Καθώς είχα ξεκινήσει με την πρώτη ανάρτηση για τον Οδυσσέα, μου ανατέθηκε να κλείσω τον κύκλο με έναν απολογισμό….Δεν θα κλείσω τον κύκλο…. Αναρωτιέμαι ο Οδυσσέας μήπως κάπου ξεχάστηκε; … έμεινε σε ένα σταθμό έχοντας όραμα την Ιθάκη με την γερή αρματωσιά μιας αγάπης ; …ή ξέχασε τελείως την Ιθάκη;
Ανοίξαμε ένα παράθυρο επικοινωνίας με αυτό το καράβι στην θάλασσα του διαδικτύου και είχαμε την τύχη να συναντηθούμε με ενδιαφέροντες και αξιόλογους αναζητητές, και με Πολεμιστές δεξιοτέχνες του τόξου . Mας ταξίδεψε πιο μακρυά από όσο περιμέναμε ...
Εξασκηθήκαμε στην αυτοπαρατήρηση, στην κριτική σκέψη, στην ενδοσκόπηση μέσα από την αλληλεπίδραση αυτής της επικοινωνίας ίσως με διαφορετικό σημείο εκκίνησης και τρόπο ο καθένας .
Μας δόθηκαν τα ερεθίσματα για να δούμε και να ψάξουμε και άλλα μονοπάτια…. Ήταν κύκλος;
Ανοίξαμε ένα παράθυρο επικοινωνίας με αυτό το καράβι στην θάλασσα του διαδικτύου και είχαμε την τύχη να συναντηθούμε με ενδιαφέροντες και αξιόλογους αναζητητές, και με Πολεμιστές δεξιοτέχνες του τόξου . Mας ταξίδεψε πιο μακρυά από όσο περιμέναμε ...
Εξασκηθήκαμε στην αυτοπαρατήρηση, στην κριτική σκέψη, στην ενδοσκόπηση μέσα από την αλληλεπίδραση αυτής της επικοινωνίας ίσως με διαφορετικό σημείο εκκίνησης και τρόπο ο καθένας .
Μας δόθηκαν τα ερεθίσματα για να δούμε και να ψάξουμε και άλλα μονοπάτια…. Ήταν κύκλος;
Μάλλον ζωγραφίσαμε έναν πολύχρωμο πίνακα….. λίγο αφηρημένης τέχνης αλλά φωτεινό και όμορφο …
Ίσως δεν βρήκαμε κοινό κέντρο αναφοράς αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ομάδα θα πει πως είμαστε στο ίδιο καράβι .....ας μην ξεχνάμε την φιλία, την εμπιστοσύνη, την αποδοχή, τον σεβασμό και το μοίρασμα .
Ας ξεκινήσουμε ένα καινούργιο ταξίδι ….με προορισμό και στόχο και μπούσουλα που στρέφει το καράβι….και θα πάμε και τραβέρσο καμιά φορά …αλλά μαζί εμείς…
Ίσως δεν βρήκαμε κοινό κέντρο αναφοράς αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ομάδα θα πει πως είμαστε στο ίδιο καράβι .....ας μην ξεχνάμε την φιλία, την εμπιστοσύνη, την αποδοχή, τον σεβασμό και το μοίρασμα .
Ας ξεκινήσουμε ένα καινούργιο ταξίδι ….με προορισμό και στόχο και μπούσουλα που στρέφει το καράβι….και θα πάμε και τραβέρσο καμιά φορά …αλλά μαζί εμείς…
Ας αφήσουμε εκτός τα αρπακτικά, τις λυκοφιλίες, τους ανταγωνισμούς και τα “ο καθένας για την πάρτη του” επειδή νομίζουμε ότι είμαστε έτοιμοι πολεμιστές και εμείς την βρήκαμε την αλήθεια.
Δεν μας ταιριάζουν αυτά . Επί του πρακτέου και καθημερινά ….κρίνονται οι Πολεμιστές …όχι στις θεωρίες….
Υποσχέθηκα ότι θα ρετουσάρω το κείμενο του Αιρετικού αλλά συγχωρέστε με δεν θα το κάνω γιατί παρά τους διαξιφισμούς μας, εκτιμώ ιδιαίτερα και δεν θέλω να αλλοιώσω την ειλικρίνεια, την αυθεντικότητα, την διάθεση προσφοράς και την καθαρότητα της πρόθεσης του.
Το παραθέτω λοιπόν αυτούσιο και ....χωρίς τόνους ….
"Πολλοι απο εμας, καποια στιγμη στην ζωη μας, ειμαστε σε αναζητηση ατομου η ατομων με σκοπο να δημιουργησουμε καποια ομαδα η σε αναζητηση καποιας αλλης.
Αυτο κανει αυτος που ψαχνει να δημιουργησει μια οικογενεια, το ιδιο κανει και ο αλκολικος
η ναρκομανης που μπαινουν σε καποια ομαδα υποστηριξης αλλα και το ιδιο κανει και καποιος που
σε καποια φαση της ζωης του αρχιζει και παιζει με την λεξη αυτογνωσια.
