Καλό και Κακό! Από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, ακούμε αυτές τις δύο λέξεις για να μας υποδείξουν, συνήθως, τι πρέπει να κάνουμε, και ενώ το νόημα τους χτίζεται με τον καιρό, δεν παύει να χτίζεται πάνω σε αυτά που μας επιτάσσει ο κοινωνικός μας περίγυρος. Προσπαθώντας να ανοίξουμε την εικόνα και το οπτικό μας πεδίο, θα διαπιστώσουμε ότι, αυτό που σε μερικούς πολιτισμούς θεωρείται κακό, σε άλλους μπορεί να θεωρείται καλό και αντίστροφα. Έτσι, μπορούμε να φτάσουμε στο συμπέρασμα ότι η ηθική, δηλαδή αυτό που θεωρούμε καλό ή κακό φαίνεται, τουλάχιστον σε πρώτη προσέγγιση, κάτι το υποκειμενικό. Υπάρχει όμως κάτι πιο στέρεο και αναλλοίωτο, άρα και αντικειμενικό, όσο μπορεί να γίνει βέβαια, σχετικά με την ηθική; Η απορία αυτή μου γεννήθηκε όταν θυμήθηκα ότι, στα παιδικά μου χρόνια μερικές φορές αντιδρούσα στις υποδείξεις των γονέων μου, γιατί θεωρούσα κάτι «άδικο». Και από που μπορεί να ήρθε αυτή η γνώση; Σε κάθε παιδί φαίνεται να υπάρχει η έννοια του καλού και του κακού, του δίκαιου και του αδίκου, ανεξάρτητα από τις επιταγές των γονέων του. Απλά με τον καιρό μάλλον ξεχνάμε την εγγενή σημασία τους και συμμορφωνόμαστε με κάτι άλλο.Σε αυτό το κείμενο δε θα προσπαθήσω να κάνω μια κοινωνιολογική ή παιδαγωγική προσέγγιση. Αυτές θα της αφήσω σε άτομα πιο αρμόδια από μένα. Θα προσπαθήσω όμως να κάνω μια ενεργειακή - φυσική προσέγγιση. Πριν γίνει αυτό όμως ας δούμε λίγο, ποιος είναι ο ρόλος ενός συστήματος ηθικής σε ένα κοινωνικό σύνολο. Προσωπική μου άποψη είναι ότι, ο καθένας μας μέσα στην κοινωνία ωθείται να κάνει πράγματα με κίνητρο το όφελος. Θεωρώ ότι, οποιαδήποτε δράση ή και αντίδραση έχει ως πραγματικό κίνητρο αυτό. Μπορεί να ακούγεται κάπως εγωιστικό, αλλά πιστεύω ότι αν κάποιος δει με ειλικρίνεια, πέρα από σεμνοτυφίες τα πραγματικά κίνητρα μέσα στη ζωή δε θα μπορέσει να βρει άλλο. Αρχικά, αντιλαμβανόμαστε το όφελος εγωκεντρικά, ατομικά, γιατί θεωρούμε τους εαυτούς μας έξω από το περιβάλλον μας, οπότε αλληλεπιδρούμε εξαρτητικά με αυτό προσπαθώντας να πάρουμε όσο το δυνατό περισσότερα. Σε αυτό το σημείο έρχεται η ηθική να παίξει το ρόλο της, προσπαθώντας να ρυθμίσει τη ροή της ενέργειας, ώστε να γίνει αμφίδρομη. Αυτό βέβαια τις περισσότερες φορές γίνεται χωρίς συνείδηση και έτσι εμφανίζεται με τη μορφή του νόμου που επιβάλλεται...
Πως θα μπορούσαμε όμως να λειτουργήσουμε συνειδητά; Η συνειδητοποίηση γίνεται συνήθως με κάποια αποκάλυψη, που στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει τη μορφή του συλλογικού οφέλους. Και με αυτό εννοώ, την αποκάλυψη που γίνεται μέσα στον καθένα ότι, το όφελος όλων είναι τελικά και προσωπικό όφελος. Αυτό, πολλοί από μας το παραγνωρίζουμε στη ζωή μας, γιατί έχουμε μάθει λανθασμένα, ότι το δικό μας όφελος προέρχεται απαραίτητα από το έλλειμμα κάποιου άλλου. Υπάρχουν όμως και καταστάσεις κερδίζω-κερδίζεις και όχι μόνο κερδίζω-χάνεις. Έτσι, μπορούμε και συνειδητά να κατανοήσουμε την αναγκαιότητα της αμφίδρομης ροής ενέργειας αλληλεπιδρώντας αλληλεξαρτητικά και όχι πλέον εξαρτητικά με το περιβάλλον. Δυστυχώς η σημερινή, κοινωνική δομή, μας ωθεί, μάλλον στη δεύτερη προσέγγιση της αλληλεπίδρασης και αυτό, γιατί βασίζεται στη σπανιότητα και την κατοχή των αγαθών συμπεριλαμβανομένων και των ιδεών (βλ. πνευματικά δικαιώματα), και όχι στο αμοιβαίο μοίρασμα της ενέργειας που διαθέτουμε ως όντα.
