Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009

ΠΑΜΕ ΣΑΝ ΑΛΛΟΤΕ Ή ΑΝΤΙΟ ΑΛΛΟΤΙΝΗ ΖΩΗ



Το πρόβλημα του Πλάνκ
Όπως στην επιστήμη έτσι και στην καθημερινή πολιτική ζωή οι πολλοί αντιστεκόμαστε στην όποια αλλαγή θεμελιώδους παραδείγματος.
Αντίσταση η οποία λειτουργεί ως ιδεολογικό ανοσοποιητικό σύστημα. Διαμορφώνεται από σταθερές πεποιθήσεις που λειτουργούν ως φίλτρο έναντι οποιασδήποτε ριζοσπαστικής αλλαγής που έρχεται σε διάσταση με προγενέστερες και υφιστάμενες σταθερές.
Το φαινόμενο αυτό οι ιστορικοί της επιστήμης αποκαλούν το Πρόβλημα του Πλάνκ, από το όνομα του φυσικού Μαξ Πλάνκ .
Μια τέτοια κατάσταση διαπερνά σήμερα το πολιτικό σύστημα της χώρας και τα κόμματα που διαχειρίζονται ή φιλοδοξούν να διαχειριστούν τις τύχες και το μέλλον της πατρίδας μας. Είναι εγκλωβισμένα στα υπαρκτά στερεότυπα.
Το μελαγχολικό κομφούζιο
Η παγκόσμια οικονομική κρίση χτύπησε το κέντρο του αχαλίνωτου, παρασιτικού καπιταλισμού, επεκτείνεται ραγδαία σε όλο το σύστημα. Η «οικονομία της «αθώας» απάτης» μετέτρεψε σε μια «στιγμή», γκουρού και εκατοντάδες «ταλέντα» σε απόλυτα μηδενικά
Οι παράλληλες εθνικές επιπτώσεις διαμορφώνονται από δυσμενείς ενδογενείς αιτίες, παθογένειες και ιδιαιτερότητες. Αποτελούν το πλαίσιο να αναδειχτεί σε όλο του το μεγαλείο, το πολύπλοκο αδιέξοδο που διέπει την ελληνική κοινωνία.
Τίθεται αντικειμενικά θέμα νέας ανάλυσης της κατάστασης στο νέο ιστορικό πλαίσιο, με προοπτική συντεταγμένης εξόδου και όχι ρυμούλκηση από τα γεγονότα όπως εξελίσσονται.
Είναι εμπράγματη ανάγκη σκέψης και δράσης και όχι νεφελώδη θεωρητική αναζήτηση «πολιτικών παρατηρητών» που δικαιώνονται στην συζήτηση ή τη γραφή. Με ποια θεωρία ή έστω θεώρηση των πραγμάτων πορευόμαστε.
Με ποια βούληση, ποια συμφέροντα, ποιες συμμαχίες, ποια πολιτική και σε ποια κατεύθυνση θα βαδίσουμε.
Συντελείται ένας παγκόσμιος οργανικός μετασχηματισμός, με εθνικές συνέπειες και ανάγκες, που επέβαλε «ο σιωπηρός εξαναγκασμός των οικονομικών σχέσεων», ο οποίος θα διαμορφώσει νέες σχέσεις, θέσεις, ευθύνες και δυνατότητες για κοινωνικές δυνάμεις, κόμματα, χώρες.
Η καταγραμμένη και αυξανόμενη απόγνωση των πολιτών διαμορφώνεται από την παρούσα οριακή διάταξη και δυνατότητα των υπαρκτών δυνάμεων και πολιτικών, για την προοπτική της ζωής τους.
Οι κυρίαρχες δυνάμεις εξουσίας, του πολιτικού και οικονομικού ολιγοπωλίου, προσπαθούν να θέσουν σε επανεκκίνηση τη μηχανή, προχωρώντας «με χαλασμένη πυξίδα σε συσκότιση».
Ενώ «οι καταπονημένες δυνάμεις» της κοινωνίας λειτουργούν σε συνθήκες ραγδαίας ριζοσπαστικοποίησης, ιδιαίτερα στους πιο ευαίσθητους κρίκους χωρίς πολιτική κατεύθυνση.
Μένει να δούμε αν η πολιτική και ιδεολογική ανοσία η οποία είναι ενσωματωμένη στο πολιτικό σύστημα, θα εμποτίσει και την κοινωνία στο σύνολο της ή τα ενστικτώδη ριζοσπαστικά κοινωνικά αντανακλαστικά μπορούν να οδηγήσουν τα πράγματα και τους πολιτικούς φορείς στην ανασύνθεση προς μια άλλη κατεύθυνση. Τα πρόσφατα παραδείγματα των επιμέρους κοινωνικών εκρήξεων δείχνουν ότι είναι ανάγκη να υπάρξει μια τέτοια εκδοχή των πραγμάτων. Εξαρτάται από μια διαφορετική εσωτερική βούληση και εν δυνάμει μια νέα συλλογική ευρεία πολιτικοκοινωνική δυναμική.
Ας έχουμε υπόψη ότι το ασυνείδητο προηγείται του συνειδητού και η αντικειμενική λογική της κίνησης των πραγμάτων προηγείται της υποκειμενικής λογικής των πρωταγωνιστών.
Το πλαίσιο αυτό οξύνει τις αντιφάσεις. Οδηγεί στην αμφισβήτηση και την εν δυνάμει αναίρεση, των υφιστάμενων ισορροπιών, του υπάρχοντος συγκροτήματος εξουσίας σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο.
Πολίτες σε απόγνωση, κόμματα σε αποσύνθεση.
Διανύουμε φάση μετάβασης στην πολιτική σκηνή της επόμενης δεκαετίας. Σχηματοποιούνται οι νέοι συσχετισμοί και ισορροπίες σε εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο τόσο στο εσωτερικό πολιτικών φορέων και κοινωνίας όσο και στις μεταξύ τους σχέσεις.
Η αμφισβήτηση δεν είναι μονοσήμαντο αποτέλεσμα της κρίσης, ούτε περιορίζεται σε φορείς ή πρόσωπα. Περιλαμβάνει όλους και όλα. Όσους συνοψίζουν τα αδιέξοδα χαρακτηριστικά του σημερινού πολιτικού συστήματος. Αυτούς που συναπαρτίζουν και συγκροτούν το «σύστημα μαφία» αλά ελληνικά με την ανοχή ή σιωπή της κοινωνίας. Το κραταιό κομματικό και κρατικό, θεσμικό και εξωθεσμικό σύστημα, με τις διαχρονικές συναινετικές διαπλοκές, από εναλλασσόμενες γραφειοκρατίες.
Αποτέλεσμα οι περιοδικές κρίσεις, αποκαλύψεις και εκρήξεις, που παίρνουν καθολική διάσταση με ή χωρίς αφορμή.
Όλα αυτά συνιστούν μια καθολική κοινωνική απόρριψη, συνολικά της υπάρχουσας κατανομής και διαχείρισης εξουσίας και πλούτου. Διαμορφώνοντας ένα εκρηκτικό πολιτικό και κοινωνικό μίγμα.
Η κυβερνητική ψευδαίσθηση Καραμανλή βρίσκεται στο τέλος, με μόνη ορατή προοπτική, τη διαδοχή της από μια άλλη αυταπάτη.
Ο Πρωθυπουργός παρόλη τη δυνατότητα επιλογής, έστω και καθυστερημένα, της καλύτερης δυνατής ρητορικής προσέγγισης των πραγμάτων, αδυνατεί να αντεπεξέλθει στις σύνθετες ανάγκες της περιόδου, με πιθανότητα να αποδειχθεί πολιτικός μιας χρήσεως.
Στην ημερήσια διάταξη ψευδοπολιτική και ψευδοαλλαγές με μηδαμινά πρακτικά αποτελέσματα.
Η ΝΔ περιορίζεται στο διπλό ρόλο του διαμορφωτή και διαχειριστή ερειπίων που δημιουργεί η ίδια.
Οι ψευδαισθήσεις και οι αυταπάτες είναι καταδικασμένες να μη διαρκούν πολύ.
Πρόσκαιρη σωτηρία η συνολική πολιτική αμηχανία των υπολοίπων να βρουν κοινό παρονομαστή και ο αυτοεγκλωβισμός τους σε μια απατηλή αυτάρκεια ή αυτάρεσκες εμμονές.
Το ΠΑΣΟΚ αρκείται σε προγραμματικές αλλαγές διαχειριστικής φύσης.
Βαυκαλίζεται με την ελπίδα, ότι δεν είναι μέρος του προβλήματος. Ενώ είναι ζωτικό τμήμα του, ίσως και η κρίσιμη συνιστώσα του. Η κριτική φαντάζει ως αμφισβήτηση και η διαφορετική άποψη ενέχει προοπτική συνομωσίας. Λύνει τόσα προβλήματα, όσα και μια τρύπα στο νερό. Πολιτική κατά περίπτωση και κατ’ ανάγκη.
Δεν ξεκαθαρίζει μέτωπα, συσκοτίζει προβλήματα και ταλαντεύεται σε επιλογές.
Έχει αποκλείσει από το εσωτερικό του την πολιτική και τη «σύγκρουση» ως ζωτικό στοιχείο και έχει αναγάγει την ομόφωνη τελετουργία σε πολιτική.
Αδυνατεί να καταλάβει ότι η ριζοσπαστική καταγωγή του περιέχει και τη «σύγκρουση» και τη «συναίνεση» ως συστατικά στοιχεία ανέλιξης και προόδου του.
Στην καλύτερη περίπτωση οδηγείται σε συνασπισμό παραγόντων αλλά Ένωση Κέντρου, σε πιο σύγχρονη εκδοχή.
Το κόμμα ως περιεχόμενο, ρόλο και λειτουργία έχει χάσει τα πάντα. Απόμεινε ένας γραφειοκρατικός σκελετός με εναλλασσόμενο οργανωτικό τσελεμεντέ, χωρίς αποτελέσματα.
Η ιδεολογική, κοινωνική και πολιτική του σύνθεση είναι ένας πολιτικός χυλός, όπου οι μοναδικοί που «εκπροσωπούνται» είναι η κομματική και κρατική γραφειοκρατία με διάφορα προσωπεία και ταμπέλες.
Η στενή κοινωνική βάση του, είναι προσδεδεμένη στο φαντασιακό πεδίο της παραμυθίας κάποιας ιδιοτελούς δυνατότητας απόκτησης πλεονεκτημάτων από την επάνοδο στην εξουσία.
Έχει απομείνει ένα πολιτικό φάντασμα, με στελέχη που ακροβατούν να ισορροπήσουν συγκυριακά.
Μόνη επιλογή η σύγκρουση με τον πολιτικό καιροσκοπισμό και όλους τους κατ’ επάγγελμα και καθ’ έξι ιδιοτελείς τιποτόφρονες όλων των «ρευμάτων».
Η πραγματικότητα πέρα από οικείες φαντασιώσεις
Η επωδός των εκλογών, η οποία φαντάζει σωτήρια για πολλούς, μπορεί να αποδειχτεί το «πολιτικό τέλος» συνολικά του υπάρχοντος συστήματος αποκαλύπτοντας σε όλη τη διάσταση τους, υπάρχουσες διαχρονικές ανεπάρκειες, αν δεν συνοδευτεί με ριζικές αλλαγές.
Η αριθμητική εξασφάλιση μιας πλειοψηφίας δε σημαίνει τίποτα. Το πρόβλημα είναι η δημιουργία μιας νέας πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας που μπορεί να οδηγήσει και να στηρίξει την έξοδο από την κρίση. Μια νέα θεώρηση για ένα νέο παιχνίδι.
Νέα πολιτική και κοινωνική βούληση, με αυτογνωσία, προοπτική και μετάθεση του άξονα διαχείρισης προς όφελος της κοινωνίας, ώστε να εξισορροπήσει τη μέχρι τώρα κατάσταση.
Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα αν δεν διαμορφωθεί μια διευρυμένη πολιτικά και κοινωνικά εξουσία, θα βρεθεί χωρίς συμμαχίες, αποκλεισμένη στο φρούριο και θα αναγκαστεί σε ένα «μακάβριο σόλο» με θνησιγενή αποτελέσματα, για το φορέα και τη χώρα, μεγαλώνοντας τη σύγχυση.
Η αλλαγή αν και όπως γίνει, θα προέλθει από μια παράλληλη κίνηση των πιο ριζοσπαστικών τμημάτων εντός των υπαρχόντων φορέων και τη συνάντηση με το ριζοσπαστισμό της κοινωνίας, εντός και εκτός των υπαρκτών κομματικών σχηματισμών.
Το πρόβλημα είναι ότι αν δεν έχεις υπαρκτό ριζοσπαστισμό στο εσωτερικό σου σε αυτή τη φάση, δεν μπορείς ούτε να παρακολουθήσεις, ούτε να δώσεις μάχη να ανασυνθέσεις και να προσανατολίσεις πολιτικά το ριζοσπαστισμό της κοινωνίας. Άρα και την εξουσία να πάρεις, θα την χάσεις σύντομα.
Σχηματοποιώντας την κατάσταση
Με δεδομένα όλα αυτά η μάχη της «αλλαγής» ανοίγει με νέους όρους και τίθεται σε δύο επίπεδα αλληλένδετα και επηρεαζόμενα.
α) ένα «εσωτερικό» της διάταξης των υπαρκτών πολιτικών δυνάμεων και της διαίρεσης τους σε Αριστερά - Δεξιά ή Πρόοδος - Συντήρηση και
β) ένα «εξωτερικό» παγκόσμιων συσχετισμών δύναμης
το οποίο τελικά είναι και το κυρίαρχο καθώς καθορίζει εν πολλοίς το εσωτερικό.
Στο εθνικό πλαίσιο η σύγκρουση περιλαμβάνει εκτός από εκλογές ή αλλαγή στην εξουσία και μια νέα σύνθεση της εξουσίας.
Από τη μια η στενή αντίληψη του κόμματος εξουσίας και από την άλλη μια ευρεία αντίληψη για την ανάγκη ενός νέου συνασπισμού εξουσίας με μακρόπνοη βιώσιμη προοπτική ριζοσπαστικής αλλαγής και εξουσίας
Αυτή η προσέγγιση περιέχει τις παρακάτω εκδοχές ή δυνατότητες
1. Συνέχιση της αλληλοδιαδοχής κυβερνήσεων του συρμού, που εκφράζουν συνασπισμούς των κυρίαρχων συμφερόντων με διαφορετική διάταξη ή τρόπο και συνέχιση του ίδιου έργου με άλλους πρωταγωνιστές
2. Διεύρυνση της πολιτικής και κοινωνικής βάσης της εξουσίας
είτε με ένα ευρύ συνασπισμό που μπορεί να περιλαμβάνει τις πέραν της Δεξιάς παράταξης πολιτικές δυνάμεις,
είτε με ένα συνασπισμό των πιο προωθημένων και ριζοσπαστικών τμημάτων των κυρίαρχων του πολιτικού συστήματος με ουσιαστική διάθεση ριζικών αλλαγών
Το ερώτημα είναι αν θα αναπαραχθεί για μία ακόμη φορά, η οικονομική, κοινωνική και πολιτική κυριαρχία των διαφόρων τμημάτων της εξουσιαστικής ελίτ, (συγκροτημένης κατά βάση στο κράτος) με στενή αντίληψη των συμφερόντων της. Αν ο κύκλος των «φρόνιμων δυνάμεων», θα συνεχίσει να νέμεται προς όφελος του, πλεόνασμα και ευημερία είτε σε περιόδους ανάπτυξης είτε σε περιόδους κρίσης.
Ή
Αν οι ανορθολογικές ζωντανές δυνάμεις, οι εκτός συστήματος θα πετύχουν μια νέα κατάσταση. Ώστε να τεθεί τέρμα στο οικονομικό και πολιτικό μονοπώλιο των κυρίαρχων μερίδων με αλλαγή συσχετισμών και ισορροπιών.
Το αίτημα σε εθνικό επίπεδο δεν είναι άλλο από μια νέα Ριζοσπαστική αναθεώρηση των πραγμάτων σε όλο το πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό και θεσμικό εύρος και βάθος.
Αυτό περιλαμβάνει νέο παραγωγικό και ανταγωνιστικό πρότυπο, ανακατανομή της πολιτικής και κοινωνικής εξουσίας, νέα ισορροπία και σχέση πολιτικής, οικονομίας, κοινωνίας και αποτελεσματική δομή και λειτουργία του Κράτους.
Αν σε προηγούμενη φάση το ζωτικό για την Ελλάδα ήταν
α) να καταφέρει να ενταχθεί ισότιμα και να διατηρήσει τη θέση της στο κέντρο των Ευρωπαϊκών εξελίξεων και ταυτόχρονα
β) να κατορθώσει να μην περιθωριοποιηθούν ομάδες πληθυσμού των ευάλωτων κοινωνικών κατηγοριών
Δηλαδή μια ουσιαστική αναβάθμιση στο Παγκόσμιο Καπιταλιστικό Σύστημα και επιβίωση μέσα σε αυτό, μέσα από τη δημιουργία ενός νέου ανταγωνιστικού παραγωγικού συστήματος και ενός αποτελεσματικού κοινωνικού συστήματος τώρα το ζήτημα τίθεται συνολικά για την Ευρώπη και τον πυρήνα της.
Στην Ευρώπη, όπως συνέβη και στην Αμερική με άλλο περιεχόμενο, συνυπάρχουν και συγκρούονται δύο βασικά ρεύματα :
α) ένα κοινωνικό ριζοσπαστικό, που επιζητεί αλλαγές στην κατεύθυνση, το περιεχόμενο και τα κοινωνικά αποτελέσματα της εμπράγματης πολιτικής και
β) ένα συντηρητικό, που θέλει απλά να σωθεί το «σύστημα», να επιβιώσει η προηγούμενη κατάσταση ανανεωμένη. Να αλλάξει η ρητορεία και η εικόνα αλλά να παραμείνουν ίδια τα πράγματα
Το ποιο, που και πως θα «νικήσει» και ποια μορφή θα έχει, θα καθοριστεί από πολλά που ούτε μπορούν προσδιοριστούν ούτε να προβλεφθούν στη διαπλοκή, την εξέλιξη και τα αποτελέσματα τους σε κάθε περιοχή.
Το ερώτημα για την Ευρώπη είναι αν θα μπορέσει να σταθεί ενωμένη και να συνδιαμορφώσει τη νέα κατάσταση πραγμάτων ή θα ακολουθήσει τους κανόνες που θα θέσουν άλλοι.
Αν θα αναθεωρήσει την προσέγγιση του κόσμου που έχει ως τώρα και θα τεθεί στο κέντρο των εξελίξεων ή θα περιθωριοποιηθεί με αναλογικές συνέπειες για όλα τα επιμέρους τμήματα της.
Σε αυτή τη φάση δε θα περιθωριοποιούνται κάποια κοινωνικά τμήματα των χωρών μας αλλά ίσως και ολόκληρες χώρες.
Ανάγκη η διατύπωση μιας νέας «ευρωπαϊκής» προσέγγισης του κόσμου και ενός νέου ευρωπαϊκού κοινωνικού και πολιτικού συμβολαίου.
Μπορεί το μυστικό μιας παγκόσμιας αποδεκτής κατανομής πόρων, πλούτου και εξουσίας να μην το έχει ανακαλύψει κανείς μέχρι τώρα, πάντως πρέπει να το επιδιώξουμε.
Η κυριαρχία του παρασιτικού Καπιταλισμού, ως αντιπαραγωγικής διαδικασίας από την άποψη της υλικής παραγωγής και αναπαραγωγικής από την άποψη της κοινωνικής κατάστασης έφτασε στο όριο, δεν είναι ανεκτός και αποδεκτός με τη μορφή, τις σχέσεις και τις ανισότητες που δημιούργησε.
Το δίλημμα είναι μεταξύ ενός νέου συλλογικού μοντέλου ελέγχου και εξημέρωσης των αγορών ή μιας εκ νέου υποταγή σε αυτές και τα συμφέροντα.
Έτσι το αίτημα σε παγκόσμιο επίπεδο επικεντρώνεται στην επίτευξη, καταρχήν μιας Νέας Παγκόσμιας Συλλογικής Χρηματοοικονομικής Αρχιτεκτονικής και εν συνεχεία αντικατάσταση του αυτοδιορισμένου διευθυντηρίου του κόσμου με μια νέα πολιτική, οικονομική και στρατιωτική παγκόσμια πολυπολική διευθέτηση.
Μια τέτοια κατεύθυνση πρέπει να περιλαμβάνει αναίρεση του μονοδιάστατου κόσμου, των επινοημένων ή κατασκευασμένων εχθρών, των μονομερών συμφερόντων, της ήπιας χειραγώγησης ή της αυταρχικής επιβολής της θέλησης του.
Τη νέα ισορροπία των παγκόσμιων οικονομικών πόλων, την εξισορρόπηση των ασύμμετρων σχέσεων ισχύος, τη συνολική επαδιατύπωση αξιών, σχέσεων και ισορροπιών μεταξύ κεφαλαίου-εργασίας, κοινωνίας-οικονομίας-πολιτικής, ΗΠΑ – Ευρώπης – Ρωσίας – Κίνας και του υπόλοιπου κόσμου.
Σε αυτή τη φάση μεταβολής, είναι πασιφανές το έλλειμμα των σοσιαλιστών της διεθνούς. Των σοσιαλιστών που έγιναν δημοφιλείς όταν παραδόθηκαν. Τότε που οι βεβαιότητες κυριαρχούσαν. Τώρα καλούνται να επανακάμψουν στις ριζοσπαστικές κοινωνικές και πολιτικές ρίζες τους. Να μετασχηματίσουν τη σοσιαλιστική φιλοδοξία και να διεκδικήσουν την παρουσία της στον 21ο αιώνα με σύγχρονους όρους.
«Αντίο αλλοτινή ζωή»
Μέχρι τώρα η κοινωνία είχε συνηθίσει να μην εκδηλώνεται με εξωτερικές μεγάλες πράξεις και χειρονομίες. Να επιλέγει μορφές έκφρασης και δράσης «πιο εσωτερικές» παρά «επί σκηνής». Τώρα κάτω από το βάρος των οικονομικών εξελίξεων, αρχίζει να αναζητεί νέα πολιτική και κοινωνική αλήθεια έξω από τις υπάρχουσες.
Οι πολίτες συνειδητοποιούν την ανάγκη για αλλαγές που απαιτούνται στο πολιτικό σύστημα, στους θεσμούς, στις υπάρχουσες ισορροπίες σε κόμματα και πρόσωπα και δεν πραγματοποιούνται.
Η δημοσκοπική εναπόθεση της ελπίδας στον «Κανένα» κάνει αισθητή στους υπάρχοντες φορείς κάποιες από τις μέχρι τώρα διεργασίες και επιλογές. Αναζητά να εκφράσει τη συσσωρευμένη ριζοσπαστική ενέργεια. Κηρύττει αντίσταση, κι όταν βρίσκει αφορμές εκρήγνυται.
Οι πιο ευαίσθητοι δέκτες, με φυσικό και ανεπιτήδευτο τρόπο ξεπερνάνε πολιτικές συμβάσεις σχημάτων και προσώπων και προχωράνε βήμα, βήμα.
Προς το παρόν υφίστανται ως ανοργάνωτο πλήθος, όπου τώρα ο καθένας πραγματοποιεί την ατομική αποκήρυξη, της μέχρι τώρα κατάστασης.
Ξεκινάει μια αδέσμευτη περιπλάνηση και πλησιάζει με ορμή προς την πολιτική ανυποταξία..
Η αφανής κοινωνία και οι αυτοδίδακτοι πολίτες αποκτούν συνείδηση της περιόδου που διανύουμε. Αυτοεξερευνά και αποκτά συνείδηση των δυνατοτήτων της.
Οι άγονες προσπάθειες διεκδικούν να δημιουργήσουν μια νέα ανέκδοτη όψη των πραγμάτων, μια νέα πολιτικοκοινωνική διέξοδο, γνήσια αποτύπωση μια νέας αλλαγής.

