε η ΑΓΑΠΗ. Η κριτική με την οποία ερχόμαστε πιο συχνά αντιμέτωποι είναι μάλλον αυτή που έχει ως ρίζα το φόβο. Σε αυτήν την περίπτωση μπαίνουμε στη διαδικασία της σύγκρισης, με σκοπό να μειώσουμε τους άλλους και παράλληλα να υπερασπίσουμε - αναδείξουμε το ΕΓΩ μας. Αντίθετα, όταν η κριτική έχει ως ρίζα την αγάπη, δεν υπάρχει σύγκριση, αλλά φροντίδα, κατανόηση και διάθεση ανάδειξης του ΑΛΛΟΥ. Αξίζει να σημειωθεί ότι και στις δύο περιπτώσεις ο στόχος είναι ίδιος: η αποδοτική αλληλεπίδραση. Απλά στην περίπτωση της αγάπης "παίζουμε" για  να κερδίσουμε, ενώ στην περίπτωση του φόβου, "παίζουμε" για να μη χάσουμε.

Η αυτοκριτική δε θα μπορούσε να λειτουργεί διαφορετικά. Μπορεί να λειτουργήσει με γνώμονα το φόβο της απόρριψης από τους άλλους, μπορεί να λειτουργήσει και με γνώμονα την αγάπη προς τον εαυτό. Καθώς αναπτύσσεται η συνειδητότητα προχωρούμε από τον πρώτο τρόπο λειτουργίας στο δεύτερο. Αν δεχτούμε ότι η ανάπτυξη της συνειδητότητας είανι στενά συνδεδεμένη με την αυτογνωσία, δεν είναι λοιπόν και η αυτοκριτική κομμάτι της; Μήπως η αυτοκριτική δεν προέρχεται από την ευθύνη προς τις πράξεις μας ή την επιθυμία του ελέγχου των πράξεών μας; Ένας άλλος τρόπος για να το κατανοήσουμε αυτό είναι η συνεχής αυτοπαρατήρηση του εαυτού μας κατά τη διάρκεια της ημέρας, συνοδευόμενη από την κατανόηση. Δηλαδή, καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας ένας άνθρωπος πρέπει να είναι συνειδητός, παρατηρητικός προκειμένου να ανακεφαλαιώσει στο κλείσιμο της ημέρας τη στάση του και τη συμπεριφορά του κατά τη διάρκεια αυτής.

Κλείνοντας, αν μπορέσει η αυτοκριτική να φτάσει τόσο βαθιά, ώστε να αγγίξει την ίδια την κριτική μας, τότε σμιλεύεται η κρίση κλείνοντας έτσι έναν κύκλο - τρίπτυχο. Όσο πιο τίμια και ειλικρινής η αυτοκριτική μας, τόσο πιο πολύ πλησιάζουμε την αυτογνωσία.  Η μαθητεία μας στη χρήση του εργαλείου της κρίσης μπορεί έτσι να γίνει άψογη.

Εν τέλει, η αυτοκριτική είναι ο δρόμος για την αυτογνωσία ή χρειάζεται αυτογνωσία για να κάνεις αυτοκριτική;

Φώνια, deBarzak, Αθηναΐδα, Ατόφιος

Κυριακή 3 Μαΐου 2009

Περί Κριτικής


Όλοι έχουμε ή ερχόμαστε αντιμέτωποι κάποια στιγμή με το θέμα της κριτικής. Η κριτική περιλαμβάνει και τη θετική της πλευρά (από θετικές απόψεις μέχρι την κολακεία) και την αρνητική της πλευρά (από αρνητικές απόψεις μέχρι την μομφή). Μερικοί επιλέγουμε να την κρύψουμε κάτω από το τραπέζι και άλλοι επιλέγουμε να την δούμε – πως την εισπράτουμε και πως την εκφέρουμε.

Ξεκινώντας, κανείς έχει απόψεις για τα πράγματα – του αρέσουν, δεν του αρέσουν, συμφωνεί, διαφωνεί και τα λοιπά. Η άποψη αυτή μπορεί να δομηθεί ώστε να παράγει την κρίση που σύμφωνα με το λεξικό είναι η «εμπεριστατωμένη άποψη» για κάτι. Από την κρίση παράγεται η κριτική που είναι η αξιολόγηση φαινομένων. Ωστόσο, μέσω της χρήσης η λέξη κριτική, έχει φτάσει να σημαίνει επίκριση, δηλαδή μομφή ή αποδοκιμασία. Στην ακόμη πιο αρνητική έκφανση μπορούμε να φτάσουμε στην κατάκριση – την κατηγορία ή την έντονη αποδοκιμασία.


Πολλές φορές, με την κριτική (κυρίως αρνητική) που μας ασκείται πυροδοτείται ένας εσωτερικός μηχανισμός – αυτό που ήδη γίνεται μέσα μας «συνταιριάζει» με αυτό που ακούγεται. Κάποιες από αυτές τις φορές, ξυπνάει ο Θυμός.


Φτάνοντας στο κατώφλι του θυμού, είναι σοφό να αφουγκραστούμε το χρήσιμο αυτό συναίσθημα του θυμού.


Μπορώ να αφουγκραστώ το θυμό μου;

Τι είναι αυτό που με κάνει να αντιδρώ;

Επιτίθεμαι αμυνόμενος και δικαίως κατά την άποψη μου ή συμπεριφέρομαι κάπως αλλιώς;

Χρειάζεται να πάρουμε ευθύνη των συναισθημάτων μας, χωρίς να αποδίδουμε όλη την ευθύνη στον φορέα της κριτικής. Αυτό έχει να κάνει και με το θέμα της ευθυξίας. Μερικές φορές, τα πράγματα μπορεί να μην είναι ακριβώς όπως τα βλέπουμε λόγω της διαμόρφωσης που ο καθένας από εμάς έχει «υποστεί» ως παιδί.

Μέσα στα πλαίσια της διαμόρφωσης και της τυφλότητας μας, πολύ συχνά γινόμαστε αυτοί που εκφέρουν την καμουφλαρισμένη αρνητική κριτική χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι το κάνουμε. Αν λάβουμε υπόψη, ότι το 85% της επικοινωνίας βασίζεται σε μια μη λεκτική τέτοια, μπορούμε να καταλάβουμε πως παρορμητικά μπορούμε να πέσουμε σε αυτή την παγίδα.


Ο τρόπος συμπεριφοράς και ο τρόπος ομιλίας μπορεί να αλλάξει με τις εσωτερικές μας αλλαγές, κυρίως μέσω αυτών που παρατηρούμε για τον εαυτό μας και τους λόγους για τους οποίους αντιδρούμε στα πράγματα… Υπό αυτό το φως:


Βλέποντας ότι μας ενοχλεί η επίκριση, μήπως θα μπορούσαμε να γίνουμε πιο προσεκτικοί στο λόγο μας;

Αν δε μας ενοχλεί, μήπως μπορούμε να καταλάβουμε που και γιατί ενοχλούνται οι άλλοι;

Όταν τοποθετούμαι απέναντι σε ένα κείμενο, τοποθετούμαι στο περιεχόμενο του κειμένου ή στον γράφοντα το κείμενο;
Διαφοροποιείται η κριτική ανάλογα με το αν το άτομο είναι γνωστό ή άγνωστο;

Μήπως μια αποδοχή του εαυτού μας, μας κάνει πιο δεκτικούς στην κριτική (θετική ή αρνητική);

Αθηναΐδα και Ατόφιος

Κυριακή 26 Απριλίου 2009

Η Αγάπη ∞ H Φιλία ∞ O Έρωτας


Τρεις καταστάσεις ύπαρξης και συνειδητότητας που ΟΛΟΙ οι άνθρωποι έχουμε αισθανθεί και όλοι θέλουμε να ξανα-αισθανθούμε ακόμα πιο διευρυμένα.

Θεωρώ ότι και τα τρία είναι αλληλένδετα μεταξύ τους και αποτελούν ένα από τα πιο βασικά -αν όχι το βασικότερο- συστατικά του να είναι και να νιώθει κανείς Ζωντανός.


Σε όποιο βαθμό και αν τα έχουμε αγγίξει ΓΡΑΦΟΥΝ ΜΟΥΣΙΚΗ επάνω μας, που ο ήχος της δεν χάνεται, παραμένει μέσα μας, έστω και ασυνείδητα.

Συνήθως δεν επενδύουμε το ίδιο σε όλα, αλλά κατά τη γνώμη μου, ίσως δεν έχει και τόση σημασία γιατί το ένα εμπεριέχει το άλλο. Έχουν ένα μοναδικό τρόπο να συνδέονται μεταξύ τους ακόμα και όταν η εξωτερική εικόνα δείχνει το αντίθετο.


Στην εσωτερική πλευρά των πραγμάτων, φαίνεται , όλα να υπάρχουν και να σχετίζονται επειδή “νιώθουν” Αγάπη-Φιλία–Έρωτα.


Η καθημερινότητά μας πολλές φορές μας ωθεί σε σκληρότητα, αδιαφορία, κυνισμό, απομόνωση, χωριστικότητα και άλλες αρνητικές διαθέσεις και συναισθήματα, όμως αυτό δεν μπορεί να διαγράψει την μουσική που παίζει ασταμάτητα μέσα μας και που ο δημιουργός της είναι αυτές οι τρεις ποιότητες.


Όσο και αν το ξεχνάμε ή δεν θέλουμε να το ακούσουμε, ΠΑΙΖΕΙ συνέχεια. Ίσως για αυτό και τις φορές της ησυχίας μας και της σιωπής μας, ΑΞΑΦΝΑ, ακούμε τον ήχο και μαλακώνουμε αναγνωρίζοντας ποιοι είμαστε. Και ίσως να νιώθουμε και ενοχές, τη στιγμή που μαλακώνουμε, για ό,τι σκεφτήκαμε, είπαμε ή πράξαμε, άδικες κατά τη γνώμη μου γιατί επειδή είμαστε άνθρωποι κάνουμε και Λάθη.


Αποτελούν ένα δυναμικό τρίγωνο ενεργειών, που επειδή αφορά ιδιαίτερα τις ανθρώπινες σχέσεις, μας ενώνει ΟΛΟΥΣ και δεν μας χωρίζει, ακόμα και αν προσπαθούμε για αυτό. Η προσωπική μου παρατήρηση είναι ότι η εσωτερική δυναμική του τριγώνου είναι τόσο ισχυρή που ακόμα και αν κάτι διαλυθεί εξωτερικά, εσωτερικά παραμένει για….. άγνωστο χρόνο.


Ποιος είναι ο ήχος μιας πραγματικότητας που καταρρέει….? Μιας πραγματικότητας που καταρρέει ανελέητα, Ατομικά και Συλλογικά.


Αναρωτιέμαι μήπως αυτός ο ήχος δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια παλιά πόρτα που διαλύεται για να ακουστεί η μουσική που υπάρχει πίσω από αυτήν.

Την ώρα της διάλυσης όλα είναι δύσκολα και φαίνονται λάθος. Επιλογές, προσδοκίες, απόψεις, λόγια, θέσεις, η μέχρι εκείνη τη στιγμή ιστορία μας. Όμως αυτό που φαίνεται λάθος ίσως τελικά να είναι μόνο ένα μέρος μιας διαδικασίας όταν μια κατάσταση είναι σε θέση πια να αλλάξει οκτάβα και να ανελιχθεί. Τέτοιες ώρες, η πίστη, το κουράγιο και η δύναμη, ίσως από μόνα τους, δεν είναι αρκετά να μας κρατήσουν σε επαφή με το κέντρο που όλοι έχουμε, νιώθουμε χαμένοι, γνωρίζω όμως ότι έστω και μια φορά να έχουμε έρθει σε επαφή με αυτό το κέντρο που παίζει μουσική , είναι αρκετή για να το θυμόμαστε και αυτό είναι αληθινό. Τη δύσκολη ώρα, την ώρα της κρίσης , όλοι αισθανόμαστε μόνοι και φαίνεται να είμαστε, το γεγονός όμως ότι έχουμε παρόμοια συναισθήματα και σκέψεις μας ενώνει και μας δείχνει ότι όλοι είμαστε και ΜΑΖΙ. Ο πόνος, ο θυμός και η απογοήτευση είναι πολύ έντονα τέτοιες στιγμές , αποτελούν όμως το μέσο για να βγούμε από τα παλιά μας μοτίβα και να περάσουμε σε μια καινούργια κατάσταση συνείδησης, ύπαρξης και τρόπου ΖΩΗΣ. Μια κατάσταση που από καιρό επωάζει όπως το αυγό και την ώρα της κρίσης σπάει το τσόφλι για να γεννηθεί το καινούργιο. Μπορούμε να υποστηρίξουμε τη γέννηση του καινούργιου και να συνεργαστούμε με αυτό που συμβαίνει χωρίς να επιμένουμε στις αντιστάσεις μας?