Η ηθική μας βασίζεται, στο δυτικό τουλάχιστον πολιτισμό, στο να "πάρουμε" και όχι στο να "μοιραστούμε", στην "κατοχή" και όχι στη "δημιουργία". Μια τέτοια ηθική μόνο αυτοκαταστροφική μπορεί να χαρακτηριστεί αφού προάγει τον ατομικισμό, την απληστία και τον ηδονισμό, χωρίς κανένα σεβασμό στη διαθέσιμη ενέργεια, με αποτέλεσμα την απερίσκεπτη σπατάλη της και τελική υποβάθμισή της. Η ανάπτυξή μας σήμερα καθορίζεται από το ερώτημα: "Τι είναι αυτό που βοηθά την περαιτέρω ανάπτυξη του συστήματος;". Αυτό όμως που ξεχνάμε είναι ότι είμαστε οι ίδιοι σκλάβοι του συστήματος ηθικής που έχουμε δημιουργήσει, διαιωνίζοντας με αυτόν τον τρόπο έναν φαύλο κύκλο, που έχει ως κέντρο την ποσότητα ύλης που κατέχουμε, και το μόνο που κάνει είναι να αφήνει τον άνθρωπο ανικανοποίητο. Αντίθετα, ένα εναλλακτικό ερώτημα που θα μπορούσε να μας απασχολεί είναι: "Τι είναι αυτό που προάγει τη δημιουργικότητα στον κόσμο και πως μπορεί ο καθένας, αλλά και συλλογικά να συμβάλλουμε προς αυτήν την κατεύθυνση;". Ένα τέτοιο ερώτημα λαμβάνει υπόψη του τα ενεργειακά αποθέματα που υπάρχουν.
Ένα άλλο ζήτημα, που αισθάνομαι ότι πρέπει να αναλυθεί, προκειμένου να γίνει πιο κατανοητό είναι το ζήτημα της ενέργειας. "Τι είναι η ενέργεια;". Η απάντηση μπορεί να φαντάζει προφανής, αλλά οι προσεγγίσεις είναι πολλές και συνήθως ελλιπείς. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ενέργεια, που αναφέρθηκε και παραπάνω, δεν έχει να κάνει μόνο με την καύσιμη ύλη, που υπάρχει στον πλανήτη. Οι φυσικές επιστήμες σήμερα, έχουν δείξει ότι η ύλη και η ενέργεια είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Οτιδήποτε αντιλαμβανόμαστε ως ύλη, είναι απλώς μια συγκέντρωση ενέργειας, κατάλληλα "πακεταρισμένης". Στη φύση, οι ανταλλαγές ενέργειας μεταξύ των δομικών στοιχείων της ύλης (πρωτόνια-ηλεκτρόνια, άτομα, μόρια), μετά από αρκετές δοκιμές βέβαια, έφεραν στον πλανήτη μας την πρώτη ένδειξη ζωής: ένα μονοκύτταρο οργανισμό. Το κύτταρο ως ιδιαίτερη ενεργειακή κατασκευή, ανταλλάσσοντας ενέργεια με άλλα κύτταρα δημιούργησε αποικίες, οι οποίες εξελίχθηκαν μετά από αρκετές προσπάθειες σε ζωντανούς οργανισμούς.
Αυτό που είναι ενδιαφέρον στην παραπάνω περιγραφή, είναι ότι η όλη εξέλιξη βασίστηκε στην ανταλλαγή ενέργειας, ενώ πουθενά δεν εμφανίζεται η κατοχή ενέργειας ή η μονόπλευρη ροή ενέργειας από το ένα δομικό στοιχείο στο άλλο. Υπάρχει συνεργασία σε όλα τα επίπεδα, με αποτέλεσμα τη "δημιουργία". Μια μονόπλευρη ροή ενέργειας θα ήταν καταστροφική. Ένα παράδειγμα μονόπλευρης ροής ενέργειας, στο φυσικό κόσμο, που θα μπορούσε να περιγράψει μια τέτοια κατάσταση, είναι προφανώς η μαύρη τρύπα.
Η μαύρη τρύπα, έλκει τα πάντα, απορροφά τα πάντα. Ποτέ της δε "δίνει" αλλά μόνο "παίρνει". Συλλέγει όλη τη διαθέσιμη ενέργεια που βρίσκει στο δρόμο της. Είναι ανελέητη, στο αέναο σκούπισμά της. Όλοι μας έχουμε συναντήσει ανθρώπους, που είχαν τέτοια επίδραση πάνω μας. Ίσως ένα τέτοιο αυτοκαταστροφικό στοιχείο του ανθρώπινου χαρακτήρα, με το οποίο όλοι μπορούμε να ταυτιστούμε, είναι η μιζέρια. Επεκτείνοντας το παράδειγμα σε ομάδες ανθρώπων, μπορούμε να αναφέρουμε τις Δημόσιες Υπηρεσίες και τη γραφειοκρατία που συνεπάγονται (τουλάχιστον στην Ελλάδα!), ενώ σε μεγαλύτερη κλίμακα, τις αδηφάγες πολυεθνικές. Αυτό όμως που παρουσιάζει μάλλον το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, και αποτελεί ατομική πρόκληση, είναι οι μαύρες τρύπες του καθένα μας, δηλαδή τραύματα ή άλλες εμπειρίες που σαμποτάρουν την ελεύθερη ανταλλαγή της ενέργειας μέσα μας.
Γυρίζοντας όμως πίσω στο θέμα της Ηθικής, θα έλεγα συμπερασματικά, ότι το σύστημα αξιών σήμερα φαίνεται να έχει διαβρώσει τα ίδια της τα θεμέλια, καταδικάζοντας τα στη λήθη. Το "καλό" και το "κακό" είναι έννοιες αφηρημένες και υποκειμενικές, που σκόπιμα ή μη, θολώνουν την κρίση μας και μας βγάζουν από το μονοπάτι-σκοπό που γίνονται όλα γύρω μας, που δεν είναι άλλο από την επανένωσή μας με τη γιγαντιαία δεξαμενή ενέργειας του σύμπαντος, με την ελπίδα ότι στην πορεία έχουμε βάλει και εμείς το λιθαράκι μας για να την ανεβάσουμε σε άλλο επίπεδο. Αυτό μπορεί να γίνει έχοντας ως γνώμονα τη γνώση. Τη γνώση της ενέργειας που ρέει μέσα μας και γύρω μας, καθώς και της ευθύνης ως προς τη διαχείρισή της. Για όποιον ζητά περισσότερα δεν έχει παρά να τα αναζητήσει με συζήτηση και δημιουργική συνεργασία και θα τα βρει... βιωματικά!
deBarzak
17 σχόλια:
Με έβαλε σε πολλές σκέψεις και αναρωτήσεις η ανάρτηση σου deBarzak και δεν μπορώ παρά να σε ευχαριστήσω για αυτό! Ξέροντας και τη σκέψη και τον κόπο που αφιέρωσες - ευχαριστώ διπλά!
