Τρεις καταστάσεις ύπαρξης και συνειδητότητας που ΟΛΟΙ οι άνθρωποι έχουμε αισθανθεί και όλοι θέλουμε να ξανα-αισθανθούμε ακόμα πιο διευρυμένα.
Θεωρώ ότι και τα τρία είναι αλληλένδετα μεταξύ τους και αποτελούν ένα από τα πιο βασικά -αν όχι το βασικότερο- συστατικά του να είναι και να νιώθει κανείς Ζωντανός.
Σε όποιο βαθμό και αν τα έχουμε αγγίξει ΓΡΑΦΟΥΝ ΜΟΥΣΙΚΗ επάνω μας, που ο ήχος της δεν χάνεται, παραμένει μέσα μας, έστω και ασυνείδητα.
Συνήθως δεν επενδύουμε το ίδιο σε όλα, αλλά κατά τη γνώμη μου, ίσως δεν έχει και τόση σημασία γιατί το ένα εμπεριέχει το άλλο. Έχουν ένα μοναδικό τρόπο να συνδέονται μεταξύ τους ακόμα και όταν η εξωτερική εικόνα δείχνει το αντίθετο.
Στην εσωτερική πλευρά των πραγμάτων, φαίνεται , όλα να υπάρχουν και να σχετίζονται επειδή “νιώθουν” Αγάπη-Φιλία–Έρωτα.
Η καθημερινότητά μας πολλές φορές μας ωθεί σε σκληρότητα, αδιαφορία, κυνισμό, απομόνωση, χωριστικότητα και άλλες αρνητικές διαθέσεις και συναισθήματα, όμως αυτό δεν μπορεί να διαγράψει την μουσική που παίζει ασταμάτητα μέσα μας και που ο δημιουργός της είναι αυτές οι τρεις ποιότητες.
Όσο και αν το ξεχνάμε ή δεν θέλουμε να το ακούσουμε, ΠΑΙΖΕΙ συνέχεια. Ίσως για αυτό και τις φορές της ησυχίας μας και της σιωπής μας, ΑΞΑΦΝΑ, ακούμε τον ήχο και μαλακώνουμε αναγνωρίζοντας ποιοι είμαστε. Και ίσως να νιώθουμε και ενοχές, τη στιγμή που μαλακώνουμε, για ό,τι σκεφτήκαμε, είπαμε ή πράξαμε, άδικες κατά τη γνώμη μου γιατί επειδή είμαστε άνθρωποι κάνουμε και Λάθη.
Αποτελούν ένα δυναμικό τρίγωνο ενεργειών, που επειδή αφορά ιδιαίτερα τις ανθρώπινες σχέσεις, μας ενώνει ΟΛΟΥΣ και δεν μας χωρίζει, ακόμα και αν προσπαθούμε για αυτό. Η προσωπική μου παρατήρηση είναι ότι η εσωτερική δυναμική του τριγώνου είναι τόσο ισχυρή που ακόμα και αν κάτι διαλυθεί εξωτερικά, εσωτερικά παραμένει για….. άγνωστο χρόνο.
Ποιος είναι ο ήχος μιας πραγματικότητας που καταρρέει….? Μιας πραγματικότητας που καταρρέει ανελέητα, Ατομικά και Συλλογικά.
Αναρωτιέμαι μήπως αυτός ο ήχος δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια παλιά πόρτα που διαλύεται για να ακουστεί η μουσική που υπάρχει πίσω από αυτήν.
