ΠΑΜΕ ΣΑΝ ΑΛΛΟΤΕ Ή ΑΝΤΙΟ ΑΛΛΟΤΙΝΗ ΖΩΗ

Το πρόβλημα του Πλάνκ
Όπως στην επιστήμη έτσι και στην καθημερινή πολιτική ζωή οι πολλοί αντιστεκόμαστε στην όποια αλλαγή θεμελιώδους παραδείγματος.
Αντίσταση η οποία λειτουργεί ως ιδεολογικό ανοσοποιητικό σύστημα. Διαμορφώνεται από σταθερές πεποιθήσεις που λειτουργούν ως φίλτρο έναντι οποιασδήποτε ριζοσπαστικής αλλαγής που έρχεται σε διάσταση με προγενέστερες και υφιστάμενες σταθερές.
Το φαινόμενο αυτό οι ιστορικοί της επιστήμης αποκαλούν το Πρόβλημα του Πλάνκ, από το όνομα του φυσικού Μαξ Πλάνκ .
Μια τέτοια κατάσταση διαπερνά σήμερα το πολιτικό σύστημα της χώρας και τα κόμματα που διαχειρίζονται ή φιλοδοξούν να διαχειριστούν τις τύχες και το μέλλον της πατρίδας μας. Είναι εγκλωβισμένα στα υπαρκτά στερεότυπα.
Το μελαγχολικό κομφούζιο
Η παγκόσμια οικονομική κρίση χτύπησε το κέντρο του αχαλίνωτου, παρασιτικού καπιταλισμού, επεκτείνεται ραγδαία σε όλο το σύστημα. Η «οικονομία της «αθώας» απάτης» μετέτρεψε σε μια «στιγμή», γκουρού και εκατοντάδες «ταλέντα» σε απόλυτα μηδενικά
Οι παράλληλες εθνικές επιπτώσεις διαμορφώνονται από δυσμενείς ενδογενείς αιτίες, παθογένειες και ιδιαιτερότητες. Αποτελούν το πλαίσιο να αναδειχτεί σε όλο του το μεγαλείο, το πολύπλοκο αδιέξοδο που διέπει την ελληνική κοινωνία.
Τίθεται αντικειμενικά θέμα νέας ανάλυσης της κατάστασης στο νέο ιστορικό πλαίσιο, με προοπτική συντεταγμένης εξόδου και όχι ρυμούλκηση από τα γεγονότα όπως εξελίσσονται.
Είναι εμπράγματη ανάγκη σκέψης και δράσης και όχι νεφελώδη θεωρητική αναζήτηση «πολιτικών παρατηρητών» που δικαιώνονται στην συζήτηση ή τη γραφή. Με ποια θεωρία ή έστω θεώρηση των πραγμάτων πορευόμαστε.
Με ποια βούληση, ποια συμφέροντα, ποιες συμμαχίες, ποια πολιτική και σε ποια κατεύθυνση θα βαδίσουμε.
Συντελείται ένας παγκόσμιος οργανικός μετασχηματισμός, με εθνικές συνέπειες και ανάγκες, που επέβαλε «ο σιωπηρός εξαναγκασμός των οικονομικών σχέσεων», ο οποίος θα διαμορφώσει νέες σχέσεις, θέσεις, ευθύνες και δυνατότητες για κοινωνικές δυνάμεις, κόμματα, χώρες.
Η καταγραμμένη και αυξανόμενη απόγνωση των πολιτών διαμορφώνεται από την παρούσα οριακή διάταξη και δυνατότητα των υπαρκτών δυνάμεων και πολιτικών, για την προοπτική της ζωής τους.
Οι κυρίαρχες δυνάμεις εξουσίας, του πολιτικού και οικονομικού ολιγοπωλίου, προσπαθούν να θέσουν σε επανεκκίνηση τη μηχανή, προχωρώντας «με χαλασμένη πυξίδα σε συσκότιση».
Ενώ «οι καταπονημένες δυνάμεις» της κοινωνίας λειτουργούν σε συνθήκες ραγδαίας ριζοσπαστικοποίησης, ιδιαίτερα στους πιο ευαίσθητους κρίκους χωρίς πολιτική κατεύθυνση.