Οι σκέψεις μου έχουν ως εξής:
1. Ένας καθηγητής μου στο λύκειο έλεγε: "Δεν υπάρχουν καλές και κακές λέξεις - υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι...". Αν μπορούμε για λίγο να ξεφύγουμε από την ξενέρωτη εικόνα που έχουμε για το καλό και το κακό νομίζω ότι μπορούμε να καταλάβουμε τι εννοούσε :)
2. Έβλεπα ένα όνειρο όπου υπήρχε ένας ιός - νεκροί άνθρωποι που τρώγονταν από μια λευκή "μαϊμού" που ήταν λευκή "ύαινα"... Έψαχνα τον καθηγητή που μπορεί ποτέ να μην υπήρξε στο δωμάτιο 161 για να μου πει τον τρόπο να σκοτώσω την ύαινα...
Θεωρώντας τη μαϊμού ως το σύμβολο του μυαλού κάνω παραλληλισμούς σε αυτό που λέγεται - το μυαλό με το αδηφάγο "εγώ τι θα κερδίσω από αυτό;"
Φαίνεται να υπάρχει μια υποθάλπτουσα υπόθεση σε όλους μας που θεωρούμε ότι "δεν υπάρχει αρκετό γύρω μας για όλους - φαί, χρήμα ή ότι άλλο". Ότι η φύση έχει φτιαχτεί άδικη και περιορισμένη και ανεξάρτητα από οποιεσδήποτε κατακτήσεις τεχνολογικές ή άλλες, θα πρέπει κάποιοι να πεινάνε και κάποιοι να ζούνε εις βάρος αυτών που πεινάνε... Είναι όμως έτσι;
Και κάτι τελευταίο, ψάχνοντας τον δάσκαλο που δεν είχε διπλώματα - βλέπε Ιησού - έψαξα και το 16:1 του κατά Λουκάν προσπαθώντας να ερμηνεύσω τον αριθμό στο όνειρο... Δείτε το! Η παραβολή του άδικου διαχειριστή!!!
Το ζήτημα της ηθικής και του καλού-κακού μ'έχει απασχολήσει αρκετά, φίλε deBarzak. Το κείμενο σου περιλαμβάνει πολλά από αυτά που έχω διαβάσει, αλλά βρίσκω πολύ πετυχημένη την οπτική σου με την ενέργεια.
Θα ήθελα να συμπληρώσω τα εξής: Γράφει ο Κροπότκιν στο πολύ ενδιαφέρον αλλά ανολοκλήρωτο βιβλίο του Ηθική: Η ανάγκη για επιβίωση οδήγησε στην συνεργασία και την αλληλοβοήθεια, μεταξύ ανθρώπων και αυτό με την σειρά του έφερε τους κανόνες ηθικής. Το κλειδί είναι αυτό που ο Κροπότκιν αποκαλεί ταύτιση του προσωπικού Εγώ με το κοινωνικό Εμείς. Θεωρεί δε ότι αυτό μπορεί να οδηγήσει στην ανάπτυξη της δικαιοσύνης με το απαραίτητο συνοδευτικό της που είναι η αίσθηση της ισοτιμίας και τον εξισωτικό αυτοπεριορισμό. Αυτή με την σειρά της σε μη-εγωιστικά αισθήματα και έξεις όπως αλτρουισμός και αυτοθυσία που υποστηρίζει ότι στην ουσία είναι η ηθική. Δηλαδή όλη η διαδικασία είναι μια εξέλιξη από την αλληλοβοήθεια, στην δικαιοσύνη και τέλος στην Ηθική.
Να πω εδώ ότι κατά την άποψη μου πολλά είναι τα προβλήματα (εγωισμός, ιδιοκτησία, ιδεολογίες, θρησκείες μεταξύ άλλων) που μας κάνουν να χάνουμε το δρόμο μας προς αυτήν την εξέλιξη, αλλά αξίζει να αναφερθώ ιδιαίτερα σε ένα. Δεν το είχαμε τα παλαιότερα χρόνια αλλά το θεωρώ ως το πιο βασικό την σημερινή εποχή. Είναι ο υπερπληθυσμός επειδή μειώνει την αξία της ανθρώπινης ζωής. Μας επιτρέπει να συνεχίζουμε να υπάρχουμε σαν ανθρωπότητα χωρίς να επηρρεάζει το θέμα της επιβίωσης μας ένας μικρός αριθμός νεκρών συνανθρώπων μας.
"Η δημοκρατία δεν μπορεί να επιζήσει του υπερπληθυσμού. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν μπορεί να επιζήσει του υπερπληθυσμού. Η ευκολία και η ευπρέπεια δεν μπορούν να επιζήσουν του υπερπληθυσμού. Όσο βάζεις όλο και περισσότερους ανθρώπους στον κόσμο, η αξία της ζωής δεν ελαττώνεται απλά, αλλά εξαφανίζεται. Δεν πειράζει αν κάποιος πεθάνει, όσο πιο πολλοί άνθρωποι, τόσο λιγότερη αξία έχει ένας άνθρωπος." (Ι. Ασήμωφ) Ας συμπληρώσω εδώ και οποιαδήποτε άλλο πλάσμα πάνω στη Γη...
@ Ατόφιε,
Δεν μπορείς να προσκυνάς δύο Θεούς λέει στο τέλός της η παραβολή! Η ιδιοκτησία για εμένα ήταν νομίζω η αρχή του κακού...