Μέχρι αυτή η προοπτική να αποκτήσει πραγματική πολιτική υπόσταση θα διαχειριστούμε τα υπαρκτά διλήμματα μας.
Venceremos

85 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί για τη συσχέτιση... Πιθανώς δεν υπάρχει... Ίσως πάλι και να υπάρχει. Ποιος ξέρει; Μου ήρθαν οι παρακάτω στίχοι του Μάλαμα...

Καμαρώνεις σα λουλούδι λευκό
στην πλαγιά ενός βουνού π' ανεβαίνω
κι όσο φτάνω μακραίνεις ξανά
δρόμους, μόνο δρόμους διαβαίνω.

Κυνηγάω την σκιά μου
κι όσο ψάχνω μακριά μου σε χάνω
είσαι εικόνα που σβήνει στο κενό
και μ' αφήνει να ψάχνω πιο κάτω.

Δεν αντέχω στη σιωπή σου να ζω
είμαι ξέμπαρκη ψυχή, ταραγμένη
δεν χωράω στο μικρό μου εαυτό
πες μου ποια αλυσίδα μας δένει.

Κυνηγάω την σκιά μου κι όσο ψάχνω μακριά μου σε χάνω
είσαι εικόνα που σβήνει στο κενό και μ' αφήνει να ψάχνω πιο κάτω.

EL.ZIN είπε...

Εν –δια- φέρουσα πολική σκέψη και ειλικρινής προβληματισμός!

Αντικειμενική ανάλυση της σημερινής κατάστασης
στην Ελλάδα ...του σήμερα.

Αισθητή η παρουσία της αρσενικής λογικής και ενός υγιούς ορθολογισμού σε διευρυμένα πολιτισμικά πλαίσια και παντρεμένη με την σωστή δόση
της θηλυκής ποιητικής διαίσθησης.

Ευχάριστη έκπληξη μέσα στην απέραντη ανοησία της μπλογκόσφαιρας,
στην οποία βαθύ προβληματισμό κάνουν μόνο τα "πιάτα σούπας"
και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ανακυκλώνεται, αναλίσκεται και
αυτάρεσκα επαναλαμβάνεται σε θεοσοφικές αμπελοφιλοσοφίες
και new age σοφτ ενδοσκοπήσεις θετικών σκέψεων νεόπλουτων μικροαστών
και παιδιών μιας μαρμελάδας,
με τις ενοχικές συγκαταβάσεις των αστών,
Θυμίζοντας τις αντιδράσεις της Μαρίας Αντουανέτας, η οποία έφτιαξε πολυτελείς βασιλικούς
Στάβλους για να έχει
την βιωματική εμπειρία
... του αρμέγματος μιας αγελάδας!!!
Για την Μαρία... έχουμε μιλήσει και άλλη φορά και την γνώμη της για το παντεσπάνι..

Στο θέμα τώρα:
Η εκφυλισμένη
απαράδεκτα πολιτική κατάσταση στην χώρα,
είναι φυσικά αποτέλεσμα ενός αμαρτωλού παρελθόντος,
με τα λάθη και τις επιλογές όλων μας.

Ενός παρελθόντος που ξεκινάει από πολύ μακριά ίσως και σε μεγάλο βάθος χρόνου
και τώρα πια είναι εξαρτώμενη και συνυφασμένη με τις διεθνείς συνθήκες.

Το βασικό μας πρόβλημα ήταν και είναι πάντα η ικανότητα να διαφωνούμε εποικοδομητικά και να συνεργαζόμαστε με βάση το καλό και την εξέλιξη όλών,
παραμένοντας κάθε φορά κλεισμένοι σε προσωπικά αδιέξοδα αδρανώς απαθείς
για το τι συμβαίνει γύρω μας ή κουνώντας κομματικές σημαιούλες σε μπαλκόνια και παρελάσεις,
ενεργοποιούμενοι... με λάθος τρόπο.

Γι αυτό το πρόβλημα και την ρίζα του κακού, επισυνάπτουμε
ένα παλιότερο προβληματισμό μας
και επανερχόμαστε γιατί μας άρεσε το θέμα...

Καλημέρα σε όλους πολιτικούς στοχαστές και αναλυτές!

Πότε θα μάθουμε να δια-φωνούμε;

http://e-lions.blogspot.com/2008/12/blog-post_10.html#comments


Ν ηφαλιότητα:
Η αρχή της σοφίας!

Η ιστορία μας διδάσκει ότι τα μεγάλα ελαττώματα μας και τα λάθη μας
εκμεταλλεύτηκαν οι εχθροί μας και μας οδηγούσαν πάντα σε ένα αλληλοσπαραγμό
και σε μια αυτοκαταστροφή.
Ο πελοποννησιακός πόλεμος κατέστρεψε την Ελλάδα.
Ρήμαξε την χώρα και έστρωσε το έδαφος για την ρωμαϊκή κατοχή.
Η παρασκηνιακή στρατηγική του χριστιανοιουδαισμού, που τρύπωσε σιγά σιγά,
διέβρωσε ότι είχε απομείνει.
Ήταν και... Έλληνες αυτοί που "αγάπησαν" περισσότερο τον Εβραίο μεσσία και τις μεγαλόστομες υποσχέσεις του,από τους αδελφούς τους... Έλληνες.
Ήταν Έλληνες αυτοί που γκρέμισαν τους πατρώους ναούς για να τον προσκυνήσουν,μαζί με όλους τους Ιουδαίους Εθνάρχες και τους προγόνους του.
Ήταν Έλληνες αυτοί , που έγιναν Γαλλόφιλοι, Αγγλόφιλοι, Ρωσόφιλοι, Αμερικανοφιλόφιλοι,
Βενιζελικοί, Καραμανλικοί, Παπαντρεικοί κ.ο.κ
Είναι Έλληνες αυτοί που "ανακάλυψαν" την σοφία στους βουδιστές ,
τις μυθολογικές αναλύσεις στους θεοσοφιστές και η Ινδία μαζί με την το τσάι, εξήγαγε και "γκουρού".
Ήταν Έλληνες ,οι λάτρεις του Μαρξισμού- Λενισμού , που αντί να συμπεριλάβουν την σωστή λογική των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να την προσαρμόσουν στην Ελληνική πραγματικότητα, "θεοποίησαν" τον υπαρκτό σοσιαλισμό και τούς θεωρητικούς του.
Είναι Έλληνες αυτοί που έχουν μείνει στο μαυσωλείο του Εθνικισμού και οχυρώνονται πίσω από ένα απάνθρωπο φασισμό, στην χαραυγή της νέας χιλιετίας.
Είμαστε Έλληνες και οφείλουμε να κάνουμε την αυτοκριτική μας.
Ο Βάρβαροι , οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες, δεν θα περνούσαν, δεν θα τους συναντούσαμε, αν δεν τους είχαμε
δεν τους κουβαλούσαμε μαζί μας, στις αποσκευές του ταξιδιού.
Οι καιροί το επιβάλλουν σαν επιτακτική ανάγκη να μιλήσουμε μια γλώσσα ενωτική
και είναι καιρός πια για αυτό.
Δεν μπορούμε πια να μιλάμε, ούτε σαν Σπαρτιάτες ούτε σαν Κορίνθιοι ή Αθηναίοι.
Ούτε σαν χριστιανοί ή σαν 12θειστές, ούτε σαν γαλλόφωνοι ή αγγλόφωνοι ή αμερικανόφιλοι,
Δεν μπορούμε να είμαστε μαυσωλιακοί εθνικιστές, αποτυχημένοι μαρξιστές,
αναχρονιστικοί δεξιοί, ουτοπικοί αριστεροί, μπερδεμένοι θεοσοφιστές, καστανεντικοί, νιτσεϊκοί, Πλατωνικοί, Αριστοτελικοί, απαθείς εσωτεριστές,
υλιστές, ορθολογιστές, ιδεαλιστές, δογματικοί επιστημονιολόγοι,
ασαφείς αοριστολόγοι της "νιού ειτζ" και ότι άλλο μας γίνεται εμμονή και
"κολλάει" την βελόνα της αντίληψης κάπου.
Όλα αυτά είναι η εμπειρία της ανθρωπότητας στο ταξίδι της γνώσης, με τις υπερβολές και
τις ελλείψεις τους.
Όμως όλα αυτά είναι και μέρος του τονάλ, του Γνωστού νησιού και πρέπει να μπουν στο τραπέζι δεν μπορούμε να πετάξουμε τίποτα, ούτε να υποτιμήσουμε κάτι.
Η ζωή είναι αλληλοκατανόηση των πάντων και απαιτεί την ευφυή συνεργασία όλων και τον αλληλοσεβασμό... για την διατήρηση της.
Όλα !
Για το καλό όλων, όμως με μέτρο, με μετριοπάθεια, με αρμονία, με ανάλυση και σύνθεση,
με αναγωγή και επαγωγή, με σύνδεση, με σοφία.
Και πάνω απ΄όλα με ομόνοια.
Να μονιάσουμε αδέλφια!
Φθάνει πια η αλληλοεξόντωση , η ξεροκεφαλιά μας, οι προσκολλήσεις, οι εμμονές και οι εγωκεντρισμοί
οι θεοποιήσεις, οι αποκλειστικότητες, οι θεατρινισμοί της αδυναμίας και οι επιδείξεις δύναμης.
Δεν έχουμε πληρώσει ακριβά αυτό το λάθος;
Πως θα ήταν η Ελλάδα τώρα, αν είχαμε βοηθήσει ο ένας τον άλλον, ακόμη και αν διαφωνούσαμε με τις αντιλήψεις του;
Αλλά εμείς καταστρέψαμε ο ένας το άλλον εξ αιτίας αυτών των αντιλήψεων.
Ποιο είναι πιο σημαντικό να υπάρχει η αντίληψη ή ο άνθρωπος και όταν είναι Έλληνας αδελφός μας μάλιστα;
Πότε θα μάθουμε να διαφωνούμε δημιουργικά, εποικοδομητικά, συμπεριεκτικά, διαλεκτικά ανυψωτικά χωρίς να οδεύουμε στην αυτοκαταστροφή μας;

Πότε θα μάθουμε να διαφωνούμε, χωρίς να φωνάζουμε, να βρίζουμε, να σηκώνουμε χέρι στο άλλον;
Πότε θα μάθουμε να διαφωνούμε χωρίς να τραβάμε ...την σκανδάλη ενός όπλου;


Έως πότε παληκάρια... θα αλληλοτρωγόμαστε;
Να συλλογιστούμε ελεύθερα και καλά!
Μα πάνω απ΄΄όλα να συλλογιστούμε ενωτικά!!!
Οι θρησκευτικές μας πεποιθήσεις, οι κομματικές μας φιλίες και οι ποδοσφαιρικές μας προτιμήσεις,αν δεν μπορούν να μας ενώσουν
τουλάχιστον να μη μας χωρίσουν ΠΟΤΕ ΠΙΑ!
Ένας είναι ο θεός;
Η ελευθερία, η δικαιοσύνη και η πραγματική δημοκρατία!
Ένα είναι το κόμμα;
Η Ελλάδα!
Μία είναι η ομάδα:
Εμείς οι Έλληνες!
Ένας είναι ο στόχος;
Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια…όλων των ανθρώπων.

Πότε θα ομονιάσουμε
εμείς Έλληνες ....για να μεγαλουργήσουμε;

Ανώνυμος είπε...

Γιατί; Καταλάβατε κάτι από όλο αυτό;

Σας θαυμάζω!

Είστε πραγματικά υπέροχοι και θαυμάσιοι με πολύ εν-δια-φέρουσες απόψεις οι οποίες με συν-τάραξαν!

Η Σκέψη σας είναι Πολική και ο Προβληματισμός Σας Ειλικρινής. Με κάνετε να πιστεύω ότι δεν είστε Άνθρωποι αλλά κάτι πολύ παραπάνω! Συγχαρητήρια!

Ποτέ πριν δεν ένιωσα τόσο μεγάλο Θαυμασμό για κανέναν! Θα πρέπει να έχετε κατέβει από άλλον πλανήτη για να μας δώσετε το Φως και τον τρόπο να είμαστε Μονιασμένοι.

Προσκυνάω τη Θεϊκή σας Παρουσία!
Συγχαρητήρια!
Η ταπεινότητης μου σας ζητά ειλικρινά συγνώμη που έχει το θράσος να αντιπαραβάλεται με το μέγεθος της Ευφυίας και του Κάλ-λους σας...!

Εύχομαι να με θυμηθείτε και εμένα στο Βασίλειο σας αγαπητοί Βασιλιάδες και Βασίλισσες και να μου ρίξετε ένα ξεροκόμματο της σπουδαίας Σοφίας σας που προέρχεται από τη Νηφαλιότητα σας!

Είστε Σοφοί και προσέξτε γιατί μπορεί να μας κάνετε κι εμάς Σοφούς, αλλά αν μας κάνετε κι εμάς Σοφούς τότε ίσως να μην είσαστε Σοφοί σοφοί για αυτό σας παρακαλούμε δείξτε το Έλεος σας!

Είστε Σοφοί και Έλληνες και αυτό σας κάνει διπλά Σοφούς και διπλά Έλληνες γιατί το ένα δρα προσθετικά στο άλλο.

Όλα αυτά δείχνουν πόσο πραγματικά με συνταράξατε! Συγχαρήτηρια και πάλι για το εκτυφλωτικό και απαστράπτον κείμενο σας!

EL.ZIN είπε...

Δεν είμαστε τόσο σοφοί,
καλέ μας Ατόφιε,
νηφάλιοι αρκετά όμως
... και πάντα!

Μη γίνεσαι τόσο μετριόφρων και είρων γιατί δείχνει και έλλειψη επιχειρημάτων!

Προσπαθούμε...απλά προσπαθούμε και ..εμείς!
Σημασία έχει να προσπαθήσεις κανείς!

Ακόμη και αν δεν τα καταφέρει,
έχει σημασία να προσπαθήσει και να έχει μια τέτοια κατάθεση
προσπάθειας...με τον τρόπο του και μέσα από τον δικό του δρόμο καρδιάς.
Δεν περνάνε όλα οι δρόμοι και τα τραίνα από τον ίδιο σταθμό,
παρ όλο που μπορεί να οδηγούν στο ίδιο σημείο;)
Μια απλή γνώμη είναι και άποψη
...μη "εντυπωσιάζεσαι" τόσο!

Ανώνυμος είπε...

Μα ποιος χρειάζεται τα επιχειρήματα όταν έχει για οδοδείκτη τη Σοφία των ΕΛ.ΖΙΝ?

Οι Πάντα Νηφάλιοι ΕΛ.ΖΙΝ. - πολεμιστές τρίτης προσοχής, ας προσ-παθήσουν να δώσουν τόπο στην... οργή για χάριν της νηφαλιότητας και της Ομόνοιας του Ελληνικού Πνεύματος που θα Φωτίζει στους Αιώνες των Αιώνων !

Οι Βάρβαροι, οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες δεν κατάφεραν να πτοήσουν το πνεύμα του Έλληνα Οδυσσέα.

Δεν είναι απλός "εντυπωσιασμός" και δε χρειάζεται να είστε μετριόφρωνες τώρα που κατάλαβα τη Θεϊκή σας Φύση! Είναι περισσότερο "εν-θ-ουσιασμός" (Εν-Θεώ-Ουσία)!

Εύγε Έλληνες!!! (και αφήστε τον... Εβραίο Μεσσία... να κουρεύεται...)!

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα
σε όλους τους συμφωνούντες και τους διαφωνούντες!

Εμένα πάλι μου ήρθε στο νου μια ιστορία δύναμης από τον Δον Χουάν,
που ίσως να έχει σχέση ίσως και να μην έχει...
Περιγράφοντας ο Δον Χουάν τους δασκάλους του
αναφερόταν στον Ελίας με
πολύ ευνοικά σχόλια.

Τον παίνευε για την ηρεμία του, την πραότητα του, την σχολαστικότητα του και ένιωθε πάντα ασφαλής και προστατευμένος με την παρουσία του.
Το ίδιο και ο Καστανέντα με αυτόν...
Αντιθέτως ο Χουλιάν ήταν πολύ ανατρεπτικός, του προκαλούσε τρόμο η παρουσία του και οι μέθοδοί του.

Ήταν αθυρόστομος, παράτολμος εκκεντρικός και τον πετούσε στο ποτάμι να κολυμπήσει χωρίς να ξέρει κολύμπι.
Το ίδιο και ο Χενάρο στο Καστανέντα με τις άγριες πλάκες που του έκανε...

Σιγά σιγά όμως και οι δύο εκτίμησαν τους τρόπους,
το ενδιαφέρον,την αφοσίωση και την αποτελεσματικότητα
και των δύο διδασκαλιών...

Ανώνυμος είπε...

Όταν τα πράγματα είναι πολύ ωραία... τακτοποιημένα, είναι απαραίτητη η "ανατροπή" ή ο trickster (ή ο Χουλιάν) που θα ταράξει τα νερά. Θα σε μάθει να κολυμπάς χωρίς να ξέρεις κολύμπι γιατί ο ύστατος στόχος είναι να μπει μια "άλλη" τάξη στο νησί του τονάλ.

Ανώνυμος είπε...

Συνεννοηθήκαμε... θαυμάσια
και χαίρομαι πάρα πολύ γι αυτό!

Αυτός είναι ο ύστατος στόχος!!!

Να μπεί μια "άλλη¨"
... τάξη στο τονάλ,
ανατρέποντας
τις κατεστημένες δομές της σκέψης και ότι πάει να γίνει συνήθεια και προσκόλληση.

Ένα χαρακτηριστικό του Χουλιάν και του Χενάρο πέρα από τις "ανορθόδοξες" μεθόδους τους
ήταν... η συνέπεια τους.
Ηταν πάντοτε "εκεί" με το τρόπο τους, αποστασιοποιημένοι αλλά, συνεπείς με αυτό που είχαν αναλάβει...

Καλό μεσημέρι,
Ατόφιε,
...ας ηρεμήσουμε τώρα και να δούμε την καινούργια διάταξη του τονάλ
...με νηφαλιότητα!

Ανώνυμος είπε...

Γιατί δεν εμπιστεύεσαι τον Διόνυσο;

Κι αυτός ξέρει...

Ο Απόλλωνας από μόνος του δυστυχώς δεν αρκεί... Ο Διόνυσος θα τσιγκλάει από το παρασκήνιο... ;)

Ανώνυμος είπε...

Χα ...χα χα... ωραίο!!!

Σχόλιο αντάξιο... ενός Αυτογνώστη!!!

Όχι δεν αρκεί ...ο Απόλλων
τσίγκλισε... Διόνυσε
τσίγκλισε... σκανδαλιάρη
να παίξουμε...
όλους τους ρόλους στο πραγματικό θέατρο της ζωής μας;)
Φιλιά

Ανώνυμος είπε...

Α...έχασα φάσεις...!
Καλό μεσημέρι σε όλους!
Από πού να πρωτοξεκινήσω;
Από τους φίλους, τους επισκέπτες ή την ανάρτηση;
Μάλλον το θέμα είναι η Σοφία
...των ΕΛ.ΖΙΝ!
Δεν ξέρουμε αν είναι Σοφοί και τρίτης προσοχής...ευγενείς όμως αποδεικνύονται και συνεπείς με τα λόγια τους.
Ο Λήο όμως για σοφός... μου μοιάζει
και ο Ατόφιος επίσης καταπληκτικός...στο ρόλο του!
Εύγε!
Το θαύμα έγινε και οι Έλληνες διαφώνησαν χωρίς να βγάλουν... μαχαίρια και να σφαχτούν.
Στο τέλος γέλασαν με τις διαφωνίες τους ... τα βρήκανε και συμφωνήσανε!
Ίσως πρέπει να σκεφτώ να ανάψω μια λαμπάδα... στον Αη Γιώργη
παρόλο που δεν είμαι φαν...των αγίων.

Η ανάρτηση και η πολιτική ανάλυση του Βενσερέμος μου φαίνεται άκρως ενδιαφέρουσα και προσθέτει ένα καινούργιο άρωμα...στην παρέα μας.

Όσο για την πρόταση των ΕΛ.ΖΙΝ
με βρίσκει κάτι παραπάνω από σύμφωνη!

Να μάθουμε και να προσπαθούμε να διαφωνούμε εποικοδομητικά
και να συγκεντρωθούμε σε ένα πυρήνα ενωτικό!

Δεν προλαβαίνω άλλα
... έχω και να μαγειρέψω...

EL.ZIN είπε...

Να αφήσουμε και εμείς
ενα τραγουδάκι που μας ήρθε στο νου
και μπορεί να έχει σχέση και να μην έχει...
με τον "Καπετανάνη"....


Δεν ξανακάνω φυλακή με τον Καπετανάκη πούχει μπούκλα στο μουστάκι...κλπ

http://www.youtube.com/watch?v=szsG74Ln6Og

Γεια σου... Ατόφιε
...μετά ωραία σου...!!!
Είσαι λίγο γκρινιάρης ή
... μας φαίνεται;

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα!
Έχει μια δυσκολία η ανάρτηση
και το θέμα και σίγουρα δεν πρόκειται για έκθεση πρώτης Δημοτικού.
Ούτε καν τρίτης Λυκείου!
...αλλά με λίγη προσπάθεια
είναι και... πρόκληση!

Μου άρεσε το σοφό τραγουδάκι των ΕΛ.ΖΙΝ και με βαθύ υπονοούμενο!

Δεν ξανακάνουν λένε φυλακή με τον Καπετανάκη...!

Ανώνυμος είπε...

Είναι ωραία η συζήτηση σας εκ του μακρόθεν, μπορεί ο καθένας να "λύνει προβλήματα" στο δικό του σύνολο αριθμών ή να "απαντάει" στις δικές του υποθετικές ερωτήσεις που δεν έγιναν ποτέ και αυτό να θεωρείται "μια ωραία ατμόσφαιρα" ή ακόμα και ανταλλαγή απόψεων.
Μήπως πρέπει να αναθεωρήσουν κάπως την προσέγγιση τους;
Αλλο το τι γίνεται γύρω μας, άλλο το τι γίνεται μέσα μας και άλλο το τι νομίζουμε ότι γίνεται και γύρω μας και μέσα μας.
Οι κινέζοι έχουν μια καλή ρήση "αν δεν ξέρεις που πας και τι θέλεις, όπου και να βρεθείς σου φαίνεται ωραία" κάπως αλλιώς το διατυπώνει στην "Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων" ο συγγραφέας "αν δεν ξέρεις που πας, δεν έχει σημασία ποιό δρόμο θα ακολουθήσεις" πάλι στο πουθενά θα είσαι.
Γιατί τα γράφω αυτά; Γιατί κάνοντας προσπάθεια να κατανοήσω όσο μπορώ το "διάλογο" καταλήγω ότι το αρχικό κείμενο είναι μια αφορμή για έναν άλλο διάλογο, ο οποίος γίνεται και αναζητά το περιεχόμενο του.
Ξεκινάει από ένα συγκεκριμένο κείμενο και προχωρώντας καταλήγει χωρίς αντικείμενο ή όποιο θεωρεί ο καθένας ότι είναι το αντικείμενο του.
Κάτι σαν τον Δον Κιχώτη που έψαχνε "εχθρούς" και ήταν δεμένος με τον ακόλουθο του.
Ο ένας έδινε νόημα στην ύπαρξη του άλλου και ο αόρατος εχθρός στην πορεία και των δύο. Με τελική κατάληξη να μην έχουν την πρραμικρή επαφή με την γύρω τους πραγματικότητα.
Κάπως έτσι βλέπω να κυλάει μια συζήτηση με θέμα, για να διεξαχθεί εκτός θέματος.
Με αγάπη, ένας φίλος σας.

Ανώνυμος είπε...

Έχεις δίκιο ανώνυμε φίλε μας
βρεθήκαμε εκτός θέματος!
Μας φάγαμε τα προσωπικά μας
στερεότυπα και ξεφύγαμε
από το θέμα της ανάρτησης.

Είναι άλλο πράγμα η διεύρυνση των
ορίων του θέματος και άλλο η παντελής απουσία του.
Ας επανέλθουμε!