Την ώρα της διάλυσης όλα είναι δύσκολα και φαίνονται λάθος. Επιλογές, προσδοκίες, απόψεις, λόγια, θέσεις, η μέχρι εκείνη τη στιγμή ιστορία μας. Όμως αυτό που φαίνεται λάθος ίσως τελικά να είναι μόνο ένα μέρος μιας διαδικασίας όταν μια κατάσταση είναι σε θέση πια να αλλάξει οκτάβα και να ανελιχθεί. Τέτοιες ώρες, η πίστη, το κουράγιο και η δύναμη, ίσως από μόνα τους, δεν είναι αρκετά να μας κρατήσουν σε επαφή με το κέντρο που όλοι έχουμε, νιώθουμε χαμένοι, γνωρίζω όμως ότι έστω και μια φορά να έχουμε έρθει σε επαφή με αυτό το κέντρο που παίζει μουσική , είναι αρκετή για να το θυμόμαστε και αυτό είναι αληθινό. Τη δύσκολη ώρα, την ώρα της κρίσης , όλοι αισθανόμαστε μόνοι και φαίνεται να είμαστε, το γεγονός όμως ότι έχουμε παρόμοια συναισθήματα και σκέψεις μας ενώνει και μας δείχνει ότι όλοι είμαστε και ΜΑΖΙ. Ο πόνος, ο θυμός και η απογοήτευση είναι πολύ έντονα τέτοιες στιγμές , αποτελούν όμως το μέσο για να βγούμε από τα παλιά μας μοτίβα και να περάσουμε σε μια καινούργια κατάσταση συνείδησης, ύπαρξης και τρόπου ΖΩΗΣ. Μια κατάσταση που από καιρό επωάζει όπως το αυγό και την ώρα της κρίσης σπάει το τσόφλι για να γεννηθεί το καινούργιο. Μπορούμε να υποστηρίξουμε τη γέννηση του καινούργιου και να συνεργαστούμε με αυτό που συμβαίνει χωρίς να επιμένουμε στις αντιστάσεις μας?
Για μένα, το πιο λυπηρό, και το έχω αισθανθεί πολλές φορές κυρίως όταν ήμουνα παιδί, είναι να νιώθω την ΜΟΥΣΙΚΗ που παίζει μέσα μου αλλά να μην μπορώ να την εκφράσω εξωτερικά. Όταν όμως αντιστέκομαι στον ήχο, κλείνοντας τα αυτιά μου, καθόλου δεν βοηθώ, και αν είμαι «τυχερή» και ο ήχος επιμείνει, τότε μέσα από όχι και τόσο ευχάριστες διαδικασίες ίσως «οδηγηθώ» να τον ξανακούσω. ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΟΦΕΙΛΩ ΝΑ ΒΡΩ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΩ ΜΙΑ ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΑΖΙ ΤΟΥ.
Με Αγάπη για τον πλανήτη που μας φιλοξενεί, Φιλία για ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ και Έρωτα για τη ζωή εύχομαι να μπορέσουμε, τώρα που σπάει το τσόφλι ατομικά και συλλογικά, να είμαστε μαζί και όχι χωριστά, ενθυμούμενοι την αξία και τη σημασία που έχει η παρουσία του Ενός για τον Άλλο.
Barbarella
Θεωρώ ότι και τα τρία είναι αλληλένδετα μεταξύ τους και αποτελούν ένα από τα πιο βασικά -αν όχι το βασικότερο- συστατικά του να είναι και να νιώθει κανείς Ζωντανός.
Σε όποιο βαθμό και αν τα έχουμε αγγίξει ΓΡΑΦΟΥΝ ΜΟΥΣΙΚΗ επάνω μας, που ο ήχος της δεν χάνεται, παραμένει μέσα μας, έστω και ασυνείδητα.
Συνήθως δεν επενδύουμε το ίδιο σε όλα, αλλά κατά τη γνώμη μου, ίσως δεν έχει και τόση σημασία γιατί το ένα εμπεριέχει το άλλο. Έχουν ένα μοναδικό τρόπο να συνδέονται μεταξύ τους ακόμα και όταν η εξωτερική εικόνα δείχνει το αντίθετο.
Στην εσωτερική πλευρά των πραγμάτων, φαίνεται , όλα να υπάρχουν και να σχετίζονται επειδή “νιώθουν” Αγάπη-Φιλία–Έρωτα.
Η καθημερινότητά μας πολλές φορές μας ωθεί σε σκληρότητα, αδιαφορία, κυνισμό, απομόνωση, χωριστικότητα και άλλες αρνητικές διαθέσεις και συναισθήματα, όμως αυτό δεν μπορεί να διαγράψει την μουσική που παίζει ασταμάτητα μέσα μας και που ο δημιουργός της είναι αυτές οι τρεις ποιότητες.
Όσο και αν το ξεχνάμε ή δεν θέλουμε να το ακούσουμε, ΠΑΙΖΕΙ συνέχεια. Ίσως για αυτό και τις φορές της ησυχίας μας και της σιωπής μας, ΑΞΑΦΝΑ, ακούμε τον ήχο και μαλακώνουμε αναγνωρίζοντας ποιοι είμαστε. Και ίσως να νιώθουμε και ενοχές, τη στιγμή που μαλακώνουμε, για ό,τι σκεφτήκαμε, είπαμε ή πράξαμε, άδικες κατά τη γνώμη μου γιατί επειδή είμαστε άνθρωποι κάνουμε και Λάθη.