Όσο για το τι θα κερδίσω εγώ από αυτό, μου θύμισε ένα ρητό (πάλι δεν θυμάμαι ποιός το είπε):
Η δειλία ρωτά : Είναι ασφαλές?
Η σκοπιμότητα ρωτά : Είναι συμφέρον?
Η ματαιοδοξία ρωτά : Είναι δημοφιλές?
Η συνείδηση όμως ρωτά : Είναι σωστό?
Καλημέρα και χρόνια πολλά σε όλους τους φίλους.
Αγαπημένε μου DeBarzak, η ανάρτησή σου μου έδωσε μεγάλη χαρά και κουράγιο, μετά από ένα σχετικά δύσκολο βράδυ προβληματισμού.
Το θέμα σου είναι ανεξάντλητο και θεμελιώδες.
Και πραγματικά δεν έχω να προσθέσω σχεδόν τίποτα, γιατί απλά και περιεκτικά λέει σχεδόν τα πάντα.
Σκέψεις μόνο για το πώς και το γιατί.
Ίσως όταν είμαστε παιδιά, να έχουμε μια αυτόματη και ενστικτώδη ανταπόκριση στον νόμο με τον οποίο λειτουργεί ο οργανισμός μας, το σώμα μας, τα κύτταρά μας.
Στον νόμο που εξασφαλίζει την επιβίωση, την ανάπτυξη και την υγεία μας.
Και αυτός ο νόμος να είναι ο ίδιος που διέπει το κάθε τι στο σύμπαν.
Και αυτή να είναι η βασική ΗΘΙΚΗ.
Η στρεβλή συναισθηματική και νοητική μας ανάπτυξη, στη συνέχεια, διαστρέφει αυτή την αρχική γνώση – ανταπόκριση.
Αναγνωρίζοντας τον εαυτό μας σαν ξεχωριστή οντότητα και αποσυνδέοντάς τον στη συνέχεια από το ενεργειακό σύνολο του οποίου μέρος είμαστε, αρχίζει να ισχύει η δυαδικότητα.
Εγώ και ο Άλλος.
Και αρχίζει το παιχνίδι της κατακράτησης για τον χωριστό εαυτό μας.
Και η νοητική διαστροφή.
Π.χ, αγάπη που διαστρέφεται σε ιδιοκτησία και σε εξουσία πάνω στον άλλο.
Χρήμα που χρησιμοποιείται ως δύναμη χειρισμού των άλλων.
Φυσικοί πόροι που εξαντλούνται από πλεονεξία.
Τρόφιμα και νερό που μετατρέπονται σε χρηματιστηριακές αξίες.
Αποτέλεσμα; Απομόνωση, λανθασμένη αίσθηση μοναξιάς, δυστυχία.
Γιατί;
Γιατί όπως λες, έχουμε καταργήσει την αμφίδρομη ροή, το αμοιβαίο μοίρασμα.
ΤΟΤΕ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ Η ΕΛΛΕΙΨΗ.
Ας παρομοιάσουμε την ροή της ενέργειας με τη ροή του αίματος.
Ο άνθρωπος είναι υγιής όταν η ροή αίματος είναι απρόσκοπτη. Ζωογονεί όλο τον οργανισμό.
Όταν υπάρχει κατακράτηση, εμπόδιο στην ελεύθερη ροή, τότε εμφανίζεται η ασθένεια.
Κατ’ αντιστοιχία, οποιαδήποτε κατακράτηση ενέργειας, εμποδίζει την ελεύθερη ροή και επιφέρει ασθένεια.
Τόσο στον άνθρωπο σαν σύστημα, στην ανθρωπότητα σαν ένα μεγαλύτερο σύστημα, και στο σύμπαν σαν ένα ακόμη ευρύτερο.
«Αυτό που είναι ενδιαφέρον στην παραπάνω περιγραφή, είναι ότι η όλη εξέλιξη βασίστηκε στην ανταλλαγή ενέργειας, ενώ πουθενά δεν εμφανίζεται η κατοχή ενέργειας ή η μονόπλευρη ροή ενέργειας από το ένα δομικό στοιχείο στο άλλο. Υπάρχει συνεργασία σε όλα τα επίπεδα, με αποτέλεσμα τη "δημιουργία".»
Τονίζω ιδιαιτέρως το παραπάνω σημείο, γιατί μου δείχνει πόσο έξω από την λειτουργία της φύσης είναι αυτή η τάση συσσώρευσης του ανθρώπου.
Το "καλό" και το "κακό" είναι έννοιες αφηρημένες και υποκειμενικές, που σκόπιμα ή μη, θολώνουν την κρίση μας και μας βγάζουν από το μονοπάτι-σκοπό που γίνονται όλα γύρω μας, που δεν είναι άλλο από την επανένωσή μας με τη γιγαντιαία δεξαμενή ενέργειας του σύμπαντος, με την ελπίδα ότι στην πορεία έχουμε βάλει και εμείς το λιθαράκι μας για να την ανεβάσουμε σε άλλο επίπεδο. Αυτό μπορεί να γίνει έχοντας ως γνώμονα τη γνώση. Τη γνώση της ενέργειας που ρέει μέσα μας και γύρω μας, καθώς και της ευθύνης ως προς τη διαχείρισή της.
Εδώ θέλω να τονίσω την αίσθηση της προσωπικής ευθύνης που όλοι μας πρέπει να αναπτύξουμε, γιατί τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι έξω από εμάς.
Χαίρομαι που συναντώ τον αγαπητό Ιπτάμενο Ολλανδό με τις πάντα αξιόλογες παρατηρήσεις του.
Σοφά τα λόγια του Κροπότκιν.
Έχω την άποψη ότι ο υπερπληθυσμός είναι αποτέλεσμα άγνοιας, έλλειψης μόρφωσης, υποβάθμισης ζωής, που οφείλονται στο μη σωστό μερισμό και ανταλλαγή των αγαθών, της γνώσης και του χρήματος.