Μένει να δούμε αν η πολιτική και ιδεολογική ανοσία η οποία είναι ενσωματωμένη στο πολιτικό σύστημα, θα εμποτίσει και την κοινωνία στο σύνολο της ή τα ενστικτώδη ριζοσπαστικά κοινωνικά αντανακλαστικά μπορούν να οδηγήσουν τα πράγματα και τους πολιτικούς φορείς στην ανασύνθεση προς μια άλλη κατεύθυνση. Τα πρόσφατα παραδείγματα των επιμέρους κοινωνικών εκρήξεων δείχνουν ότι είναι ανάγκη να υπάρξει μια τέτοια εκδοχή των πραγμάτων. Εξαρτάται από μια διαφορετική εσωτερική βούληση και εν δυνάμει μια νέα συλλογική ευρεία πολιτικοκοινωνική δυναμική.
Ας έχουμε υπόψη ότι το ασυνείδητο προηγείται του συνειδητού και η αντικειμενική λογική της κίνησης των πραγμάτων προηγείται της υποκειμενικής λογικής των πρωταγωνιστών.
Το πλαίσιο αυτό οξύνει τις αντιφάσεις. Οδηγεί στην αμφισβήτηση και την εν δυνάμει αναίρεση, των υφιστάμενων ισορροπιών, του υπάρχοντος συγκροτήματος εξουσίας σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο.
Πολίτες σε απόγνωση, κόμματα σε αποσύνθεση.
Διανύουμε φάση μετάβασης στην πολιτική σκηνή της επόμενης δεκαετίας. Σχηματοποιούνται οι νέοι συσχετισμοί και ισορροπίες σε εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο τόσο στο εσωτερικό πολιτικών φορέων και κοινωνίας όσο και στις μεταξύ τους σχέσεις.
Η αμφισβήτηση δεν είναι μονοσήμαντο αποτέλεσμα της κρίσης, ούτε περιορίζεται σε φορείς ή πρόσωπα. Περιλαμβάνει όλους και όλα. Όσους συνοψίζουν τα αδιέξοδα χαρακτηριστικά του σημερινού πολιτικού συστήματος. Αυτούς που συναπαρτίζουν και συγκροτούν το «σύστημα μαφία» αλά ελληνικά με την ανοχή ή σιωπή της κοινωνίας. Το κραταιό κομματικό και κρατικό, θεσμικό και εξωθεσμικό σύστημα, με τις διαχρονικές συναινετικές διαπλοκές, από εναλλασσόμενες γραφειοκρατίες.
Αποτέλεσμα οι περιοδικές κρίσεις, αποκαλύψεις και εκρήξεις, που παίρνουν καθολική διάσταση με ή χωρίς αφορμή.
Όλα αυτά συνιστούν μια καθολική κοινωνική απόρριψη, συνολικά της υπάρχουσας κατανομής και διαχείρισης εξουσίας και πλούτου. Διαμορφώνοντας ένα εκρηκτικό πολιτικό και κοινωνικό μίγμα.
Η κυβερνητική ψευδαίσθηση Καραμανλή βρίσκεται στο τέλος, με μόνη ορατή προοπτική, τη διαδοχή της από μια άλλη αυταπάτη.
Ο Πρωθυπουργός παρόλη τη δυνατότητα επιλογής, έστω και καθυστερημένα, της καλύτερης δυνατής ρητορικής προσέγγισης των πραγμάτων, αδυνατεί να αντεπεξέλθει στις σύνθετες ανάγκες της περιόδου, με πιθανότητα να αποδειχθεί πολιτικός μιας χρήσεως.
Στην ημερήσια διάταξη ψευδοπολιτική και ψευδοαλλαγές με μηδαμινά πρακτικά αποτελέσματα.
Η ΝΔ περιορίζεται στο διπλό ρόλο του διαμορφωτή και διαχειριστή ερειπίων που δημιουργεί η ίδια.
Οι ψευδαισθήσεις και οι αυταπάτες είναι καταδικασμένες να μη διαρκούν πολύ.
Πρόσκαιρη σωτηρία η συνολική πολιτική αμηχανία των υπολοίπων να βρουν κοινό παρονομαστή και ο αυτοεγκλωβισμός τους σε μια απατηλή αυτάρκεια ή αυτάρεσκες εμμονές.
Το ΠΑΣΟΚ αρκείται σε προγραμματικές αλλαγές διαχειριστικής φύσης.
Βαυκαλίζεται με την ελπίδα, ότι δεν είναι μέρος του προβλήματος. Ενώ είναι ζωτικό τμήμα του, ίσως και η κρίσιμη συνιστώσα του. Η κριτική φαντάζει ως αμφισβήτηση και η διαφορετική άποψη ενέχει προοπτική συνομωσίας. Λύνει τόσα προβλήματα, όσα και μια τρύπα στο νερό. Πολιτική κατά περίπτωση και κατ’ ανάγκη.
