O φίλος μας και μέλος της ομάδας Α. (γνωστός και με το ψευδώνυμο Ζούνης), έστειλε μια πάντα επίκαιρη συνέντευξη της Φλορίντα, της Ταΐσα και της Κάρολ... Παραθέτω δύο σημεία με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την μελέτη του όρου "πολεμιστής".
Οπότε με την παρέμβαση του Α. ξεκινάω από το 3ο... Ποιον πολεμά ο πολεμιστής;Οι µάγοι ισχυρίζονται ότι το µόνο πράµα που υπάρχει για µας ως ανθρώπινα όντα, είναι το ΕΓΩ, ΕΓΩ και µόνο ΕΓΩ. Κάτω από τέτοιες συνθήκες, το µόνο δυνατό κατόρθωµα, είναι αυτό που µε τον οποιονδήποτε τρόπο ικανοποιεί το Εγώ. Και εξ ορισµού, οτιδήποτε αφορά στο ατοµικό ΕΓΩ, µόνο σε οργή και προσβολή µπορεί να οδηγήσει.
...δεν χρησιµοποιούµε λέξεις όπως «αγάπη» ή «θρησκεία» γιατί το µεγάλο Ναγουάλ (ο Δον Χουάν) µας έπεισε ότι είναι κενές αξίες. Όχι η αγάπη η η θρησκεία ως έννοιες, αλλά η χρησιµοποίηση αυτών των δυο λέξεων. Η διαφωνία του είχε ως εξής: Εάν στ'αλήθεια θεωρούµε τους εαυτούς µας αθάνατα πλάσµατα που έχουν την πολυτέλεια να ζουν µεταξύ γιγαντιαίων αντιφάσεων και ατέλειωτης φιλαυτίας, εάν το µόνο που µετράει για µας είναι η προσωπική απόλαυση, πως µπορούµε να κάνουµε την αγάπη η τη θρησκεία κάτι αυθεντικό; Για το µεγάλο Ναγουάλ, αυτές οι σκέψεις είναι ανέµπνευστες, άψυχες λέξεις που κανένας δεν είναι προετοιµασµένος να συγκρατήσει.
Μία απάντηση εδώ αρκεί - το ΕΓΩ. Δεν είναι όμως εύκολα τα πράγματα. Ο εγωισμός καραδοκεί πίσω από τα πιο "αλτρουιστικά" πράγματα. Να δώσω την πεντάρα μου στον ζητιάνο. Γιατί όμως αλήθεια; Τι θα επιτύχω αν το κάνω αυτό; Μία λύση υπάρχει εδώ - "να μη γνωρίζει η δεξιά τι ποιεί η αριστερά"!
Ο μέσος άνθρωπος είναι πολύ απασχολημένος με το να του αρέσουν οι άλλοι και να είναι αρεστός ο ίδιος. Στον πολεμιστή όμως απλώς του αρέσει κάποιος κι αυτό είναι όλο. Του αρέσει οποιοσδήποτε ή οποιαδήποτε θέλει, απλά για την "πλάκα" του...
Το ΕΓΩ καραδοκεί στις πιο ιδιαίτερες στιγμές του πολεμιστή. Είναι εκεί ως ύπουλος αντίπαλος να καταβροχθίσει τα ταλέντα του πολεμιστή, να τα κάνει όλα βορά στην υπηρεσία της ιδιοτέλειας. Θαυμάστε με - δείτε με. Αυτός είμαι. Ακόμα και η λέξη "αυτοπεποίθηση" μέσα από τα μάτια του ΕΓΩ, έχει καταντήσει να σημαίνει αλλαζονεία.
Το να αισθάνεται κανείς σημαντικός, τον κάνει βαρύ, αδέξιο και ματαιόδοξο. Για να είναι κανείς πολεμιστής χρειάζεται να είναι κανείς ελαφρύς και ρευστός.
Άρα η σημαντικότητα είναι συστατικό του ΕΓΩισμού. Σε αυτό ο πολεμιστής αντιπαραβάλει την ταπεινότητα.
Η ταπεινότητα του πολεμιστή δεν είναι η ταπεινότητα του ζητιάνου. Ο πολεμιστής δε χαμηλώνει το κεφάλι του για κανέναν, αλλά ταυτόχρονα δεν επιτρέπει να χαμηλώσει και κανείς το κεφάλι του για εκείνον. Ο ζητιάνος από την άλλη, πέφτει στα γόνατα με το πέσιμο ενός καπέλου και σκουπίζει τα πόδια εκείνου που θεωρεί σημαντικότερο από τον ίδιο. Αλλά την ίδια στιγμή, απαιτεί κάποιος κατώτερος από αυτόν να σκουπίσει το πάτωμα για αυτόν.
Ζητάμε ένα άλλο είδος αυτοπεποίθησης.
Η αυτοπεποίθηση του πολεμιστή δεν είναι η αυτοπεποίθηση του μέσου ανθρώπου. Ο μέσος άνθρωπος αναζητεί τη βεβαιότητα στα μάτια του περαστικού που τον κοιτάει και το λέει αυτό αυτοπεποίθηση. Ο πολεμιστής ζητά την αψογοσύνη στα ίδια του τα μάτια και το ονομάζει αυτό ταπεινότητα.
Ο υπέρτατος στόχος είναι να μπορέσουμε να ζήσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Αυτό που μετράει για έναν πολεμιστή είναι ότι είναι ζωντανός. Η ζωή από μόνη της αρκεί, επαρκεί και είναι ολοκληρωμένη. Για το λόγο αυτό, μπορεί να πει κανείς χωρίς να είναι θρασύς ότι το βίωμα των βιωμάτων είναι το να είναι κανείς ζωντανός.
Ο πολεμιστής είναι κυνηγός. Υπολογίζει τα πάντα. Αυτό είναι έλεγχος. Όταν τελειώσουν οι υπολογισμοί του, δρα. Αφήνεται. Αυτό είναι παράδοση, παραίτηση. Ο πολεμιστής δεν είναι ένα φύλλο στο έλεος του ανέμου. Κανείς δεν μπορεί να τον πιέσει. Κανείς δεν μπορεί να τον αναγκάσει να κάνει πράγματα ενάντια στον εαυτό του ή την κρίση του. Ένας πολεμιστής είναι συντονισμένος στο να επιβιώνει, και επιβιώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Ωστόσο όταν τα βάζουμε με τον εγωισμό χρειάζεται να είμαστε προσεκτικοί - ιδιαίτερα εφόσον όπως είδαμε ο εγωισμός μπορεί να (και έχει) μασκαρευτεί στο αντίθετο του. Στα φιλανθρωπικά χαμόγελα και την φιλία της κάμερας. Αλλά...
Οι πολεμιστές δεν κερδίζουν μάχες με το να χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο, αλλά με το να προσπερνάνε τους τοίχους. Οι πολεμιστές περνάνε πάνω από τους τοίχους, δεν τους ισοπεδώνουν.
Και για το τέλος δύο πολύ βασικά χαρακτηριστικά του πολεμιστή - η "επιτομή" του πολεμιστή!...
Η βασική διαφορά μεταξύ ενός συνηθισμένου ανθρώπου και ενός πολεμιστή είναι ότι ο πολεμιστής βλέπει τα πάντα ως πρόκληση, ενώ ένας συνηθισμένος άνθρωπος παίρνει τα πάντα σαν ευχή ή κατάρα.
Η αναζήτηση της τελειότητας του πνεύματος ενός πολεμιστή είναι το μόνο έργο που είναι αντάξιο της θνητότητας μας και της ανθρώπινης ιδιότητας μας.
Ατόφιος