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα σε όλους ....
Ο Καπετανάκης εύστοχη επιλογή και
αναρωτιέμαι ποιος αυτογνώστης δεν προσπαθεί πρώτα απ όλα να μην φυλακιστεί μαζί του ...
Δεν νομίζω ότι τέθηκε θέμα σοφίας των αγαπητών μας EL.ZIN τους οποίους συγχαίρω για την νηφαλιότητα και την όλη τους ευγενική και εκλεπτυσμένη στάση.
Άλλο ήταν το θέμα της ανάρτησης για το οποίο εδώ εκφράζουμε την άποψη μας…
Το έχω ξαναπεί, δεν εξυπηρετούν τίποτα οι προσωπικές επιθέσεις -κριτικές δεν προάγουν τον διάλογο, δεν είναι κατάθεση άποψης, και δεν είναι χαρακτηριστικό ατόμων που βρίσκονται σε ένα δρόμο αυτογνωσίας...
Ρεαλιστική η θεώρηση της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας της Ελλάδας του σήμερα...
Η φιλοσοφία του ωχαδελφισμού ως στάση ζωής του νεοέλληνα, η πολιτική και ιδεολογική ανοσία αρχίζει να μετατρέπεται σε αγανάκτηση και εξέγερση..
Οι υπάρχοντες πολιτικοί σχηματισμοί έχουν αυτοακυρωθεί, εξευτελιστεί και ναι βρίσκονται σε αποσύνθεση, γι αυτό δεν νομίζω ότι μπορούν να αναδιαταχθούν να ανασυντεθούν ριζοσπαστικά έτσι ώστε να ανταπεξέλθουν στις υπάρχουσες επιτακτικές ανάγκες πολιτικοκοινωνικής αναδιάρθωσης.
Το έργο έχει ξαναπαιχθεί και δεν πείθουν…Πιστεύω ότι χρειάζεται καινούργια και τελείως διαφορετική θεώρηση πρώτα της εξουσίας και βαθιές ριζοσπαστικές και ουσιαστικές αλλαγές στην παιδεία στην οικονομία στην δικαιοσύνη στην υγεία στην εξωτερική πολιτική …Οι οποίες μπορούν να προέλθουν από καινούργια μη φθαρμένα και διεφθαρμένα πρόσωπα και πολιτικά σχήματα …

Ανώνυμος είπε...

Πέρα , μέσα , έξω, πίσω , μπροστά , πανω , κάτω κλπ. κλπ.….. από όλα όσα γράφτηκαν, γράφονται και θα γραφτούν βρίσκεται αυτό που είμαστε … (ή όχι ?)
Ο τρόπος που λειτουργούμε στην καθημερινότητά μας, αν μπορούμε να δούμε μπροστά αλλά ταυτόχρονα να πράξουμε λαμβάνοντας υπόψην το παρών.

Ισχυριζόμαστε ότι θέλουμε ένα καλύτερο κόσμο, πιο διευρυμένο, χωρίς δογματισμό και φυλακή , δημοκρατικό, και φυλακιζόμαστε μέσα στις σκέψεις μας .

Χρειάζεται να μάθω να δια-φωνώ πρώτα?
Προσωπικά, θέλω να μάθω να ακούω πρώτα, πιστεύω ότι μόνο τότε θα μπορέσω να δω μπροστά και για μένα και για τους άλλους και θα μάθω να συμπεριλαμβάνω.

Η δυσκολία αποδοχής ή η ευκολία παραδοχής στην διαφορετική έκφραση, άποψη, γραφή, δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο καθένας αποτελεί ένα κομμάτι αυτού που υπάρχει τώρα.

Δύσκολο θέμα θέτεις Βενσερέμο, face to face, χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας και την ευθύνη μας …… πονάει…
Αυτό που με ενοχλεί στον απέναντί μου (φίλος, συνεργάτης, πολιτικός κοκ) δεν μου είναι τελείως ξένο,και καμμιά φορά είναι αφόρητα οικείο.

Χαιρετίζω τον καινούργιο φίλο και κρατώ το : Με αγάπη , ένας φίλος. σας.

Ανώνυμος είπε...

Όπως καταλάβατε όλοι όσοι κάνατε τον κόπο να καταθέσετε την γνώμη σας για το θέμα, το αποτέλεσμα ήταν κάπως όπως το θέμα της ταινίας "Όμορφα χωριά, όμορφα καίγονται". Έτσι και οι "όμορφες συζητήσεις ή παρέες όμορφα καταστρέφονται". Η δυναμική αναπτύσσεται αυτοδύναμα και όχι υπό έλεγχο των συμμετεχόντων αλλά απαραίτητα με τη συνδρομή τους. Το θέμα είναι τι κάνεις με αυτή, είναι κάτι σαν ανεξέλεγκτες δυνάμεις του σύμπαντος που διαμορφώνουν το όλον. Είναι η αναγκαία διαλεκτική του όλου και του μέρους, της κάθε φορά σύνθεσης και "διαπλοκής" τους και του διαφορετικού αποτελέσματος που παράγουν. Όπότε η κατάσταση είναι "της υπομονής" και της διαρκούς εγρήγορσης ως προς τα τι, ποιος, που, πότε και γιατί του τελικού αποτελέσματος.
Γι'αυτό ο εμπειρισμός δεν είναι αρκετός, οι εμμονές δεν οδηγούν παρά στην αυτεπιβεβαίωση εαυτού και αλλήλων ως αυτεκπληρούμενες προφητείε.
Να περνάει η ώρα μέχρι να έρθει "το πλήρωμα του χρόνου".
Γι' αυτό συμφωνώ με το στίχο του Μπρεχτ "άκου φίλε, σαν δεν μπορείς άλλο να παλαίψεις, είτε φταις, είτε όχι, θα πεθάνεις " υποθέτω εννοεί μάλλον πιο γρήγορα απ' ότι πρέπει ή υπολογίζεις ή έναν πιο "ζωντανό" καθημερινό θάνατο.
Γιατί αλλιώς "μακροπρόθεσμα όλοι θα είμαστε νεκροί" άρα δεν υπάρχει και λόγος να ανησυχούμε για την προσωρινές "ατέλειες της ζωής μας και της κατάστασης που μας περιβάλλει". Έτσι μια λογική στάση πριν πουμε Venseremos πρέπει να είμαστε έτοιμοι να σταθούμε μπροστά και να ξεκινήσουμε με ένα επικό, λυρικό, ηρωϊκό και εν πολλοίς θλιβερο No Passaran γιατί ακόμα και να το πεις, είναι βήμα σκέψης πριν το κάνεις, αλλιώς κάτσε σπίτι με τους φίλους σου και παίξτε κανένα παιχνίδι να "ξεχάσετε και να ζήσετε" την το θαύμα της δημιουργίας μέσα σε μια "δημιουργική ζωή" που δώρησε ο καλός Θεός και απομυζούνε άλλοι κακοί. Τώρα τι θέλει να πει ο ποιητής; Είναι πάντα ένα δύσκολο ερώτημα, γιατί ο ποιητής είναι ποιητής και ο αναγνώστης είναι αναγνώστης. Αλλο μπορεί να γράφει ο ένας άλλο μπορεί να διαβάζει ο άλλος, άρα δεν μένει άλλος δρόμος από το γράψει ο καθένας το δικό του ποίημα και αν μπορεί ας γίνει ανθολογία
που θα προσφέρεται ως καθρέφτης όπου βετεράνοι σύντροφοι θα περιεργάζονται και θα αποθαυμάζουν την αλλοτινή τους εικόνα, η οποία χωρίς ένα διαρκές και παντοειδές μπλα μπλα θα είχε σβήσει προ πολλού.
Όμως το αδιέξοδο μερικές φορές αποτελεί την καταλληλότερη στιγμή, είναι πηγή έμπνευσης των καλύτερων επιλογών για τον εαυτό μας και για τους άλλους.

Ανώνυμος είπε...

Λοιπόν μετά την όχι μικρή συμμετοχή σε μια συζήτηση "από απόσταση" μάλλον πρέπει να λάβω μέρος ως συντάκτης του κειμένου. Συνειδητά το καθυστέρησα για να αφήσω να εξελιχθεί η αυτόνομη δυναμική της ομάδας που συμμετέχει.
Η γνώμη μου είναι ότι οι απόψεις είτε εμφανείς είτε σε λανθάνουσα κατάσταση είναι αρκετές και ζωντανές, γιατί διεκδηκούν την ύπαρξη τους, έστω και ως άρνηση.
Χαίρομαι για όποιους εκδήλωσαν μια θετική προσέγγιση στο θέμα όπως το εξέθεσα ή όπως θεώρησαν αυτοί ότι πρέπει να προεκτείνουν.
Αντιλαμβάνομαι ότι για μερικούς δεν υπάρχει μια εξοικείωση ή καλύτερα υπάρχει μια απέχθεια ως προς το ίδιο το θέμα.
Την κατανοώ αλλά δεν την αποδέχομαι. Προσπαθώ να αντιληφθώ πως εννοούν το "σύμπαν" γύρω τους και τον ίδιο τον εαυτό τους.
Βέβαια ο "εαυτός" είναι δικός μας, ότι πιο δικό μας έχουμε αλλά υπάρχει και ένας συλλογικός "εαυτός" που διεκδηκεί την παρουσία του και δυστυχώς ή ευτυχώς είναι δυνατή μέσα από υπαρκτά ή κυοφορούμενα σχήματα και σχέδια. Πρέπει να τον αναζητήσουμε, να τον αναδείξουμε, να παλαίψουμε την παρουσία του.
Αυτό είναι παντού και πάντα ένα ανοιχτό στοίχημα, δεν έχει καθορισμένη έκβαση, δεν έχει συγκεκριμένη διαδρομή, μπορεί να υπάρξει, μπορεί και όχι. Η συμφωνία ή διαφωνία πάντοτε διαμορφώνεται εν κινήσει, δεν προαπαιτείται, δεν είναι στο διηνεκές, παντοτινή και πάντοτε κρίνεται και αποτιμάται εκ των υστέρων και ως αποτέλεσμα και δυνατότητα που έγινε έτσι ή αλλιώς.
Η ψευδαίσθηση μιας ύπαρξης που υπάρχει εν αγνοία των άλλων δεν περιέχει καμία δικαίωση, μόνο αυτοί που "συνομιλούν" με το Θεό μπορούν υπάρξουν έτσι.
Εν κατακλείδι η μαχητική συνύπαρξη απόψεων, στάσεων, επιλογών είναι ζωογόνος και δεν είναι ανάγκη να έχει μία μορφή ενωτική, άδολη, αμόλυντη ή ήρεμη, αντίθετα έχει μεγάλη ποικιλία και ενδιαφέρον και κρίνεται πάντα στην πράξη, τη δράση και τα αποτελέσματα στο παρόν των ανθρώπων καιτων ζωών τους που επηρεάζει έτσι, αλλιώς ή αλλιώτικα.
Λίγο ιστορία να διαβάσει κανείς θα διαπιστώση το είναι και το φαίνεσθει απόψεων και διχογνωμιών μέσα στα γεγονότα, ποιοί εκπροσωπούσαν τι και πως και τι πετύχαιναν σε κάθε διαφορετική φάση.
Η οριακότητα μιας συζήτησης "από μακριά" με άδηλο αλλά ουσιαστικό περιεχόμενο και τίτλο "αναζητώντας το χαμένο νόημα" είναι σταθερή και αδιάκοπη μέσα στους πολίτες και στην ιστορία. Ετσι ούτε αρχίσαμε εμείς, εδώ, τώρα ούτε τελειώνουμε με συμπεράσματα. Αλλά συνεχίζουμε για να δούμε ότι μπορεί ο καθένας μας. Το μόνο που με πειράζει είναι ότι κάποιος, που μπορεί να έχει και πολλές γνώσεις, θέλει ή επιχειρεί να μιλήσει με απολυτότητα για πράγματα που χύθηκαν ποταμοί αίματος και πιθανόν θα χυθούν κι άλλοι. Ότι δεν κατανοούμε έμεις δεν σημαίνει ότι δεν έχει εξήγηση, ίσως εμείς δεν μπορούμε γιατί δεν είμαστε έτοιμοι ή ακόμα και γιατί το"συμφέρον" μας είναι διαφορετικό.
Γιατί η δική μας προοπτική για θέμα συγκρούεται σε ζωτικά σημεία με μια άλλη προοπτική.
Όλα δυστυχώς ή ευτυχώς είναι παραλλαγές σε ένα θέμα, τη ζωή μας, τον έρωτα και το θάνατο.
Οι Ρώσοι έχουν μια λαίκή ρήση, λένε ότι για να πιστοποιήσεις την ύπαρξη σου σε αυτό τον κόσμο πρέπει "να χτίσεις ένα σπίτι, να φυτέψεις ένα δέντρο και να κάνεις ένα παιδί" ωραίο και απλό για να δικαιωθείς στον εαυτό σου, στους άλλους και ίσως στην ιστορία.
Αλλά αυτό είναι όλο το έργο;
Δεν θα κάνουμε τίποτα άλλο, δεν θα αλλάξουμε τίποτα δοκιμάζοντας για το καλύτερο, που ίσως βγει χειρότερο;
Εδώ μπαίνει ο εαυτός μας, οι επιλογές του και οι συνέπειες, τι κόστος είσαι διατεθιμένος, να καταβάλεις για να κερδίσεις ή να χάσεις, εσύ και οι άλλοι.
Το πρόβλημα με τη ζωή είναι, ότι είναι πάντα αλλού και είναι στην ευχέρεια του καθενός αν θα ψάξει να βρει που είναι, με κίνδυνο να να μη τη βρει ποτέ και έχοντας χάσει τη ζωή του ψάχνοντας τη ή θα αρκεστεί σε αυτό που του έλαχε, με όποια μορφή.
Το αισιόδοξο μήνυμα είναι ότι τελικά όλοι είμαστε ίσοι, έστω και στα δύο μέτρα κάτω από τη γη.
Γι΄αυτό πριν την τελεσίδικη και αιώνια "υπόγεια ισότητα" που θα κερδίσουμε όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, να κάνουμε κάτι όσο είμαστε άνισοι και δεσμώτες της "επίγειας" ελευθερίας βούλησης και δράσης.

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα στους συνοδοιπόρους....
Συνεχίζοντας την άποψη μου για το θέμα της ανάρτησης θα πρόσθετα ότι
το πλέον βασικότερο όλων είναι τα νέα προσωπα, οι νέοι πολιτικοί σχηματισμοί και όλοι εμεις να αποκτήσουμε Εθνική συνείδηση και ταυτότητα.Οι κυβερνήσεις μας είναι υποκινούμενες, ευχαριστούν και υποκλίνονται στις γνωστές Μεγάλες Δυνάμεις. Υιοθετούμαι πάντα ξένα μοντέλα ως λύσεις και αναρωτιόμαστε γιατί δεν λειτουργούν. Ακόμη και τώρα, όσο αναφορά τα μέτρα για την κρίση υιοθετήσαμε το μοντέλο μιας άλλης χώρας μιας άλλης οικονομικής πραγματικότητας. Κινδυνεύουμε απο την κρίση γιατί η οικονομία μας είναι εξαρτημένη δεν είναι ούτε κατ ελάχιστον αυτόνομη σε κάποιον κλάδο .Δεν έχουμε παραγωγικές δραστηριότητες παρά τα κοινοτικά κονδύλια επιδότησης, τα οποία θεωρήθηκαν ευκαιρίες αρπαχτής και όχι ευκαιρίες ανάπτυξης. Είμαστε ξενομανείς εισάγουμε τα πάντα, οι εξαγωγές μας είναι ελάχιστες και ως καταναλωτές δεν επιλέγουμε Ελληνικά προιόντα ¨τα ξένα είναι καλύτερα¨.Μπορεί αυτό να ισχύει να είναι καλύτερα αλλά γιατί; Γιατί πάλι εμείς δεν είμαστε επαγγελματίες στην δουλειά μας δεν ενδιαφερόμαστε για ποιότητα και ανταγωνιστική θέση επιχειρήσης αλλά για εύκολο και γρήγορο κέρδος...Η άποψη αυτή είναι καθαρά βιωματική εμπειρία...

EL.ZIN είπε...

Καλό απόγευμα σε όλους!
Όπως είχαμε προαναγγείλει,
μας άρεσε το θέμα και συνεχίζουμε
...κρατώντας την υπόσχεση μας.

Όμως πριν,
ας μας συγχωρήσει ο ανώνυμος φίλος με στην εύστοχη παρατήρηση του,
να διασαφηνίσουμε μερικά από
"τα εκτός"...που προκύψανε
και τους λόγους της "ευγένειας μας" και θα το συζητήσουμε και... το θέμα!

Νιώθουμε την ανάγκη να ευχαριστήσουμε θερμά την Άρτεμη για την ζεστή φιλοξενία του χώρου και την υπεράσπιση... της έννοιας της!
Η ευγένεια είναι δική της κατάθεση!

Όμως εμείς δεν θεωρούμε προσωπική επίθεση,
το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να ξύπνησε με κακή διάθεση ή να είδε άσχημο όνειρο
ή να μάλωσε με την γυναίκα του και να "ύμνησε την σοφία μας"
χωρίς λόγο και αιτία προφανή και χωρίς επιχειρήματα.

Για γκρίνια μας φαίνεται και μάλιστα συμβαίνει συχνά και προς όλες τις κατευθύνσεις.
Ήταν βέβαια υπερβολικός ο "ύμνος"
δεν θεωρήσαμε όμως απαραίτητο να υπερασπίσουμε την μεγάλη Σοφία μας
ή... την απουσία της.

Έτσι ίσως θεωρηθήκαμε... ευγενείς!

Απλώς δεν το πήραμε σοβαρά
... όπως και την σοφία μας!

Και βεβαίως θεωρούμε πολύτιμη την παρουσία πάντα ενός σκανδαλιάρη
Διόνυσου- Χουλιάν στην εξέλιξη της σοφίας μας.

Ελπίζουμε όμως να μη είμαστε στην περίπτωση ενός μικρού τύραννου
γιατί τότε έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας και ανησυχούμε για την
πραγμάτωση της σοφίας του κόσμου που περιμένει την σωτηρία μαζί με ...τα φώτα μας.

Όσο για το Καπετανάκη τον εγωισμό, τον γνωρίζουμε πολύ καλά τον κύριο
για να παίξουμε το παιγνίδι του ...στην φυλακή του εγωκεντρισμού.

Έχουμε κρατήσει όμως μια λεοντή καλού κακού να βρίσκεται σε ώρα ανάγκης!

Μέσα έξω αριστερά δεξιά, σίγουρα έχει σημασία να ξέρουμε που βρισκόμαστε κάθε φορά και τι χρησιμοποιούμε και πόσο ελέγχουμε την τρέλα της ζωής μας.

Κλείνοντας το κύκλο των χαμένων ποιητών
να μεταβούμε στα όμορφα χωριά
και να δούμε αν σώζεται κάποιο από αυτά
και στο κυρίως θέμα τώρα.

Το αρχίσαμε λίγο από αριστερά και ίσως... ξένισε μερικούς
αλλά θα το συνεχίσουμε να το συμπληρώσουμε και από... τα δεξιά.

Η πολιτική ανάλυση της κατάστασης είναι για μας εξαιρετική και άρτια.
Δεν έχουμε να προσθέσουμε ή να αφαιρέσουμε κάτι επ΄αυτού.

Το κρίσιμο ερώτημα είναι τι γίνεται και ποια θα ήταν η πρόταση να βγούμε από τα αδιέξοδο,
στο πλάισιο της αυτοεξερευνούμενης κοινωνίας.

Δύσκολο να υπάρξει μια τέτοια πρόταση αλλά όχι ανέφικτο εντελώς.

Μια καλή ανάλυση όμως,
πάντα βοηθάει στην αναζήτηση λύσης!

Ας ξεκινήσουμε
αναρωτούμενοι για το
ποια θα μπορούσε
να είναι η λύση.

Τα υπάρχοντα κόμματα;
Όχι.
Εκφυλισμένη κατάσταση.

Τα υπάρχοντα πρόσωπα;
Όχι
Πολυχρησιμοποιημένα.
Η έννοια του κόμματος όπως το γνωρίσαμε;
Χλωμή.
Δημοκρατία;
Σαφώς ναι δεν νοείται κάτι άλλο!
Αστικού τύπου κομματικού
ή Αθηναϊκού τύπου ακομμάτιστου;
Πως;
Κυβέρνηση προσώπων συνεργαζόμενων μεταξύ τους
ενωτική και εποικοδομητικά;
Ίσως;
Διαχωρισμός της εκκλησίας από το κράτος;
Οπωσδήποτε!
Αναγκαία συνθήκη και προϋπόθεση!
Και κάποια άλλα υπάρχουν αλλά
ας μη μακρηγορήσουμε και
κουράσουμε περισσότερο το αναγνωστικό κοινό.

Να ακούσουμε και την πρόταση και τις ιδέες του εισηγητή της ανάρτησης με τον χειμαρρώδη
γοητευτικό του λόγο!

Αν τοποθετήσαμε στην εισαγωγή το θέμα της διαφωνίας
-και το πνεύμα μας δικαίωσε πάραυτα-
είναι γιατί νομίζουμε ότι η λύση μπορεί να βρεθεί μέσα από την ύπαρξη ενός υγιούς
καινούργιου ενωτικού πυρήνα ,που θα πρέπει να μιλάει και μια καινούργια γλώσσα
καθαρή, πολύπλευρη και εμπλουτισμένη με τα τις έννοιες του 21ου αιώνα πλέον.

Και να αφήσουμε στο παρελθόν τα κομματίδια, τους κομματάρχες και την απαρχαιομένη οπαδοποίηση.
Ακόμα και αν δεν υπάρχει αυτός ο πυρήνας θα πρέπει ίσως προσπαθήσουμε όλοι να τον δημιουργήσουμε παραμερίζοντας τις στερεότυπες αντιλήψεις μας και ο μικροσυμφέρον μαζί με το μικρόκοσμο μας.

Σε αυτό θα συμφωνήσουμε τελείως με την Barbarella!
Χρειάζεται να ακούμε πρώτα καλά και να προσπαθούμε να καταλάβουμε
τι είναι αυτό που ακούμε και να μοιραζόμαστε αυτή την κατανόηση
χωρίς εμμονές και εγωκεντρισμούς στο πλαίσιο
της αλληλεπίδρασης των δυνάμεων.

Ανώνυμος είπε...