Αρκεί να προσέξουμε πού υπάρχει ραγδαία αύξηση πληθυσμού.
Και κάτι ακόμη.
Αν έχουμε κάνει την αρχική επιλογή του πολεμιστή, δεν υπάρχει ΑΝ.
Υπάρχει ΠΩΣ.
Καλησπέρα και χρόνια πολλά σε όλους!
Αυτή την στιγμή δεν έχω καμιά "έμπνευση" να καταθέσω για την τόσο ενδιαφέρουσα ανάρτηση του φίλου μας deBarzak
γιατί με απασχολούν κάποια άλλα θέματα.
Ελπίζω να την βρω μια άκρη και να ξαναβρώ την επαφή με τον ρυθμό μου.
Καλή δύναμη και συνέχεια στην παρέα!
Εγώ πάλι νομίζω ότι τα θαύματα γίνονται όταν ακολουθούμε τις υποδείξεις του πνεύματος... :)
Πως μου 'ρθε τώρα αυτό;
Φιλιά στην Αστρέα, την άριστη "κυνηγό"... Είμαι σίγουρος ότι ο ρυθμός θα ξαναβρεθεί "γρήγορα" όσο ο ανταγωνισμός "τρέχει"! :)
"Τρέχει" ο ανταγωνισμός αλλά καλό είναι να αποφύγουμε τον "σκόπελο της αρένας" προς αποφυγή "αιματοσυχιών" και τα σπαθιά και τα μαχαίρια στην θήκη τους!
Καλημέρα χωρίς φιλιά
αλλά με φιλία !
Είμαι θυμωμένη συμφωνώ όμως για τις υποδείξεις του πνεύματος και να τις ψάξουμε μαζί!
Χρόνια πολλά στο μπλογκ της αυτογνωσίας, σε όλους τους βελούδινους επαναστάτες και εύχομαι καλή και δημιουργική συνέχεια!
Το καλό και το κακό πιστεύω ότι υπάρχουν αλλά εξαρτώνται από τον παρατηρητή κι από το σκοπό του.
Έτσι κι εδώ η αυτογνωσία χρειάζεται να προηγηθεί για να ακολουθήσει αυτή η διάκριση κι έξω
από εμάς.
Καλησπέρα σε όλους τους φίλους και χρόνια πολλά!
Ευχαριστούμε Stavrosn για τις ζεστές σου ευχές!
Πολύ καλή και περιεκτική ανάρτηση Debarzak.
Το θέμα του καλού και του κακού με παραπέμπει στην σχέση / αντίθεση των αντιθέτων.
Το ζήτημα των αντιθέτων μάλλον παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην ζωή μας και η δυσκολία να συνεργαστούμε, ή ακόμα και να αποδεχθούμε την παρουσία τους, ίσως συντελεί στην κατακράτηση, στασιμότητα και διαρροή της ενέργειας και όχι στην φυσική της ροή.
Από τη στιγμή που σε ένα βαθμό οι έννοιες του καλού και του κακού είναι υποκειμενικές, τουλάχιστον ως προς την ερμηνεία και την χρήση τους (αλλά ίσως και ως προς τη δημιουργία τους ) η ταύτιση με οποιαδήποτε από τις δύο, πιστεύω ότι, μας δεσμεύει, ενισχύει την ΕΛΛΕΙΨΗ (που αναφέρει το μολύβι) και εμποδίζει την έκφραση του δημιουργικού μας κομματιού.
Κάτι ενδιαφέρον που πέτυχα σήμερα και δείχνει γλαφυρά πόσο έχει μπερδευτεί το "παιχνίδι" των δυνάμεων (το μεταφράζω εδώ):
Από έναν υπεύθυνο της πρώην κυβέρνησης των ΗΠΑ της εποχής Bush (σύνδεσμος στα αγγλικά στο άρθρο της Washingtonpost εδώ).
"Η δουλειά ενός ανακριτή είναι να βοηθήσει με ασφάλεια τον τρομοκράτη ώστε να κάνει το καθήκον του απέναντι στον Αλλάχ, με απώτερο σκοπό να απελευθερωθεί και να μπορέσει να μιλήσει ελεύθερα".
Λογοτεχνικά ο συγγραφέας Neil Gaiman που πιστεύει ότι το προσωπικό είναι ταυτόχρονα και πολιτικό, είχε γράψει στο βιβλίο κόμικ του Sandman για τους βασανιστές της Κόλασης:
"Θα σε πονέσουμε. Και δε θα ζητήσουμε συγνώμη. Αλλά δεν το κάνουμε για να σε τιμωρήσουμε. Το κάνουμε για να σε σώσουμε. Επειδή μετά θα είσαι καλύτερος άνθρωπος... και επειδή σε αγαπάμε. Μια μέρα θα μας ευγνωμονείς."
Ο πόλεμος είναι ειρήνη. Και το βασανιστήριο ελευθερία. Και στο τέλος, όλοι αγαπάμε τον Μεγάλο Αδελφό (Big Brother)...
Καλημέρα!
Χαίρομαι που βλέπω τον Stavrosn και την Μπαρμπαρέλλα. Μου λείψατε.
Προβληματίζομαι στο κατά πόσο αυτή η αίσθηση - εντύπωση αντιθέτων υπάρχει πέρα από την αντίληψη του ανθρώπου.
Όταν και όπου υπάρχει ελεύθερη ροή, τότε γιατί να υπάρχει αντίθεση;
Μήπως αυτό είναι αποκλειστικά ένα πρόβλημα του ανθρώπου και του τρόπου αντίληψής του;
Μήπως όταν και εάν το λύσει μέσα του παύει να ισχύει;
Και τότε δρα σε πλήρη αρμονία με τις ενέργειες του σύμπαντος;
Αλλά υπάρχουν και οι μαύρες τρύπες...