Αποτελούν ένα δυναμικό τρίγωνο ενεργειών, που επειδή αφορά ιδιαίτερα τις ανθρώπινες σχέσεις, μας ενώνει ΟΛΟΥΣ και δεν μας χωρίζει, ακόμα και αν προσπαθούμε για αυτό. Η προσωπική μου παρατήρηση είναι ότι η εσωτερική δυναμική του τριγώνου είναι τόσο ισχυρή που ακόμα και αν κάτι διαλυθεί εξωτερικά, εσωτερικά παραμένει για….. άγνωστο χρόνο.
Ποιος είναι ο ήχος μιας πραγματικότητας που καταρρέει….? Μιας πραγματικότητας που καταρρέει ανελέητα, Ατομικά και Συλλογικά.
Αναρωτιέμαι μήπως αυτός ο ήχος δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια παλιά πόρτα που διαλύεται για να ακουστεί η μουσική που υπάρχει πίσω από αυτήν.
Την ώρα της διάλυσης όλα είναι δύσκολα και φαίνονται λάθος. Επιλογές, προσδοκίες, απόψεις, λόγια, θέσεις, η μέχρι εκείνη τη στιγμή ιστορία μας. Όμως αυτό που φαίνεται λάθος ίσως τελικά να είναι μόνο ένα μέρος μιας διαδικασίας όταν μια κατάσταση είναι σε θέση πια να αλλάξει οκτάβα και να ανελιχθεί. Τέτοιες ώρες, η πίστη, το κουράγιο και η δύναμη, ίσως από μόνα τους, δεν είναι αρκετά να μας κρατήσουν σε επαφή με το κέντρο που όλοι έχουμε, νιώθουμε χαμένοι, γνωρίζω όμως ότι έστω και μια φορά να έχουμε έρθει σε επαφή με αυτό το κέντρο που παίζει μουσική , είναι αρκετή για να το θυμόμαστε και αυτό είναι αληθινό. Τη δύσκολη ώρα, την ώρα της κρίσης , όλοι αισθανόμαστε μόνοι και φαίνεται να είμαστε, το γεγονός όμως ότι έχουμε παρόμοια συναισθήματα και σκέψεις μας ενώνει και μας δείχνει ότι όλοι είμαστε και ΜΑΖΙ. Ο πόνος, ο θυμός και η απογοήτευση είναι πολύ έντονα τέτοιες στιγμές , αποτελούν όμως το μέσο για να βγούμε από τα παλιά μας μοτίβα και να περάσουμε σε μια καινούργια κατάσταση συνείδησης, ύπαρξης και τρόπου ΖΩΗΣ. Μια κατάσταση που από καιρό επωάζει όπως το αυγό και την ώρα της κρίσης σπάει το τσόφλι για να γεννηθεί το καινούργιο. Μπορούμε να υποστηρίξουμε τη γέννηση του καινούργιου και να συνεργαστούμε με αυτό που συμβαίνει χωρίς να επιμένουμε στις αντιστάσεις μας?
Για μένα, το πιο λυπηρό, και το έχω αισθανθεί πολλές φορές κυρίως όταν ήμουνα παιδί, είναι να νιώθω την ΜΟΥΣΙΚΗ που παίζει μέσα μου αλλά να μην μπορώ να την εκφράσω εξωτερικά. Όταν όμως αντιστέκομαι στον ήχο, κλείνοντας τα αυτιά μου, καθόλου δεν βοηθώ, και αν είμαι «τυχερή» και ο ήχος επιμείνει, τότε μέσα από όχι και τόσο ευχάριστες διαδικασίες ίσως «οδηγηθώ» να τον ξανακούσω. ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΟΦΕΙΛΩ ΝΑ ΒΡΩ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΩ ΜΙΑ ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΑΖΙ ΤΟΥ.
Με Αγάπη για τον πλανήτη που μας φιλοξενεί, Φιλία για ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ και Έρωτα για τη ζωή εύχομαι να μπορέσουμε, τώρα που σπάει το τσόφλι ατομικά και συλλογικά, να είμαστε μαζί και όχι χωριστά, ενθυμούμενοι την αξία και τη σημασία που έχει η παρουσία του Ενός για τον Άλλο.
Barbarella