Για μένα, το πιο λυπηρό, και το έχω αισθανθεί πολλές φορές κυρίως όταν ήμουνα παιδί, είναι να νιώθω την ΜΟΥΣΙΚΗ που παίζει μέσα μου αλλά να μην μπορώ να την εκφράσω εξωτερικά. Όταν όμως αντιστέκομαι στον ήχο, κλείνοντας τα αυτιά μου, καθόλου δεν βοηθώ, και αν είμαι «τυχερή» και ο ήχος επιμείνει, τότε μέσα από όχι και τόσο ευχάριστες διαδικασίες ίσως «οδηγηθώ» να τον ξανακούσω. ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΟΦΕΙΛΩ ΝΑ ΒΡΩ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΩ ΜΙΑ ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΑΖΙ ΤΟΥ.

Με Αγάπη για τον πλανήτη που μας φιλοξενεί, Φιλία για ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ και Έρωτα για τη ζωή εύχομαι να μπορέσουμε, τώρα που σπάει το τσόφλι ατομικά και συλλογικά, να είμαστε μαζί και όχι χωριστά, ενθυμούμενοι την αξία και τη σημασία που έχει η παρουσία του Ενός για τον Άλλο.


Barbarella

Δευτέρα 20 Απριλίου 2009

ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ – ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ...

Καλό και Κακό! Από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, ακούμε αυτές τις δύο λέξεις για να μας υποδείξουν, συνήθως, τι πρέπει να κάνουμε, και ενώ το νόημα τους χτίζεται με τον καιρό, δεν παύει να χτίζεται πάνω σε αυτά που μας επιτάσσει ο κοινωνικός μας περίγυρος. Προσπαθώντας να ανοίξουμε την εικόνα και το οπτικό μας πεδίο, θα διαπιστώσουμε ότι, αυτό που σε μερικούς πολιτισμούς θεωρείται κακό, σε άλλους μπορεί να θεωρείται καλό και αντίστροφα. Έτσι, μπορούμε να φτάσουμε στο συμπέρασμα ότι η ηθική, δηλαδή αυτό που θεωρούμε καλό ή κακό φαίνεται, τουλάχιστον σε πρώτη προσέγγιση, κάτι το υποκειμενικό. Υπάρχει όμως κάτι πιο στέρεο και αναλλοίωτο, άρα και αντικειμενικό, όσο μπορεί να γίνει βέβαια, σχετικά με την ηθική; Η απορία αυτή μου γεννήθηκε όταν θυμήθηκα ότι, στα παιδικά μου χρόνια μερικές φορές αντιδρούσα στις υποδείξεις των γονέων μου, γιατί θεωρούσα κάτι «άδικο». Και από που μπορεί να ήρθε αυτή η γνώση; Σε κάθε παιδί φαίνεται να υπάρχει η έννοια του καλού και του κακού, του δίκαιου και του αδίκου, ανεξάρτητα από τις επιταγές των γονέων του. Απλά με τον καιρό μάλλον ξεχνάμε την εγγενή σημασία τους και συμμορφωνόμαστε με κάτι άλλο.

Σε αυτό το κείμενο δε θα προσπαθήσω να κάνω μια κοινωνιολογική ή παιδαγωγική προσέγγιση. Αυτές θα της αφήσω σε άτομα πιο αρμόδια από μένα. Θα προσπαθήσω όμως να κάνω μια ενεργειακή - φυσική προσέγγιση. Πριν γίνει αυτό όμως ας δούμε λίγο, ποιος είναι ο ρόλος ενός συστήματος ηθικής σε ένα κοινωνικό σύνολο. Προσωπική μου άποψη είναι ότι, ο καθένας μας μέσα στην κοινωνία ωθείται να κάνει πράγματα με κίνητρο το όφελος. Θεωρώ ότι, οποιαδήποτε δράση ή και αντίδραση έχει ως πραγματικό κίνητρο αυτό. Μπορεί να ακούγεται κάπως εγωιστικό, αλλά πιστεύω ότι αν κάποιος δει με ειλικρίνεια, πέρα από σεμνοτυφίες τα πραγματικά κίνητρα μέσα στη ζωή δε θα μπορέσει να βρει άλλο. Αρχικά, αντιλαμβανόμαστε το όφελος εγωκεντρικά, ατομικά, γιατί θεωρούμε τους εαυτούς μας έξω από το περιβάλλον μας, οπότε αλληλεπιδρούμε εξαρτητικά με αυτό προσπαθώντας να πάρουμε όσο το δυνατό περισσότερα. Σε αυτό το σημείο έρχεται η ηθική να παίξει το ρόλο της, προσπαθώντας να ρυθμίσει τη ροή της ενέργειας, ώστε να γίνει αμφίδρομη. Αυτό βέβαια τις περισσότερες φορές γίνεται χωρίς συνείδηση και έτσι εμφανίζεται με τη μορφή του νόμου που επιβάλλεται...

Πως θα μπορούσαμε όμως να λειτουργήσουμε συνειδητά; Η συνειδητοποίηση γίνεται συνήθως με κάποια αποκάλυψη, που στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει τη μορφή του συλλογικού οφέλους. Και με αυτό εννοώ, την αποκάλυψη που γίνεται μέσα στον καθένα ότι, το όφελος όλων είναι τελικά και προσωπικό όφελος. Αυτό, πολλοί από μας το παραγνωρίζουμε στη ζωή μας, γιατί έχουμε μάθει λανθασμένα, ότι το δικό μας όφελος προέρχεται απαραίτητα από το έλλειμμα κάποιου άλλου. Υπάρχουν όμως και καταστάσεις κερδίζω-κερδίζεις και όχι μόνο κερδίζω-χάνεις. Έτσι, μπορούμε και συνειδητά να κατανοήσουμε την αναγκαιότητα της αμφίδρομης ροής ενέργειας αλληλεπιδρώντας αλληλεξαρτητικά και όχι πλέον εξαρτητικά με το περιβάλλον. Δυστυχώς η σημερινή, κοινωνική δομή, μας ωθεί, μάλλον στη δεύτερη προσέγγιση της αλληλεπίδρασης και αυτό, γιατί βασίζεται στη σπανιότητα και την κατοχή των αγαθών συμπεριλαμβανομένων και των ιδεών (βλ. πνευματικά δικαιώματα), και όχι στο αμοιβαίο μοίρασμα της ενέργειας που διαθέτουμε ως όντα.

Η ηθική μας βασίζεται, στο δυτικό τουλάχιστον πολιτισμό, στο να "πάρουμε" και όχι στο να "μοιραστούμε", στην "κατοχή" και όχι στη "δημιουργία". Μια τέτοια ηθική μόνο αυτοκαταστροφική μπορεί να χαρακτηριστεί αφού προάγει τον ατομικισμό, την απληστία και τον ηδονισμό, χωρίς κανένα σεβασμό στη διαθέσιμη ενέργεια, με αποτέλεσμα την απερίσκεπτη σπατάλη της και τελική υποβάθμισή της. Η ανάπτυξή μας σήμερα καθορίζεται από το ερώτημα: "Τι είναι αυτό που βοηθά την περαιτέρω ανάπτυξη του συστήματος;". Αυτό όμως που ξεχνάμε είναι ότι είμαστε οι ίδιοι σκλάβοι του συστήματος ηθικής που έχουμε δημιουργήσει, διαιωνίζοντας με αυτόν τον τρόπο έναν φαύλο κύκλο, που έχει ως κέντρο την ποσότητα ύλης που κατέχουμε, και το μόνο που κάνει είναι να αφήνει τον άνθρωπο ανικανοποίητο. Αντίθετα, ένα εναλλακτικό ερώτημα που θα μπορούσε να μας απασχολεί είναι: "Τι είναι αυτό που προάγει τη δημιουργικότητα στον κόσμο και πως μπορεί ο καθένας, αλλά και συλλογικά να συμβάλλουμε προς αυτήν την κατεύθυνση;". Ένα τέτοιο ερώτημα λαμβάνει υπόψη του τα ενεργειακά αποθέματα που υπάρχουν.

Ένα άλλο ζήτημα, που αισθάνομαι ότι πρέπει να αναλυθεί, προκειμένου να γίνει πιο κατανοητό είναι το ζήτημα της ενέργειας. "Τι είναι η ενέργεια;". Η απάντηση μπορεί να φαντάζει προφανής, αλλά οι προσεγγίσεις είναι πολλές και συνήθως ελλιπείς. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ενέργεια, που αναφέρθηκε και παραπάνω, δεν έχει να κάνει μόνο με την καύσιμη ύλη, που υπάρχει στον πλανήτη. Οι φυσικές επιστήμες σήμερα, έχουν δείξει ότι η ύλη και η ενέργεια είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Οτιδήποτε αντιλαμβανόμαστε ως ύλη, είναι απλώς μια συγκέντρωση ενέργειας, κατάλληλα "πακεταρισμένης". Στη φύση, οι ανταλλαγές ενέργειας μεταξύ των δομικών στοιχείων της ύλης (πρωτόνια-ηλεκτρόνια, άτομα, μόρια), μετά από αρκετές δοκιμές βέβαια, έφεραν στον πλανήτη μας την πρώτη ένδειξη ζωής: ένα μονοκύτταρο οργανισμό. Το κύτταρο ως ιδιαίτερη ενεργειακή κατασκευή, ανταλλάσσοντας ενέργεια με άλλα κύτταρα δημιούργησε αποικίες, οι οποίες εξελίχθηκαν μετά από αρκετές προσπάθειες σε ζωντανούς οργανισμούς.

Αυτό που είναι ενδιαφέρον στην παραπάνω περιγραφή, είναι ότι η όλη εξέλιξη βασίστηκε στην ανταλλαγή ενέργειας, ενώ πουθενά δεν εμφανίζεται η κατοχή ενέργειας ή η μονόπλευρη ροή ενέργειας από το ένα δομικό στοιχείο στο άλλο. Υπάρχει συνεργασία σε όλα τα επίπεδα, με αποτέλεσμα τη "δημιουργία". Μια μονόπλευρη ροή ενέργειας θα ήταν καταστροφική. Ένα παράδειγμα μονόπλευρης ροής ενέργειας, στο φυσικό κόσμο, που θα μπορούσε να περιγράψει μια τέτοια κατάσταση, είναι προφανώς η μαύρη τρύπα.

Η μαύρη τρύπα, έλκει τα πάντα, απορροφά τα πάντα. Ποτέ της δε "δίνει" αλλά μόνο "παίρνει". Συλλέγει όλη τη διαθέσιμη ενέργεια που βρίσκει στο δρόμο της. Είναι ανελέητη, στο αέναο σκούπισμά της. Όλοι μας έχουμε συναντήσει ανθρώπους, που είχαν τέτοια επίδραση πάνω μας. Ίσως ένα τέτοιο αυτοκαταστροφικό στοιχείο του ανθρώπινου χαρακτήρα, με το οποίο όλοι μπορούμε να ταυτιστούμε, είναι η μιζέρια. Επεκτείνοντας το παράδειγμα σε ομάδες ανθρώπων, μπορούμε να αναφέρουμε τις Δημόσιες Υπηρεσίες και τη γραφειοκρατία που συνεπάγονται (τουλάχιστον στην Ελλάδα!), ενώ σε μεγαλύτερη κλίμακα, τις αδηφάγες πολυεθνικές. Αυτό όμως που παρουσιάζει μάλλον το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, και αποτελεί ατομική πρόκληση, είναι οι μαύρες τρύπες του καθένα μας, δηλαδή τραύματα ή άλλες εμπειρίες που σαμποτάρουν την ελεύθερη ανταλλαγή της ενέργειας μέσα μας.