Τι εννοεί κανείς όταν μιλάει για αυτογνωσία;
Αυτοπαρατήρηση μόνο;
Αναγνώριση διαδικοτήτων μόνο;
Ενοποίηση; Ισορροπία; Μετουσίωση;
Τι μας δίχνει ο Ηρακλής με τους άθλους του;
Αν μπορούσαμε να τα καταφέρουμε τόσο εύκολα, γιατί να τους λέμε άθλους;
Καλημέρα σε όλους και από μένα...
Πολύ ενδιαφέροντα όσα γράφτηκαν για τη λειτουργία των αντιθέτων. Θα ήθελα να σχολιάσω το τελευταίο που γράφτηκε από το μολύβι και συγκεκριμένα:
"Όταν και όπου υπάρχει ελεύθερη ροή, τότε γιατί να υπάρχει αντίθεση;
Μήπως αυτό είναι αποκλειστικά ένα πρόβλημα του ανθρώπου και του τρόπου αντίληψής του;
Μήπως όταν και εάν το λύσει μέσα του παύει να ισχύει;
Και τότε δρα σε πλήρη αρμονία με τις ενέργειες του σύμπαντος;
Αλλά υπάρχουν και οι μαύρες τρύπες..."
Τα αντίθετα στη φύση αρχικά έλκονται και όπως έλκονται περιστρέφονται το ένα γύρω από το άλλο σε κυκλικές τροχιές δημιουργώντας μια δίνη, όπως αυτή που δημιουργείται στο σιφόνι του νιπτήρα. Πολλά τα παραδείγματα στο μικρόκοσμο με πιο κλασσικό το ηλεκτρόνιο και το ποζιτρόνιο (αντι-ηλεκτρόνιο), τα οποία μόλις συναντώνται πραγματοποιούν την κυκλική τροχιά που προαναφέρθηκε, με τελικό αποτέλεσμα την (επαν)ένωσή τους και ταυτόχρονη εκπομπή φωτός.
Πιστεύω ότι τα αντίθετα καταδεικνύουν περίτρανα την ύπαρξη της ισορροπίας και της αρμονίας στη φύση. Όσο για της μαύρες τρύπες ασκούν τρομακτική έλξη, που μόνο με το πείσμα μπορώ να την παρομοιάσω! Θα θυμάστε το ανέκδοτο με τα μέρη του ανθρώπινου σώματος και το ποιος γίνεται τελικά αρχηγός...
@Αστραία
Ο θυμός είναι ενέργεια και ωσάν ενέργεια είναι ευθύνη μας να τη χρησιμοποιήσουμε δημιουργικά ή καταστροφικά. Ένας θυμωμένος Γκάντι είχε πει τα εξής:
"Μέσα από πικρή εμπειρία έχω μάθει το υπέρτατο μάθημα: να διατηρώ το θυμό μέσα μου, και καθώς η θερμότητα μετατρέπεται σε ενέργεια, με τον ίδιο τρόπο και ο ελεγχόμενος θυμός μπορεί να μετατραπεί σε μια δύναμη ικανή να αλλάξει τον κόσμο"
Αστραία εύχομαι να βρεις το ρυθμό που ψάχνεις...
Άρα deBarzak, θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα αντίθετα είναι απαραίτητα, γιατί από τη συνεργασία τους,έλξη τους,επανένωσή τους παράγεται "δημιουργία", και το πρόβλημα είναι όταν δεν συνεργάζονται;
Αυτή την άρνηση να πούμε "κακό";
Και να το επεκτείνουμε στις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους, στις σχέσεις των ανθρώπων με τη φύση, και στις εσωτερικές μας αντιθέσεις;
Νομίζω ότι οι λέξεις ισορροπία και αρμονία μου ταιριάζουν εδώ.
Τα υπεραπλουστεύω;
-Μου άρεσε πολύ η αναφορά στον δημιουργικό θυμό...-
Καλησπέρα σε όλους τους ερευνητές αυτών των τόσο δύσκολων εννοιών.
Είναι σίγουρο ότι και μετά από δεκαετίες το θέμα αυτό θα παρουσιάζει ενδιαφέρον…κι ας ερχόμαστε σε επαφή μαζί του από μικρά παιδάκια, όπως επισημαίνει ο deBarzak και αναλύει πολύ σωστά.
Οι προβληματισμοί του μολυβιού αγγίζουν πολύ βαθιά…
Με τον όρο αυτογνωσία προσωπικά εννοώ τη γνώση του ανώτερου εαυτού, που ένα τμήμα μόνο αυτής της γνώσης είναι και αυτό της λειτουργίας του κατώτερου.
Είναι κάτι πολύ δύσκολο γι΄ αυτό και όλοι μιλάνε για άθλους.
Προϋποθέτει ένα διχασμό της φύσης μας και αυτό είναι πραγματικά επικίνδυνο.
Είναι το βάδισμα στην ατραπό που είναι λεπτή σαν τη λάμα ξυραφιού.
Αυτός όμως είναι ο τρόπος του πολεμιστή, που δίχως να χάσει την αυτοπεποίθησή του, καλείται να τα βάλει με τον εαυτό του!
Έτσι το καλό και το κακό υπάρχει μέσα μας και συγκρούονται.
Χρειάζεται να διακρίνουμε τα αντίπαλα στρατόπεδα και να κορυφώσουμε αυτή τη μάχη.
Όμοια χρειάζεται να τα διακρίνουμε και στο περιβάλλον μας.
Να ξεκαθαρίσουμε τι είναι καλό και τι κακό και να σταθούμε αποφασιστικά, με τον τρόπο που επιλέγει ο καθένας, στο σωστό στρατόπεδο.
Η μεγαλύτερη επιτυχία του διαβόλου, είναι ότι έχει πείσει ότι δεν υπάρχει.