Ο καθενας εχει καποιο δικο του λογο. Ολοι ομως στην πραγματικοτητα θελουμε το ιδιο πραγμα.ΒΟΗΘΕΙΑ. Υποσυνειδητα ξερουμε οτι πολλα πραγματα, ειναι αδυνατον να τα καταφερουμε μονοι μας, οποτε θελουμε συμπαρασταση και απο καποιον αλλον.
Δεν αντεχω να ειμαι μονος μου γι αυτο το λογο κανω οικογενεια.
Δεν μπορω μονος να κοψω το ποτο η τα ναρκωτικα μπαινω σε ομαδα και παιρνω βοηθεια απο εκει
Δουλευοντας μεσα σε ομαδα γνωριζω τον εαυτο μου και προχωραω.
Ποιος ηταν ο δικος μου λογος που βρεθηκα τον τελευταιο χρονο σε μια τετοια ομαδα παρεα?
Θα ελεγα οτι αυτο ηταν το <κατι διαφορετικο>. Το να μαζευομαστε καθε εβδομαδα μερικα ατομα με κυριο θεμα συζητησης ο εαυτος μας και πως να τον εξελιξουμε, ηταν κατι που δεν το ειχα κανει ποτε, οποτε ηταν κατι νεο και σαν νεο, ενδιαφερον.
Δεν φαινοταν οτι ηθελα να παρω κατι συγκεκριμενο απο αυτην. Ενδομυχα ισως, βοηθεια σε κατι,ποιος ξερει?
Πιστευα ομως οτι θα μπορουσα εγω να προσφερω, παρουσιαζοντας και αναλυοντας θεματα τα οποια ειχα μελετησει και ασχοληθει.
Ενα ακροατηριο δηλαδη.
Ποιες ειναι οι εντυπωσεις μου μετα ενα χρονο και τι αλλαγες εγιναν?
Οσον αφορα εμενα,αισθανομαι οτι επεσαν οι υψηλοι τονοι με τους οποιους ξεκινησα. Η αισθηση του παντογνωστη αρχιζει να μπαζει.
Αντιρησεις υπαρχουν, οταν πρεπει να υπαρχουν και σταματησαν οι στειρες αντιπαραθεσεις. Η αντιθετη αποψη με την δικη μου, μου προκαλει μικροτερο εκνευρισμο τωρα. Απο την αλλη πλευρα, δεν νοιωθω οτι εμαθα κατι καινουριο οσον αφορα το κομματι της αυτογνωσιας. Τα θεματα ειναι πολλες φορες υποτονικα και χρειαζεται προσπαθεια για να μπορεσει να γινει μια ανεκτη συζητηση. Ο χαρακτηρισμος σαν ομαδα-παρεα,
εχει μεσα της το σημειο της χαλαροτητας και δειχνει οτι το υποτιθεμενο θεμα με το οποιο ασχολειται,η αυτογνωσια,δεν αντιμετωπιζεται με την απαιτουμενη σοβαροτητα που θα επρεπε, οποτε και τα αποτελεσματα που παιρνουμε ειναι κατωτερα απο τα αναμενομενα.
Οι παρεες οταν δεν εχεις τιποτα να παρεις τελειωνουν.
Οι ομαδες ακομη και αν αλλαζουν τα ατομα, παραμενουν.
Υπο την προυποθεση να υπαρχει αρκετη ενεργεια, για να κρατιεται ζωντανη σαν εννοια και να συνεχισουν να προσερχονται στην αυρα της καινουρια ατομα.
Περα απο αυτο ομως, εχω μια αισθηση οτι υπαρχει μια ποιοτητα που δεν υπαρχει εκει εξω.
Εχω αμφιβολιες ομως αν αυτο απο μονο του, ειναι αρκετο για να επιβιωσει".
ΑΙΡΕΤΙΚΟς.
Εμπνευσμένη και επίκαιρη στον απολογισμό μας η ανάρτηση του φίλου μας stavrosn "O δρόμος του να βαδίζεις μόνος " http://stavrosn.blogspot.com/
Τα παραπάνω είναι προσωπικές και αυθαίρετες απόψεις και ναι η υποκειμενική αντίληψη της πραγματικότητας και δικό μας το πρόβλημα ….αλλά ας συλλογιστούμε…..
Α... και μεγάλο και κουραστικό το κείμενο ……
Δεν μας ταιριάζουν αυτά . Επί του πρακτέου και καθημερινά ….κρίνονται οι Πολεμιστές …όχι στις θεωρίες….
Υποσχέθηκα ότι θα ρετουσάρω το κείμενο του Αιρετικού αλλά συγχωρέστε με δεν θα το κάνω γιατί παρά τους διαξιφισμούς μας, εκτιμώ ιδιαίτερα και δεν θέλω να αλλοιώσω την ειλικρίνεια, την αυθεντικότητα, την διάθεση προσφοράς και την καθαρότητα της πρόθεσης του.