Γυρίζοντας όμως πίσω στο θέμα της Ηθικής, θα έλεγα συμπερασματικά, ότι το σύστημα αξιών σήμερα φαίνεται να έχει διαβρώσει τα ίδια της τα θεμέλια, καταδικάζοντας τα στη λήθη. Το "καλό" και το "κακό" είναι έννοιες αφηρημένες και υποκειμενικές, που σκόπιμα ή μη, θολώνουν την κρίση μας και μας βγάζουν από το μονοπάτι-σκοπό που γίνονται όλα γύρω μας, που δεν είναι άλλο από την επανένωσή μας με τη γιγαντιαία δεξαμενή ενέργειας του σύμπαντος, με την ελπίδα ότι στην πορεία έχουμε βάλει και εμείς το λιθαράκι μας για να την ανεβάσουμε σε άλλο επίπεδο. Αυτό μπορεί να γίνει έχοντας ως γνώμονα τη γνώση. Τη γνώση της ενέργειας που ρέει μέσα μας και γύρω μας, καθώς και της ευθύνης ως προς τη διαχείρισή της. Για όποιον ζητά περισσότερα δεν έχει παρά να τα αναζητήσει με συζήτηση και δημιουργική συνεργασία και θα τα βρει... βιωματικά!

deBarzak

Δευτέρα 6 Απριλίου 2009

Προς υποστήριξη, προβληματισμό και συμπαράσταση...


Συνδέουμε με τον ιστοτόπο της χώρας των Λάιον ως δείγμα στήριξης και υποστήριξης προς τον κο. Θεόδωρο Τενέζο που δίνει τη δική του μάχη με το Matrix της εξουσίας και του κράτους...

Προς Πρωθυπουργό κ. Κ. Καραμανλή
Αριθμ. Πρωτ. Κ2549/20-3-2009

Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ,

Ονομάζομαι Θεόδωρος Τενέζος.

Το επάγγελμα μου είναι μικρομεσαίος επιχειρηματίας που δραστηριοποιείται στον χώρο του χάλυβα και συγκεκριμένα στην εμπορία, μεταποίηση και τοποθέτηση σιδήρου μπετόν για οικοδομές

Αυτοδημιούργητος!

Στον χώρο του χάλυβα από το 1989,εργαζομενος αρχικά σε μικρές οικοδομές και αργότερα σε μεγάλα τεχνικά έργα ανά την Ελλάδα, συνεργαζόμενος με πολλές τεχνικές εταιρίες.

Το 2004 εξαγόρασα μια εταιρία εμπορίας σιδήρου (στον Ρέντη, στην βιομηχανική ζώνη του Ελαιώνα)που εμπορεύονταν αποκλείστηκα σίδηρο της χαλυβουργίας SIDENOR, με κύκλο εργασίας 250 τόνους τον μήνα.

Μέσα σε 18 μήνες με πολύ κόπο και δουλειά ο κύκλος εργασίας έφτασε τους 1100 τόνους , δηλαδή ανάπτυξη 11% μηνιαίως.

Η επιχείρηση απασχολούσε 220-250 άτομα προσωπικό.

Το 2006 αισθανόμενος περιορισμό στην άνοδο της επιχείρησης μου από τις χαλυβουργίες και τους χονδρεμπόρους τους ,αποφάσισα να φέρω σίδερο από το το εξωτερικό (από χώρες της Ε.Ε.).Για αυτή μου την κίνηση ,που ήταν ενάντια στα συμφέροντα των χονδρεμπόρων και των χαλυβουργιών( διότι η τιμή του εισαγόμενου έπεφτε 80- 100 ευρώ /τόνο , πιο φθηνό ),το καρτέλ του χάλυβα με προειδοποίησε μέσω επωνύμου μεγάλου χονδρεμπόρου να μην προβώ στην εισαγωγή.

Δεν συμμορφώθηκα στην εντολή τους και σε 2 μήνες με συλλογικό εμπάργκο μου κλείσανε την επιχείρηση, καταστρέφοντας εμένα, τον συνεταίρο μου και τους εργαζομένους μας.

Προσέφυγα στο νομοθετημένο όργανο του κράτους την Επιτροπή Ανταγωνισμού με καταγγελία από το 2006,για κατάχρηση δεσπόζουσας θέσης ,οικονομικής εξάρτησης και οριζόντιων συμπράξεων, δηλαδή καρτέλ.

Η Επιτροπή Ανταγωνισμού αντί να προφυλάξει τον καταγγέλλοντα, ως όφειλε, με σωρεία από παρανομίες και παραλείψεις πρόσφερε απλοχέρη και πλήρη κάλυψη στους καταγγελμένους ,δηλαδή τις 3 χαλυβουργίες και τους χονδρεμπόρους τους , παρά την επιβεβαίωση της καταγγελίας μας από το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος (ΤΕΕ) τον Ιούνιο του 2008.

Απελπισμένος κατέφυγα στους αρμοδίους υπουργούς κ. Φώλια και κ. Χατζηδάκη καθώς και στον υφυπουργό κ. Βλάχο, ζητώντας τα αυτονόητα, δηλαδή να λειτουργήσει η Ε.Α. σύμφωνα με τους νόμους του Ελληνικού κράτους και της Ε.Ε.

Η απάντηση που έλαβα ήταν σιωπηρά αρνητική και ο κύριος Βλάχος μου δήλωσε ?Εγώ αυτόν τον ογκόλιθο που λέγεται ΣΙΔΕΝΟΡ δεν μπορώ να τον μετακινήσω?!!

Με μεγάλη μου λύπη διαπιστώνω δυστυχώς ότι τα μεγάλα συμφέροντα εξουσιάζουν τις δομές και τους μηχανισμούς δικαιοσύνης του Ελληνικού κράτους ,καθώς και ότι έχουν επιβληθεί πλήρως στον πολιτικό κόσμο διαβρώνοντας τους θεσμούς και την έννοια της Δημοκρατίας.

Η αγανάκτηση και η απελπισία ως άνθρωπο και Έλληνα πολίτη με οδήγησε στην έσχατη μορφή διαμαρτυρίας μέχρι τέλους ,την Πολιτική Απεργία Πείνας.

Για 36η ημέρα βρίσκομαι έξω από τα γραφεία της Ε.Α.,Πατησιων 70 και Κοτσικα, καταγγέλλοντας την δομή του πολιτικό-οικονομικού συστήματος που μας έχει οδηγήσει ως πολίτες και ως χώρα στην απόγνωση, την φτώχια και τελικά την καταστροφή!
Κύριε Πρωθυπουργέ

Νιώθοντας στο πετσί μου για 36 ημέρες την απάθεια και την αδιαφορία, ακόμα και σε ανθρωπιστικό επίπεδο, για την ζωή μου από τον πολιτικό κόσμο, σας ζητώ:

Αν πραγματικά είστε γνήσιος πολιτικός άνδρας και αγαπάτε τον Ελληνικό λαό, καλέστε σύσσωμο τον πολιτικό κόσμο και

-ζητήστε συγνώμη από τους Έλληνες πολίτες για την εξαθλίωση που έφτασε το Ελληνικό κράτος.

-αποτινάξετε τον ζυγό των μεγάλων συμφερόντων που σας κρατά δέσμιους

-και καλέστε ελεύθεροι πλέον τον Ελληνικό λαό να στηρίξει ένα καινούργιο ξεκίνημα, με την συμμετοχή αντιπροσώπων της κοινωνίας των πολιτών, του πολιτικού κόσμου στο κοινοβούλιο , σε Πανεθνική συνδιάσκεψη με σκοπό να χτίσουμε όλοι μαζί ένα κράτος δικαίου και Ισονομίας χωρίς ταξικές και οικονομικές διαφορές.

Για να αντιμετωπίσουμε την επερχόμενη, οικονομική και πολιτική, κρίση από κοινού. Για το καλύτερο ΑΥΡΙΟ όλων μας!

Με πραγματική Αγάπη, Αθήνα 20-3-2009

Ο απεργός πείνας για 36η ημέρα

Θεόδωρος Τενέζος

Επιστολή στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους αρχηγούς των κομμάτων…

Προς: Κάρολο Παπούλια
– Αρ. Πρωτ.: 8/3-4-2009

Θεόδωρος Τενέζος
Επιχειρηματίας

Αξιότιμε κ.Πρόεδρε,
Βρίσκομαι στην 50ή ημέρα της Πολιτικής Απεργίας Πείνας έξω από τα γραφεία της Ελληνικής Επιτροπής Ανταγωνισμού.

Για την πραγματοποίηση της ακραίας αυτής ειρηνικής διαμαρτυρίας μου ενημερωθήκατε με την υπ’αριθμ. πρ. Κ 2549 επιστολή μου στις 20-3-2009, όταν βρισκόμουν στην 36 ημέρα.
Έκτοτε ουδέν ενδιαφέρον επιδείξατε, αναδεικνύοντας μία πρωτοφανή για τα παγκόσμια ανθρώπινα δεδομένα ανάλγητη προσωπική συμπεριφορά αδιαφορίας.Συμπεριφορά που δεν επιδεικνύεται ούτε όταν αντιμετωπίζονται περιπτώσεις ακραίων εγκληματιών, στους οποίους βεβαίως δεν διανοούμαι ότι με κατατάσσετε.

Με την παρούσα, αιτώ όπως δεχθείτε άμεσα την επιτροπή συμπαράστασης η οποία έχει σχηματιστεί, προκειμένου να σας ενημερώσει για τα αιτήματα και την κατάστασή μου.

Προς: Κάρολο Παπούλια
– Αρ. Πρωτ.: 8/3-4-2009

Θεόδωρος Τενέζος
Επιχειρηματίας

Αξιότιμε κ.Πρόεδρε,
Βρίσκομαι στην 50ή ημέρα της Πολιτικής Απεργίας Πείνας έξω από τα γραφεία της Ελληνικής Επιτροπής Ανταγωνισμού. Για την πραγματοποίηση της ακραίας αυτής ειρηνικής
διαμαρτυρίας μου ενημερωθήκατε με την υπ’αριθμ. πρ. Κ 2549 επιστολή μου στις 20-3-2009, όταν βρισκόμουν στην 36 ημέρα.
Έκτοτε ουδέν ενδιαφέρον επιδείξατε, αναδεικνύοντας μία πρωτοφανή για τα παγκόσμια
ανθρώπινα δεδομένα ανάλγητη προσωπική συμπεριφορά αδιαφορίας.
Συμπεριφορά που δεν επιδεικνύεται ούτε όταν αντιμετωπίζονται περιπτώσεις ακραίων
εγκληματιών, στους οποίους βεβαίως δεν διανοούμαι ότι με κατατάσσετε.
Με την παρούσα, αιτώ όπως δεχθείτε άμεσα την επιτροπή συμπαράστασης η οποία έχεισχηματιστεί, προκειμένου να σας ενημερώσει για τα αιτήματα και την κατάστασή μου.

Ο Απεργός Πείνας,
Θεόδωρος Τενέζος

www.tenezos@hotmail.com

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009

Συνειδητοί Ονειροναύτες


Ξεκινώντας από τον Castaneda και την "Τέχνη των ονείρων", ο κόσμος περιγράφεται σαν ένα κρεμμύδι το οποίο έχει άπειρα στρώματα το ένα μέσα στο άλλο. Αυτή τη στιγμή φαίνεται να έχουμε πιαστεί σε ένα από αυτά τα στρώματα και επισκεπτόμαστε τα υπόλοιπα μέσα από τα όνειρα...

Τα όνειρα σύμφωνα με τους Τολτέκους και την τολτέκικη φιλοσοφία, που βλέπουν τους ανθρώπους ως φωτεινά κουκούλια με ένα φωτεινό σημείο αντίληψης (το "σημείο συναρμογής") πίσω από τη δεξιά ωμοπλάτη, αποτελούν άλλες πραγματικότητες για τις οποίες ευθύνονται οι μετατοπίσεις του σημείου συναρμογής σε άλλες θέσεις.