Κι έτσι μπορεί να σκοτώνει χιλιάδες γυναικόπαιδα στην Παλαιστίνη, να πεθαίνουν από πείνα αυτή τη στιγμή παιδιά αβοήθητα, να βασανίζονται και να εξευτελίζονται άνθρωποι.
Οι new age αντιλήψεις ότι δεν υπάρχει κακό και ότι είναι δημιούργημα του νου μας, δε με βρίσκουν σύμφωνο.
Φυσικά και δε μισεί αλλά είναι εστιασμένος στο Γενικό Καλό.
Ο πολεμιστής έχει αντίπαλο, μάχεται για ιδανικά, ζει και πεθαίνει παλικαρίσια.
Χρόνια πολλά πολεμιστή Stavrosn και καλημέρα σε όλους!
Ψάχνοντας και εγώ χαμένους ρυθμούς και ισορροπίες και κρατώντας ένα δημιουργικό θυμό που δεν θέλω να χάσω θα έλεγα τα εξής σύμφωνα με όσα έχουν ειπωθεί.
Αρκετές από τις new age αντιλήψεις έχω την εντύπωση πως είναι πολύ κατευθυνόμενες και απευθύνονται στο μεγάλο μέρος των ανθρώπων με σκοπό να συνεχιστεί η αυτούπνωση.
Φτωχές απλοϊκές στην ουσία τους παραπλανητικές και πολύ εγωκεντρικές στην βάση τους
με ένα εγώ να το λιβανίζουν συνέχεια και μόνοπλευρα και το αδρανοποιούν.
Του αφαιρούν το δημιουργικό θυμό γιατί το κάνουν παθητικό μη σύμμετοχο συνδημιουργό σε ένα κοινωνικό γίγνεσται.
Αυτό φαίνεται από το γεγονός πως οι κύριοι εκπρόσωποι των ρευμάτων τους ποτέ δεν παιρνουν θέση στα
συλλογικά προβλήματα του κόσμου σαν να μην υπάρχουν.
Όλα είναι ένα δεν υπάρχει καλό και κακό είναι μόνο μέσα σου δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα και έχεις πρόβλημα όταν θεωρείς κάτι σαν πρόβλημα πήγαινε να σε δεί ένας ψυχολόγος και αν ακόμη υπάρχει κάποιο γενικό πρόβλημα εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα κάθησε στα αυγά σου και άλλα τέτοιας φιλοσοφίας.
Αν ο φανατισμός είναι μια ακραία κατάσταση εξ ίσου ακραία και ακόμη πιο επικίνδυνη θα θεωρούσα την υπερβολική διαλλακτικότητα και αποδοχή των πάντων χωρίς διάκριση και κάποια διατύπωση θέσης.
Θα προτιμούσα ένα υγιή ακτιβισμο
μακριά από κέντρα εξουσίας.
Το καλό και το κακό είναι ένα μεγάλο θέμα που απασχολεί τον άνθρωπο από τη εμφάνιση του και ίσως να λυθεί με την εξαφάνιση του.
Δεν μπορώ να το δω χωριστά από τον άνθρωπο.
Αυτό είναι σαν να μη υπάρχει.
Οι βράχοι πέφτουν το τσουνάμι πνίγει ανθρώπους η αλεπού τρώει το κοτόπουλο. Δεν θα προβληματίσει καμία αλεπού αυτό που κάνει αν είναι σωστό και δίκαιο ούτε μπορούμε να ζητήσουμε ευθύνες από ένα τυφώνα για την καταστροφή του
και να κλείσουμε την αλεπού φυλακή.
Αυτό το θέμα προβληματίζει πάντα ανθρώπους που προσπαθούν να βρουν ισορροπίες μεταξύ τους για να συνυπάρξουν και να δουν που σταματούν τα όρια και τα δικαιώματα τους και που αρχίζουν των άλλων.
Στο ίδιο θέμα υπάρχει και η προσωπική ευθύνη και η συλλογική.
Αν περπατώντας στο δρόμο μας επιτεθεί ένας σκύλος πρώτα θα κοιτάξουμε φυσικά να προφυλαχτούμε και όχι να πιάσουμε κουβέντα με τον σκύλο
Και να του πούμε πόσο κακός είναι ή να νιώσουμε προσβολή από την άδικη επίθεση.
Μετά ίσως αναζητήσουμε τον ιδιοκτήτη του σκύλου και το συζητήσουμε επί προσωπικού την ευθύνη του.
Αν ο σκύλος είναι αδέσποτος πηγαίνουμε στο δημαρχείο ή κάνουμε μια ομάδα προστασίας των αδέσποτων ζωών και η ευθύνη γίνεται συλλογική.
Το ίδιο συλλογική θεωρώ την ευθύνη για ένα παιδί που βασανίζεται ακόμη από τους γονείς του στο διπλανό μας σπίτι. Εφ όσον το διαπιστώσουμε να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι με όποιο τρόπο μπορούμε συλλογικά και προσωπικά.
Δεν έχουν καμιά θέση εδώ τα επιχειρήματα του τύπου,
Τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται, μπορεί να είναι για το καλό του, είναι η σκιά του παιδιού και ο καθρέφτης του, έχει δικαίωμα ο ενήλικος να εκφράσει και να εκτονώσει την σκιά του και τα νεύρα του στο παιδί, χιλιάδες παιδιά το παθαίνουν τι να κάνουμε τώρα εμείς και άλλα τέτοια.
Ακραίο το παράδειγμα το χρησιμοποιώ για λόγους έμφασης και γιατί τα μεγάλα εγκλήματα ξεκινούν από μικρά και μεγαλώνουν.
Μια απειλή στη δικαιοσύνη οπουδήποτε είναι μια απειλή στη δικαιοσύνη παντού.
Είναι ωραία κάποια λόγια αλλά όσο μπορούμε να συνδέονται και από κάποιες πράξεις συνέπειας.
