Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009

Η δύναμη της φύσης - Ένα προσωπικό βίωμα……..


Όλα ξεκίνησαν από ένα επαγγελματικό ταξίδι στα Ιωάννινα, την προηγούμενη εβδομάδα. Το ταξίδι περιλάμβανε εκπαιδεύσεις και κάποιες εξορμήσεις στη γύρω περιοχή. Την Πέμπτη στις 23/1, ξυπνήσαμε, ετοιμαστήκαμε και ξεκινήσαμε για τα Ζαγοροχώρια.
Ποτέ δεν είχα πάει έως τώρα εκεί. Στην αρχή της διαδρομής όλα μου φαίνονταν ίδια, ελληνικό τοπίο σκεφτόμουνα, εντάξει ωραία είναι αλλά γιατί όλοι μιλάνε για αυτή την περιοχή? Δεν βλέπω κάτι διαφορετικό…. Μέχρι που το λεωφορείο σταμάτησε στο πρώτο γεφύρι… έμεινα άφωνη, ακόμα και τώρα που το γράφω νιώθω στα πέλματά μου μυρμήγκιασμα και στο στέρνο μου διέγερση. Απίστευτο τοπίο και ήταν μόνο η αρχή. Περπατούσα πάνω στο γιοφύρι, ακούγοντας τα νερά και ένιωθα διαφορετικό όλο μου το σώμα και όλες τις αισθήσεις. Ήμουν γειωμένη, και αυτό είναι κάτι που δεν μου συμβαίνει συχνά. Η ενέργεια έρεε στα πόδια και μια ήρεμη δύναμη υπήρχε στο περιβάλλον. Αυτή ήταν η πρώτη επαφή με την ήρεμη δύναμη της φύσης.
Τότε κατάλαβα γιατί κάποιοι φίλοι μου μου έχουν πει κατά λέξη ότι είναι «ερωτευμένοι με την περιοχή». Ανεβήκαμε στο λεωφορείο και συνεχίσαμε, υπήρχαν κομμάτια στη διαδρομή που μου έκοβαν τη φωνή. Πέτρες, βράχοι, τα βουνά, τα γιοφύρια.
Καταλήξαμε στο Μονοδένδρι για φαγητό. Όσοι θέλαμε μπορούσαμε να πάμε στο μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής για να δούμε ένα κομμάτι της χαράδρας.

Δεν μπορώ και ίσως δεν έχει νόημα να περιγράψω το τοπίο, όμως αυτά που αισθάνθηκα θα γράψω.
Το μυαλό είχε σταματήσει να φλυαρεί. Η αναπνοή ήταν διαφορετική, το περπάτημα σταθερό και με μια δυναμική που συντονιζόταν με τον χώρο, οι ήχοι καθαροί, το βλέμμα έφτανε τόσο μακριά που νόμιζα ότι άγγιζα τα βουνά στην άλλη πλευρά. Και η καρδιά χτυπούσε…… με το ρυθμό που εκείνη ορίζει χωρίς τις παρεμβολές του μυαλού.
Πρώτη φορά ένιωσα ήρεμη, ήσυχη και ταυτόχρονα συντονισμένη και παρούσα, χωρίς προσπάθεια και υπερβολή.
Ίσως πρώτη φορά ήρθα κοντά στην φύση και στον εαυτό μου.
Η δύναμη της φύσης είναι ότι πιο αληθινό και ζωντανό έχω βιώσει, και υπάρχει παντού.

Έψαξα και ψάχνω βιβλία, εξειδικεύτηκα σε τεχνικές, θυσίασα κομμάτια μου για να κερδίσω γνώση και κέρδισα. Άφησα όμως τη φύση απ έξω. Μετανιώνω για αυτό, γνωρίζοντας ότι ίσως συνεχίσω να το κάνω. Δεν της έδειξα το σεβασμό που της αξίζει, την αδίκησα και αδικήθηκα. Επόμενο ήταν.
Στην εσωτερική μου διαδρομή αναζητώ τη δύναμη της καρδιάς μου πέρα από τις τεχνικές, αυτήν που θα με κάνει να νιώσω, να καταλάβω και να συμμετέχω σε αυτό που λέμε ζωή. Τελικά ίσως η φύση, αν αποφασίσω να τολμήσω να την πλησιάσω, με βοηθήσει να συνεχίσω το ταξίδι.

Γυρνώντας στη Θεσ/νίκη συνειδητοποίησα ότι εδώ και δεκαεφτά χρόνια δεν έχω συγχωρέσει έναν άνθρωπο.


Αυτογνωσία… με οδηγό και δάσκαλο τη φύση… σοκάρει αλλά αξίζει.


Barbarella






Υ.Γ. για την Αστραία: Και η Πρ_ _ _ _ _ _ α ήταν Υπέροχη…!

Velvet Revolution