Υπάρχουν ακόμη οι ψυχολόγοι του βάθους που υποστηρίζουν ότι τα όνειρα είναι η κάθοδος στη "χώρα των Νεκρών" (James Hillman), ενώ σύγχρονοι Σαμάνοι (βλ. Robert Moss - Dreamgates "Ονειροπύλες") χρησιμοποιούν τα όνειρα για πρόσβαση σε άλλους κόσμους και άντληση γνώσης από αυτούς . Το κοινό στις δύο περιπτώσεις, είναι ότι ο Μορφέας, θεωρείται αδερφός του Άδη και το όνειρο αντιμετωπίζεται σαν μια "πρόβα θανάτου". O Robert Moss δηλώνει ότι ερχόμαστε από την χώρα του "Ονειρέματος" (Dreaming) και με το θάνατο μας επιστρέφουμε σε αυτή.

Σε κάθε περίπτωση, πως μπορούμε να γίνουμε συνειδητοί και να σταθεροποιήσουμε το σημείο συναρμογής σε μια συγκεκριμένη θέση ενόσω είμαστε μέσα στο "ονείρεμα";

Ο Castaneda προτείνει την άσκηση των χεριών. Με σκληρή πειθαρχία θα πρέπει να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι την επόμενη φορά που θα ονειρευτούμε, θα έχουμε την πρόθεση και θα δούμε τα χέρια μας με τη θέληση μας. Ωστόσο, υπάρχουν και άλλες, πιο ήπιες ασκήσεις από ερευνητές του "διαυγούς ονειρέματος" όπως αλλιώς αποκαλείται στη βιβλιογραφία. Συγκεκριμένα ο Stephen Laberge, προτείνει τον έλεγχο της πραγματικότητας. Πολλές φορές μέσα στην ημέρα, και με συνειδητή ειλικρίνεια και πρόθεση, εξετάζω το ενδεχόμενο να είμαι μέσα σε όνειρο. Αυτή η ερώτηση, μετά από εξάσκηση, μεταφέρεται μέσα στα όνειρα και μπορεί πραγματικά να με κάνει συνειδητό μέσα στο όνειρο. Στο όνειρο μπορώ να πετάξω, οι μορφές και οι τόποι αλλάζουν, ενώ π.χ. τα γράμματα σε μια πινακίδα είναι θολά και αν προσπαθήσω να τα διαβάσω με μεγάλη ευκρίνεια αλλάζουν και γίνονται κάτι άλλο. Οπότε αξίζει να αναρωτιέται κανείς... "Μήπως ονειρεύομαι;"

Μια επέκταση της προηγούμενης πρακτικής, είναι να αναρωτηθώ "μήπως ονειρεύομαι" με τη χρήση συγκεκριμένων στόχων. Π.χ. κατά τη διάρκεια της ημέρας, όποτε ακούω γέλιο να σκέφτομαι αν ονειρεύομαι. Ή όποτε νιώσω πόνο, να σκεφτώ αν ονειρεύομαι.

Ακόμη μια άσκηση είναι ο έλεγχος της μύτης! Τραβήξτε τη μύτη σας... Μεγαλώνει; Τότε είτε είστε ο Πινόκιο είτε... ονειρεύεστε! (ή αν συμβαίνει το δεύτερο, μπορεί να ισχύει και το πρώτο!)

Στο δρόμο του συνειδητού ονειρέματος, βοηθάει πολύ το ονειρολόγιο. Προσωπικά, κρατώ ξεχωριστά ένα τετράδιο για χρήση ως ονειρολόγιο δίπλα στο κρεβάτι (μην ξεχνάτε το στυλό). Όταν ξυπνάω, προσέχω να μην κάνω έντονες κινήσεις γιατί το όνειρο είναι "πτητικό" και μπορεί να εξαφανιστεί. Αν δεν θέλω να χάσω τον ύπνο γράφω κάποιες λέξεις έστω στο ονειρολόγιο και συμπληρώνω ολόκληρο το όνειρο, το επόμενο πρωί.

Πρακτική οδηγία: Λήψη της βιταμίνης Β6, μισή ώρα πριν τον ύπνο, ενισχύει τα όνειρα και τη διαύγεια τους!

Τι είναι όμως η πραγματικότητα;
Πόσο συνειδητοί είμαστε κατά τη διάρκεια της ημέρας και τελικά, πόσο βαθύ είναι το Matrix που αποκαλούμε "πραγματικότητα";
Μήπως όντως ζούμε σε ένα όνειρο (και αν ναι, είναι το όνειρο που θέλουμε να ζούμε);
Και μήπως μπορούμε να επηρρεάσουμε την εξέλιξή του, όπως μας υποδεικνύει περίτρανα η κβαντομηχανική;

Ο παρατηρητής επηρρεάζει το παρατηρούμενο! Αυτό δε γίνεται στα όνειρα; Και αυτό δεν υποστηρίζει η κβαντομηχανική;

Ατόφιος

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ


Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι
ΑΠΟ ΤΟ Β' ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ
I
Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει·
λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, κι η μάνα το ζηλεύει.
Τα μάτια η πείνα εμαύρισε· στα μάτια η μάνα μνέει·
στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα καί κλαίει:
«Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ’ έχω γω στο χέρι;
οπού συ μού ΄γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει».

Λευκό βουνάκι πρόβατα κινούμενο βελάζει,και μες στη θάλασσα βαθιά ξαναπετιέται πάλι,π’ ολονυχτίς εσύσμιξε με τ’ ουρανού τα κάλλη.
Και μες στης λίμνης τα νερά, όπ’ έφθασε μ’ ασπούδα,έπαιξε με τον ίσκιο της γαλάζια πεταλούδα,
που ευώδιασε τον ύπνο της μεσα στον άγριο κρίνο·το σκουληκάκι βρίσκεται σ’ ώρα γλυκειά κι εκείνο.
Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη·η μαύρη πέτρα ολόχρυση καί το ξερό χορτάρι.
Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει:
«Όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει».

Έστησ' ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη,
κι η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκειά της ώρα,
και μες στη σκιά που φούντωσε και κλει δροσιές και μόσχους
ανάκουστος κιλαϊδισμός και λιποθυμισμένος.
Νερά καθάρια καί γλυκά, νερά χαριτωμένα,
χύνονται μες στην άβυσσο τη μοσχοβολισμένη,
και παίρνουνε το μόσχο της, κι αφήνουν τη δροσιά τους,
κι ούλα στον ήλιο δείχνοντας τα πλούτια της πηγής τους,
τρέχουν εδώ, τρέχουν εκεί, και κάνουν σαν αηδόνια.
Έξ αναβρύζει κι η ζωή σ' γή, σ' ουρανό, σε κυμα.
Αλλά στης λίμνης το νερό, π' ακίνητό 'ναι κι άσπρο,
ακίνητ' όπου κι αν ιδείς, και κάτασπρ' ως τον πάτο,
με μικρόν ίσκιον άγνωρον έπαιξ’ η πεταλούδα,
που 'χ' ευωδίσει τσ' ύπνους της μεσα στον άγριο κρίνο.
- «Αλαφροΐσκιωτε καλέ, για πες απόψε τι 'δες;».
- «Νύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!
Χωρίς ποσώς γης, ουρανός και θάλασσα να πνένε,
ουδ' όσο καν η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι,
γύρου σε κάτι ατάραχο π' ασπρίζει μες στη λίμνη,
μονάχο ανακατώθηκε το στρογγυλό φεγγάρι,
κι όμορφη βγαίνει κορασιά ντυμένη με το φως του!».
ΑΠΟ ΤΟ Γ' ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ
Αφιερωμένο στους Ελεύθερους Πολιορκημένους
στην μεγάλη ημέρα των Ελλήνων
και σε όλους τους ανθρώπους που θέλησαν
ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΝ να είναι ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ!
Αστραία

Κυριακή 15 Μαρτίου 2009

Τα μπλογκς, οι μπλόγκερς και τα… μυστήρια της δράσης των μπλόγκερς μέσω της παραδοξολογίας

Πιθανώς να γνωρίζετε το διάσημο νοητικό πείραμα του Σρέντινγκερ που προσπαθούσε να εκφράσει ένα παράδοξο της κβαντομηχανικής… Χωρίς να μπω σε πολλές λεπτομέρειες, το περιγράφω απλά ως ένα πείραμα που περιέχει μια γάτα σε ένα κλειστό κουτί. Έχω δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες ώστε η γάτα να έχει 50% πιθανότητες να είναι ζωντανή και 50% να είναι νεκρή με χρήση ραδιενεργών υλικών από την άποψη της κλασσικής φυσικής. Τι συμβαίνει όμως από την άποψη της κβαντομηχανικής; Η γάτα είναι μισή ζωντάνη και μισή νεκρή μέχρι ο «παρατηρητής» να ανοίξει το κουτί και να «επιλέξει» την κατάσταση που θα είναι η γάτα (καταργώντας αυτό που ονομάζεται κβαντική υπέρθεση)…

Παίρνω το πείραμα και το παραλάσσω «ποιητική» τη αδεία…

Σκεφτείτε ότι είστε το κουτί… Μέσα σας κρύβετε κάτι. Αν βασιστείτε στο να δείτε τι έχετε μέσα σας σε έναν εξωτερικό παρατηρητή έχετε τρεις τύπους ανθρώπων που μπορεί να προσελκύσετε:
1. Ο παρατηρητής που θα ανοίξει το κουτί και θα επιλέξει να δει τη γάτα ζωντανή…
2. Ο παρατηρητής που θα ανοίξει το κουτί και θα επιλέξει να δει τη γάτα νεκρή…
3. Ο παρατηρητής που δε θα θελήσει να ανοίξει το κουτί (αλλά μπορεί να περάσει ώρες συζητώντας την κατάσταση της γάτας στο κουτί)

Αφού όμως ο εξωτερικός παρατηρητής είναι εκείνος που αποφασίζει… τι γίνεται άραγε; Έχω όντως (ως κουτί μιλώντας) μισή ζωντανή γάτα και μισή νεκρή γάτα μέσα μου μέχρι ο απέναντι να αποφασίσει (και αν αποφασίσει);

Αν θέλετε να το κάνω χειρότερο, μήπως με την ίδια λογική του πειράματος και αφού δεν έχω αποφασίσει ως κουτί με συνείδηση, ποιος θα είναι ο παρατηρητής που θα με πλησιάσει, ο εξωτερικός παρατηρητής θα αποτελείται κατά 33,33% από κάθε έναν από τους τρεις παρατηρητές;

Φεύγοντας από το κουτί και επανερχόμενος στην ανθρώπινη κατάσταση… Πολλές φορές έχω νιώσει ότι έχω κάτι μέσα μου και φοβάμαι να το αντιμετωπίσω καθώς είναι… άγνωστο. Είναι άραγε νεκρό ή ζωντανό; Λάθος ερώτηση… Εγώ αποφασίζω! Ο εσωτερικός μου παρατηρητής μπορεί να προλάβει καταστάσεις και να με κάνει να είμαι ανεπηρέαστος από εξωτερικούς παρατηρητές που προσελκύω αφού είμαι εγώ αυτός που έχει τελικά επιλέξει με θάρρος τη «λύση» της εξίσωσης.

Ίσως η γάτα μπορεί να δράσει όπως έδρασε στο Matrix… Υπενθύμισε στο Νήο σε μια κρίσιμη στιγμή, πότε υπήρξε αλλαγή στο Matrix και είχαν εισέρθει οι Σμιθ.