Κάποια προβλήματα που εμπεριέχουν
την έννοια του κακού ίσως σαν εμπόδιο στην ροή και στην ίση δίκαιη κατανομή ενέργειας είναι
πολύ προσωπικά μας και είναι προσωπική και η ευθύνη του καθενός.
για την επίλυση τους.
Κάποια άλλα είναι συλλογικά και κοινά προβλήματα και μας αφορούν όλους και μόνο μαζί μπορούμε να τα δούμε και να λύσουμε και όχι ο καθένα χωριστά.
Συμφωνώ απολύτως Αστραία,κρυμμένος σκοπός τους είναι η εξημέρωση και η υποταγή μας.
Είναι οι Σειρήνες που έχουν τοποθετήσει κατά μήπως του δρόμου.
Επιδιώκουν τη μετατροπή του πολεμιστή σε πειθήνιο στρατιωτάκι, σε ψάλτη, σε γκρινιάρη θαμώνα καφενείου, σε «τσάμπα μάγκα», σε τηλεθεατή από ένα βαθύ καναπέ, σε βαρύγδουπο μα ανέξοδο αναλυτή.
Φοβούνται το δημιουργικό θυμό, την περιφρόνηση, την δικαιολογημένη αηδία, την αγανάχτηση και προσπαθούν να στιγματίσουν αυτά τα συναισθήματα.
Μας θέλουν πολεμιστές μέσα σε αποστειρωμένη γυάλα!
Βάζει ο Νίτσε να ρωτάει ο γραφίτης το διαμάντι.
-Γιατί αδερφέ μου, είσαι τόσο σκληρό;
Και το διαμάντι απαντά:
-Γιατί αδερφέ μου, είσαι τόσο μαλακό;
Η διαφορά τους είναι μόνο ότι το διαμάντι έχει πλήρη τακτοποίηση και διάταξη των στοιχείων του!
Ένας πόλεμος όπως πχ μεταξύ Ιραν-Ιρακ στη δεκαετία του΄80 προξενεί μόνο θλίψη, γιατί είναι τεχνητός από τη CIA με στόχο την εξασθένηση των δυνάμεων της περιοχής και δε μας αφορά, δεν είναι δικός μας.
Η Αμερικάνικη όμως επανάσταση, η Γαλλική, η Ελληνική, των Μπολσεβίκων, ο πρώτος και δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, ο πόλεμος της Κύπρου, η Ιντιφάντα, το Απαρτχάιντ μας θέλουν με κάθε τρόπο εκεί, να διαλέξουμε σημαία και τρόπο συμμετοχής στη μάχη.
Είθε λοιπόν πάντα να αναγνωρίζουμε τ΄αντίπαλα στρατόπεδα ως τέτοια και να αναλαμβάνουμε τις όποιες ευθύνες αναλογούν στη θέση μας.
Αγαπητέ stavrosn,
Χαίρομαι που βρίσκεις ενδιαφέρουσα τη συζήτηση και μας δίνεις τροφή για σκέψη.
Προσωπικά και απαντώντας από την προσωπική μου θέση και απόψεις στις απόψεις που εκφράστηκαν από τον stavrosn και από την astrea, το καλό και το κακό σαφώς και υπάρχουν αλλά μέσα σε ένα πλαίσιο δυισμού και παρανοϊκότητας δε μπορεί να ευδοκιμήσει η σαφής τους διάκριση.
Το πρώτο που πρέπει ένας πολεμιστής να κάνει είναι να ξεκαθαρίσει την προσωπική του θέαση του κόσμου πριν μπορέσει με ασφάλεια να πει ότι βλέπει τα πράγματα ως έχουν και όχι μέσα από τους φόβους ή τις επιθυμίες του. Με αυτό δεν εννοώ την αρτηριοσκληρωτική απόφαση για το πως βλέπει τα πράγματα και την παγίωση σε μια θέση, αλλά ένα σκάψιμο για την αναγνώριση των φόβων και των επιθυμιών που έχει κρύψει μέσα του μέσα από τη διαμόρφωση του, τα οποία λειτουργούν ως "παραμορφωτικά γυαλιά" για τη φύση της πραγματικότητας.
Όταν προχωράει η σκέψη ή η καρδιά ενός ανθρώπου πολύ πέρα από την τρέχουσα κατάσταση του, δημιουργεί μπλοκαρίσματα στη ροή της ενέργειας.
Ελπίζω να βοήθησα στη ροή της τόσο ενδιαφέρουσας κουβέντας.
Καλή συνέχεια!
Ακριβώς φίλε Ατόφιε, αυτή είναι η προσπάθειά μας, βοηθάς πολύ.
Μέσα σε αυτό το παρανοϊκό πλαίσιο να ευδοκιμήσει επιτέλους αυτή η σαφής διάκριση!
Να απαλλάξουμε την προσωπική μας θέαση από τα παραμορφωτικά γυαλιά
των φόβων και επιθυμιών μας και πραγματικά είναι ένα δύσκολο έργο, γι αυτό
και έχει μεγάλη αξία αυτή η ανταλλαγή απόψεων.
Έτσι λοιπόν συνδέεται όπως λες και η όποια θέση μας, με το σημείο αυτογνωσίας μας, με το βαθμό που έχουμε καθαρίσει τα «τζάμια».
Και μόνο η αναγνώριση αποτελεί επίτευξη, γιατί ο νους είναι το όργανο της επιθυμίας…και η κρίση του χρωματισμένη.
Όσο οι επιθυμίες εκλεπτύνονται, τόσο η θέαση μεγαλώνει.
Ένας που επιθυμεί όλο και περισσότερα πλούτη για παράδειγμα δύσκολα θα τον βρεις να πρεσβεύει …σοσιαλιστικές αντιλήψεις!
Δημοσίευση σχολίου