Θέλω να κάνω μια παρατήρηση ως προς τις παρατηρήσεις των EL ZIN σχετικά με την κατάφαση και την αναρώτηση ως προς την δημοκρατία και τον τύπο της.
Οπωσδήποτε δημοκρατία, αλλά ποιά κομματικού ή ακομμάτιστου Αθηναϊκού τύπου;
Καταρχήν η δημοκρατία είναι ένα πολύ καλό ατελές ιστορικό κατασκεύασμα.
Η αστικού τύπου οριοθετείται από τόσες άλλες ρυθμίσεις που μπορεί να έχεις δημοκρατία και να ζεις σε κελί χωρίς να καταλάβεις. Ειδικά σήμερα που μπορεί όποια στιγμή μια εξουσία να παρεισφρύει στα άδυτα του καθένα, χωρίς λόγο ή για οποιοδήποτε λόγο.
Αρα και η δημοκρατία δεν είναι καν δεδοδένο συνεχώς κατακτάται, αν αφήσεις δημοκράτες χωρίς έλεγχο μπορεί να βρεθείς σκλάβος.
Όσο για το ακομμάτιστο της Αθηναϊκής δημοκρατίας μάλλον δεν ισχύει και εκεί όπως και παντού υπήρχαν συμφέροντα, διαμάχες και άρα διαχείρηση τους προς όφελος του ενός ή του άλλου.
Άρα μπορεί να μην είχαμε τα κόμματα όπως τα γνωρίζουμε σήμερα, είχαμε όμως τις ομαδοποιήσεις συμφερόντων και αντιλήψεων που αντιστοιχούσαν στην εποχή τους και άρα ένα διαφορετικό "κομματικό" διαχωρισμό.
Δηλαδή η εξειδανίκευση της ακομμάτιστου τύπου Αθηναϊκής δημοκρατίας, δεν ισχύει.
Τέλος ας σκεφτούμε έστω ότι, δεν είχαμε κόμματα και είμασταν όλοι σε ένα κόμμα, τότε τέλος οι αντιθέσεις, οι διαφορές και θα είμασταν όλοι ένα;
Όχι βέβαια, ακόμα κι αν ήταν έτσι επειδή οι διαφορές εισοδηματικές, πνευματικές, φυσικές κοκ είναι υπαρκτές και όχι φανταστικές θα ανήκαμε μέσα από μια σχεδόν απλή διαδικασία σε αντίπαλες ομάδες στο εσωτερικό του ίδιου κόμματος.
Γι΄αυτό τα σύγχρονα κόμματα που είναι τεράστια σε ποσοστά άρα πολύ ευρεία σχήματα, χωρίς εσωτερικές ενοποιητικές διαδικασίες είναι συνήθως κόμματα "με δύο ψυχές", γι'άυτό έχουν λαϊκούς, τεχνοκράτες, εκσυχρονιστές, ριζοσπάστες.
Λοιπόν τα κόμματα είναι αναγκαία, χρήσιμα και ευάλωτα.
Το κόμμα ως θεσμός υπήρξε μια προοδευτική στιγμή και δύναμη της ιστορίας.
Στο ζήτημα του κόμματος περιλαμβάνονται και όλα τα υπόλοιπα, όχι ως δευτερεύοντα αλλά ως συστατικά στοιχεία της φυσιογνωμίας του, και η θεωρία και ηπράξη.
Γιατί η θεωρία είναι το ποιο κρίσιμο ζήτημα αλλά τι να την κάνεις τη θεωρία αν δεν
έχεις το συλλογικό υποκείμενο το οποίο εν δυνάμει μπορεί να την καταστήσει πράξη.
Αν δεν έχεις το κόμμα ως συλλογικό νου των κοινωνικών δυνάμεων τις οποίες θέλεις να εκπροσωπήσεις, τελικά θα οδηγηθείς σε «δανεισμό» πολιτικής από το κράτος.
Όπου είναι ο θεσμικός χώρος όπου συγκρουτούνται και προωθούν τα συμφέροντα τους, οι "ισχυρές δυνάμεις", η εξουσιαστική ελιτ,
χωρίς καμία ανάγκη κανενός κόμματος, γι' αυτό αν παρακολουθήσεις το λόγο τους όλο για εθνικά πράγματα μιλάει, εθνική οικονομία, εθνικό συμφέρον, εθνική ναυτιλία, όλα εθνικά αλλά την υπεραξία που παράγει κατά βάση η εργασία εμείς.

Σήμερα βέβαια όλοι διαπιστώνουν όχι μόνο από τις καταγραφές σε διάφορες δημοσκοπήσεις αλλά και από πολιτικές και εκλογικές συμπεριφορές, την επιφύλαξη των πολιτών απέναντι στα κόμματα, μια τάση διαμαρτυρίας και ίσως μια πολεμική απέναντι στην κομματοκρατία.
Έχουμε μια κοινωνία λιγότερο «κομματική», όχι όμως και λιγότερο πολιτική.
Παρόλα αυτά κανείς δεν προτείνει έναν εναλλακτικό θεσμό κάτι το οποίο φερέγγυα και αποτελεσματικά να μπορεί να αντικαταστήσει το θεσμό του κόμματος.
Συνοπτικά θα έλεγα πως η κοινωνία έχει ανάγκη το κόμμα ως σημείο αναφοράς αλλά δεν μπορεί να κλειστεί στα όρια του κόμματος.

Το κόμμα είναι ο ενοποιός της όποιας θεωρίας με την πράξη.
Πως αλλιώς συνολικοποιείς, συναρθρώνεις σε μια οργανική ενότητα όλες αυτές τις ιδέες, τις προτάσεις, τις ανάγκες, τα αιτήματα, τις λύσεις.
Ποιος αναλαμβάνει το δύσκολο έργο να τα καταστήσει πλειοψηφική κυβερνητική πρόταση, να οδηγήσει τη θεωρία στην πράξη.

Κανείς δεν πιστεύει ότι υπάρχουν έτοιμες, εύκολες και σύντομες απαντήσεις.
Χρειάζεται μια απόφαση, και μια απόφαση είναι και πράξη με την οποία πραγματοποιείται επιλογή ανάμεσα σε εναλλακτικές δυνατότητες και τάσεις.
Άρα ακομμάτιστη Αθηναϊκή δημοκρατία και δεν υπήρξε και δεν μπορεί να υπάρξει, μπορούμε όμως να το συζητάμε μεταξύ μας μέχρι τη στιγμή που θα έχουμε διαφορετικά συμφέροντα και τότε θα αναζητήσουμε τον γνήσιο εκπρόσωπο μας να τα υπερασπιστεί.
Όποτε μας απομένει το πεδίο της εθνικής συνείδησης και της εθνικής επιβίωσης ως κοινός τόπος όπου όλοι θα καταβάλουμε τον οβολό μας, χωρίς άλλα παραμύθια ενότητας όλων.
Το θέμα είναι ότι ακόμα και αυτή η όποια ενότητα θα είναι υπό την ηγεμονία ποιού;
Το πρόβλημα τους ότι χωρίς διαρκή οικονομική εξασφάλιση, η αγάπη για την υποδούλωση δεν θα έχει πιθανότητα να γίνει πραγματικότητα.
Θα επιλέξουμε να υπάρχουμε μισοζωντανοί και να επιβιώνουμε μισοπεθαμένοι ή θα διεκδικήσουμε να υπάρξουμε πραγματικά και καθολικά?

EL.ZIN είπε...

Γενική ήταν
η αυτοαναρωτούμενη απάντηση,
αγαπητέ-η Venseremos !

Μπορεί να προταθεί ένα άλλο
..."μοντέλο" δημοκρατίας!

Τα κόμματα ίδια δεν είναι πια όλα;
Ποιές ουσιαστικές διαφορές έχουν;
Δεν έχει εκφυλιστεί ο ρόλος τους
και τα πρόσωπα γύρω από αυτά;

Ανώνυμος είπε...

Ο Βενσερέμος είπε τα παρακάτω (ανάμεσα και σε άλλα)...

"Βέβαια ο "εαυτός" είναι δικός μας, ότι πιο δικό μας έχουμε αλλά υπάρχει και ένας συλλογικός "εαυτός" που διεκδηκεί την παρουσία του και δυστυχώς ή ευτυχώς είναι δυνατή μέσα από υπαρκτά ή κυοφορούμενα σχήματα και σχέδια."

Θα πρέπει να διαχωριστεί ο "εαυτός" - ο πυρήνας της υπάρξης - από το εγώ και τα μισοπεθαμένα καθημερινά του ενδιαφέροντα... Αναφέρεσαι μάλλον στο εγώ εδώ. Ο συλλογικός εαυτός υπάρχει ούτως ή άλλως και δε νομίζω ότι χρειάζεται να περιμένει κανείς ένα κόμμα ή μια οργάνωση να το δημιουργήσει. Ουσιαστικά όταν η ανασφάλεια είναι ο συνδετικός κρίκος ενός κόμματος και η προσωπική ανεπάρκεια και αδυναμία το σημείο αναφοράς, ένα σύστημα δε μπορεί να λειτουργήσει αρμονικά.

Συνοπτικά θα έλεγα πως η κοινωνία έχει ανάγκη το κόμμα ως σημείο αναφοράς αλλά δεν μπορεί να κλειστεί στα όρια του κόμματος.

Συνοπτικά θα έλεγα πως αν δεν αλλάξει η νοοτροπία του καθενός από εμάς που ψάχνουμε την ασφάλεια μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο και ομάδα, και ενωνόμαστε μέσα από τους πιο εγωκεντρικούς σκοπούς (χρήματα, προβολή, παιάνες, 5' δημοσιότητας κλπ. κλπ.) δεν υπάρχει περίπτωση το συλλογικό "εγώ" να αντανακλά κάτι διαφορετικό.

Αυτό είναι παντού και πάντα ένα ανοιχτό στοίχημα, δεν έχει καθορισμένη έκβαση, δεν έχει συγκεκριμένη διαδρομή, μπορεί να υπάρξει, μπορεί και όχι. Η συμφωνία ή διαφωνία πάντοτε διαμορφώνεται εν κινήσει, δεν προαπαιτείται, δεν είναι στο διηνεκές, παντοτινή και πάντοτε κρίνεται και αποτιμάται εκ των υστέρων και ως αποτέλεσμα και δυνατότητα που έγινε έτσι ή αλλιώς.


Εδώ δεν είσαι και πολύ σαφής, νομίζω; Παρεμπιπτόντως το "παντού" και το "πάντα" είναι πέρα από τη σφαίρα του ανθρωπίνως δυνατού.

Το πρόβλημα με τη ζωή είναι, ότι είναι πάντα αλλού και είναι στην ευχέρεια του καθενός αν θα ψάξει να βρει που είναι, με κίνδυνο να να μη τη βρει ποτέ και έχοντας χάσει τη ζωή του ψάχνοντας τη ή θα αρκεστεί σε αυτό που του έλαχε, με όποια μορφή.

Εδώ προφανώς μιλάς για την προσωπική σου άποψη και εμπειρία. Γιατί θα το έθετα λίγο διαφορετικά - Το πρόβλημα με τη ζωή είναι, ότι είναι πάντα ΕΔΩ, αλλά επιλέγουμε να την ψάχνουμε ΑΛΛΟΥ, όντας απόντες και δευτεράντζες στην ταινία της ζωής μας.

Το αισιόδοξο μήνυμα είναι ότι τελικά όλοι είμαστε ίσοι, έστω και στα δύο μέτρα κάτω από τη γη.

Λίγο κυνικό - δε βρίσκεις; Η ισότητα αγαπητέ μου είναι εκ του πονηρού. Προκειμένου να κάνεις ένα χωράφι με στάχυα "ίσα" είσαι αναγκασμένος να κόψεις τα "ψηλά".

Γι΄αυτό πριν την τελεσίδικη και αιώνια "υπόγεια ισότητα" που θα κερδίσουμε όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, να κάνουμε κάτι όσο είμαστε άνισοι και δεσμώτες της "επίγειας" ελευθερίας βούλησης και δράσης.

Πολύ εν-δια-φέρουσα άποψη αλλά δε με πείθει ότι είναι απαλλαγμένη από πολύ προσωπικά και πολύ εγωκεντρικά κίνητρα. Εμένα... Και δεν εκφράζω κανένα κόμμα και καμιά ομάδα! Όποιος άλλος είναι ελεύθερος να εκφράσει άλλη γνώμη.

Η Barbarella είπε:
Αυτό που με ενοχλεί στον απέναντί μου (φίλος, συνεργάτης, πολιτικός κοκ) δεν μου είναι τελείως ξένο,και καμμιά φορά είναι αφόρητα οικείο.

Αυτό με εκφράζει περισσότερο από όσα ακούστηκαν. Και να επισημάνω ότι είμαι προσανατολισμένος κι εγώ στο να ακούσω αλλά μάλλον θα πρέπει και αυτός που μιλάει να είναι προσανατολισμένος στο να "ακουστεί" και να "ακούσει" και όχι στο να "πει"! Υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά που βλέπω σε αυτό...

Αυτά τα ολίγα υπέροχοι, απαστράπτοντες και καταπληκτικοί συνοδοιπόροι... (τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται - τέλεια παρομοίωση!)

Iptamenos Ollandos είπε...

Καλημέρα στην ομάδα με τα ωραία της!

Όσο συμφωνώ με τον τρόπο περιγραφής της πραγματικότητας από την ανάρτηση, τόσο με προβλημάτισαν κάποια συμπεράσματα της. Ίσως πάλι να μην κατανόησα βαθειά αυτό που ήθελε να πει ο φίλος Venceremos.

Ας μου επιτραπεί να αναφέρω ένα σχόλιο που μου άφησε μια αναγνώστρια στην τελευταία μου ανάρτηση.
"Αν θυμάμαι καλά η φράση "Ουέι ου ουέι" ήταν στο βιβλίο του Λάο Τσε. Σημαίνει "πράξη χωρίς πράξη". Για να το εξηγήσει έδωσε το εξής παράδειγμα:
Ο κόσμος είναι σαν μια λακούβα στο χώμα γεμάτη βρόχινο νερό. Αν προσπαθήσουμε να καθαρίσουμε το νερό πράττοντας οτιδήποτε, θα το ανακατέψουμε περισσότερο και θα γίνει λασπόνερο. Το καλύτερο είναι να περιμένουμε να ηρεμήσει, να κατακαθίσει η λάσπη και να καθαρίσει το νερό από μόνο του."


Έτσι και εγώ νομίζω ότι το να έχεις καθαρό μυαλό και να "βλέπεις" αυτήν την πραγματικότητα είναι αρκετό. Θα έπρεπε από μόνο του να σε απωθεί από περαιτέρω "δράσεις" που το μόνο που θα καταφέρουν είναι να θολώσουν πάλι τα νερά.
Ταπεινή γνώμη μου είναι, να μπορούμε να "αφηθούμε" στην ζωή, βοηθώντας πάντα τον πλησίον μας, χωρίς να πιανόμαστε από "σκιές" μπερδεύοντάς τες με σανίδες σωτηρίας...

Ανώνυμος είπε...

Οι εξουσιαστές μας….
Δεν είναι αυτός, εκείνος ή ο άλλος.
Δεν είναι απ’ αυτή ή από άλλη πόλη.
Δεν είναι πολίτες αυτής ή της άλλης χώρας.
Είναι όλοι μαζί, ενωμένοι, ΕΝΑ.

Πόλη τους, πατρίδα τους, είναι η εξουσία τους.
Παλεύουν γι αυτήν όλοι μαζί σαν ένας.

Προβλέπουν, προλαβαίνουν μεθοδικά την κάθε κίνηση που θα απειλούσε για την απώλειά της.
Δεν αφήνουν τίποτα προβλέψιμο στην τύχη.

Πόσο τους βοηθά να έχουν να αντιμετωπίσουν μικροπροσωπικότητες, μικροσυμφέροντα, να διασπούν αδίστακτα και να κυριαρχούν!
Λευκοί χωριστά, μαύροι χωριστά, βόρειοι χωριστά, νότιοι χωριστά, επιστήμονες χωριστά, αγρότες χωριστά, κουκουλοφόροι χωριστά, αγανακτισμένοι πολίτες χωριστά, Έλληνες χωριστά, Γάλλοι χωριστά……

Μπορείτε να φαγωθείτε μόνοι σας;
Αν δεν μπορείτε να σας βοηθήσουμε!

Θέλουν να ξέρουν τις σκέψεις μας, τα όνειρά μας. Ακόμα καλύτερα, να τα διαμορφώνουν.
Βρήκαν τους τρόπους, κι έχουν τα μέσα.
Με μέθοδο, με υπομονή και επιμονή, εμείς μόνο να αναλύουμε και αυτοί να συνθέτουν. Για το συμφέρον τους.
Εμείς να διαιρούμαστε κι αυτοί πάντα ενωμένοι, συμπαγείς, έχοντας σταθερά έναν κοινό σκοπό.
Να μας εξουσιάζουν.

Κι εμείς, με όπλο την ανατρεπτικότητα της φαντασίας μας.
Εκεί που ακόμη δεν έχουν εντελώς εισχωρήσει.
Να μην εγκαταλείπουμε την αναζήτηση του εαυτού, την αυτογνωσία μας. Αλλά και να μην κλεινόμαστε μέσα στα τείχη του προσωπικού μικρού εαυτού μας.

Με λαχτάρα, με ενθουσιασμό, με κρυφή χαρά, να είμαστε μαζί.
Να μην μπορούν να μας αποτυπώσουν με δημοσκοπήσεις.
Να μην ξέρουν για βάλουν τα στολίδια που μας αρέσουν που θα μας παγιδεύσουν στην φυλακή τους.
Να έχουμε πάντα μια έκπληξη στο μανίκι.
Να μην είμαστε προβλέψιμη μάζα.

Να μην είναι πάντοτε αυτοί μαζί, κι εμείς πάντα μόνοι.
Έστω μέσα μας.

Venceremos, Barbarella, και όλοι οι άλλοι φίλοι, βοηθήστε να βρούμε τους τρόπους της αντίστασής μας. ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΣΥΝΘΕΣΗ.
Έχουμε αργήσει.
Το δάσος κι όχι το δέντρο.

Ανώνυμος είπε...

Το παραπάνω ανώνυμο, χρεώστε το στο μολύβι.

Ανώνυμος είπε...

Μια αναρώτηση...

Ποιοι είναι αυτοί που μας εξουσιάζουν; Μα και σ'αυτό υπάρχει ο ίδιος διαχωρισμός που θες να ενώσεις ανώνυμε. Δε βάζεις λευκούς και μαύρους αλλά βάζεις δύο ταμπέλες - εξουσιαστής και εξουσιαζόμενος...

Οπότε μια άλλη αναρώτηση:
Είναι εξωτερικοί εχθροί ή εσωτερικοί;

Αυτά που βλέπω εγώ ως απάντηση:
Αν ο εχθρός είναι εξωτερικός, δε μπορώ να πολεμήσω έναν αόρατο εχθρό (σαν τον Δον Κιχώτη). Καταλαβαίνω ότι αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι υπαρκτός ένας τέτοιος εχθρός. Αλλά ακόμα και η "ενοποίηση" για την αντιμετώπιση ενός τέτοιου εχθρού δε μπορεί να γίνει αφού ο εξωτερικός εχθρός μπορεί να παρεισφρύσει εσωτερικά στην "ομάδα".

Τελικά, μήπως έχει γίνει αυτό που δείχνει το Matrix - τουλάχιστον μεταφορικά - π.χ. η εμφύτευση ενός παρασίτου στον καθένα από εμάς. Πως μπορεί όμως κανείς να ελευθερωθεί από το παράσιτο; Ξεκινώντας αγώνες ενάντια σε έναν αόρατο εχθρό; Πείθοντας τους άλλους για την ύπαρξη του; Μήπως τελικά αυτός που βλέπουμε ως εχθρός είναι ο "κακός" και "παρανοϊκός" εαυτός μας που προβάλλεται στους άλλους; Μήπως ακριβώς αυτή είναι η δουλειά που κάνει το παράσιτο; Ο Δον Κιχώτης ήταν μια πολύτιμη συνεισφορά ενός άλλου ανώνυμου!

Κάποιοι θεωρούν ότι αυτό που λέω αγνοεί το εξωτερικό περιβάλλον... Μα πως; Αφού το ένα μπλέκεται στο άλλο... Στο παλιό μοντέλο του κόσμου, ο άνθρωπος δεν ήταν οριστής της πραγματικότητας του. Η πραγματικότητα ήταν ορισμένη από τον... Θεό. Στο νέο μοντέλο του κόσμου τα πράγματα αλλάζουν.

Τι κάνουμε όμως με αυτή την καινούρια "ελευθερία"; Αναπαράγουμε το ήδη γνώστο από ότι φαίνεται καθώς χεζόμαστε πάνω μας με το διαφορετικό...

Ανώνυμος είπε...

Τις προάλλες παρ ολίγο να κάψω το φαγητό μετά
...ωραία σας και τώρα έχω βάλει τα κουλουράκια στο φούρνο,
αλλά προλαβαίνω να σχολιάσω όλη την εν-δια-φερουσα θεματολογία...
Πολύ καλή «η εξήγηση των μάγων» των φίλων μας ΕΛ.ΖΙΝ και δια-φωτιστική!
Η Μπαρμπαρέλλα υπέροχη όπως πάντα!
Η Άρτεμις εκπληκτική με άποψη και έσωσε την έννοια της φιλοξενίας και της ευγένειας... ευτυχώς!
Θαυμάσιες οι τελευταίες απαντήσεις του Ατόφιου σε ορθό λόγο και με δουλεμένα επιχειρήματα με τα οποία συμφωνώ αρκετά.
Ο λόγος του VENSEREMOS χειμαρρώδης και γοητευτικός βεβαίως αλλά δεν ξέφυγε λίγο από το θέμα... πλατειάζοντας.
Δεν είμαστε στην ανάλυση και στο μελαγχολικό κομφούζιο
στο ερώτημα... είμαστε;
Τι γίνεται; είναι... ποια η πρόταση;
Στοχαστικός ο φίλος μας ο Ολλανδός
και το ζεν χρειάζεται στην ζωή μας
και είναι υψηλή φιλοσοφία.
Το μολύβι με τα σχόλια του
μου δημιουργούν μια αφάνταση γαλήνη και δύναμη μαζί.
Η δίκη μου αναρώτηση είναι τίσημασία έχει αν θα είναι το κόμμα του Γιωργάκη ή του Κωστάκη ή του Βαγγελάκη και ποια η διαφορά πραγματικά;
Τα ίδια δεν θα κάνουν ;
Όσο για την δημοκρατία να θυμηθούμε με Ιπτάμενο Ολλανδό πως γελούν μαζί μας με τους δυο βασιλιάδες που έχουμε!

Πάω να δω και τα κουλουράκια
καλό μεσημέρι στους αστεροφτερωτούς συνοδοιπόρους!

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ μου Ατόφιε.
Απόψεις εκφράζω, και όχι θέσφατα. Ούτε και για μένα έχω τις απαντήσεις έτοιμες.
Και βεβαίως υπάρχει διαδικότητα. Όποιος είχε καταφέρει να κατακτήσει την ενώτητα δεν θα ήταν μάλλον εδώ.
Και βεβαίως φοβάμαι. Αν είχα κατακτήσει την αφοβία θα με γνώριζαν όλοι.Δαχτιλοδιχτούμενη που λένε.
Φοβάμαι όπως όλοι πράγματα μέσα μου, και πράγματα έξω μου.
Αγωνίζομαι όπως όλοι.
Απλώς δεν κρύβω τους φόβους μου πίσω από επιθετικότητες.
Δεν θέλω να έχω δύναμη που έχω αρπάξει με αυτόν τον τρόπο από τους άλλους.
Είναι βαρετά συνηθισμένη αυτή η μέθοδος. Αρκεί να παρατηρήσεις γύρω σου. Και έχει αρχίσει να γίνεται εξοργιστική.
Όσο για τον εξωτερικό εχθρό, είναι ολοφάνερος.Τον γνωρίζουμε όλοι. Έχει ονοματεπώνυμα.
Και στο τέλος είναι πάντα ο Σμιθ.

Ανώνυμος είπε...