Μου είπε κάτι ο deBarzak σε μια συζήτηση μας (πριν χρόνια!)… Ότι μιλώντας από μια φυσική σκοπιά η ύλη δεν υπάρχει αλλά έχει την «τάση» να υπάρξει… Και αναρωτιέμαι, έχω την τάση να υπάρξω; Αν υπάρχει ένα προσχέδιο ψυχής κάπου ζωγραφισμένο, έχω την πρόθεση να το πραγματώσω;

Τι είναι το Matrix?
Και ποιος είναι ο κύριος της άμαξας;
Και ποια η ουσιαστική Δράση στο νοητικό πείραμα;

Ατόφιος

Κυριακή 8 Μαρτίου 2009

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΣΜΙΘ;


Επανέρχομαι σε παλιότερη ανάρτηση.
Στο γνωστό μας MATRIX.
Η παρουσία ενός προσώπου, είναι συνεχής.
Του Σμιθ.
Όμως ποιος είναι πραγματικά ο Σμιθ;
Σε μια πρώτη ανάγνωση της ταινίας, είναι ο πράκτορας για την επιβολή της θέλησης των μηχανών πάνω στους ανθρώπους.
Χωρίς αυτόν, η εξουσία των μηχανών θα υπήρχε;
Δανείζομαι τις ιδέες κάποιου φίλου, και επιχειρώ να δω τους συμβολισμούς σε διαφορετικά επίπεδα.
1. Εξωτερικά, σε πολιτικό επίπεδο, η ταινία αναφέρεται στο πώς ασκείται – επιβάλλεται η εξουσία.
Δείχνει την συνεχή σύγκρουση ανάμεσα στην εξουσία και σε αυτούς που αρνούνται την υπόστασή της.
Ο Σμιθ, είναι η βασική δομή της εξουσίας, στην πραγματικότητα χωρίς όνομα, αφού το όνομά του είναι τόσο συνηθισμένο.
Εμφανίζεται άφθαρτος. Όταν σκοτώνεται ένας Σμιθ, αυτόματα τη θέση του παίρνει ένας άλλος πανομοιότυπος.
Γνωρίζει όλες τις τεχνικές, και είναι ταχύτατος.
Απόλυτα επικεντρωμένος σε αυτό που πρέπει να κάνει..
Φροντίζει ώστε το σύστημα, διατηρώντας τις δυνάμεις του, να μείνει αλώβητο.
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΜΠΟΔΙΟ.
(Θα είναι κουραστικό αν αναφέρω εδώ ενδεικτικά τον ρόλο των ΜΜΕ, το πώς έχει διαμορφωθεί η εκπαίδευση ώστε τα παιδιά να μην αποκτούν κριτική ικανότητα, πώς καλλιεργείται συστηματικά ο φόβος, πώς μας καλλιεργούν τους διαχωρισμούς και τις διαμάχες κλπ….;;;;.)
2. Τι είναι το MATRIX μέσα μας;

Ποιος είναι εδώ ο Σμιθ;
Είναι αυτός που πρέπει να εξοντώσουμε για να φτάσουμε στον Αρχιτέκτονα (την ψυχή;).
Ποια εξουσία μας επιβάλει;
Είναι ο Σμιθ μήπως πάντα μια διαφορετική έκφραση της κατώτερης προσωπικότητάς μας, πχ. ο ζητιάνος που μεταμορφώνεται σε Σμιθ;
Είναι οι εγωισμοί μας, ο φθόνος μας, η ανάγκη μας να συσσωρεύουμε χρήματα, οι φόβοι μας, οι ανασφάλειές μας, η τοποθέτηση του εαυτού μας στο κέντρο, η έπαρσή μας, οι ιδιοκτησίες μας, ο διαχωρισμός του εαυτού μας από τους άλλους, η επιθετικότητά μας, η δειλία μας, η νωθρότητά μας…:
Είναι αυτά που μας εμποδίζουν στην εξέλιξή μας;
ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΕΜΠΟΔΙΑ
Είναι αξιοπρόσεκτος ο τρόπος που ο Νίο νικά τον Σμιθ.
Όχι με τις τεχνικές της δράσης.
Χρειάστηκε να πάψει να δρα. (σταμάτημα του χρόνου).
Η τεχνική του ήταν η ενσωμάτωση του φωτεινού στοιχείου στη δομή του πράκτορα.
Όταν τη φώτισε από μέσα αυτή διασπάστηκε.!!!
ΠΩΣ ΦΩΤΙΖΟΥΜΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ;
Ο Ηρακλής ξεκινώντας για τους άθλους του, άφησε τα όπλα που του δώρισαν.
Μέχρι να μάθει να τα χρησιμοποιεί.
Πήρε μαζί του το μοναδικό όπλο που ήταν δικό του.
Το ρόπαλο.
Την ελπίδα;
Ευχαριστώ τον Γ. Α. για την τροφή στη σκέψη.
Το Μολύβι

Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009

ΠΑΜΕ ΣΑΝ ΑΛΛΟΤΕ Ή ΑΝΤΙΟ ΑΛΛΟΤΙΝΗ ΖΩΗ



Το πρόβλημα του Πλάνκ
Όπως στην επιστήμη έτσι και στην καθημερινή πολιτική ζωή οι πολλοί αντιστεκόμαστε στην όποια αλλαγή θεμελιώδους παραδείγματος.
Αντίσταση η οποία λειτουργεί ως ιδεολογικό ανοσοποιητικό σύστημα. Διαμορφώνεται από σταθερές πεποιθήσεις που λειτουργούν ως φίλτρο έναντι οποιασδήποτε ριζοσπαστικής αλλαγής που έρχεται σε διάσταση με προγενέστερες και υφιστάμενες σταθερές.
Το φαινόμενο αυτό οι ιστορικοί της επιστήμης αποκαλούν το Πρόβλημα του Πλάνκ, από το όνομα του φυσικού Μαξ Πλάνκ .
Μια τέτοια κατάσταση διαπερνά σήμερα το πολιτικό σύστημα της χώρας και τα κόμματα που διαχειρίζονται ή φιλοδοξούν να διαχειριστούν τις τύχες και το μέλλον της πατρίδας μας. Είναι εγκλωβισμένα στα υπαρκτά στερεότυπα.
Το μελαγχολικό κομφούζιο
Η παγκόσμια οικονομική κρίση χτύπησε το κέντρο του αχαλίνωτου, παρασιτικού καπιταλισμού, επεκτείνεται ραγδαία σε όλο το σύστημα. Η «οικονομία της «αθώας» απάτης» μετέτρεψε σε μια «στιγμή», γκουρού και εκατοντάδες «ταλέντα» σε απόλυτα μηδενικά
Οι παράλληλες εθνικές επιπτώσεις διαμορφώνονται από δυσμενείς ενδογενείς αιτίες, παθογένειες και ιδιαιτερότητες. Αποτελούν το πλαίσιο να αναδειχτεί σε όλο του το μεγαλείο, το πολύπλοκο αδιέξοδο που διέπει την ελληνική κοινωνία.
Τίθεται αντικειμενικά θέμα νέας ανάλυσης της κατάστασης στο νέο ιστορικό πλαίσιο, με προοπτική συντεταγμένης εξόδου και όχι ρυμούλκηση από τα γεγονότα όπως εξελίσσονται.
Είναι εμπράγματη ανάγκη σκέψης και δράσης και όχι νεφελώδη θεωρητική αναζήτηση «πολιτικών παρατηρητών» που δικαιώνονται στην συζήτηση ή τη γραφή. Με ποια θεωρία ή έστω θεώρηση των πραγμάτων πορευόμαστε.
Με ποια βούληση, ποια συμφέροντα, ποιες συμμαχίες, ποια πολιτική και σε ποια κατεύθυνση θα βαδίσουμε.
Συντελείται ένας παγκόσμιος οργανικός μετασχηματισμός, με εθνικές συνέπειες και ανάγκες, που επέβαλε «ο σιωπηρός εξαναγκασμός των οικονομικών σχέσεων», ο οποίος θα διαμορφώσει νέες σχέσεις, θέσεις, ευθύνες και δυνατότητες για κοινωνικές δυνάμεις, κόμματα, χώρες.
Η καταγραμμένη και αυξανόμενη απόγνωση των πολιτών διαμορφώνεται από την παρούσα οριακή διάταξη και δυνατότητα των υπαρκτών δυνάμεων και πολιτικών, για την προοπτική της ζωής τους.
Οι κυρίαρχες δυνάμεις εξουσίας, του πολιτικού και οικονομικού ολιγοπωλίου, προσπαθούν να θέσουν σε επανεκκίνηση τη μηχανή, προχωρώντας «με χαλασμένη πυξίδα σε συσκότιση».
Ενώ «οι καταπονημένες δυνάμεις» της κοινωνίας λειτουργούν σε συνθήκες ραγδαίας ριζοσπαστικοποίησης, ιδιαίτερα στους πιο ευαίσθητους κρίκους χωρίς πολιτική κατεύθυνση.
Μένει να δούμε αν η πολιτική και ιδεολογική ανοσία η οποία είναι ενσωματωμένη στο πολιτικό σύστημα, θα εμποτίσει και την κοινωνία στο σύνολο της ή τα ενστικτώδη ριζοσπαστικά κοινωνικά αντανακλαστικά μπορούν να οδηγήσουν τα πράγματα και τους πολιτικούς φορείς στην ανασύνθεση προς μια άλλη κατεύθυνση. Τα πρόσφατα παραδείγματα των επιμέρους κοινωνικών εκρήξεων δείχνουν ότι είναι ανάγκη να υπάρξει μια τέτοια εκδοχή των πραγμάτων. Εξαρτάται από μια διαφορετική εσωτερική βούληση και εν δυνάμει μια νέα συλλογική ευρεία πολιτικοκοινωνική δυναμική.
Ας έχουμε υπόψη ότι το ασυνείδητο προηγείται του συνειδητού και η αντικειμενική λογική της κίνησης των πραγμάτων προηγείται της υποκειμενικής λογικής των πρωταγωνιστών.
Το πλαίσιο αυτό οξύνει τις αντιφάσεις. Οδηγεί στην αμφισβήτηση και την εν δυνάμει αναίρεση, των υφιστάμενων ισορροπιών, του υπάρχοντος συγκροτήματος εξουσίας σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο.
Πολίτες σε απόγνωση, κόμματα σε αποσύνθεση.
Διανύουμε φάση μετάβασης στην πολιτική σκηνή της επόμενης δεκαετίας. Σχηματοποιούνται οι νέοι συσχετισμοί και ισορροπίες σε εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο τόσο στο εσωτερικό πολιτικών φορέων και κοινωνίας όσο και στις μεταξύ τους σχέσεις.
Η αμφισβήτηση δεν είναι μονοσήμαντο αποτέλεσμα της κρίσης, ούτε περιορίζεται σε φορείς ή πρόσωπα. Περιλαμβάνει όλους και όλα. Όσους συνοψίζουν τα αδιέξοδα χαρακτηριστικά του σημερινού πολιτικού συστήματος. Αυτούς που συναπαρτίζουν και συγκροτούν το «σύστημα μαφία» αλά ελληνικά με την ανοχή ή σιωπή της κοινωνίας. Το κραταιό κομματικό και κρατικό, θεσμικό και εξωθεσμικό σύστημα, με τις διαχρονικές συναινετικές διαπλοκές, από εναλλασσόμενες γραφειοκρατίες.
Αποτέλεσμα οι περιοδικές κρίσεις, αποκαλύψεις και εκρήξεις, που παίρνουν καθολική διάσταση με ή χωρίς αφορμή.
Όλα αυτά συνιστούν μια καθολική κοινωνική απόρριψη, συνολικά της υπάρχουσας κατανομής και διαχείρισης εξουσίας και πλούτου. Διαμορφώνοντας ένα εκρηκτικό πολιτικό και κοινωνικό μίγμα.
Η κυβερνητική ψευδαίσθηση Καραμανλή βρίσκεται στο τέλος, με μόνη ορατή προοπτική, τη διαδοχή της από μια άλλη αυταπάτη.
Ο Πρωθυπουργός παρόλη τη δυνατότητα επιλογής, έστω και καθυστερημένα, της καλύτερης δυνατής ρητορικής προσέγγισης των πραγμάτων, αδυνατεί να αντεπεξέλθει στις σύνθετες ανάγκες της περιόδου, με πιθανότητα να αποδειχθεί πολιτικός μιας χρήσεως.
Στην ημερήσια διάταξη ψευδοπολιτική και ψευδοαλλαγές με μηδαμινά πρακτικά αποτελέσματα.
Η ΝΔ περιορίζεται στο διπλό ρόλο του διαμορφωτή και διαχειριστή ερειπίων που δημιουργεί η ίδια.
Οι ψευδαισθήσεις και οι αυταπάτες είναι καταδικασμένες να μη διαρκούν πολύ.
Πρόσκαιρη σωτηρία η συνολική πολιτική αμηχανία των υπολοίπων να βρουν κοινό παρονομαστή και ο αυτοεγκλωβισμός τους σε μια απατηλή αυτάρκεια ή αυτάρεσκες εμμονές.
Το ΠΑΣΟΚ αρκείται σε προγραμματικές αλλαγές διαχειριστικής φύσης.
Βαυκαλίζεται με την ελπίδα, ότι δεν είναι μέρος του προβλήματος. Ενώ είναι ζωτικό τμήμα του, ίσως και η κρίσιμη συνιστώσα του. Η κριτική φαντάζει ως αμφισβήτηση και η διαφορετική άποψη ενέχει προοπτική συνομωσίας. Λύνει τόσα προβλήματα, όσα και μια τρύπα στο νερό. Πολιτική κατά περίπτωση και κατ’ ανάγκη.
Δεν ξεκαθαρίζει μέτωπα, συσκοτίζει προβλήματα και ταλαντεύεται σε επιλογές.
Έχει αποκλείσει από το εσωτερικό του την πολιτική και τη «σύγκρουση» ως ζωτικό στοιχείο και έχει αναγάγει την ομόφωνη τελετουργία σε πολιτική.
Αδυνατεί να καταλάβει ότι η ριζοσπαστική καταγωγή του περιέχει και τη «σύγκρουση» και τη «συναίνεση» ως συστατικά στοιχεία ανέλιξης και προόδου του.
Στην καλύτερη περίπτωση οδηγείται σε συνασπισμό παραγόντων αλλά Ένωση Κέντρου, σε πιο σύγχρονη εκδοχή.
Το κόμμα ως περιεχόμενο, ρόλο και λειτουργία έχει χάσει τα πάντα. Απόμεινε ένας γραφειοκρατικός σκελετός με εναλλασσόμενο οργανωτικό τσελεμεντέ, χωρίς αποτελέσματα.
Η ιδεολογική, κοινωνική και πολιτική του σύνθεση είναι ένας πολιτικός χυλός, όπου οι μοναδικοί που «εκπροσωπούνται» είναι η κομματική και κρατική γραφειοκρατία με διάφορα προσωπεία και ταμπέλες.
Η στενή κοινωνική βάση του, είναι προσδεδεμένη στο φαντασιακό πεδίο της παραμυθίας κάποιας ιδιοτελούς δυνατότητας απόκτησης πλεονεκτημάτων από την επάνοδο στην εξουσία.
Έχει απομείνει ένα πολιτικό φάντασμα, με στελέχη που ακροβατούν να ισορροπήσουν συγκυριακά.
Μόνη επιλογή η σύγκρουση με τον πολιτικό καιροσκοπισμό και όλους τους κατ’ επάγγελμα και καθ’ έξι ιδιοτελείς τιποτόφρονες όλων των «ρευμάτων».
Η πραγματικότητα πέρα από οικείες φαντασιώσεις
Η επωδός των εκλογών, η οποία φαντάζει σωτήρια για πολλούς, μπορεί να αποδειχτεί το «πολιτικό τέλος» συνολικά του υπάρχοντος συστήματος αποκαλύπτοντας σε όλη τη διάσταση τους, υπάρχουσες διαχρονικές ανεπάρκειες, αν δεν συνοδευτεί με ριζικές αλλαγές.
Η αριθμητική εξασφάλιση μιας πλειοψηφίας δε σημαίνει τίποτα. Το πρόβλημα είναι η δημιουργία μιας νέας πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας που μπορεί να οδηγήσει και να στηρίξει την έξοδο από την κρίση. Μια νέα θεώρηση για ένα νέο παιχνίδι.
Νέα πολιτική και κοινωνική βούληση, με αυτογνωσία, προοπτική και μετάθεση του άξονα διαχείρισης προς όφελος της κοινωνίας, ώστε να εξισορροπήσει τη μέχρι τώρα κατάσταση.
Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα αν δεν διαμορφωθεί μια διευρυμένη πολιτικά και κοινωνικά εξουσία, θα βρεθεί χωρίς συμμαχίες, αποκλεισμένη στο φρούριο και θα αναγκαστεί σε ένα «μακάβριο σόλο» με θνησιγενή αποτελέσματα, για το φορέα και τη χώρα, μεγαλώνοντας τη σύγχυση.
Η αλλαγή αν και όπως γίνει, θα προέλθει από μια παράλληλη κίνηση των πιο ριζοσπαστικών τμημάτων εντός των υπαρχόντων φορέων και τη συνάντηση με το ριζοσπαστισμό της κοινωνίας, εντός και εκτός των υπαρκτών κομματικών σχηματισμών.
Το πρόβλημα είναι ότι αν δεν έχεις υπαρκτό ριζοσπαστισμό στο εσωτερικό σου σε αυτή τη φάση, δεν μπορείς ούτε να παρακολουθήσεις, ούτε να δώσεις μάχη να ανασυνθέσεις και να προσανατολίσεις πολιτικά το ριζοσπαστισμό της κοινωνίας. Άρα και την εξουσία να πάρεις, θα την χάσεις σύντομα.
Σχηματοποιώντας την κατάσταση
Με δεδομένα όλα αυτά η μάχη της «αλλαγής» ανοίγει με νέους όρους και τίθεται σε δύο επίπεδα αλληλένδετα και επηρεαζόμενα.
α) ένα «εσωτερικό» της διάταξης των υπαρκτών πολιτικών δυνάμεων και της διαίρεσης τους σε Αριστερά - Δεξιά ή Πρόοδος - Συντήρηση και
β) ένα «εξωτερικό» παγκόσμιων συσχετισμών δύναμης
το οποίο τελικά είναι και το κυρίαρχο καθώς καθορίζει εν πολλοίς το εσωτερικό.
Στο εθνικό πλαίσιο η σύγκρουση περιλαμβάνει εκτός από εκλογές ή αλλαγή στην εξουσία και μια νέα σύνθεση της εξουσίας.
Από τη μια η στενή αντίληψη του κόμματος εξουσίας και από την άλλη μια ευρεία αντίληψη για την ανάγκη ενός νέου συνασπισμού εξουσίας με μακρόπνοη βιώσιμη προοπτική ριζοσπαστικής αλλαγής και εξουσίας
Αυτή η προσέγγιση περιέχει τις παρακάτω εκδοχές ή δυνατότητες
1. Συνέχιση της αλληλοδιαδοχής κυβερνήσεων του συρμού, που εκφράζουν συνασπισμούς των κυρίαρχων συμφερόντων με διαφορετική διάταξη ή τρόπο και συνέχιση του ίδιου έργου με άλλους πρωταγωνιστές
2. Διεύρυνση της πολιτικής και κοινωνικής βάσης της εξουσίας
είτε με ένα ευρύ συνασπισμό που μπορεί να περιλαμβάνει τις πέραν της Δεξιάς παράταξης πολιτικές δυνάμεις,
είτε με ένα συνασπισμό των πιο προωθημένων και ριζοσπαστικών τμημάτων των κυρίαρχων του πολιτικού συστήματος με ουσιαστική διάθεση ριζικών αλλαγών
Το ερώτημα είναι αν θα αναπαραχθεί για μία ακόμη φορά, η οικονομική, κοινωνική και πολιτική κυριαρχία των διαφόρων τμημάτων της εξουσιαστικής ελίτ, (συγκροτημένης κατά βάση στο κράτος) με στενή αντίληψη των συμφερόντων της. Αν ο κύκλος των «φρόνιμων δυνάμεων», θα συνεχίσει να νέμεται προς όφελος του, πλεόνασμα και ευημερία είτε σε περιόδους ανάπτυξης είτε σε περιόδους κρίσης.
Ή
Αν οι ανορθολογικές ζωντανές δυνάμεις, οι εκτός συστήματος θα πετύχουν μια νέα κατάσταση. Ώστε να τεθεί τέρμα στο οικονομικό και πολιτικό μονοπώλιο των κυρίαρχων μερίδων με αλλαγή συσχετισμών και ισορροπιών.
Το αίτημα σε εθνικό επίπεδο δεν είναι άλλο από μια νέα Ριζοσπαστική αναθεώρηση των πραγμάτων σε όλο το πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό και θεσμικό εύρος και βάθος.
Αυτό περιλαμβάνει νέο παραγωγικό και ανταγωνιστικό πρότυπο, ανακατανομή της πολιτικής και κοινωνικής εξουσίας, νέα ισορροπία και σχέση πολιτικής, οικονομίας, κοινωνίας και αποτελεσματική δομή και λειτουργία του Κράτους.
Αν σε προηγούμενη φάση το ζωτικό για την Ελλάδα ήταν
α) να καταφέρει να ενταχθεί ισότιμα και να διατηρήσει τη θέση της στο κέντρο των Ευρωπαϊκών εξελίξεων και ταυτόχρονα
β) να κατορθώσει να μην περιθωριοποιηθούν ομάδες πληθυσμού των ευάλωτων κοινωνικών κατηγοριών
Δηλαδή μια ουσιαστική αναβάθμιση στο Παγκόσμιο Καπιταλιστικό Σύστημα και επιβίωση μέσα σε αυτό, μέσα από τη δημιουργία ενός νέου ανταγωνιστικού παραγωγικού συστήματος και ενός αποτελεσματικού κοινωνικού συστήματος τώρα το ζήτημα τίθεται συνολικά για την Ευρώπη και τον πυρήνα της.
Στην Ευρώπη, όπως συνέβη και στην Αμερική με άλλο περιεχόμενο, συνυπάρχουν και συγκρούονται δύο βασικά ρεύματα :
α) ένα κοινωνικό ριζοσπαστικό, που επιζητεί αλλαγές στην κατεύθυνση, το περιεχόμενο και τα κοινωνικά αποτελέσματα της εμπράγματης πολιτικής και
β) ένα συντηρητικό, που θέλει απλά να σωθεί το «σύστημα», να επιβιώσει η προηγούμενη κατάσταση ανανεωμένη. Να αλλάξει η ρητορεία και η εικόνα αλλά να παραμείνουν ίδια τα πράγματα
Το ποιο, που και πως θα «νικήσει» και ποια μορφή θα έχει, θα καθοριστεί από πολλά που ούτε μπορούν προσδιοριστούν ούτε να προβλεφθούν στη διαπλοκή, την εξέλιξη και τα αποτελέσματα τους σε κάθε περιοχή.
Το ερώτημα για την Ευρώπη είναι αν θα μπορέσει να σταθεί ενωμένη και να συνδιαμορφώσει τη νέα κατάσταση πραγμάτων ή θα ακολουθήσει τους κανόνες που θα θέσουν άλλοι.
Αν θα αναθεωρήσει την προσέγγιση του κόσμου που έχει ως τώρα και θα τεθεί στο κέντρο των εξελίξεων ή θα περιθωριοποιηθεί με αναλογικές συνέπειες για όλα τα επιμέρους τμήματα της.
Σε αυτή τη φάση δε θα περιθωριοποιούνται κάποια κοινωνικά τμήματα των χωρών μας αλλά ίσως και ολόκληρες χώρες.
Ανάγκη η διατύπωση μιας νέας «ευρωπαϊκής» προσέγγισης του κόσμου και ενός νέου ευρωπαϊκού κοινωνικού και πολιτικού συμβολαίου.
Μπορεί το μυστικό μιας παγκόσμιας αποδεκτής κατανομής πόρων, πλούτου και εξουσίας να μην το έχει ανακαλύψει κανείς μέχρι τώρα, πάντως πρέπει να το επιδιώξουμε.
Η κυριαρχία του παρασιτικού Καπιταλισμού, ως αντιπαραγωγικής διαδικασίας από την άποψη της υλικής παραγωγής και αναπαραγωγικής από την άποψη της κοινωνικής κατάστασης έφτασε στο όριο, δεν είναι ανεκτός και αποδεκτός με τη μορφή, τις σχέσεις και τις ανισότητες που δημιούργησε.
Το δίλημμα είναι μεταξύ ενός νέου συλλογικού μοντέλου ελέγχου και εξημέρωσης των αγορών ή μιας εκ νέου υποταγή σε αυτές και τα συμφέροντα.
Έτσι το αίτημα σε παγκόσμιο επίπεδο επικεντρώνεται στην επίτευξη, καταρχήν μιας Νέας Παγκόσμιας Συλλογικής Χρηματοοικονομικής Αρχιτεκτονικής και εν συνεχεία αντικατάσταση του αυτοδιορισμένου διευθυντηρίου του κόσμου με μια νέα πολιτική, οικονομική και στρατιωτική παγκόσμια πολυπολική διευθέτηση.
Μια τέτοια κατεύθυνση πρέπει να περιλαμβάνει αναίρεση του μονοδιάστατου κόσμου, των επινοημένων ή κατασκευασμένων εχθρών, των μονομερών συμφερόντων, της ήπιας χειραγώγησης ή της αυταρχικής επιβολής της θέλησης του.
Τη νέα ισορροπία των παγκόσμιων οικονομικών πόλων, την εξισορρόπηση των ασύμμετρων σχέσεων ισχύος, τη συνολική επαδιατύπωση αξιών, σχέσεων και ισορροπιών μεταξύ κεφαλαίου-εργασίας, κοινωνίας-οικονομίας-πολιτικής, ΗΠΑ – Ευρώπης – Ρωσίας – Κίνας και του υπόλοιπου κόσμου.
Σε αυτή τη φάση μεταβολής, είναι πασιφανές το έλλειμμα των σοσιαλιστών της διεθνούς. Των σοσιαλιστών που έγιναν δημοφιλείς όταν παραδόθηκαν. Τότε που οι βεβαιότητες κυριαρχούσαν. Τώρα καλούνται να επανακάμψουν στις ριζοσπαστικές κοινωνικές και πολιτικές ρίζες τους. Να μετασχηματίσουν τη σοσιαλιστική φιλοδοξία και να διεκδικήσουν την παρουσία της στον 21ο αιώνα με σύγχρονους όρους.
«Αντίο αλλοτινή ζωή»
Μέχρι τώρα η κοινωνία είχε συνηθίσει να μην εκδηλώνεται με εξωτερικές μεγάλες πράξεις και χειρονομίες. Να επιλέγει μορφές έκφρασης και δράσης «πιο εσωτερικές» παρά «επί σκηνής». Τώρα κάτω από το βάρος των οικονομικών εξελίξεων, αρχίζει να αναζητεί νέα πολιτική και κοινωνική αλήθεια έξω από τις υπάρχουσες.
Οι πολίτες συνειδητοποιούν την ανάγκη για αλλαγές που απαιτούνται στο πολιτικό σύστημα, στους θεσμούς, στις υπάρχουσες ισορροπίες σε κόμματα και πρόσωπα και δεν πραγματοποιούνται.
Η δημοσκοπική εναπόθεση της ελπίδας στον «Κανένα» κάνει αισθητή στους υπάρχοντες φορείς κάποιες από τις μέχρι τώρα διεργασίες και επιλογές. Αναζητά να εκφράσει τη συσσωρευμένη ριζοσπαστική ενέργεια. Κηρύττει αντίσταση, κι όταν βρίσκει αφορμές εκρήγνυται.
Οι πιο ευαίσθητοι δέκτες, με φυσικό και ανεπιτήδευτο τρόπο ξεπερνάνε πολιτικές συμβάσεις σχημάτων και προσώπων και προχωράνε βήμα, βήμα.
Προς το παρόν υφίστανται ως ανοργάνωτο πλήθος, όπου τώρα ο καθένας πραγματοποιεί την ατομική αποκήρυξη, της μέχρι τώρα κατάστασης.
Ξεκινάει μια αδέσμευτη περιπλάνηση και πλησιάζει με ορμή προς την πολιτική ανυποταξία..
Η αφανής κοινωνία και οι αυτοδίδακτοι πολίτες αποκτούν συνείδηση της περιόδου που διανύουμε. Αυτοεξερευνά και αποκτά συνείδηση των δυνατοτήτων της.
Οι άγονες προσπάθειες διεκδικούν να δημιουργήσουν μια νέα ανέκδοτη όψη των πραγμάτων, μια νέα πολιτικοκοινωνική διέξοδο, γνήσια αποτύπωση μια νέας αλλαγής.