Δεν ξεκαθαρίζει μέτωπα, συσκοτίζει προβλήματα και ταλαντεύεται σε επιλογές.
Έχει αποκλείσει από το εσωτερικό του την πολιτική και τη «σύγκρουση» ως ζωτικό στοιχείο και έχει αναγάγει την ομόφωνη τελετουργία σε πολιτική.
Αδυνατεί να καταλάβει ότι η ριζοσπαστική καταγωγή του περιέχει και τη «σύγκρουση» και τη «συναίνεση» ως συστατικά στοιχεία ανέλιξης και προόδου του.
Στην καλύτερη περίπτωση οδηγείται σε συνασπισμό παραγόντων αλλά Ένωση Κέντρου, σε πιο σύγχρονη εκδοχή.
Το κόμμα ως περιεχόμενο, ρόλο και λειτουργία έχει χάσει τα πάντα. Απόμεινε ένας γραφειοκρατικός σκελετός με εναλλασσόμενο οργανωτικό τσελεμεντέ, χωρίς αποτελέσματα.
Η ιδεολογική, κοινωνική και πολιτική του σύνθεση είναι ένας πολιτικός χυλός, όπου οι μοναδικοί που «εκπροσωπούνται» είναι η κομματική και κρατική γραφειοκρατία με διάφορα προσωπεία και ταμπέλες.
Η στενή κοινωνική βάση του, είναι προσδεδεμένη στο φαντασιακό πεδίο της παραμυθίας κάποιας ιδιοτελούς δυνατότητας απόκτησης πλεονεκτημάτων από την επάνοδο στην εξουσία.
Έχει απομείνει ένα πολιτικό φάντασμα, με στελέχη που ακροβατούν να ισορροπήσουν συγκυριακά.
Μόνη επιλογή η σύγκρουση με τον πολιτικό καιροσκοπισμό και όλους τους κατ’ επάγγελμα και καθ’ έξι ιδιοτελείς τιποτόφρονες όλων των «ρευμάτων».
Η πραγματικότητα πέρα από οικείες φαντασιώσεις
Η επωδός των εκλογών, η οποία φαντάζει σωτήρια για πολλούς, μπορεί να αποδειχτεί το «πολιτικό τέλος» συνολικά του υπάρχοντος συστήματος αποκαλύπτοντας σε όλη τη διάσταση τους, υπάρχουσες διαχρονικές ανεπάρκειες, αν δεν συνοδευτεί με ριζικές αλλαγές.
Η αριθμητική εξασφάλιση μιας πλειοψηφίας δε σημαίνει τίποτα. Το πρόβλημα είναι η δημιουργία μιας νέας πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας που μπορεί να οδηγήσει και να στηρίξει την έξοδο από την κρίση. Μια νέα θεώρηση για ένα νέο παιχνίδι.
Νέα πολιτική και κοινωνική βούληση, με αυτογνωσία, προοπτική και μετάθεση του άξονα διαχείρισης προς όφελος της κοινωνίας, ώστε να εξισορροπήσει τη μέχρι τώρα κατάσταση.
Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα αν δεν διαμορφωθεί μια διευρυμένη πολιτικά και κοινωνικά εξουσία, θα βρεθεί χωρίς συμμαχίες, αποκλεισμένη στο φρούριο και θα αναγκαστεί σε ένα «μακάβριο σόλο» με θνησιγενή αποτελέσματα, για το φορέα και τη χώρα, μεγαλώνοντας τη σύγχυση.
Η αλλαγή αν και όπως γίνει, θα προέλθει από μια παράλληλη κίνηση των πιο ριζοσπαστικών τμημάτων εντός των υπαρχόντων φορέων και τη συνάντηση με το ριζοσπαστισμό της κοινωνίας, εντός και εκτός των υπαρκτών κομματικών σχηματισμών.
Το πρόβλημα είναι ότι αν δεν έχεις υπαρκτό ριζοσπαστισμό στο εσωτερικό σου σε αυτή τη φάση, δεν μπορείς ούτε να παρακολουθήσεις, ούτε να δώσεις μάχη να ανασυνθέσεις και να προσανατολίσεις πολιτικά το ριζοσπαστισμό της κοινωνίας. Άρα και την εξουσία να πάρεις, θα την χάσεις σύντομα.