Θα ξεκινήσω από μερικές παρατηρήσεις και θα συνεχίσω με μερικές διευκρινήσεις, συμπληρώσεις και σχόλια περί του θέματος, ώστε να μην βρεθούμε "Χαμένοι στη μετάφραση".
Επίσης να ξεκαθαρίσω ότι οι λέξεις και οι ερμηνείες ποτέ δεν είναι ανώδυνες και αθώες, είναι πάντα προάγγελος πράξεων, γι'αυτό θέλει προσοχή και έχει σημασία ποιός δίνει το περιεχόμενο.
Επίσης πίσω από τις λέξεις και τις ερμηνείες, κρύβονται επιλογές και στοιχίζονται διαφορετικές δυνάμεις και συμφέροντα.
Καταρχήν
1. Το κείμενο είναι πολιτικό και όχι "ψυχεδελικό" και έχει στόχο α. να παρουσιάσει μια κατάσταση σωστά ή λάθος και β. να "παροτρύνει" σέ δράση και "εσωτερική" σε σχέση με τον εαυτό μας και "εξωτερική" σε σχέση με τα πράγματα.
Νομίζω είναι αρκετά καθαρά και τα δύο.
2. Απορρίπτει όπως βγαίνει από τα συμφραζόμενη την όποια "στρατηγική" μακάριας ανευθυνότητας, η οποία εκφράζεται είτε ως πολιτικός παιδισμός (δε φταίω εγώ, αλλά οι άλλοι..)
είτε ως πολιτική θυματοποίηση (εμείς είμαστε πάντα τα θύματα)
είτε ως πολιτικός συμσηφισμός {όλοι είναι ίδιοι, δεν είναι και αν αυτοί είναι, κάτι άλλο μπορεί να μην είναι)
3. Όσο κι αν άλλαξε ό κόσμος, ένα δεν άλλαξε και ούτε προκειται να αλλάξει στο προβλεπτό μέλλον ως κεντρικό διακύβευμα όλων των ανθρώπινων κοινωνιών, η διαπάλη για την εξουσία και η επιδίωση απόκτησης πολιτικής, οικονομικής και εν τέλει ιδεολογικής ηγεμονίας.
Χιλιαστικές μελλοντολογίες περί τέλους της πολιτκής και της ιστορίας κάθ είδους απολογητών, ταξινομούνται στην κατηγορία των "αστικών μύθων" μαζί με τις ιστορίες για αρκούδες που παίρνουν τα παιδάκια, οι γιγάντιαίους αλιγάτορες που κυκλοφορούν στους υπονόμους των πόλεων.
4. Η ηγεμονία, φαινόμενο ιστορικό και μεταβαλλόμενο είναι ποιοτικό αποτέλεσμα των περίφημων γκραμσιανών αθροισμάτων, όπου Ηγεμονία= ενσωμάτωση+καταστολή, ιδεολογία+υποταγή, γραφίδα +κνούτο... και όπου Ηγεμόνας δεν είναι αυτός που κυβερνά αλλά αυτός που πετυχαίνει α) να είναι ικανός να συνεχίσει κυβερνά ο ίδιος και β) να μη γίνει ικανός να κυβερνήσει ο άλλος.
Γιατί συζητάμε, για τη χαρά της συζήτησης, ναι αλλά και για τη δυνατότητα του συντονισμού σκέψης, δράσης και αποτελέσματος.
Μια ακόμα γκραμσιανή παρένθεση στο προηγούμενο είναι η εξής " το ότι μια μάζα ανθρώπων, με τόσο διαφορετικά χαρακτηριστικά (κοινωνικά, πολιτιστικά,οικονομικά) κατορθώνει να σκέφτεται με λογική συνοχή και κοινό τρόπο την τωρινή πραγματικότητα είναι ένα "γεγονός φιλοσοφικό" πολύ πιο σημαντικό και "πρωτότυπο" από ότι η ανακάλυψη μιας μεγάλης νέας αλήθειας από μια μεγαλοφυία, η οποία παραμένει κτήμα μικρών ομάδων διανοουμένων".

Ετσι λοιπόν αν θεωρούμε κοινή την όποια αγανάκτηση των πολιτών για κάποια πράγματα, πρέπει να δούμε και τη διπλή προοπτική αυτής της αγανάκτησης
είτε αρνητική, γιατί βιώνεται ως αδικία του πλαισίου και των δυνατοτήτων μέσα σε συτό
είτε θετική, ως δυνατότητα ενός άλλου διαφορετικού , καλύτερου παρόντος και μέλλοντος.
Δεν φταίει απλά ο "κακός" και "παρανοϊκός" εαυτός , μπορεί και αυτός ούτε η λάσπη και νερά και αν τα ανακατέψουμε θα γίνουν λασπόνερα.
Μπορεί να φταίει ο εαυτός μας αλλά είναι τόσο το φταίξιμο που δεν διαμορφώνει μια δομή, ίσως μια εσωτερική δομή, αδράνειας ή αυτοπεριορισμού στην ενδοσκόπηση, χωρίς να ταράζει τα νερά.
Αυτό που λέει ο Λάο Τσε, το έκανε ανάποδα ο σκέτος Τσε.
Η φυσική ροπή των ανθρώπων και της κοινωνίας είναι η συντήρηση χρειάζεσαι πολλαπλάσια δύναμη για αλλαγή ή πρόοδο. Πολλά τα ιστορικά παραδείγματα.
Η δύναμη της παράδοσης και της αδράδειας είναι ισχυρή.
Η "κουλτούρα της σιωπής" είναι πιο ισχυρή από την κουλτούρα που "διαθέτει φωνή".
Παρόλα αυτά για να βάλουμε και λίγο αμφισβήτηση να αναφέρω κάτι και από το Μαρξ μήπως και ξεκαθαρίσουμε όσο είναι δυνατό τη σύγχυση, ο οποίος αναφέρει κάπου ότι "είναι αδύνατο να κρίνεις είτε κόμματα, είτε λαούς, με αυτά που λένε για τον εαυτό τους. Στην ιδιωτική ζωή ξεχωρίζουμε αυτά που λέει ένας άνθρωπος, αυτό που νομίζει για τον εαυτό του, από αυτό που πραγματικά κάνει. Στην ιστορική πάλη πρέπει να ξεχωρίζουμε τη φρασεολογία και τις αξιώσεις των κομμάτων από τις συνθήκες δημιουργίας τους και τα πραγματικά συμφέροντα τους, αυτό που φαντάζονται πως είναι, από αυτό που πραγματικά είναι".
Και για το "κλείνω" όσο μπορεί να κλείσει μια τέτοια συζήτηση η προσπάθεια, έστω και ανεπιτυχής είναι πάντοτε καλύτερη απόφλύαρες ασάφειες, μεταμοντέρνες αναζητήσεις ή πολυάσχολη αδράνεια.
Καθένας που έχει ένα "όπλο" στα χέρια του και έχει επίγνωση της χρήσης έχει πάντα τρεις επιλογές:
1. Να σημαδέψει το "στόχο" και να πετύχει ή όχι
2. Να βαρέσει στον "αέρα" τσάμπα σαματά, μήπως και φοβηθούν ή
3. Να το στρέψει στον "εαυτό" του
και οι τρεις επιλογές υπό κάποιες συνθήκες είναι σωστές, αλλά όταν αγαπάς τη "ζωή" σου και ξέρεις ότι μόνο με μία από αυτές μπορείς να συνεχίσεις να τη "ζεις" τότε σίγουρα κάνεις αυτό που πρέπει.
Και προσοχή όταν "πετύχεις" δεν τελειώνει το έργο, τότε αρχίζει.
Αξίζει πάντως να προσπαθήσουμε, πριν περιέλθουμε στην κατάσταση που περιγάφει σε ένα δίστιχο του εθνικού μας ύμνου ο Δ.Σολωμός
" κι ακαρτέρει, κι ακαρτέρει φιλελεύθερη λαλιά
τόνα χτύπαε τ'άλλο χέρι από την απελπισιά"
Υ.Γ. Το πρόσωπο είναι καθρέφτης και είναι "σπαθί", καλό είναι τέτοιες επίπονες και χρονοβόρες συζητήσεις να τις κάνουμε από κοντά, γιατί να συντονίζουμε ερωτήματα και απαντήσεις και δράση αν υπάρχει κοινό πεδίο. Με πλήκτρα και απόσταση είναι μάλλον δυσχερής η επίτευξη του οτιδήποτε.
Επειδή η ζωή είναι η μοναδική που έχουμε ας έρθουμε λίγο πιο κοντά συζητώντας "εκ του σύνεγγυς".
Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.

stavrosn είπε...

Φίλοι καλημέρα και καλή Άνοιξη!
Για να έρθει φίλοι και εσωτερικά η Άνοιξη χρειάζεται να καυτηριάζουμε πιο αποφασιστικά ΟΛΟΙ την ειρωνία, την υποτίμηση και τον εξευτελισμό όπως τον εκδήλωσε ο Ατόφιος...απέναντι σε γνήσιους πνευματικούς αγωνιστές.
Διαφορετικά πάμε σαν άλλοτε... και αντίο επανάσταση!

EL.ZIN είπε...

Η μυρωδιά από τα κουλουράκια έφθασε μέχρι εδώ και φαίνονται
νοστιμότατα...
Τα λόγια «γαλήνης και δύναμης» του μολυβιού,
αγγίζουν και την δική μας καρδιά,
γιατί εκπορεύονται βαθιά... από την δική του.
Οι ρόλοι του εξουσιαστή και του εξουσιαζόμενου είναι πάντα παρόντες σε οποιαδήποτε ιστορική κοινωνική, οικονομική κατάσταση, ακόμη σε απλή συναναστροφή.
Η μυθολογική ανάλυση περιγράφει χαρακτηριστικά,
τον αφηρημένο πυρήνα της ιστορίας με ένα Ουρανό και Κρόνο να καταβροχθίζουν τα παιδιά τους και ένα Δία να στερεώνει την εξουσία βάζοντας και βγάζοντας,
την Αθηνά στο κεφάλι του.

Η ισοπέδωση μπορεί να είναι και από πάνω όχι μόνο από κάτω από
τη γη.
Ένα πολιτικό κείμενο είναι καλό
όταν έχει μελετήσει καλά την ψυχολογία του πλήθους και να έχει δουλέψει την αυτογνωστική του πορεία.

Το τέλος των ιδεολογιών μπορεί να οδηγήσει ίσως και στο τέλος των κομμάτων που γνωρίσαμε μέχρι σήμερα και την επιδότηση τους από το κράτος στο υγιές πλαίσιο ...του «γκραμσισμού».

Ο Λαός των πιθήκων με την μικροαστική τάξη και την ιδεολογία της και τις new age υπνωτιστικές φιλοσοφίες της, αποτελεί ίσως ξανά την τροχοπέδη ενός καινούργιου κινήματος

Όταν το λόγια μπορέσουν να μιλήσουν δυνατά και καθαρά και δίκαια
τα όπλα... θα σωπάσουν.
Τα πρόσωπα είναι καθρέφτες αλλά και τα ελάχιστα λόγια προδίδουν τα βάθη της καρδιάς και κάποιες σκέψεις του ομιλητή.
Ελπίζουμε ότι η πρόκληση για
" την Ρόδο και το πήδημα"
να είναι υπόσχεση και όχι υπεκφυγή
και να μείνουνε να κοιτάζουμε την Ρόδο...
αναζητώντας "ένα άλμα"
που αποφεύγεται πάντα
να απαντηθεί πρακτικά...

Καλημέρα σε όλους τους Ρόδιους συνοδοιπόρους μας και τους
γενναίους ευθείς Σταυραετούς!

Self Knowledge είπε...

Είχα δει μια ταινία νομίζω
«ο πιανίστας» με θέμα την άνοδο του φασισμού στην Γερμανία του Γ Ραίχ.
Μου είχε κάνει εντύπωση ο επίλογος και η απάντηση στην ερώτηση;
Πως κατόρθωσε αυτό... «το τέρας» ναρθεί στην εξουσία;
Ανέβηκε γιατί ο κάθε ένας μας ακόμη και καλοί άνθρωποι δεν πήραν θέση στις αδικίες που άρχισαν να γίνονται και δεν είχαν... γνώμη.
Ίσως γιατί πίστευαν πως αφορούσαν και θα αφορούσαν πάντα... τους άλλους.
Σε ευχαριστούμε πολεμιστή
της Ατείχιστης Πόλης γιαυτό « το μάθημα ζωής» που δίνεις σε μια ομάδα Αυτογνωσίας και εκτιμώ ιδιαίτερα αυτά σου τα λόγια τα σταράτα και την ευθεία εξήγηση καθώς και την υπεράσπιση "του δικαίου" κάποιων φίλων σου η απλών άγνωστων συνανθρώπων σου.
Αν αφήσουμε τον μικρό τύραννο να αλωνίζει ο μικρός φασισμός θα γίνει... μεγάλος.
Πέρα από τις υποκειμενικές αλήθειες υπάρχουνε και οι αντικειμενικές αλήθειες
για μερικές έννοιες τουλάχιστον... και οφείλουμε να παίρνουμε θέση για μια αντιδεοντολογική συμπεριφορά.
Και οι μεγάλες επαναστάσεις ξεκινούνε πάντα από τις μικρές.
Ποτέ δεν είναι αργά να αναγνωρίσουμε ένα λάθος μας και να επανορθώσουμε μία άδικη και παράλογη συμπεριφορά ζητώντας ένα "συγνώμη" τουλάχιστον.
Τα κουλουράκια είναι εκ του πονηρού.
Τα έφτιαξα για να δελεάσω μερικούς και να τους γνωρίσω εκ του σύνεγγυς που τα κερνάω.
Όσο για το την απάντηση του ερωτήματος στην «Ρόδο»...είμαστε ακόμη.
Και άλλος για Ρόδο τράβηξε άλλος για... Μυτιλήνη.
Το ρόδο έχει τα αγκάθια του…
Καλό απόγευμα !

Αστραία

Ανώνυμος είπε...

ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ
--------------
Πραγματικα τα πραγματα ειναι ετσι οπως περιγραφονται στην αναρτηση και
δεν νομιζω να διαφωνει κανεις.
Εμεις μπορουμε να κανουμε κατι για να αλλαξει αυτο?θεωρητικα πολλα, αλλα στην πραξη δεν προκειται να γινει τιποτα.ΔΕΝ θα εκφρασουμε δυναμικα ποτε τις ανησυχιες μας.Δεν θα κατεβουμε ποτε σε καμμια πορεια.Δεν θα διαμαρτυρηθουμε αν η βενζινη η το γαλα παει 2,3 η 5 ευρω.Δεν θα κλεισουμε ποτε την τηλεοραση οσο και αν μας τρελλαινει.Γιατι?Γιατι απλα ετσι ειμαστε και κατα βαθος μας αρεσει οσο και να λεμε το αντιθετο.Παντα ετσι ημασταν και το πιθανοτερο ετσι θα ειμαστε μεχρι η
εξελικτικη πορεια να παρασυρει κι εμας.Ποιο σωστα οχι εμας, αλλα αυτους που θα ειναι μετα απο εμας.
Οποτε πως συμμετεχουμε σε αυτες τις δυσχερεις αλλαγες που συμβαινουν παγκοσμια?
Εξαρταται που στεκομαστε.
Ανηκουμε στην μεγαλη μαζα?
Ανησυχουμε,αγωνιζομαστε τυφλα,τρεχουμε,κλαιμε χτυπιομαστε και πεθαινουμε χωρις να μαθουμε ποτε γιατι βρεθηκαμε στην γη.
Ειμαστε πολεμιστες?
Ψυλιαζομαστε οτι για καποιο λογο βρεθηκαμε εδω και προσπαθουμε να κανουμε οτι καλυτερο μπορουμε για εμας και ισως για τους γυρω μας.Να ειμαστε ψυχραιμοι να εχουμε υπομονη και να αντιμετωπιζουμε τις καταστασεις με νηφαλιοτητα.Αλλοτε τα καταφερνουμε και αλλοτε οχι.
Εχουμε ξεπερασει και το σταδιο του πολεμιστη?
Ειμαστε σιγουροι οτι ειμαστε εδω για να δωσουμε εξετασεις.Δεν μας αγγιζει τιποτα απο αυτα που συμβαινουν γυρω μας.Συμβαινουν γιατι ετσι πρεπει να γινει.
Ειμαστε πραγματικα ΝΗΦΑΛΙΟΙ.
Οι εννοιες πατριδα και θρησκεια δεν μας δημιουργουν καμμια αισθηση.
Το σημειο συναρμογης μεταφερθηκε σε μια θεση οπου δεν μας απασχολει μονο ο εαυτος μας αλλα και οι αλλοι.
Εχουμε πολλη δουλεια ακομα ετσι δεν ειναι?
Σε ολες τις αλλαγες, παντα υπαρχει ενα δυσχερες μεταβατικο σταδιο μεχρι να προσαρμοστουμε.
Ξεκινωντας απο μια απλη αλλαγη σπιτιου εως και σε ενα χωρισμο.
Ποσο μαλλον σε μια αλλαγη ζωωδιου.
Ας δουλεψουμε πραγματικα με τον εαυτο μας.Ας τον εκπαιδευσουμε να αντιμετωπιζει χαλαρα αυτες τις αλλαγες.Προς το παρον μονο αυτο μπορει να κανει.Αργοτερα βλεπουμε.
Ατοφιε η επαφη με τον πυρηνα μαλλον φερνει και τετοιες αντιμετωπισεις,δεν λεω αντιδρασεις.
Γιατι οταν θελουμε να υποστηριξουμε κατι χρησιμοποιουμε κατεβατα ολοκληρα απο καποιον που καποτε ειπε η εγραψε κατι;
Δεν μπορουμε να κανουμε απλα μια μικρη αναφορα?
Και κατι για την αναρτηση.
Θα μπορουσε να ηταν ενα ενδιαφερον αρθρο σε μια εφημεριδα αλλα οχι σε ενα μπλοκ που ο σκοπος του ειναι διαφορετικος.

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα! Λέω να αρχίσω με μια ιστορία από τους...Ινδιάνους!

Είτε κάνεις κατεβατά για τον εαυτό σου είτε για το τι γράψαν και είπαν κάποιοι άλλοι
πάλι για τον εαυτό σου μιλάς και πώς και πόσο σε έχουν επηρεάσει και σε έχουν διαμορφώσει... αυτά.
Είτε τον γνωρίζεις αυτό
είτε δεν το γνωρίζεις.
Το κρίσιμο σημείο είνα να είναι "μασημένα" ή κατεβαίνουν "αμασήτα".

Οι λευκοί κατακτητές όταν αποβιβάστηκαν στην ανακαλυφθείσα ήπειρο το πρώτο πράγμα του έκαναν, όπως κάνουν πάντα όλοι, ήταν να εξοντώσουν τους ιθαγενείς, να τους διαβρώσουν και να τους χρησιμοποιήσουν.
Δεν ήταν τα καθρεφτάκια που τους πούλησαν με τις χάντρες, το «δηλητηριασμένο νερό που τους έδιναν, η φυσική εξόντωση μόνο, το χειρότερο που τους έκαναν ήταν η διάβρωση του « εθνικού» τους τονάλ. Τους ξερίζωσαν.
Η εισαγωγή του χριστιανισμού, και της κουλτούρας τους, τους εκφύλισε και από φοβεροί πολεμιστές που ήταν κατάντησαν γραφικοί κλόουν φολκλόρ σε φεστιβάλ.
Όχι όμως όλοι!
Μερικοί συσπειρώθηκαν στον πυρήνα των διδασκαλιών τους και πολέμησαν.
Ίσως δεν κέρδισαν πολλά.
Η υπεροχή των λευκών αποδείχτηκε μεγαλύτερη.
Όμως κέρδισαν κάτι πολύ σημαντικό .
Την αξιοπρέπεια τους και δεν κατάληξαν αλκοολικοί και ζητιάνοι.
Μερικοί γαλουχημένοι με την διδασκαλία των Τολτέκων , πήραν μέρος σε απελευθερωτικά κινήματα και οι ιστορίες έγιναν... θρύλοι.
Ένας τέτοιος σύγχρονος θρύλος είναι ο ηγέτης της ζαπατίστικου κινήματος,
Ο σαμπκομμαντάντε Μάρκος.
Ο καθηγητής της φιλοσοφίας κρεολός στην καταγωγή εγκατέλειψε την πανεπιστημιακή του καριέρα και αποσύρθηκε στην ζούγκλα του Λακαντόνα με καμιά 10 συντρόφους του και... γυναίκες.
Μαζί σχεδίασαν το κίνημα και κάνανε μια εμφάνιση που άφησε άφωνο ολόκληρο τον κόσμο, υιοθετώντας όλους τους τρόπους των μεγάλων πολεμιστών με τον καταπληκτικό τους λόγο, την αυτοειρωνία, την σεμνότητα τους και τις "μη πράξεις" τους.
Οι ατάκες του Μάρκος, με τις δίαιτες της δεξιάς, ότι λείπει λείπει, προχωράμε ρωτώντας,
συγνώμη πρόκειται για επανάσταση, αν η παγκοσμιοποίηση είναι ο νόμος της βαρύτητας θα τον καταργήσουμε κλπ κάνουν κάθε φορά τον γύρο του κόσμου, δίνοντας γερό ταρακούνημα
στο σημείο συναρμογήςμιας κοιμισμένης ανθρωπότητας.
Το σπουδαίο επίτευγμα των ζαπατίστας είναι ότι κατόρθωσαν να παραμείνουν ενωμένοι συνεπείς στον στόχο τους, και ειρηνικοί.
Μύτη δεν έτρεξε εξ αιτίας τους και μπορείς να τους υπερασπιστείς ελεύθερα εκτός από το να τους θαυμάσεις απεριόριστα.
Στην μεγαλειώδη πορεία τους στην πόλη του Μεξικού όλος ο κόσμος παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα τις κινήσεις τους και ήταν με το μέρος τους στα δίκαια αιτήματα τους..
Που θέλω να καταλήξω με αυτή την μακρηγορία;
Στο εξής απλό.
Αποδεικνύεται και στην περίπτωση των ζαπατίστας και του Μάρκος αλλά και άλλων πολεμιστών άλλων λαών, πχ ο Γκάντι, ότι ή έννοια του πολεμιστή μπορεί να είναι συνυφασμένη και συνάδει με την κατάκτηση τόσο της προσωπικής αυτογνωσίας όσο και με την συμμετοχή και δράση στα κοινά δρώμενα.
Και στην προηγούμενη περίπτωση χρησιμοποιήθηκες σαν βάση το παραδοσιακό τονάλ των Ινδιάνων με τις καταπληκτικές ιστορίες του γερο Αντώνιο... σαν "θρησκεία".
Ο Μάρκος απέδειξε ότι ένας σωστός πατριώτης είναι και διεθνιστής και ανθρωπιστής
και μεγάλος Τολτέκος πολεμιστής, βοηθώντας και τον εαυτό του και τον λαό του με τα πενιχρά μέσα που διέθετε και πετυχαίνοντας
το "βενσερέμος":
Τις ανέλπιδες νίκες με δύσκολες αφετηρίες!
Το να μη ξέρει κάποιος ποια είναι η πατρίδα του, ποια είναι η φιλοσοφία της θρησκείας του σε ποια δεδομένα θα βασιστεί να συνεργαστεί με τους άλλους ανθρώπους και λαούς
χωρίς να είναι υποτελής ή τύραννος,
πως πότε και που θα τα χρησιμοποιήσει, και που βρίσκεται δεν τον κάνει "ελεύθερο" πολεμιστή,
ένα φτερό στον άνεμο τον κάνει που γυρίζει εδώ και εκεί χωρίς κέντρο βάρους και προορισμό και βαυκαλιζόμενος σε εγωκεντρικές αυταρέσκες θεωρίες.
Ο πολεμιστής αποτελεί μέρος του κόσμου και συμμετέχει και αυτός αλληλοεπιδρών με όλες τις δυνάμεις και τις γνώσεις που διαθέτει, υπερασπίζοντας την προσωπική του ελευθερία αλλά και την συλλογική καθώς και την αξιοπρέπεια.

Όσο για την φράση "καλό άρθρο για εφημερίδα»
Ψάχνω ακόμη την ερμηνεία.
Τι μπορεί να σημαίνει;
Είναι πολύ σοβαρό και δεν κάνει για μας που παίζουμε με τα ...κουβαδάκια μας;
Δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει εμάς και τα μπλογκ... η πολική;
Είναι δύσκολο το άρθρο και δεν απευθύνεται σε τάξη Α΄δημοτικού;
Ας με βοηθήσει κάποιος!

Ανώνυμος είπε...

Αυτό που πιστεύω δε γίνεται αντιληπτό είναι ότι τα πράγματα μπορεί να μην είναι όπως φαίνονται!

Π.χ. ένα πολύπλοκο κείμενο με πολύπλοκες έννοιες μπορεί να μην είναι από κάποιον "γνώστη" αλλά από κάποιον που χρησιμοποιεί το γνωστό "όταν δεν μπορείς να τους πείσεις, μπέρδεψέ τους". Όταν ένα κείμενο είναι μπερδεμένο και πολύπλοκο, δε σημαίνει ότι είναι και το "απαύγασμα της σοφίας". Αντίθετα, όταν κάποιο κείμενο προέρχεται από ένα παιδί Α' δημοτικού, δε σημαίνει ότι δε μπορεί να κρύβει πολύ μεγάλη "Σοφία" μέσα από την αμεσότερη σύνδεση των παιδιών με τον Σκοπό. (η Βασιλεία των Ουρανών ανήκει στα Παιδιά ούτως ή άλλως)...