Μέχρι αυτή η προοπτική να αποκτήσει πραγματική πολιτική υπόσταση θα διαχειριστούμε τα υπαρκτά διλήμματα μας.
Venceremos

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009

Η ισορροπία των τεσσάρων στοιχείων


ΠΥΡ, ΓΗ, ΥΔΩΡ, ΑΕΡΑΣ
¨Οτιδήποτε γίνεται, πρέπει να έχει σώμα, να είναι ορατό και απτό, αλλά χωρίς το πυρ τίποτε δεν είναι ορατό, ούτε απτό χωρίς κάτι στέρεο, ούτε στέρεο άνευ γης. Γι αυτό ο Θεός άρχισε να πλάθει το σώμα του σύμπαντος από πυρ και γη…..¨
Για την συναρμογή αυτών….¨ Έθεσε λοιπόν ο Θεός το ύδωρ και τον αέρα ανάμεσα στο πυρ και την γη και – όσο ήταν δυνατόν – με την ίδια μεταξύ τους αναλογία τα επεξεργάστηκε ¨… είπε ο Τίμαιος στον Σωκράτη .

Τέσσερα στοιχεία μας αποτελούν και μας περιβάλλουν τα οποία σχηματίστηκαν μέσω μορφών και αριθμών ¨κάλλιστα και άριστα¨.
Τα 4 στοιχεία είναι ποιότητες ενέργειας (επίπεδα δόνησης) .Το 5ο επίπεδο δόνησης, είναι το αιθερικό . Άς ασχοληθούμε πρώτα με τα 4.
Ο ¨χάρτης της ψυχής¨ που αποδίδεται στο μεγάλο Έλληνα αστρονόμο Πτολεμαίο, χωρίζει τα 12 ζώδια σε τέσσερις κατηγορίες ή καλύτερα τέσσερις τύπους ¨ιδιοσυγκρασίας¨ που κάθε μία αντιπροσωπεύει ένα στοιχείο της φύσης.

Ο αριθμός 1 αντιπροσωπεύει τον Νόμο ο οποίος εκφράζει το Ζώδιο. Σχετίζεται δηλαδή με την βασική, ξεχωριστή, ιδιαίτερη, κατάσταση που εκφράζει το κάθε Ζώδιο, και ο Κυβερνήτης πλανήτης του Ζωδίου.
Ο αριθμός 2 σχετίζεται με το Γένος, δηλαδή με την αρσενική (Αέρας Φωτιά) ή θηλυκή (Γη, Νερό) κατάσταση του Ζωδίου.
Ο αριθμός 3 σχετίζεται με τις τρεις ιδιότητες της ύλης, του εκδηλωμένου κόσμου, που τις ξέρουμε σαν Ένταση -Αδράνεια -Ισορροπία, ή σαν Κίνηση -Ακινησία -Ανύψωση, και στην αστρολογία τις βλέπουμε να ορίζουν τα Παρορμητικά -Σταθερά -Μεταβλητά Ζώδια: η Παρόρμηση σχετίζεται με την κίνηση ή το ξεκίνημα, η Σταθερότητα με την εγκατάσταση ή την δημιουργία μορφής, και η Μεταβλητότητα με την Ιδέα, την ανάπτυξη ή την δημιουργία νέας ιδέας.
Ο αριθμός 4 σχετίζεται με τα τέσσερα Στοιχεία του εκδηλωμένου κόσμου, που τα γνωρίζουμε σαν Γη -Νερό -Αέρας και Φωτιά: η Γη σχετίζεται με την φυσική μορφή, την στήριξη ενός καθεστώτος ή μίας κατάστασης, θετικά ή αρνητικά. Το Νερό σχετίζεται με τον ψυχισμό, το συναίσθημα, την ιδιότητα της τυραννίας ή του αλτρουισμού. Ο Αέρας σχετίζεται με την λογική και την διάνοια, τον ορθολογισμό ή την τεχνοκρατία. Η Φωτιά σχετίζεται με την έμπνευση, το πάθος, τον ενθουσιασμό του ηγέτη ή του τυχοδιώκτη. Αυτοί οι τέσσερις ξεχωριστοί νόμοι εκφράζονται στο κάθε Ζώδιο σε διαφορετικούς συνδυασμούς, δίνοντας του τελικά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του.

Η σχέση των στοιχείων μεταξύ τους είναι άλλοτε εποικοδομητική και άλλοτε ανασταλτική.
Ο Αέρας συντηρεί τη Φωτιά, όπως η γνώση την έμπνευση. Ο Αέρας όμως συνήθως ξεραίνει τη Γη, κι έτσι η δημιουργία γίνεται ορθολογιστική, χωρίς φαντασία. Τέλος ο Αέρας προκαλεί τρικυμία στο νερό, όπως συγκρούονται συχνά ο νους και η καρδιά.
Το Νερό σβήνει τη Φωτιά, όπως ο συναισθηματισμός σταματά την ορμή, κάνει βαρύ τον Αέρα, στερώντας του την ευκαιρία να ανυψωθεί, αλλά γονιμοποιεί τη Γη, βάζοντας συναίσθημα και φαντασία σε κάθε μορφή.
Η Φωτιά θερμαίνει τον Αέρα, κάνοντας τον να ανυψώνεται και να γίνεται πιο ευκίνητος, αλλά πυρακτώνει τη Γη και την ξεραίνει, ενώ (αν δεν σβήσει η ίδια) κάνει το Νερό να βράζει, δίνοντας πάθη και εντάσεις.
Η Γη εγκλωβίζει τον Αέρα, και σβήνει τη Φωτιά, αλλά δίνει ένα ιδανικό σπίτι στο Νερό.

Η γνώση των χαρακτηριστικών των στοιχείων εξυπηρετεί στην εξισορρόπηση των ενεργειών εσωτερικά και εξωτερικά. Μια ενέργεια μπορεί να βρίσκεται σε ανισσοροπία λόγω της ιδιοσυγκρασίας μας, του ¨χάρτη της ψυχής μας¨ ή μιας διέλευσης ή των εκάστοτε συνθηκών της ζωής μας .Ενδεικτικές είναι διαταραχές υγείας στην οργανική λειτουργία με την οποία συνδέεται κάθε πλανήτης αλλά και τα συναισθήματα που εκφράζουν από μια τέτοια ανισσοροπία .

Όταν η ενέργεια της Φωτιάς είναι εκτός ισορροπίας, νιώθουμε κουρασμένοι, ακόμη και εξουθενωμένοι και αποδυναμωμένοι, θυμωμένοι, ή πανικοβλημένοι, και ίσως να εκδηλώνουμε καταστροφική οργή και πικρία. Είναι δύσκολο να συγχωρέσουμε. Δεν δραστηριοποιούμαστε.
Όταν η ενέργεια της γης δεν βρίσκεται σε ισορροπία, νιώθουμε ληθαργικοί, εκτός χρόνου και μερικές φορές ζαλισμένοι. Φοβόμαστε την έλλειψη και την ανεπάρκεια, και ίσως γίνουμε άπληστοι και εγωιστές. Είμαστε απρόθυμοι να λάβουμε από τους άλλους. Πολύ πιθανό να νιώθουμε φυσικά αδύναμοι, κουρασμένοι και άρρωστοι, και χωρίς κίνητρο για να φροντίζουμε τον εαυτό μας και το περιβάλλον μας. Νιώθουμε έλλειψη εκπλήρωσης στη ζωή μας.
Όταν το στοιχείο το Αέρα είναι εκτός ισορροπίας, νιώθουμε ανήσυχοι, δύσκαμπτοι και ‘κολλημένοι'. Κάθε αλλαγή θεωρείται απειλή, είμαστε εριστικοί και αμυντικοί. έλλειψη εστίασης και κατεύθυνσης στη ζωή σας. Δεν ακούμε τους άλλους, Ίσως να βιώσουμε κάποια αίσθηση χάους και διάλυσης .
Όταν η ενέργεια του νερού είναι εκτός ισορροπίας, νιώθουμε λύπη, κατάθλιψη και αυτολύπηση. Γινόμαστε ευσυγκίνητοι νιώθουμε δυστυχισμένοι και ανικανοποίητοι και εξαπατημένοι από τη ζωή. Συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους .

Σημαντικό είναι να αναφερθούν και μερικοί τρόποι εξισσορόπησης.
Ενισχύουμε την αρσενική ενέργεια με τις εξής συσχετίσεις χρωμάτων, σχημάτων ιδιοτήτων στο χώρο μας, στο ντύσιμο μας : θερμό, ζεστό, φωτεινό, σκληρό, ευθύ, γωνιώδες ,Ουρανός, Ήλιος, ψηλό, μεγάλο, λιτό, στενό, κάθετο, απλό.
Ενισχύουμε την θηλυκή ενέργεια :δροσερό, ψυχρό, σκοτεινό, πίσω, μαλακό, Καμπυλωτό, στρογγυλεμένο, Γη, Σελήνη, χαμηλό, μικρό, στολισμένο, πλατύ, οριζόντιο, πολύπλοκο.
Άλλοι τρόποι εξισσορόπησης είναι με ενεργειακή φόρτιση διέγερση (ομοιοπαθητική, βελονισμός), με διαλογισμό, οραματισμό, με επιλογή σε ποιες σκέψεις και σε ποια λόγια εστιάζουμε την προσοχή μας, με επαφή με τα αντίστοιχα στοιχεία στην φύση .

Ιδιαίτερα σημαντικός τρόπος αναδιάταξης ενέργειας είναι η κίνηση.
Ο κύριος σκοπός των Πολεμικών Τέχνων ( όσων δεν έχουν αθλητικοποιηθεί) είναι ο έλεγχος της εσωτερικής ενέργειας και όχι η σωματική δύναμη, η θέληση, η σωστή τοποθέτηση του σώματος, ή η πειθαρχία .Αυτά βοηθούν στην επίτευξη του σκοπού.
Ο τρόπος που ο εξασκούμενος στρέφεται προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, ή ακόμα τη γη και τον ουρανό ή την κατεύθυνση συγκεκριμένων αστερισμών, η εναλλαγή θηλυκής και αρσενικής ενέργειας (άμυνα-επίθεση, μαλακές-σκληρές κινήσεις) οι διάφορες κινήσεις που δηλώνουν κατεύθυνση τής ενέργειας και βρίσκονται συχνά στην αρχή και στο τέλος της κάθε φόρμας (σύνολο κινήσεων)… σκοπεύουν στην εξισσορόπηση,
αναδιάταξη, και έλεγχο της κατεύθυνσης της ενέργειας. Οι πολεμικές τέχνες είναι τρόπος ζωής, οι φόρμες είναι ένας αρχαίος μαγικός χορός και ο Πολεμιστής είναι και θεραπευτής.

Όλες οι παθήσεις οφείλονται σε ανισσοροπία, κάθε θεραπεία οφείλεται σε ροή .
Άρτεμις

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009

Η σκιά του Έλληνα;

Το Μολύβι μου έστειλε ένα εκτενές κείμενο που αφορά και τις συζητήσεις που κάνουμε τον τελευταίο καιρό και σκέφτηκα να αναρτήσω αυτό το κομμάτι προς σκέψη και συζήτηση... Ίσως προκαλέσει θύελλα αυτή η "άλλη" άποψη αλλά για να δούμε τι λέει ο... ποιητής!

Το κείμενο αυτό περιέχει αποσπάσματα αλληλογραφίας του Ρωμαίου συγκλητικού Μενένιου Άπιου, στο φίλο του Ατίλιο Νάβιο, ο οποίος τον διαδέχεται στην διακυβέρνηση της Αχαΐας και τον συμβουλεύει για το πώς μπορεί να χειριστεί τους Έλληνες.

Ο Έλληνας είναι πιο εγωιστής από εμάς και συνεπώς από όλα τα έθνη του κόσμου. Το άτομό του είναι «πάντων χρημάτων μέτρον» κατά το ρητό του Πρωταγόρα. Αδέσμευτο, αυθαίρετο και ατίθασο, αλλα και αληθινά ελεύθερο, ορθώνεται το «εγω» των Ελλήνων. Χάρις σε αυτό σκεφθήκανε πηγαία, πρώτοι αυτοί, όσα εμείς αναγκαζόμαστε σήμερα να σκεφθούμε σύμφωνα με την σκέψη τους. Χάρις σε αυτό βλέπουν με τα μάτια τους και όχι με τα μάτια εκείνων που είδαν πριν από αυτούς. Χάρις σε αυτό η σχέση τους με το σύμπαν, με τα πράγματα και τους ανθρώπους δεν μπαγιατεύει, αλλα είναι πάντα νέα , δροσερή και το κάθε τι, χάρις σε αυτό το «εγω» αντιχτυπάει σαν πρωτοφανέρωτο στην ψυχή τους.

Είναι όμως και του καλού και του κακού πηγή τούτο το χάρισμα.

Το ίδιο «εγω» που οικοδομεί τα ιδανικά πολιτικά συστήματα, αυτό διαλύει και τις πραγματικές πολιτείες των ανθρώπων. Και ήρθανε καιροί όπου ο ελληνικός εγωισμός ξέχασε την τέχνη που οικοδομεί τους ιδανικούς κόσμους, αλλα δεν ξέχασε την τέχνη που γκρεμίζει τις πραγματικές πολιτείες.

...Πείθονται μονο στα ρήματα τα δικά τους και η αλλάζουν τους νόμους κάθε λίγο ανάλογα με τα κέφια της στιγμής, ή όταν δεν μπορούν να τους αλλάξουν, τους αντιμετωπίζουν σαν εχθρικές δυνάμεις και τότε μεταχειρίζονται εναντίον τους ή τη βία ή τον δόλο.
Α! πόσο την χαίρεται ο Έλληνας την εύστροφη καταδολίευσή τους, τους σοφιστικούς διαλογισμούς που μεταβάλλουν τους νόμους σε ράκη!

Ο Έλληνας εχει την πιο αδύνατη μνήμη από μας, έχει λιγότερη συνέχεια στον πολιτικό του βίο. Είναι ανυπόμονος και κάθε λίγο, μόλις δυσκολέψουν λίγο τα πράγματα, αποφασίζει ριζικές μεταρρυθμίσεις.

Θες να σαγηνεύσεις την Εκκλησία του Δήμου σε μια πόλη ελληνική ;
Πες τους : «Σας υπόσχομαι αλλαγή»
Πες τους : «Θα θεσπίσω νέους νόμους» Αυτό αρκεί.
Με αυτό χορταίνει η ανυπομονησία τους, το αψίκορο πάθος του.

...Μεσα στους πιο πολλούς Έλληνες, άμα σκάψεις λίγο, θα βρεις ένα ισχνό υπερόπτη Κοριολανό, έναν άσημο εκδικητικό Αλκιβιάδη, ένα εγώ μεγαλύτερο από την πατρίδα.
Όχι βέβαια σε όλους, αλλιώς δεν θα υπήρχαν σήμερα πια ελληνικές πόλεις.

...Οι Έλληνες λίγα πράγματα σέβονται και σπάνια όλοι τους τα ίδια. Και προς καλού και προς κακού στέκουν επάνω από τα πράγματα. Για να κρίνουν αν ένας νόμος είναι δίκαιος, θα τον μετρήσουν με το μέτρο της προσωπικής τους περίπτωσης ακόμα κι όταν υπεύθυνα τον κρίνουν στην Εκκλησία η στο δικαστήριο.

...Οσο περνούν οι αιώνες, τόσο εμείς και οι λαοί που κυβερνούμε γινόμαστε περισσότερο ατομιστές, ως που μια μέρα να μαραθούμε όλοι μαζί μέσα στην μόνωση των μικρών μας εαυτών.

Νομίζω ότι οι Έλληνες επάνω στους οποίους εσύ τώρα άρχεις είναι πρωτοπόροι σε αυτόν τον θανάσιμο κατήφορο.
Δεν σου έκανε κιόλας εντύπωση καλέ μου Νάβιε, η αδιαφορία του Έλληνα για τον συμπολίτη του; Όχι πως δεν θα του δανείσει μια χύτρα να μαγειρέψει, όχι πως αν τύχει μια αρρώστια δεν θα τον γιατροπορέψει, όχι πως δεν του αρέσει να ανακατεύεται στις δουλειές του γείτονα, για να του δείξει μάλιστα την αξιοσύνη του και την υπεροχή του, βοηθά ο έλληνας περισσότερο από κάθε άλλον.
Βοηθά και τον ξένο πρόθυμα, με την ιδέα μάλιστα, που χάρις στους μεγάλους στωικούς, πάντα τον κατέχει, μιας πανανθρώπινης κοινωνίας. Του αρέσει να δίνει στον ασθενέστερο, στον αβοήθητο. Είναι κι αυτό ένας τρόπος υπεροχής...

...Το κίνητρο της δικαιοσύνης δεν τον κινεί για να επαινέσει ότι αξίζει τον έπαινο. Όχι πως δεν θα ήθελε να είναι δίκαιος, αλλα δεν αντιλαμβάνεται καν την αδικία που κάνει στον άλλο. Θαυμάζει ότι είναι ο δικός του κόσμος. Κάθε άλλον τον υποτιμά!
Όταν ένας πολίτης άξιος , δεν αναγνωρίζεται κατά την αξία του, λέει ο Έλληνας: αφού δεν αναγνωρίζομαι εγώ ο αξιώτερός του, τι πειράζει αν και αυτός δεν αναγνωρίζεται; Ο εγωκεντρισμός αφαιρεί από τον Έλληνα την δυνατότητα να είναι δίκαιος.

Μα το πιο σπουδαίο , για να καταλάβεις τον Έλληνα, είναι να σπουδάσεις τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνει τον φθόνο του, τον τρόπο που εφηύρε για να γκρεμίζει καλύτερα. Είναι ένας τρόπος πιο κομψός από το δικό μας γέννημα σοφιστικής ευστροφίας και διανοητικής δεξιοτεχνίας. Δεν του αρέσει η χοντροκομμένη δολοφονία στους διαδρόμους του παλατιού, αλλά η λεπτοκαμωμένη συκοφαντία, ένα είδος αναίμακτου, ηθικού φόνου, ενός φόνου διακριτικότερου και εντελέστερου, που αφήνει του δολοφονημένου την σάρκα σχεδόν ανέπαφη, να περιφέρει την ατίμωση και την γύμνια της στους δρόμους και στις πλατείες.
Γιατί και την συκοφαντία, αγαπητέ μου, την έχουν αναγάγει σε τέχνη οι θαυμάσιοι, οι φιλότεχνοι Έλληνες, οι πρώτοι δημιουργοί του καλού και του κακού λόγου.

...Η τέχνη είναι να βρίσκεις τον διφορούμενο λόγο, που άμα σε ρωτήσουν γιατί τον είπες, να μπορείς να πεις πως τον είπες με την καλή σημασία, και πάλι εκείνος που τον ακούει να αισθάνεται πως πρέπει να τον εννοήσει με την κακή του σημασία.

Μελετητές της ψυχής των ατόμων και του όχλου , θα τους δεις να εκτελούν μερικούς θαυμάσιους ελιγμούς, να χαράζουν πολιτικά σχέδια περίλαμπρα, με μια ευκινησία στην σκέψη και μια γοργότητα στις αντιδράσεις που εμείς εδώ ποτέ δεν φτάσαμε. Μόνο που ύστερα θα μελαγχολήσεις βλέποντας πως είναι πια ασήμαντοι οι σκοποί για τους οποίους ξοδεύονται αυτά τα εξαίσια χαρίσματα.

Από τους Οξυρρύγχειους Παπύρους (σε μετάφραση Κωνσταντίνου Τσάτσου)

Αν και μου χτυπάει άσχημα όλο αυτό το μένος ενάντια στους "Έλληνες" και η χρήση της γενίκευσης με ανακατεύει, αναρωτιέμαι ποιος είναι ο δρόμος έξω από αυτό που περιγράφεται. Υπάρχει;

Υ.Γ. Για όλο το κείμενο σας παραπέμπουμε στο ιστολόγιο.org

Ατόφιος (χωρίς να είναι περήφανος για την ανάρτηση αυτή αλλά από την άλλη... ας δούμε όλες τις πλευρές!)
Velvet Revolution