Σχηματοποιώντας την κατάσταση
Με δεδομένα όλα αυτά η μάχη της «αλλαγής» ανοίγει με νέους όρους και τίθεται σε δύο επίπεδα αλληλένδετα και επηρεαζόμενα.
α) ένα «εσωτερικό» της διάταξης των υπαρκτών πολιτικών δυνάμεων και της διαίρεσης τους σε Αριστερά - Δεξιά ή Πρόοδος - Συντήρηση και
β) ένα «εξωτερικό» παγκόσμιων συσχετισμών δύναμης
το οποίο τελικά είναι και το κυρίαρχο καθώς καθορίζει εν πολλοίς το εσωτερικό.
Στο εθνικό πλαίσιο η σύγκρουση περιλαμβάνει εκτός από εκλογές ή αλλαγή στην εξουσία και μια νέα σύνθεση της εξουσίας.
Από τη μια η στενή αντίληψη του κόμματος εξουσίας και από την άλλη μια ευρεία αντίληψη για την ανάγκη ενός νέου συνασπισμού εξουσίας με μακρόπνοη βιώσιμη προοπτική ριζοσπαστικής αλλαγής και εξουσίας
Αυτή η προσέγγιση περιέχει τις παρακάτω εκδοχές ή δυνατότητες
1. Συνέχιση της αλληλοδιαδοχής κυβερνήσεων του συρμού, που εκφράζουν συνασπισμούς των κυρίαρχων συμφερόντων με διαφορετική διάταξη ή τρόπο και συνέχιση του ίδιου έργου με άλλους πρωταγωνιστές
2. Διεύρυνση της πολιτικής και κοινωνικής βάσης της εξουσίας
είτε με ένα ευρύ συνασπισμό που μπορεί να περιλαμβάνει τις πέραν της Δεξιάς παράταξης πολιτικές δυνάμεις,
είτε με ένα συνασπισμό των πιο προωθημένων και ριζοσπαστικών τμημάτων των κυρίαρχων του πολιτικού συστήματος με ουσιαστική διάθεση ριζικών αλλαγών
Το ερώτημα είναι αν θα αναπαραχθεί για μία ακόμη φορά, η οικονομική, κοινωνική και πολιτική κυριαρχία των διαφόρων τμημάτων της εξουσιαστικής ελίτ, (συγκροτημένης κατά βάση στο κράτος) με στενή αντίληψη των συμφερόντων της. Αν ο κύκλος των «φρόνιμων δυνάμεων», θα συνεχίσει να νέμεται προς όφελος του, πλεόνασμα και ευημερία είτε σε περιόδους ανάπτυξης είτε σε περιόδους κρίσης.
Ή
Αν οι ανορθολογικές ζωντανές δυνάμεις, οι εκτός συστήματος θα πετύχουν μια νέα κατάσταση. Ώστε να τεθεί τέρμα στο οικονομικό και πολιτικό μονοπώλιο των κυρίαρχων μερίδων με αλλαγή συσχετισμών και ισορροπιών.
Το αίτημα σε εθνικό επίπεδο δεν είναι άλλο από μια νέα Ριζοσπαστική αναθεώρηση των πραγμάτων σε όλο το πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό και θεσμικό εύρος και βάθος.
Αυτό περιλαμβάνει νέο παραγωγικό και ανταγωνιστικό πρότυπο, ανακατανομή της πολιτικής και κοινωνικής εξουσίας, νέα ισορροπία και σχέση πολιτικής, οικονομίας, κοινωνίας και αποτελεσματική δομή και λειτουργία του Κράτους.
Αν σε προηγούμενη φάση το ζωτικό για την Ελλάδα ήταν
α) να καταφέρει να ενταχθεί ισότιμα και να διατηρήσει τη θέση της στο κέντρο των Ευρωπαϊκών εξελίξεων και ταυτόχρονα
β) να κατορθώσει να μην περιθωριοποιηθούν ομάδες πληθυσμού των ευάλωτων κοινωνικών κατηγοριών
Δηλαδή μια ουσιαστική αναβάθμιση στο Παγκόσμιο Καπιταλιστικό Σύστημα και επιβίωση μέσα σε αυτό, μέσα από τη δημιουργία ενός νέου ανταγωνιστικού παραγωγικού συστήματος και ενός αποτελεσματικού κοινωνικού συστήματος τώρα το ζήτημα τίθεται συνολικά για την Ευρώπη και τον πυρήνα της.