Είμαστε ξεκάθαροι ως προς την πρόθεση μας; Ξέρουμε ποια είναι η πρόθεση για την οποία βρισκόμαστε και μιλάμε; Νομίζω όλα ξεκινάνε από εκεί και όχι από το περιεχόμενο που έχουν οι συζητήσεις, πράγματι...

Για το συγκεκριμένο κείμενο, μήπως πρέπει να ξεκινήσουμε σωστά; Ποιος είναι ο ορισμός της πολιτικής πράξης; Το ενδιαφέρον για τα κοινά; Κατά αυτόν τον τρόπο λογίζεται η Μητέρα Τερέζα πολιτικό πρόσωπο ή όχι;

Αν ορίζεται η πολιτική ως ταυτόσημη με την "εξουσία" νομίζω ότι έχουμε κάνει μια πολύ κακή αρχή καθώς δεν είμαι διατεθειμένος να μιλήσω με τέτοιους όρους. Θεωρώ ότι πολιτική πράξη είναι κάθε πράξη που έχει αντίκτυπο σε ένα ευρύτερο σύνολο ανθρώπων. Κατ'αυτήν την έννοια το εύρος των πολιτικών πράξεων που μπορούμε να αναλάβουμε στη καθημερινότητα μας είναι πολύ μεγάλο και δεν περιορίζεται στις διαδηλώσεις ή στην ψήφο (που θεωρώ ότι στερείται πλέον καθαρότητας).

Πηδάω σε κάτι διαφορετικό και στον λόγο που υπήρξε η αρχική αντίδραση...
Η τόνωση του εγωκεντρισμού των άλλων με παιάνες είναι κατά την δική μου άποψη, πολλές φορές εκ του πονηρού και πρέπει να αντιμετωπίζεται με ιδιαίτερη επιφύλαξη. Πολλές φορές γινόμαστε σύμμαχοι του εγωκεντρισμού των άλλων για να γλυτώσει ο δικός μας από πλήγματα και να μπορέσουμε να προσελκύσουμε ανθρώπους με το μέρος μας (διαπιστωμένο από προσωπική εμπειρία...)

Πολλές φορές (όχι πάντα) η ιδιοτέλεια θα "ντυθεί" ως "συγχώρεση" και άλλες φορές ως "φιλανθρωπία" ενώ κάποιες άλλες φορές ως "καλά και ενθαρρυντικά" λόγια. Ο ρόλος του πολεμιστή έρχεται ακριβώς στο σημείο αυτό για να δείξει ότι δε μπορεί κανείς να επαναπαυθεί στις δάφνες του και στο status που έχει κατακτήσει. Όποιος κι αν είναι, όσους κι αν έχει κάνει να καταφέρει να τον σέβονται, οι στόχοι του είναι πολύ υψηλότεροι από αυτό!

Μέσα από τις αυτογνωστικές διαδικασίες έχω νιώσει σαν την "Αλίκη" στη χώρα των θαυμάτων όπου κάθε φορά με εκπλήσει το μέγεθος του προσωπικού μου εγωκεντρισμού και κάτω από κάθε μάσκα έχω κρυμμένη μια άλλη προκειμένου να κρύψω το φωτεινό μου πυρήνα. Βλέποντας αυτό, έχω αρχίσει να είμαι επιφυλακτικός και με τις προθέσεις των άλλων. Σε κάθε περίπτωση δεν μπορώ να ξέρω από ποια περιοχή του "είναι" τους μιλάνε οι ΕΛ.ΖΙΝ. και ούτε είναι στην πρόθεση μου να τους κρίνω. Εξάλλου πολύ σοφά απέδειξαν ότι δεν "τσιμπάνε". Ωστόσο κάποια στιγμή πρέπει να μπει ένα φρένο και στις πολλές σάλτσες αν θέλουμε να μείνουμε στην ουσία και να μη χανόμαστε στη μετάφραση.

Η τύχη του χριστιανισμού οφείλεται κατά πολύ στον ίδιο εγωκεντρισμό και τη σπουδαιότητας μας. Σε αυτό πρέπει κατά την άποψη μου να διαχωριστεί η φιλοσοφία και η αξία των κειμένων που έχουν δοθεί από το πως χρησιμοποιήθηκαν.

Υπάρχουν άπειροι δρόμοι για να βρει κανείς νόημα στην ύπαρξη του. Οι ελληνικοί μύθοι και διδασκαλίες είναι δυνατά εργαλεία και έχουν μια ιδιαίτερη σύνδεση με το DNA μας ως Έλληνες. Αυτό δε σημαίνει ότι άλλοι δρόμοι δεν υπάρχουν. Για κάποιους μπορεί να λειτουργούν αυτοί για κάποιους άλλους όχι. Το να μιλάμε συνέχεια με γενικότητες και με απόλυτο τρόπο μέσω της σπουδαιότητας μας στερεί την ελευθερία από άλλους να διεκδικήσουν την προσωπική τους αλήθεια και άποψη μέσα από τους δικούς τους δρόμους και τις δικές τους επιλογές. Αλήθεια, που είναι η Δημοκρατία σε αυτό;

Τέλος να επισημάνω ότι το παράσιτο λειτουργεί με το "συμφωνώ" - "διαφωνώ" και κατά αυτή την έννοια δεν "ακούει". Γιατί το να ακούει κανείς πραγματικά αυτό που λέγεται πάει πολύ πέρα από αυτό...

EL.ZIN είπε...

Καλέ μας Ατόφιε,
Νομίζουμε ότι τώρα εσύ προσπαθείς να μας μπερδέψεις και να θολώσεις τα νερά!

Δεν τέθηκε θέμα κοινωνικής προσφοράς και συμμετοχής στα κοινά της αξιοθαύμαστης Μητέρας Τερέζας ούτε μέτρο σύγκρισης.
Άλλο ήταν και είναι το θέμα.

Και είναι αναφαίρετο δημοκρατικό κατοχυρωμένο σου να εξασκείς,
όπως θέλεις τα υπάρχοντα πολιτικά δικαιώματα για τα οποία κάποιοι άλλοι όμως αγωνίστηκαν γι αυτά.

Και αυτή η επιλογή είναι μια πολιτική πράξη, όπως και
... πολλές άλλες!

Γιατί να σε εμποδίσουν οι απόψεις κάποιων άλλων να διεκδικήσεις την προσωπική σου αλήθεια,
μέσα από τους δικούς σου δρόμους και τις δικές σου επιλογές
και να ακολουθήσεις τον δρόμο που σου ταιριάζει καλύτερα;

Όμως δεν είναι ακριβώς η πεμπτουσία του δημοκρατικού διαλόγου να επικρίνει κάποιος την θεματολογία και την μορφή της,
όταν δεν άπτεται των δικών
του ενδιαφερόντων και του γνωστικού του πεδίου,
εκτός αν βρίσκεται στα όρια του προσβλητικού, του υβριστικού και του χυδαίου.
Η μορφή, το στυλ και ο τρόπος έκφρασης κάποιου μπορεί να ποικίλει, από τα απλά σοφά λόγια ενός παιδιού μέχρι την πολυπλοκότητα ενός πανεπιστημιακού δοκιμίου,
περνώντας μέσα από την ποίηση, την παραβολή, το τραγούδι,
τον φιλοσοφικό στοχασμό, την επιστημονική απόδειξη και
άλλες... σάλτσες και μαγειρέματα.

Κάτι που φαίνεται σε ένα
απλό και οικείο, στον άλλον,
να μοιάζει... ακατανόητο και ξένο!

Καλημέρα στους συνοδοιπόρους μας
και συζητητές μας!

Ανώνυμος είπε...

ΕΛ.ΖΙΝ.: Δεν τέθηκε θέμα κοινωνικής προσφοράς και συμμετοχής στα κοινά της αξιοθαύμαστης Μητέρας Τερέζας ούτε μέτρο σύγκρισης.

Μα το ξέρω! Εγώ το έθεσα σε αυτό το σημείο του διαλόγου...!

ΕΛ.ΖΙΝ.: Άλλο ήταν και είναι το θέμα.

Για να πω σε πολύ γενικές γραμμές το θέμα, θεωρώ ότι είναι η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα (από ότι μπόρεσα να καταλάβω με το φτωχό μου μυαλό). Αν κάνω λάθος διορθώστε με. Ωστόσο πως μπορεί κάποιος να συζητήσει την πολιτική χωρίς να έχει ορίσει τι είναι πολιτική πράξη; Ιδιαίτερα σε ένα μπλογκ που δεν έχει προηγούμενη γνώση τέτοιων θεμάτων. Αυτό προσπαθώ να θέσω...

ΕΛ.ΖΙΝ.: Και είναι αναφαίρετο δημοκρατικό κατοχυρωμένο σου να εξασκείς,
όπως θέλεις τα υπάρχοντα πολιτικά δικαιώματα για τα οποία κάποιοι άλλοι όμως αγωνίστηκαν γι αυτά.


Αναμφίβολα... Δε νομίζω ότι κάπου αναφέρω κάτι διαφορετικό. Εκτός αν αναφέρεστε στην καθαρότητα της ψήφου το οποίο μπορούμε να συζητήσουμε. Αν θέτετε το θέμα του ότι αγωνίστηκαν κάποιοι για αυτά τα δημοκρατικά δικαιώματα που σήμερα έχω, θα συμφωνήσω μαζί σας! Πράγματι, έτσι είναι! Ποιο ακριβώς όμως είναι το θέμα εδώ; Ποιο είναι το συμπέρασμα από αυτό; Ότι κάποιοι πολέμησαν για τα δικαιώματα που έχω σήμερα, τι ακριβώς λέει αυτό; Νομίζω ότι λέγεται και κάτι άλλο εδώ το οποίο δεν πιάνω... (διορθώστε με επίσης αν κάνω λάθος)

ΕΛ.ΖΙΝ: Και αυτή η επιλογή είναι μια πολιτική πράξη, όπως και
... πολλές άλλες!


Το να πολεμήσει κάποιος για τα πολιτικά του δικαιώματα είναι λοιπόν πολιτική πράξη. Το πολλές άλλες που αναφέρεται;

Γιατί να σε εμποδίσουν οι απόψεις κάποιων άλλων να διεκδικήσεις την προσωπική σου αλήθεια,
μέσα από τους δικούς σου δρόμους και τις δικές σου επιλογές
και να ακολουθήσεις τον δρόμο που σου ταιριάζει καλύτερα;


Έχετε δικαιο στο κομμάτι ότι πράγματι η έκφραση μιας άποψης δεν εμποδίζει "πραγματικά". Ωστόσο ο απόλυτος τρόπος και η συνεχής επανάληψη ενός τρόπου σκέψης έχει διαβρωτικές ιδιότητες (κατά την ταπεινή μου άποψη). Οπότε προσωπική επιλογή είναι να μην καταλήγει κάθε ταινία στην παραλία με τους πρωταγωνιστές να αγκαλιάζονται... Και δεν το βρίσκω ανθελληνικό αυτό.

Όμως δεν είναι ακριβώς η πεμπτουσία του δημοκρατικού διαλόγου να επικρίνει κάποιος την θεματολογία και την μορφή της,
όταν δεν άπτεται των δικών
του ενδιαφερόντων και του γνωστικού του πεδίου,
εκτός αν βρίσκεται στα όρια του προσβλητικού, του υβριστικού και του χυδαίου.


Αν απευθύνεστε προσωπικά σε προηγούμενα δικά μου σχόλια, να διευκρινίσω απλώς ότι πρόκειται για ερμηνεία της συμπεριφοράς μου. Το αστείο είναι ότι εργάζομαι πιο κοντά στην θεωρητική πολιτική από ότι φαντάζεστε, ωστόσο όχι με έναν "γκραμσιανό" τρόπο... και εγώ χρησιμοποιώ τη λέξη γκραμσιανό ως συνώνυμο του μπερδευτικού τρόπου. Νομίζω ότι σε κάθε περίπτωση στο μπλογκ δεν είχαμε ποτέ την πρόθεση να γίνει εξειδικευμένου περιεχομένου σε οποιονδήποτε τομέα - αν τώρα έχουν αλλάξει οι στόχοι δεν τους έχω πληροφορηθεί ακόμη :) Και η δική μου αντίδραση φυσικά δεν έχει να κάνει με τη θεματολογία, αλλά με τον τρόπο ανάλυσης και τη διαφωνία μου ως προς τι συνιστά πολική σκέψη και τι όχι.

Καλημέρα...!

Ανώνυμος είπε...

Να αναφέρω και κάτι μικρό από το Νίτσε...

"Τα μη εξηγούμενα και ασαφή ζητήματα έχουν την τάση να θεωρούνται πιο σημαντικά από τα σαφή και καλά εξηγημένα..."

(Μετάφραση από το αγγλικό κείμενο: Unexplained, obscure matters are regarded as more important than explained, clear ones...)

Ανώνυμος είπε...

Αχ Αστραία αυτά τα κουλουράκια σου! Το άρωμά τους με συντρόφεψε όλο το τριήμερο. Πόσο ευτυχισμένη με κάνανε! Μοσχοβόλησε το σπίτι μου!
Και στοχαζόμουν την αγάπη που κρύβει ο κόπος για την προσφορά του μη αναγκαίου!
Αυτού που θα μπορούσε και να μην γίνει, που δεν είναι διεκπαιρεωτικό.
Που πάει το μήνυμα από την καρδιά στην άλλη καρδιά.
Μου θύμησες έναν λόγο που οι ανατολικές θρησκείες θεωρούν τον λωτό ιερό.
Είναι γιατί έχει τις ρίζες του στη γη, το σώμα του στο νερό (συναίσθημα) και το λουλούδι του να κοιτάει τον ήλιο.
Έτσι κι εμείς οι άνθρωποι. Ζώντας την καθημερινότητα, έχουμε τα μάτια στραμμένα ψηλά.
Σου εύχομαι το νερό να είναι ήρεμο και καθαρό.
Venseremos, πιστεύεις ότι ο άλλος τρόπος άσκησης της πολιτικής θα προκύψει μέσα από αλλαγές σε ήδη υπάρχοντα σχήματα.
Πώς όμως, όταν υπάρχουν διαμορφωμένα ή ακόμα περισσότερο αποκρυσταλλωμένα μέσα τους συμφέροντα, ισορροπίες, μέθοδοι, διαδικασίες;
Μοιάζει σαν να διακοσμούμε ένα ετοιμόρροπο σπίτι, για να το κάνουμε αρκούντως συμπαθητικό, άρα επιλέξιμο. Όμως θα παραμείνει επικίνδυνο.
Αν οι προσδοκίες σου είναι μεγαλύτερες, τις σέβομαι. Όμως έχω επιφυλάξεις.
Είμαι με τα μάτια και την καρδιά ανοιχτά, για να μπορέσω να διακρίνω την «άλλη» αντίληψη. Αυτή που δεν κρύβει μέσα της τόσο πολύ προσωπικά συμφέροντα. Αυτή που δεν δίνη την ψυχή της για αντάλλαγμα.
Αυτή που ξεκινάει από την καρδιά και χρησιμοποιεί το μυαλό. Αυτή που νοιάζεται για το σύνολο.
Την ουτοπία;
Όμως η Αστραία μας έδειξε και την ουτοπία που μπορεί να γίνει εφικτή.
Είναι μαζί της και η δική μου καρδιά στην Λατινική Αμερική.
Μου φαίνεται ότι υπάρχει φως εκεί. Και ανατροπή.
Και βέβαια δείχνει πόσο αξίζει στον Έλληνα και στο παρελθόν του να μπορεί να αναγνωρίζει τις αξίες όπου κι αν βρίσκονται.
Χαίρομαι και σέβομαι τους προγόνους μας.
Αλλά μου είναι αποκρουστικό να αρνούμαι τις επιτεύξεις των ανθρώπων σε όποια φυλή και σε όποιο έθνος κι αν ανήκουν θεωρώντας ότι «μόνο» οι Έλληνες αξίζουν προσοχής και σεβασμού.
Καλέ μου Ατόφιε! Απρόοπτος, και εν τέλει πολύ μου άρεσε.
Ένα σχόλιό σου σε αδίκησε. Αποδείχτηκε (δεν αμφέβαλα) στα υπόλοιπα.
ΟΜΩΣ…..:
Αν δεν το είχες κάνει, δεν θα είχε πυροδοτηθεί η συνέχεια!!!!!!
Για μένα πολύ αποκαλυπτική.
Θα χειροκροτήσω ολόκληρα τα τελευταία σου σχόλια, και ιδιαιτέρως το κομμάτι «Ωστόσο ο απόλυτος τρόπος και η συνεχής επανάληψη ενός τρόπου σκέψης έχει διαβρωτικές ιδιότητες……και δεν το βρίσκω ανθελληνικό αυτό».
Δεν έχουμε ανάγκη από αυθεντίες. Από ελεύθερα ανοιχτά μυαλά έχουμε ανάγκη.
Που δεν επιβάλουν, αλλά κινητοποιούν τη σκέψη.
Εμένα, τώρα είναι που δεν με μπερδεύεις.
Αυτά, στην μικρή ευκαιρία επικοινωνίας που μου δόθηκε, και με την ελπίδα κανείς να μην τα αντιληφθεί σαν προσπάθεια τόνωσης εγωκεντρισμών κλπ, κλπ, κλπ.

Η πίεση του χρόνου και του χώρου, δεν μου επιτρέπουν να αναφερθώ και σε άλλους συνομιλητές, ενώ το αξίζουν.

Ανώνυμος είπε...

Άντε πάλι! Το μολύβι είμαι!

EL.ZIN είπε...

Καλέ μας φίλε Ατόφιε,
χαιρόμαστε παρά πολύ που συζητάμε μαζί σου και επιτεύχθηκε η βάση ισορροπίας
ακόμη και αν δεν αγκαλιαστούμε ποτέ σε μια ακρογιαλιά.

Επίσης χαιρόμαστε που μας διάβασες και μας ανέλυσες τόσο προσεχτικά και μας άκουσες.

Μας αρέσουν πολύ οι άνθρωποι που αναλαμβάνουν με παρρησία την ευθύνη των επιλογών των θεμάτων τους και δεν καταφεύγουν σε γενικότητες και γενικολογίες.
ιδίως όταν αφορά και
την αυτοκριτική τους.

Δεν έχουμε καμία αντίρρηση να συζητήσουμε και το θέμα της Μητέρας Τερέζας στην συνέχεια.

Όχι όμως μια στο καρφί και μια στο πέταλο!
Και θέλουμε ορίσουμε την πολιτική πράξη αφού ορίσουμε την πράξη της αυτογνωσίας.
Δεν θεωρούμε τον Γκράμσι ασήμαντη υπόθεση,
παρόλο που δεν είναι Έλληνας!

Έίναι αποκρουστικό να αρνείται τις επιτεύξεις των ανθρώπων σε όποια φυλή και σε όποιο έθνος κι αν ανήκουν θεωρώντας ότι «μόνο» οι Έλληνες αξίζουν προσοχής και σεβασμού.

Αυτό είναι Εθνικός Φασισμός και όχι ένας απλός... πατριωτισμός και μια αγάπη για την χώρα κάποιου.
Είναι αυτή η αγάπη που θα τον βοηθήσει να καταλάβει και τους άλλους λαούς και ανθρώπους με τις δικές τους πατρίδες και τα δικά τους προβλήματα, όπως τον
Ζαπατίστας Μάρκος!

Ο απόλυτος τρόπος και η συνεχής επανάληψη ενός τρόπου σκέψης έχει διαβρωτικές ιδιότητες...

Ούτε εμείς το βρίσκουμε ανθελληνικό αυτό, αρκεί να γίνεται προς όλες τις πλευρές!

Το τονάλ να ανανεώνεται
και
να αναδεικνύεται αρμονικά
όχι να καταστρέφεται και να διαβρώνεται.

Μια μάχη με το τονάλ οδηγεί στο εκφυλισμό και στον θάνατο.

Καλό μεσημέρι!

Ανώνυμος είπε...

Αγαπημένο μου μολύβι έχω ξεχωριστή αδυναμία σε αυτά τα "κουλουράκια" και μου άρεσε όταν είδα πως είναι και στην πρώτη σειρά των Πολεμιστών της Λάιον μαζί με τον Γιόνας,τον Ηνίοχο και κάποιους άλλους... ενδιαφέροντες τύπους!
Νιώθω μεγάλο θαυμασμό και εκτίμηση για τα λόγια και την δράση των ζαπατίστας που φέτος ήθελα να ντυθώ « κομαντάτε Μάρκος» αλλά με πρόλαβε ο Τοξοβόλος και είχε μεγάλη επιτυχία...η αμφίεση του.
Τώρα ασυνέχεια του ψησίματος...
Οι διθύραμβοι του εγωκεντρισμού έχουν σαν αποτέλεσμα... τους παιάνες...του εγωκεντρισμού.
Δεν είναι πολύ δημοκρατικό
να λογοκρίνουμε την μορφή το ύφος και το στυλ
που εκφράζεται ο καθένας
επί της ουσίας να συζητάμε
και να καταθέτουμε την άποψη μας.
Είναι βέβαιο ότι τα σχόλια μας και οι αναρτήσεις μας για άλλους θα είναι βαρετά για άλλους αδιάφορα εκνευριστικά... ενδιαφέροντα ....ναχαμε να λέγαμε και μερικοί μπορεί να τα θεωρούν απλοϊκά ή περίπλοκα ή τρία πουλάκια κάθονταικλπ
Δεν είναι ίδια όλα τα γούστα
των αθρώπων.
Το πιο σημαντικό είναι να μην υπερβαίνουμε τα όρια της δεοντολογίας και να παίρνουμε αυτό που μας ταιριάζει και μας αρέσει καλύτερα ή... να αλλάζουμε σελίδα.

Το μπλογγ μας είναι ποικίλης ύλης
και αυθόρμητης επιλογής
που φαίνεται αρκετά άπειρη μέχρι να βρούμε τον εαυτό μας και να τον αγκαλιάσουμε και να συννενοηθούμε
μαζί με τους φίλους μας και τους άλλους ανθρώπους
είτε είναι Έλληνες
είτε δεν είναι
είτε είμαστε στην ακρογιαλιά
...είτε όχι
Καλό απόγευμα!
Αστραία

Ανώνυμος είπε...

Και θέλουμε ορίσουμε την πολιτική πράξη αφού ορίσουμε την πράξη της αυτογνωσίας.

Το βλέπω ως πρόκληση...! Μακάρι να γίνει αυτό που λέτε λοιπόν.

Ένα τελευταίο για εμένα σχόλιο και την αντίληψη του θέματος που προέκυψε από το άλλο θέμα που συζητούσαμε...
Νομίζω είναι σημαντικό να καταλάβουμε αν θέλουμε να πετύχουμε την αψογοσύνη του λόγου ή όχι. Οι πολιτικοί έχουν κατηγορηθεί ότι χρησιμοποιούν "ξύλινη γλώσσα" πιστεύω όχι αδίκως... Το πατρονάρισμα και οι γενικεύσεις στερούν την ικανότητα να υπάρξει ένας διάλογος επί της ουσίας για την ανθρώπινη ύπαρξη και τα ανθρώπινα προβλήματα. Ωστόσο υπάρχουν κινήσεις που πραγματικά ξεπέρασαν αυτό το πρόβλημα. Ένα παράδειγμα για εμένα πιο κοντά στο παρόν είναι η κίνηση της γενιάς των 700 ευρώ που σας προτρέπω να διαβάσετε.

Άπαικτη η δημοσίευση για την ενεργοποίηση σε ομαδικό επίπεδο μέσω των netroots (με άψογο λόγο)! Δείτε το! http://g700.blogspot.com/2009/02/netroots-g700.html

EL.ZIN είπε...

Πολύ ωραία!
Συνεχίζουμε
σε άψογο λόγο!

Να δεις που στο τέλος δεν θα αποφύγουμε το αγκάλιασμα
σε μια καφετέρια...!