Το παραθέτω λοιπόν αυτούσιο και ....χωρίς τόνους ….
"Πολλοι απο εμας, καποια στιγμη στην ζωη μας, ειμαστε σε αναζητηση ατομου η ατομων με σκοπο να δημιουργησουμε καποια ομαδα η σε αναζητηση καποιας αλλης.
Αυτο κανει αυτος που ψαχνει να δημιουργησει μια οικογενεια, το ιδιο κανει και ο αλκολικος
η ναρκομανης που μπαινουν σε καποια ομαδα υποστηριξης αλλα και το ιδιο κανει και καποιος που
σε καποια φαση της ζωης του αρχιζει και παιζει με την λεξη αυτογνωσια.
Ο καθενας εχει καποιο δικο του λογο. Ολοι ομως στην πραγματικοτητα θελουμε το ιδιο πραγμα.ΒΟΗΘΕΙΑ. Υποσυνειδητα ξερουμε οτι πολλα πραγματα, ειναι αδυνατον να τα καταφερουμε μονοι μας, οποτε θελουμε συμπαρασταση και απο καποιον αλλον.
Δεν αντεχω να ειμαι μονος μου γι αυτο το λογο κανω οικογενεια.
Δεν μπορω μονος να κοψω το ποτο η τα ναρκωτικα μπαινω σε ομαδα και παιρνω βοηθεια απο εκει
Δουλευοντας μεσα σε ομαδα γνωριζω τον εαυτο μου και προχωραω.
Ποιος ηταν ο δικος μου λογος που βρεθηκα τον τελευταιο χρονο σε μια τετοια ομαδα παρεα?
Θα ελεγα οτι αυτο ηταν το <κατι διαφορετικο>. Το να μαζευομαστε καθε εβδομαδα μερικα ατομα με κυριο θεμα συζητησης ο εαυτος μας και πως να τον εξελιξουμε, ηταν κατι που δεν το ειχα κανει ποτε, οποτε ηταν κατι νεο και σαν νεο, ενδιαφερον.
Δεν φαινοταν οτι ηθελα να παρω κατι συγκεκριμενο απο αυτην. Ενδομυχα ισως, βοηθεια σε κατι,ποιος ξερει?
Πιστευα ομως οτι θα μπορουσα εγω να προσφερω, παρουσιαζοντας και αναλυοντας θεματα τα οποια ειχα μελετησει και ασχοληθει.
Ενα ακροατηριο δηλαδη.
Ποιες ειναι οι εντυπωσεις μου μετα ενα χρονο και τι αλλαγες εγιναν?
Οσον αφορα εμενα,αισθανομαι οτι επεσαν οι υψηλοι τονοι με τους οποιους ξεκινησα. Η αισθηση του παντογνωστη αρχιζει να μπαζει.
Αντιρησεις υπαρχουν, οταν πρεπει να υπαρχουν και σταματησαν οι στειρες αντιπαραθεσεις. Η αντιθετη αποψη με την δικη μου, μου προκαλει μικροτερο εκνευρισμο τωρα. Απο την αλλη πλευρα, δεν νοιωθω οτι εμαθα κατι καινουριο οσον αφορα το κομματι της αυτογνωσιας. Τα θεματα ειναι πολλες φορες υποτονικα και χρειαζεται προσπαθεια για να μπορεσει να γινει μια ανεκτη συζητηση. Ο χαρακτηρισμος σαν ομαδα-παρεα,
εχει μεσα της το σημειο της χαλαροτητας και δειχνει οτι το υποτιθεμενο θεμα με το οποιο ασχολειται,η αυτογνωσια,δεν αντιμετωπιζεται με την απαιτουμενη σοβαροτητα που θα επρεπε, οποτε και τα αποτελεσματα που παιρνουμε ειναι κατωτερα απο τα αναμενομενα.
Οι παρεες οταν δεν εχεις τιποτα να παρεις τελειωνουν.
Οι ομαδες ακομη και αν αλλαζουν τα ατομα, παραμενουν.
Υπο την προυποθεση να υπαρχει αρκετη ενεργεια, για να κρατιεται ζωντανη σαν εννοια και να συνεχισουν να προσερχονται στην αυρα της καινουρια ατομα.
Περα απο αυτο ομως, εχω μια αισθηση οτι υπαρχει μια ποιοτητα που δεν υπαρχει εκει εξω.
Εχω αμφιβολιες ομως αν αυτο απο μονο του, ειναι αρκετο για να επιβιωσει".
ΑΙΡΕΤΙΚΟς.
Εμπνευσμένη και επίκαιρη στον απολογισμό μας η ανάρτηση του φίλου μας stavrosn "O δρόμος του να βαδίζεις μόνος " http://stavrosn.blogspot.com/
Τα παραπάνω είναι προσωπικές και αυθαίρετες απόψεις και ναι η υποκειμενική αντίληψη της πραγματικότητας και δικό μας το πρόβλημα ….αλλά ας συλλογιστούμε…..
Α... και μεγάλο και κουραστικό το κείμενο ……
ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ, Άρτεμις