Ας ξεκινήσουμε με την πρόκληση και με την σειρά που το έθεσες
και ας κάνουμε μια πρώτη προσπάθεια ορισμού τόσο της μιας, όσο και της άλλης πράξης.

Για μας η κάθε πράξη ενός ανθρώπου που ζει σε μια κοινωνίας μέλος της,
είναι μια πολιτική πράξη έμμεση ή άμεση συνειδητή ή ασυνείδητη,
από την πιο απλή που θα αγοράσει ή δεν θα αγοράσει ένα γάλα μέχρι την πιο σύνθετη,
αυτή, της ένταξης στον πολιτικό στίβο.

Ο άνθρωπος είναι και πολιτικό όν γιατί είναι και ένα βαθύ κοινωνικό «γίγνεσθαι».

Όσο για την πράξη της αυτογνωσίας για να είναι πλήρης και ισορροπημένη χρειάζεται να περιλαμβάνει όλα τα θέματα του τονάλ με την σειρά και την διάταξη που εξυπηρετεί τον χρήστη, εξερευνώντας και καταγράφοντας πως τον επηρεάζουν εξωτερικά και εξωτερικά.

..για αρχή αυτά,
να μη κουράσουμε και,
συνεχίζουμε
στο άλλο θέμα τώρα.

Δεν μας είναι καθόλου άγνωστη η γενιά των 700 ευρώ και ξεκίνησε από μια ομάδα παιδιών θαυμάσιων με στόχους και προβληματισμούς.
Αν κατορθώσει να διατηρήσει την ανεξαρτησία της και να μη καπελωθεί από κομματικούς μηχανισμούς θα πετύχει πολλά.

Το άρθρο είναι επίσης εξαιρετικό και δουλεμένο.

Υπάρχουν όμως περισσότερες πιθανότητες να συναντήσεις την ξύλινη γλώσσα των πολιτικάντηδων εκεί πάρα σε ένα μικρό και αθώο μπλογκ αυτογνωσίας γιατί καταλαβαίνεις πως αυτοί δεν ενδιαφέρονται και πολύ για το θέμα αυτό και να θελήσουν να συμμετέχουν εδώ.

Έτσι νομίζουμε ότι αδικείς λίγο τον εισηγητή αποδίδοντας μομφή για κάτι τέτοιο
γιατί μπορεί να είναι η βιωματική γλώσσα της ζωής του.
Οι λέξεις και οι έννοιες που χρησιμοποίησε δεν ανήκουν στην "πιάτσα" των πολιτικάντηδων.

Καλό βράδυ!

Ανώνυμος είπε...

Για να υπάρχει και να διατηρηθεί ενα ενδιαφέρον για αυτό το blog από εμάς τους αναγνώστες, πρέπει ο διάλογος να βασίζεται στην εντιμότητα και στον σεβασμό των συνομιλητών. Κι αν ανησυχείς μήπως τα επαινετικά σχόλια τονώσουν το εγωισμό του συνομιλητή και έμεσα του εαυτού σου, απλά δεν τα κάνεις. Τα αποφεύγεις. Η ειρωνεία όμως και τα υποτιμητικά σχόλια είναι ανέντιμα και αποκρουστικά! Μόνο απογοήτευση μας γεμίζουν.
Αστραία συγχαρητήρια! Οι παρεμβάσεις σου ήταν αξιόλογες και απαραίτητες! Αν δεν πάρουμε θέση όταν γίνεται κάτι άσχημο, γινόμαστε και εμεις συμμέτοχοι σε αυτό. Χαιρετώ!

EL.ZIN είπε...

Καλημέρα στους φίλους μας!
Καλημέρα θαυμαστή πολεμίστρια Ηλιοπότη!
Χαιρόμαστε που σε καλημερίζουμε εδώ μαζί,
με τα κουλουράκια της Αστραία.

Νομίζουμε ότι θα ενδώσουμε στο πειρασμό να τα γευτούμε από κοντά.

Εμείς επειδή επεξεργαζόμαστε τους Φαίακες τώρα,
περιμέναμε την εμφάνιση του Ευρύαλου και μάλιστα ανησυχήσαμε γιατί καθυστέρησε μερικές ημέρες να φανεί...

stavrosn είπε...

Καλημέρα στην σύναξη!
Βλέπουμε ζωντανά πως μια πράξη ενός μέλους μιας ομάδας γίνεται ένας αυτογνωστικός καθρέφτης τόσο για το ίδιο, όσο και τα υπόλοιπα μέλη.
Οι διάφορες αντιδράσεις είναι η αντανάκλαση της διαφορετικότητας των μελών.
Άλλος συμφώνησε με την πράξη, άλλος διαφώνησε, άλλος πήρε το λόγο, άλλος σφύριξε κλέφτικα, άλλος την προσπέρασε αδιάφορα, άλλος σιώπησε, αποστασιοποιήθηκε, γέλασε, στεναχωρήθηκε, ελίχθηκε, κουκούλωσε, δικαιολόγησε, οργίστηκε…
Όλα ας γίνουν ευκαιρίες πολύτιμες αυτοανάλυσης και γνωριμίας περισσότερης με τον εαυτό μας!

Τώρα η ξεκάθαρη καταδίκη μιας πράξης δεν σημαίνει καταδίκη και του ατόμου που έδρασε έτσι σε μια δεδομένη στιγμή.
Αλίμονο, αν μηδενίζαμε έτσι τα άτομα!
Εδώ είμαστε να χειροκροτήσουμε την επανόρθωση, να χαιρετίσουμε κάθε θετικό λόγο, να χαρούμε με την επίτευξή του.
Αν δε λειτουργήσουμε έτσι εμείς που θέλουμε να βαδίσουμε το δρόμο της αυτογνωσίας, τότε ποιος θα το κάνει;

Τέλος να πω ότι η ο πραγματικός σεβασμός ως συνισταμένη πολλών αρετών, αποτελεί το ψυχολογικό κλειδί των ορθών ανθρώπινων σχέσεων και είναι ο
πατέρας της εμπιστοσύνης.
Όταν αυτή η κορυφαία αρετή εισχωρήσει (κάποτε…) στην πολιτική, τότε τα δικαιώματα και οι ελευθερίες του πολίτη, θα προστατευθούν από τα αδίστακτα συμφέροντα των λίγων ισχυρών.
Οι μεγάλοι πολιτικοί είχαν αυτή την ποιότητα.
Σημαντική θεωρώ την προσφορά σε αυτή την κατεύθυνση όσων πολιτών, εκφράζουν έμπρακτα αυτή την ποιότητα στις σχέσεις τους.
Μη ξεχνάμε ότι την επανάσταση δε θα τη κάνουν διάφορες θεωρίες , αλλά η έμπρακτη εφαρμογή των αξιών.
Τα ζωντανά παραδείγματα που θα πληθαίνουν.
Ιδού λοιπόν ένα Ρόδο και ένα άλμα προς αυτό, από επίδοξους ελπιδοφόρους άλματο-ποιούς!
Καλή και πάντα… ζωντανή συνέχεια φίλοι, εκεί στο νησί των Φαιάκων!

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα σε όλους!

Μου άρεσε πολύ το σχόλιό σου stavrosn.

Ειδικά η αναφορά στο σεβασμό ως κλειδί των σωστών ανθρώπινων σχέσεων και η σύνδεση που έκανες με την πολιτική.

Το βρίσκω αισιόδοξο, διότι πιστεύω ότι η αρετή αυτή έχει ήδη εισχωρήσει (συνειδητά ή ασυνείδητα) σε αρκετούς ανθρώπους και μας έχει φέρει αντιμέτωπους με την πραγματικότητα μέσα στην οποία ζει ο καθένας μας αλλά και όλοι μαζί.

Μπορεί να παλεύουμε ακόμα μαζί της και να εκφράζουμε αντίσταση αλλά νιώθω ότι έχει ακουμπήσει το δέρμα μας.

Ανώνυμος είπε...

Ως υπό κατηγορία "εγωκεντρικός", αν δεν "έχει κιόλας τελεσιδικήσει, η κατάσταση" μάλλον πρέπει να απολογηθώ... και ευχαρίστως να το κάνω, μπας και αυτός που αρνείται επιμόνως τις κατατάξεις και τις "ταμπέλες", με κατατάσσει χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό, αφού όπως καταλαβαίνω έχει πρόσβαση σε προσωπικά μου δεδομένα που καμιά φορά κι εγώ δυσκολεύομαι να βρω.. Κάπως ως "ψυχολογικό" ΚΕΠ (κέντρο "ενημέρωσης" πολιτών).
Η κριτική πάντως μου αρέσει και ειδικά η κακόπιστη, από κάποιον άγνωστο, προς κάποιον επίσης άγνωστο, με βοηθάει να βελτιώνομαι... Άρα δεκτή, ακόμα κι αν είναι απαράδεκτη.
Θα ήθελα να ξεκινήσω από τη λογοτεχνική μου παρεκτροπή,"με τη ζωή που είναι αλλού" η οποία ήταν "έμπνευση" την οποία όπως καταλάβατε υπέκλεψα από τον Κούντερα, ο οποίος έγραψε ολόκληρο βιβλίο και το χρησιμοποίησα ως λογοπαίγνιο, όπως και μερικά άλλα, για να "χαλαρώσω" τα υπόλοιπα. Αλλά είπαμε ο καθένας μπορεί να διαβάζει κάτι, να υποθέτει κάτι άλλο και χρησιμοποιεί αυτό που φαντάζεται ως τεκμήριο ενοχής του άλλου. Τι μπορώ να κάνω. Μια κατάλληλη στάση θα ήταν να αποδεχθώ ότι "είναι αήττητος", όσο με αφορά έχω μάθει ότι όταν "συμμετέχεις" μπορεί και να χάνεις. Γι'αυτό δεν γράφω πιο γλυκερά,βολικά ή στρογγυλεμένα αλλά κατά το δυνατόν "καθαρά".
Λοιπόν το κείμενο μου, τυχαία βρέθηκε εδώ, τυχαία ξεκίνησε η συζήτηση όταν το έδωσα να το διαβάσει κάποιος, ως μια "δοκιμασία" αυτών που γράφω από κάποιον άλλο, ως ύφος, ως περιεχόμενο, ως συντακτικό, ως σύνολο τέλος πάντων. Δεν το επεδίωξα, αλλά τελικά μου άρεσε και το ότι μπήκε σε μια ευρύτερη "συζήτηση" αλλά και η δυναμική της "συζήτησης από μακριά".
Παρόλα τα "Μικρά εγκλήματα μεταξύ φίλων" έστω και "μακρινών" τα οποία αποτελούν πάντα μια εν δυνάνει πρακτική επιλογή, που "ο/οι δράστες" μπορεί και να απολαμβάνει/νουν για να "τονωθούν" ή και για να περνάνε την πολύτιμη ώρα τους.
Εξάλλου αν ορίσουμε ως πολιτική την ανάγκη να βρίσκεται πάντα σε άμεση συνάρτηση με πραγματικά δεδομένα και ανάγκες της κοινωνίας, να εκφράζεις υπαρκτά αιτήματα ή προβληματισμούς σε μια συνεχή προσπάθεια να διαμορφώνεις ή να βρίσκεται σε αντιστοίχιση με μια πλειοψηφία της κοινωνίας. Καθιστά απαραίτητα να σκέφτεσαι και το εφικτό, τα διλήμματα που θέτεις και τις επιλογές που ανοίγονται.
Εδώ δεν είμαστε μια "σύναξη" ούτε ιεραποστόλων, ούτε συμφεροντολόγων.
Ούτε επίσης ένας κύκλος παντως είδους "ειδωλολατρών" ή θρησκόληπτων που παρευρίσκονται για να δηλώσουν την αποδοχή τους στο δόγμα.
Δεν υπάρχουν πλέον ούτε είδωλα, ούτε ειδωλολάτρες, μόνο καχύποπτοι και υποψιασμένοι, μη τυχόν και πέσουν οικειοθελή θύματα μιας νέας αυτοπαραμυθίας.
Πάντως μέχρι "να βγάλουμε κάποια άκρη" μπορεί ο καθένας να κάνει τις «μεταφράσεις» του, να διατηρεί τις δικές του αυταπάτες. Γιατί μάλλον είναι ευκολότερο να χάσουμε τις αυταπάτες μας για τους άλλους παρά να ελευθερωθούμε από τις δικές μας αυταπάτες.
Όσο για τις πιο πολιτικές εκκρεμότητες, ελπίζω να συνεχίσουμε και άλλες φορές, με άλλες αφορμές.
Ευχαριστώ, όσους έκαναν τον κόπο να εκφράσουν το ενδιαφέρον τους και τις απόψεις τους, σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς για το θέμα.΄

Με βαθιά φιλική εκτίμηση
Γρηγόρης

Υ.Γ. Ελπίζω πάντως να μην επηρεάστηκε κανείς, από καμιά Σελήνη ή κανένα Ερμή σε λάθος θέση, τη λάθος στιγμή.
Η κάποια συμπαντική συγκυριακή παρασπονδία.

stavrosn είπε...

Καλησπέρα σε όλους!
Φίλε Venceremos φυσικά και δεν αφορούσε εσένα και το μεστό, καταπληκτικό σου κείμενο η αναφορά μου…(παρεξήγηση;)
Μίλησα για μια συγκεκριμένη άλλη πράξη …και ως εκεί.
Ήδη είναι παλιά και δε θέλω να σταθώ άλλο.
Δεν είμαι κακόπιστος για κανέναν φυσικά, κάθε άλλο!
Θέλω να εστιαστώ στην αισιοδοξία που επισημαίνει η Barbarella και να συμφωνήσω ολόψυχα μαζί της.
Σε αυτό τον απαισιόδοξο, καταθλιπτικό καιρό, όπου όλα «φαίνονται» να πηγαίνουν άσχημα, κάποιοι επιμένουν να αισιοδοξούν για όλα και όλους!
Αυτό που καταρρέει παγκόσμια, είναι αυτό που εμποδίζει το πνεύμα και αυτός είναι λόγος χαράς και όχι θλίψης και φόβου.
Έρχονται βέβαια αναταράξεις, αλλά να μη τις φοβηθούμε!
Τον κόσμο θα τον αλλάξουν οι αξίες και όσο προσπαθούμε γι΄ αυτές, ενωμένοι, τόσο
αυτός θ’ αλλάζει προς το καλύτερο!

Ανώνυμος είπε...

Ναι, Venceremo, νομίζω ότι αν έγραψες το κείμενο ορμώμενος από το σχόλιο του stavrosn.... πρόκειται για παρεξήγηση.

Ομως οι παρεξηγήσεις γίνονται... και λύνονται....!

Καλό βράδυ σε όλους!

Ανώνυμος είπε...

Ναι, Venceremo, νομίζω ότι αν έγραψες το κείμενο ορμώμενος από το σχόλιο του stavrosn.... πρόκειται για παρεξήγηση.

Ομως οι παρεξηγήσεις γίνονται... και λύνονται....!

Καλό βράδυ σε όλους!

Ανώνυμος είπε...

Και εις διπλούν καμμιά φορά....! χαχαχα!

EL.ZIN είπε...

Διαισθανόμαστε μια μελαγχολία και απογοήτευση στα λόγια του
αγαπητού VENSEREMOS
καθώς και ένα συγκινητικό ρομαντισμό.

Αλλά,
επειδή και εμείς αισθανόμαστε ρομαντικοί τύποι και αιθεροβάμονες ουτοπιστές
θα θέλαμε να του πούμε ότι στην προκειμένη περίπτωση ο εγωκεντρισμός τον αφορούσε λιγότερο από όλους και να τον ευχαριστήσουμε για τα όσα με αφορμή την ανάρτηση του μάθαμε,
για τους εαυτούς μας, την φιλία την δικαιοσύνη και τους φίλους μας και τα πολύτιμα μαθήματα ζωής που πήραμε.
Όσο για τον εκλεκτό μας φίλο τον Σταυραετό,
γνωρίζουμε τους Αλκίνοους λόγους του, που μας κερνάει κάθε φορά σε κρυστάλλινους κρατήρες εξευγενισμένης συνείδησης και πίνουμε και ξεδιψάμε γιατί προέρχονται και από μία καθαρή καρδιά,
καθόλου κακόπιστη αλλά,
ανθρώπινη μεγάλη και δυνατή!

Καλημέρα φίλοι μας!
Αυτό το ταξίδι το κάνουμε μαζί
και πολεμούμε μαζί!
Να μη αποσυρόμαστε στην μελαγχολία της μοναξιάς μας!

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα σε όλους τους συνταξιδιώτες..
Αυτό το ταξίδι το κάνουμε μαζί
και πολεμούμε μαζί!
Να μη αποσυρόμαστε στην μελαγχολία της μοναξιάς μας!
Ενδιαφέρουσες απόψεις ….Ευθύς όπως πάντα ο αγαπημένος μου φίλος Stavrson και δεν νομίζω ότι το σχόλιο του αφορούσε εσένα Venceremos….Ούτε στην ανάρτηση ούτε στα σχόλια σου διακρίνεται κάποιος εγωκεντρισμός …
Όσο αφορά την απολογία δεν χρειαζόταν….. εγώ και η Αστραία ως δυο από τους τρεις διαχειριστές του blog άκρως δημοκρατικά επιλέξαμε να γίνει ανάρτηση το κείμενο σου ως αντικειμενικό και όχι μονόπλευρο και γιατί πιστεύουμε ότι μας αφορά όλους ….
…..¨ Άλλος συμφώνησε με την πράξη, άλλος διαφώνησε, άλλος πήρε το λόγο, άλλος σφύριξε κλέφτικα, άλλος την προσπέρασε αδιάφορα, άλλος σιώπησε, αποστασιοποιήθηκε, γέλασε, στεναχωρήθηκε, ελίχθηκε, κουκούλωσε, δικαιολόγησε, οργίστηκε…¨
Όλες αυτές είναι καθημερινές επιλογές συμπεριφοράς μας και πολιτικές πράξεις που διαμορφώνουν την υπάρχουσα πραγματικότητα την οποία δεν
αξίζει μόνο να καταδικάζουμε …..χρειάζονται πράξεις ….
Άλλος αντέδρασε και δεν αγόρασε γάλα …
Αχ ας ήταν ένα μποϊκοτάζ προϊόντων να πετύχαινε στην Ελλάδα ….
ωχ αδελφέ…εμείς θα αλλάξουμε τον κόσμο;
Όσο ασήμαντη και αν νομίζουμε μια πράξη είναι πολιτική επηρεάζει και άλλους και διαμορφώνει την καθημερινότητα μας…
Μέχρι να δραπετεύσουμε πετώντας από το μαντρί ή το ορνιθοτροφείο είμαστε εδώ και λαμβάνουμε μέρος στην διαμόρφωση του εδώ…
Το να εκφράζουμε το θαυμασμό μας, να επικροτούμε, να ενθαρρύνουμε, να αναγνωρίζουμε την ορθότητα σε απόψεις των άλλων σημαίνει έλλειψη εγωκεντρισμού…οπότε θα ομολογήσω και πάλι ότι ήταν υπέροχα τα σχόλια.... αυτοπαρατήρησης όλων …
Εκτός από το συγκεκριμένο ….των αγαπητών EL.ZIN…….. αν είναι δυνατόν….. την αγκαλιά στην καφετέρια με….. τον Ατόφιο….
Εμείς τι πρέπει να κάνουμε δηλαδή…μέχρι και …. κουλουράκια φτιάξαμε … τίποτα καμία αντίδραση…. και ας είναι και χωρίς αγκαλιά ….
αχ …εκείνα τα γραμματόσημα …
…. Φιλιά πολλά ….

Ανώνυμος είπε...

Καλό απόγευμα σε όλους τους ταξιδιώτες της ζωής!
Σήμερα λέω να αρχίσω με τις ιστορίες του γέρου Ομήρου και
το χρονικό ενός παρ΄ολίγον Τρωικού πολέμου!
Ίσως εξ αιτίας ενός μήλου που δεν μοιράστηκε ομοιόμορφα ο Πάρις αρπάζει την Ελένη και την ομορφιά
του λόγου και προσβάλει τους Αχαιούς έντονα.
Αυτοί δεν "τσιμπάνε" αμέσως, αλλά ακούγεται ο ήχος των σπαθιών που αρχίζουν να βγαίνουν.
Ο Πάρις συνεχίζει την προσβολή και ο Οδυσσέας "ληόμενος" προσφέρει
μία εξήγηση ένα δώρο και ένα Δούρειο ίππο.
Γίνεται δεκτό... με γέλια και η Τροία πέφτει αναίμακτα.
Οι Αχαιοί βάζουν τα σπαθιά μέσα και παραμένουν στα πλοία αποφασισμένοι να επιστρέψουν στην πατρίδα τους σφυρίζοντας ένα τραγουδάκιγια τον Καπετανάκη.
Δεν θέλουν ένα νέο μακελειό.
Την Τροία την έχουν αλώσει μια φορά και δεν θέλουν να το επαναλάβουν.
Ούτε αντιδρούν σαν τον Αχιλλέα μανιασμένοι και οργισμένοι να τα κάνουν γυαλιά καρφιά σέρνοντας το πτώμα του Έκτορα για μέρες.

Ο Νέστορας οικοδεσπότης ευγενής και η "αδελφή του Απόλλωνα " συμβουλεύει τον Τηλέμαχο να γυρίσει
πίσω στον πριγκηπικό του βασίλειο.
Ο πολεμιστής της Ελεύθερης πόλης
παρεμβαίνει και επεμβαίνει,
σαν ο Αλκίνοος ο βασιλιάς των Φαιάκων ανακαλεί τον Ευρύαλο στην θέση του επαναφέροντας την ισορροπία.
Ακολουθεί ο διάλογος με δουλεμένα τα επιχειρήματα και σε ορθό λόγο αυτή την φορά συνεχίζοντας την Οδύσσεια και αποφεύγοντας μια Ιλιάδα... από την αρχή.
Οι υπόλοιποι όλο και κάποιο ρόλο είχαμε σε αυτή η την ιστορία.
Αναζητούνται στην συνέχεια...
'Ετσι έζησαν κάποιοι καλά και εμείς... καλύτερα.

Χαίρομαι που συναντώ και καλωσορίζω την πολεμίστρια Ηλιοπότη και χαίρομαι διπλά,
που είναι γυναίκα!
Εμείς οι γυναίκες έχουμε κατηγορηθεί για την αμαρτία και την απώλεια του παραδείσου.
Είναι χρέος μας και καθήκον μας να επανορθώσουμε και να βοηθήσουμε τους άνδρες σε αυτό το ταξίδι συντροφεύοντας τους αλλά όχι κακομαθαίνοντας τους και κάνοντας περίσσια χατίρια.

Αυτό το ταξίδι το κάνουμε μαζί
και πολεμούμε μαζί!
Δεν πολεμούμε μεταξύ μας
ο ένας... τον άλλον!
Δεν αποσυρόμαστε στον εγωκεντρισμό της μελαγχολίας της μοναξιάς μας!

Υ.Σ
Έχει δίκιο η Άρτεμις....
όλη η αγκαλιά για τον Ατόφιο
και εμείς τζάμπα φτιάχνουμε τα κουλουράκια...

EL.ZIN είπε...

!!!
Έχουν τον τρόπο τους οι γυναίκες, να σε εκπλήσσουν,
με τον πιο απροσδόκητο τρόπο!

Γυναίκα που σε λέγανε Αντιγόνη, Άρτεμη, Μητέρα Τερέζα,Barbarella,
Ηλιοπότη Αθηνά, Αστραία Αριάδνη, Πηνελόπη!

Φαίνεται να είναι εξαιρετικά τα κουλουράκια αλλά εμείς θέλουμε να βεβαιωθούμε ότι είναι αυθεντικά.

Η πρώτη δοκιμασία δική μας
και η τελευταία... δική σας,
αν μπορέσουμε και αποδείξουμε ότι είμαστε αυτοί,
που οφείλαμε να ήμασταν
... για να μη μας περιφρονείτε...

Ανώνυμος είπε...

Ουάου........!!!!!

μμμμμ... προχωρημένοι....!!!

Ανώνυμος είπε...

Ο τρόπος του Πολεμιστή απροσδόκητος
Ο λόγος του όχι τυχαίος προαποφασισμένος ...
Η πρόκληση ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα ...
Οι δειλοί μνηστήρες πολλοί...Οι Οδυσσείς σπάνιοι..
Η Πηνελόπη αναγνωρίζει γνωρίζει και καταλαβαίνει.... αλλά ναι πρέπει να περιμένει ο Οδυσσέας να φτάσει κοντά της ... Ευτυχώς φαίνεται ότι εκείνος έχει φτιάξει την γέφυρα και μάλλον δεν θα αργήσει είκοσι χρόνια ...Ήρθε και η Άνοιξη....
Κάποιον μεταμφιεσμένο Οδυσσέα θα ονειρευτώ απόψε..
Ένα φιλί για καληνύχτα ...

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα στους εκλεκτούς της σκέψης!
Ενδιαφέροντα όλα τα σχόλια και σε μερικά η παρουσία της Αθηνάς,
είναι κάτι παραπάνω από εμφανής!

Για να συμπληρώνουμε τους ρόλους...

Ανατρεπτική και εύστοχη η Αρτέμια σκέψη, άφησε άναυδους πολλούς
...που ξενύχτησαν απόψε!

Η ψυχαναλυτική μου εμπειρία,
από την δική μου πλευρά και χωρίς να είμαι "επαγγελματίας" του είδους ,
παρά μόνο ίσως ένας Προμηθέας λυόμενοςαπό ένα Ηρακλή,
μου έχει δείξει ότι,
σχεδόν για πίσω από κάθε πρόβλημα άγαρμπης υστερικής επιθετικότητας και εμμονικής διαφωνίας και παθητικής συμφωνίας,
υπάρχει μια Άρεια μπλοκαρισμένη ενέργεια που αναζητεί διέξοδο με όχι αρμονικό τρόπο.

Ο Άρης είναι πολύ σημαντική προυπόθεση να λειτουργεί άψογα, γιατί,
είναι το μαχαίρι που θα στρέψει κάποιος στον εαυτό του ή στους άλλους δρώντας καταστροφικά και αυτοκαταστροφικά.

Επίσης πίσω από μια αμφισβήτηση,άρνηση ή μια
υπερβολική λατρεία της έννοιας της πατρίδος, επειδή περικλείει την ευρύτερη έννοια της οικογένειας κρύβεται μια οικογενειακή κατάσταση,
στην οποία ο πατέρας και η μητέρα δεν προστάτευσαν το παιδί,
δεν του έδωσαν την αίσθηση της ασφάλειας και της προστασίας.

Έτσι αυτό το τραυματισμένο παιδί που ίσως κουβαλάμε όλοι μας,
γιατί κάνεις μας δεν γεννήθηκε στις τέλειες οικογένειες θα αναζητήσει την αποδοχή και την ασφάλειας
ή σε μια υπεραναπλήρωση,
σαν φανατικός εθνικόφρων ή σε μια παντελή άρνηση και κατάργηση της έννοιας.

Όμως εκτός από την ανηφόρα και κατηφόρα υπάρχει και ο ίσιος δρόμος, ο μεσαίος!

Γι΄αυτό το "τραυματισμένο παιδί" χρειάζεται πάντα μια αγκαλιά κοντινή για να θεραπεύσει το τραύμα, να κλείσει η πληγή
και μια Αθηνά να νουθετεί από απόσταση για να μη το κακομαθαίνει παραχαιδεύοντας το.

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα, καλημέρα.

Γιατί κι εγώ από χθές σκέφτομαι τον Τρωικό Πόλεμο;

Χα Χα Χα

Α! Και για τα κουλουράκια!

Είναι πιο νόστιμα όταν φτιάχνονται και προσφέρονται με αυθορμητισμό και αγάπη.Ζεστά ζεστά!
Τότε πρέπει να ανταποκριθείς στο κάλεσμα.

Κι όταν δεν θέλουν να ελέγξουν τις ικανότητές σου στη ζαχαροπλαστική!
Εκτιμούν και χαίρονται την προσφορά σου.

Τότε, κάθε φορά, με την εμπειρία που αποκτά η νοικοκυρά γίνονται και καλύτερα.

Όταν μείνουν πολύ καιρό στην πιατέλα χάνουν την ευωδία τους.

Για το κλείσιμο συμφωνιών δεν φτιάχνω.
Αγοράζω έτοιμα απο το ζαχαροπλαστείο.

Φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

Μιλάω με "ποίηση"... μήπως πρέπει να το ψάξω; Ένα τραγούδι έπεσε στα χέρια μου χθες και οι στίχοι με άγγιξαν και μου θύμισαν αυτό που λες Λήο - ίσως με κάποιες παραλλαγές.

Μου φαίνεται ότι δείχνει επίσης και πως επηρρεαζόμαστε από τους γύρω μας και γινόμαστε φορείς ενεργειών που φυσικά βρίσκουν αντιστοιχία μέσα μας - καθώς όπως είπε και κάποιος "τίποτα ανθρώπινο δε μου είναι ξένο" και νομίζω ότι ισχύει αν όχι για όλους μας για πολλούς από εμάς...(;)

Αφόπλισε

Σε αφοπλίζω με ένα χαμόγελο
Και σε κόβω έτσι όπως με θέλεις εσύ να το κάνω
Κόβω αυτό το μικρό παιδί
Μέσα μου και το δικό σου κομμάτι
Τα χρόνια καίνε

Ήμουν ένα μικρό παιδί
Τόσο μεγάλο στα "παπούτσια" μου
Και ότι επιλέγω είναι επιλογή μου
Τι θα έπρεπε να κάνει ένα παιδί;
Ο δολοφόνος σε μένα είναι ο δολοφόνος σε εσένα
Αγάπη μου
Σου στέλνω αυτό το χαμόγελο

Σε αφοπλίζω με ένα χαμόγελο
Και σε αφήνω έτσι όπως με άφησαν εδώ
Να χαθώ μέσα στην άρνηση
Η πικρία κάποιου που αφήνεται μόνος
Τα χρόνια καίνε

Ο δολοφόνος μέσα μου είναι ο δολοφόνος μέσα σου
Σου στέλνω αυτό το χαμόγελο...


http://www.lyricsfreak.com/s/smashing+pumpkins/disarm_20126520.html

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα σε όλους..!

Ο συνδυασμός της Αγκαλιάς και της Αθηνάς είναι από τα πιο τρυφερά και σοφά που έχω ακούσει.

Η Αγάπη και η Αθηνά θεραπεύουν
Καρδιά και νούς μαζί, ειρηνικά, συνεργάζονται και εκπέμπουν
Σταματούν να πολεμούν μεταξύ τους ανελέητα
Μπράβο Λήο!

Ανώνυμος είπε...

Σε ευχαριστώ πολύ Barbarella!
Χαίρομαι που σου άρεσε!

Είναι πολύ ωραίο να αρχίζεις την ημέρα σου με ένα χαμόγελο και να την συνεχίζεις έτσι!

Τα αυθόρμητα κουλουράκια είναι πάντα πολύ νόστιμα και
... πολλών ειδών!
Μερικά όμως,θέλουν ειδική συνταγή και προετοιμασία για να πετύχουν!

Ανώνυμος είπε...

¨Το πότε και πως,
φανερώνονται οι πολεμιστές αποτελεί μέρος της επιλογής
του πνεύματος συνήθως¨
είχες γράψει Λήο στις αρχικές συνομιλίες μας ...
Ανακοινώθηκε…. η προσωπική μου επιθυμία, να δω την λάμψη στα μάτια των Πολεμιστών, εκφρασμένη βέβαια με όχι τόσο κομψό αλλά αυθόρμητο και ειλικρινή τρόπο.
Τόσο απροσδόκητος και ανατρεπτικός δεν περίμενα να είναι αλλά χαίρομαι που κάποιοι χαμογέλασαν και ξενύχτησαν μαζί μου ….Βέβαια πραγματικά μερικά κουλουράκια χρειάζονται ειδική προετοιμασία….
Αλλά ποιόν άλλο τρόπο θα περίμενε κανείς από έναν ανυπόμονο παρορμητικό Άρη σε σύνοδο με έναν ενθουσιώδη πληθωρικό Δια στον Τοξότη ;
Πάλι καλά δηλαδή…. συγκρατούμε κιόλας …
Λαμπερά όνειρα σε όλους τους αγαπημένους φίλους και φίλες ….

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα Άρτεμις,
πολικό ταίρι μου!

Ο Άρης στον Τοξότη σύνοδο με τον Δία, διαθέτει περίσσευμα ενέργειας
γιατί είναι και σε ζώδιο της φωτιάς!
Θα δράσει οπωσδήποτε πληθωρικά
και θα συναντήσει πολλές Σειρήνες στον δρόμο του,
αλλά δεν μπορεί να βγάλει την γκρίνια που βγάζει ο Άρης στον Καρκίνο και στο στομάχι,
που τρώγεται συνεχώς με τα ρούχα του, αυτοστραγγαλιζόμενος.

Οι πολεμιστές συναντιούνται όταν είναι έτοιμοι και οι δυό πλευρές
και αναγνωρίζονται από την λάμψη στα μάτια και στον υμένα!

Καλημέρα σε όλους τους πολεμιστές
...και τις πολεμίστριες!

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα ....
Για άλλη μία φορά έκπληκτη ευχάριστα....για όλα αυτά που γνωρίζεις... που αντιλαμβάνεσαι ....η ανάλυση σου για την μπλοκαρισμένη ενέργεια του Άρη και τον Άρη στον Καρκίνο δείχνουν βαθιά γνώση.... του πως εκφράζονται στην συμπεριφορά των ανθρώπων ....Και βλέπεις τόσο καθαρά...πέτυχες κέντρο...και ο τρόπος του Πολεμιστή υποκλίνομαι ....Είσαι απίστευτος...

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω ότι από το ψυχολογικό ΚΕΠ πήγαμε στο αστρολογικό ΚΕΠ... Καμιά πρόταση για πιο άμεση εξυπηρέτηση έχουμε; Είναι λίγο γραφειοκρατία το blog...

Ανώνυμος είπε...

Ναι,
όταν ο Ορέστης αναλάβει την ευθύνη των πράξεων του!

Κυνηγημένος από τις ερινύες συγκροτήθηκε ένα δικαστήριο,
στο οποίο ο Απόλλων συνηγορώντας υπέρ του δηλώνει ότι αυτός είχε σχεδιάσει την κατάσταση και ότι δεν μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνος
ο Ορέστης.

Σε αυτό το σημείο ο Ορέστης πήδησε όρθιος δηλώνοντας:
Εγώ ήμουν και όχι ο Απόλλων,
που σκότωσα την μητέρα μου!
Οι θεοί έμειναν άναυδοι!
Ποτέ ένα μέλος των Ατρειδών δεν είχε αναλάβει την πλήρη ευθύνη χωρίς να ψέξει τους θεούς.

Τελικά οι θεοί αποφάνθηκαν μετά αυτή την δήλωση, υπέρ του και τον απήλλαξαν από την κατάρα στον οίκο του Ατρέα και μεταμόρφωσαν τις Ερυνίες σε Ευμενίδες!

Το "εγώ" είναι πάντα πολύ καλύτερο,
ακούγεται και πιο σωστά και απαιτείται στην ανάληψη προσωπικής ευθύνης των πράξεων μας!

Ανώνυμος είπε...

Το "εγώ" είναι πάντα πολύ καλύτερο,
ακούγεται και πιο σωστά και απαιτείται στην ανάληψη προσωπικής ευθύνης των πράξεων μας!
Ακριβώς αυτό συζητούσαμε πριν λίγο με την Αστραία....Πως το ξέρεις πάλι;
Πρέπει να συνηθίσω τις ικανότητες σου Ληο ....και να μην παθαίνω σοκ κάθε φορά....τόσες συγκινήσεις ...
Μέ εξιτάρουν όμως...
Ναι, δεν μπορεί να χρησιμοποιούμε το εγώ για να πούμε πόσο σπουδαίοι είμαστε και όταν πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες των πραξεών μας να θυμόμαστε τον δολοφονό μέσα στο θύμα ...Μήπως ξεφεύγουμε έτσι απο την παραδοχή μιας ανάρμοστης συμπεριφοράς και μιας συγγνώμης...
Η μήπως δεν αναγνωρίζουμε αυτή την συμπεριφορά ως το λιγότερο ανάρμοστη ....
Ο δολοφόνος μέσα στον άλλον αναιρεί ή μας απαλάσσει απο την υποχρέωση ανάληψης της ευθύνης για την πράξη της δολοφονίας;

Ανώνυμος είπε...

Λήο, δεν ξέρω αν καταλαβαίνω σωστά αλλά αν εννοείς ότι εγώ είμαι αυτός που είναι είρων, εγώ είμαι αυτός που είναι σπουδαίος και εγώ επίσης είμαι το τραυματισμένο παιδί... Ναι πράγματι!

Εγώ είμαι αυτός που δε χωράει στο μικρό του εαυτό!

Εγώ είμαι αυτός που κουβαλάει ένα δολοφόνο μέσα του - πράγματι!

Δεν υπάρχει καμιά απολογία όμως για αυτό!

Συμφωνώ 100% με την Αστραία που λέει:
Είτε κάνεις κατεβατά για τον εαυτό σου είτε για το τι γράψαν και είπαν κάποιοι άλλοι
πάλι για τον εαυτό σου μιλάς και πώς και πόσο σε έχουν επηρεάσει και σε έχουν διαμορφώσει... αυτά.
Είτε το γνωρίζεις αυτό
είτε δεν το γνωρίζεις.


Μην κρίνεις ινα μην κριθείς... είπε κάποιος άλλος 2000 χρόνια πριν. Όταν κρίνω, ξέρω πως κρίνω και εμένα μαζί και το δικό μου κομμάτι που αντανακλάται στον άλλο! Αλλά χωρίς να εκθέσεις τον εαυτό σου - στη Σκιά που είναι το δύσκολο - δεν υπάρχει πραγματική αλληλεπίδραση. Η φωτεινή πλευρά δεν έχει κάτι να "φοβηθεί" από την έκθεση - είναι αποδεκτή. Η σκοτεινή είναι αυτή που ζητά τη θέση της! Και πράγματι - έχω μια πολύ ισχυρή τέτοια! Αλλά είμαι συνειδητός σε αυτήν! Και είναι ίσως αυτό για το οποίο είμαι περήφανος και μπορώ και την εκθέτω!

Και ήμουν εντελώς συνειδητός του καθρέφτη που χρησιμοποιούσα τη στιγμή που έγραφα όλα αυτά που έγραφα!

Και η αναγνώριση είναι ανεξάρτητη από οποιαδήποτε συνάντηση...! (Μάλλον ο "καθωσπρέπει" και "αξιοπρεπής" είμαι επίσης "εγώ").

Ανώνυμος είπε...

Α και ο εγωκεντρικός είμαι εγώ αλλά νομίζω ότι το έχω ήδη δηλώσει... :)(Η μια μάσκα κάτω από την άλλη;)

Ανώνυμος είπε...

Φαντάζομαι πως υποθέτεις ατόφιε ότι η «φωτεινή» πλευρά δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από την έκθεση.
Εκτός αν το γνωρίζεις ήδη, δηλαδή έχεις έρθει σε επαφή και συνομιλία μαζί της.

Αυτό που εκθέτω…καμιά φορά… είναι αυτό που φοβάμαι λιγότερο και γνωρίζω περισσότερο,
αυτό που στο βάθος της ύπαρξής μου μπορώ να διαχειριστώ καλύτερα , χωρίς να πληγωθώ ή να σοκαριστώ από πιθανά εξωτερικά χτυπήματα, διαφωνίες ή αντιδράσεις.

Ανώνυμος είπε...

Οι πράξεις των ανθρώπων και η κριτική των πράξεων αυτών,
έχουν σαφώς μια υποκειμενική έννοια,
αλλά έχουν και μια αντικειμενική διάκριση
όταν μιλάμε για κοινωνία ανθρώπων και όχι... για ζούγκλα.

Έτσι λοιπόν μπορεί κάποιος να πιστεύει ότι είναι δικαιώμα του,
να ξυπνήσει ένα πρωί και να εκτονώσει συνειδητά και περήφανα την σκιά του σε κάποιον άλλον, πυροβολώντας τον χωρίς λόγο και αφορμή προφανή,
όμως απέχει πολύ από την έννοια της
αυτογνωσίας και της εντιμότητας μιας ειλικρινούς αυτοκριτικής,όχι απαραίτητα απολογητικής!

Η σκιά είναι καλό να βγαίνει μερικές φορές και να εκτονώνεται
όχι όμως ανεξέλεκτα να τριγυρίζει
και να καλύπτεται πίσω από γενικολογίες, υποδαυλίζοντας
πάντα το πρόβλημα της και κλέβοντας την ενέργεια και την προσοχή των άλλων.


Καλή μου Άρτεμις,
μερικά πράγματα,
είναι απλά θέματα "κοινής λογικής"
και δεοντολογίας,
δεν απαιτούνται μεταφυσικές εξηγήσεις και δεν έχω τέτοιες ικανότητες!

EL.ZIN είπε...

Καλό μεσημέρι,
και συγνώμη βέβαια,
αλλά έχουμε βαρεθεί...

Ατόφιε,
το πολύ κοίταγμα της σκιάς στον καθρέφτη ,
για να μη πούμε κάτι πιο βαρύ και χάσουμε την καλή μας αξιοπρεπή φήμη βλάπτει σοβαρά την υγεία...;)

Ανώνυμος είπε...

Για να πω την αλήθεια και εγώ ψιλοβαρέθηκα λίγο αυτή την επαναλαμβανομενη ιστορία της σκιάς
εδώ και κάποιο καιρό που συμβαίνει
και διαιωνίζεται συνέχεια.
Τρώει πολύ χρόνο και ενέργεια και δεν ξέρω αν περισσεύει στον καθένα μας.
Σίγουρα ότι και να πει κάποιος για τον εαυτό του μιλάει και εξ αιτίας του έχει όμως σημασία ο τρόπος
ο λόγος και η βάση της επιχειρηματολογίας του.

Καλό απόγευμα επίσης σε όλους
και αυτογνωστικό!

Ανώνυμος είπε...

Προφανώς δεν κατάλαβα αυτό που λέχθηκε με τον Ορφέα ή δεν μπόρεσα να δώσω να καταλάβετε αυτό που πραγματικά εννοώ. Η μεταφορά έχει τους ανάλογους κινδύνους με τη σκιά βλέπετε...

Εν πάσει περιπτώσει, σιχαίνομαι να γίνομαι βαρετός οπότε το σταματάω εδώ!

Καλό αυτογνωστικό απόγευμα!

Ανώνυμος είπε...

Ουπς συγνώμη... Ορέστη εννοούσα...

Ανώνυμος είπε...

Στέλνω δύο δώρα για τους φίλους ΕΛ.ΖΙΝ από το νησί των Φαιάκων, ελπίζοντας να τους φανούν χρήσιμα στο αυτογνωστικό τους ταξίδι.

Το πρώτο απευθύνεται αποκλειστικά στον φίλο Οδυσσέα:
Καλή συνέχεια Οδυσσέα!

Ενώ το δεύτερο στους ΕΛ.ΖΙΝ γενικώς...
Μπορούν να βοηθήσουν δίνοντας κάποιες συμβουλές όταν υπάρχει ανάγκη!

Από το ρόλο του Ευρύαλου...

Ανώνυμος είπε...

Το αθάνατο πολυβασανισμένο πνεύμα του Οδυσσέα,
ο νους του Ανθρώπου,
σε ευχαριστεί,
Ατόφιε, Υδροχόε Φαίακα, για αυτό το θαυμαστό δώρο και χαίρεται που μοιράζεται μαζί σου αυτό το ταξίδι.

Είναι το πρώτο που θα κρύψει στο άντρο των Ναίδων όταν φθάσει στην Ιθάκη,
μέχρι να μπορέσει να το χρησιμοποιήσει σωστά και όχι καταστροφικά.

Ίσως να χρησιμεύσει για την λύση ενός Γόρδιου πολύχρονου δεσμού.

Ο κάθε άνθρωπος σήμερα είτε είναι Έλληνας, είτε δεν είναι, αισθάνεται μεγάλη χαρά, συγκίνηση και υπερηφάνεια,
για αυτή την πράξη της φιλίας, της αδελφοσύνης και της αυτογνωσίας των ανθρώπων!

EL.ZIN είπε...

Σε ευχαριστούμε και εμείς,
με την σειρά μας Ατόφιε Ευρύαλε, για τα πολύτιμα μαθήματα αυτογνωσίας που μας έδωσες και νομίζουμε ότι ήσουν εξαιρετικός,
σε αυτό τον δύσκολο ρόλο
...του σκανδιαλιάρη!

Η ζωή είναι μια μεγάλη περιπέτεια γνώσης και αυτογνωσίας και χαιρόμαστε που την μοιραζόμαστε μαζί σας και είμαστε ανάμεσα
... σε φίλους.

Δεν συμπαθούμε πολύ τις συμβουλές,-ποιος τις ακούει ούτως ή άλλως;-
προτιμούμε και αγαπούμε τις κουβεντούλες και συζητήσεις μεταξύ φίλων.

Η φιλία είναι πολύ σημαντική γιατί είναι πάντα, η πραγματική, μεταξύ ίσων και διαφορετικών «εγώ»,
σε ένα παρε-ίστικο... «εμείς»!

θ Οδύσσειας
Άς, έρθη κι ο Ευρύαλος με λόγια και με δώρο
να τον γλυκάνη, τι άπρεπα τού 'χε μιλήσει πρώτα.»
Αυτά είπε, κι όλοι πρόθυμα συφώνησαν, και στείλαν
καθένας έναν κήρυκα τα δώρα να τους φέρη.
400 Κι ο Ευρύαλος σηκώθηκε και λάλησέ του κι είπε•
«Αλκίνο, πρώτε βασιλιά, και των λαών καμάρι,
τον ξένο θα φιλιώσω εγώ καθώς μου παραγγέλνεις.
Αυτό τ' ολόχαλκο σπαθί με τ' ασημένιο χέρι,
που έχει και νιοπριόνιστο φηκάρι φιλντισένιο,
405 θα του το δώσω, δώρο του να τό 'χη τιμημένο.»
Είπε, και τ' αργυρόδετο σπαθί του παραδίνει,
και λάλησέ του κι είπε του με φτερωμένα λόγια•
«Γειά σου, πατέρα ξενικέ, βαρύ κι ά σού 'πα λόγο,
οι ανέμοι να τον πάρουνε, κι οι αθάνατοι να δώσουν
410 να ξαναδής τη σύγκοιτη, στον τόπο σου να φτάσης,
που τώρα βασανίζεσαι μακριά από τους δικούς σου.»
Κι ο Οδυσσέας ο γνωστικός γυρίζει και του κρένει•
«Γειά σου, παιδάκι μου, κι εσύ, κι οι θεοί να σου χαρίζουν
κάθε καλό• και το σπαθί ποτές να μην ποθήσης
415 ετούτο που μου χάρισες, μιλώντας μου με γλύκα.»
Είπε, και τ' αργυρόκομπο σπαθί κρεμάει στον ώμο,

Ανώνυμος είπε...

Με εκπλήσετε κάθε φορά! Πως θα είχατε φτάσει στο Νησί των Φαιάκων χωρίς τη συμβουλή της Λευκοθέας...;

Σας ευχαριστώ για όλα τα καλά σας λόγια... Ελπίζω το "καλύτερο" (από έλλειψη "καλύτερης" λέξης(!)) για όλους σας. (Είδατε τι κάνατε... :p)

EL.ZIN είπε...

Έχουμε επενδύσει στην φιλία
και στο Πνεύμα του Υδροχόου
και στον νερό της γνώσης του
και στην καινούργια σκέψη και στην λογική ενός αρτεμικού Ουρανού
ανθρωπιστικού ελεύθερου ανεξάρτητου
και αρμονικού!

Το καλό του ενός, είναι και καλό του συνόλου,
αλλά και το καλό των όλων είναι καλό και για τον ...ένα!

Velvet Revolution