Στην Ευρώπη, όπως συνέβη και στην Αμερική με άλλο περιεχόμενο, συνυπάρχουν και συγκρούονται δύο βασικά ρεύματα :
α) ένα κοινωνικό ριζοσπαστικό, που επιζητεί αλλαγές στην κατεύθυνση, το περιεχόμενο και τα κοινωνικά αποτελέσματα της εμπράγματης πολιτικής και
β) ένα συντηρητικό, που θέλει απλά να σωθεί το «σύστημα», να επιβιώσει η προηγούμενη κατάσταση ανανεωμένη. Να αλλάξει η ρητορεία και η εικόνα αλλά να παραμείνουν ίδια τα πράγματα
Το ποιο, που και πως θα «νικήσει» και ποια μορφή θα έχει, θα καθοριστεί από πολλά που ούτε μπορούν προσδιοριστούν ούτε να προβλεφθούν στη διαπλοκή, την εξέλιξη και τα αποτελέσματα τους σε κάθε περιοχή.
Το ερώτημα για την Ευρώπη είναι αν θα μπορέσει να σταθεί ενωμένη και να συνδιαμορφώσει τη νέα κατάσταση πραγμάτων ή θα ακολουθήσει τους κανόνες που θα θέσουν άλλοι.
Αν θα αναθεωρήσει την προσέγγιση του κόσμου που έχει ως τώρα και θα τεθεί στο κέντρο των εξελίξεων ή θα περιθωριοποιηθεί με αναλογικές συνέπειες για όλα τα επιμέρους τμήματα της.
Σε αυτή τη φάση δε θα περιθωριοποιούνται κάποια κοινωνικά τμήματα των χωρών μας αλλά ίσως και ολόκληρες χώρες.
Ανάγκη η διατύπωση μιας νέας «ευρωπαϊκής» προσέγγισης του κόσμου και ενός νέου ευρωπαϊκού κοινωνικού και πολιτικού συμβολαίου.
Μπορεί το μυστικό μιας παγκόσμιας αποδεκτής κατανομής πόρων, πλούτου και εξουσίας να μην το έχει ανακαλύψει κανείς μέχρι τώρα, πάντως πρέπει να το επιδιώξουμε.
Η κυριαρχία του παρασιτικού Καπιταλισμού, ως αντιπαραγωγικής διαδικασίας από την άποψη της υλικής παραγωγής και αναπαραγωγικής από την άποψη της κοινωνικής κατάστασης έφτασε στο όριο, δεν είναι ανεκτός και αποδεκτός με τη μορφή, τις σχέσεις και τις ανισότητες που δημιούργησε.
Το δίλημμα είναι μεταξύ ενός νέου συλλογικού μοντέλου ελέγχου και εξημέρωσης των αγορών ή μιας εκ νέου υποταγή σε αυτές και τα συμφέροντα.
Έτσι το αίτημα σε παγκόσμιο επίπεδο επικεντρώνεται στην επίτευξη, καταρχήν μιας Νέας Παγκόσμιας Συλλογικής Χρηματοοικονομικής Αρχιτεκτονικής και εν συνεχεία αντικατάσταση του αυτοδιορισμένου διευθυντηρίου του κόσμου με μια νέα πολιτική, οικονομική και στρατιωτική παγκόσμια πολυπολική διευθέτηση.
Μια τέτοια κατεύθυνση πρέπει να περιλαμβάνει αναίρεση του μονοδιάστατου κόσμου, των επινοημένων ή κατασκευασμένων εχθρών, των μονομερών συμφερόντων, της ήπιας χειραγώγησης ή της αυταρχικής επιβολής της θέλησης του.
Τη νέα ισορροπία των παγκόσμιων οικονομικών πόλων, την εξισορρόπηση των ασύμμετρων σχέσεων ισχύος, τη συνολική επαδιατύπωση αξιών, σχέσεων και ισορροπιών μεταξύ κεφαλαίου-εργασίας, κοινωνίας-οικονομίας-πολιτικής, ΗΠΑ – Ευρώπης – Ρωσίας – Κίνας και του υπόλοιπου κόσμου.
Σε αυτή τη φάση μεταβολής, είναι πασιφανές το έλλειμμα των σοσιαλιστών της διεθνούς. Των σοσιαλιστών που έγιναν δημοφιλείς όταν παραδόθηκαν. Τότε που οι βεβαιότητες κυριαρχούσαν. Τώρα καλούνται να επανακάμψουν στις ριζοσπαστικές κοινωνικές και πολιτικές ρίζες τους. Να μετασχηματίσουν τη σοσιαλιστική φιλοδοξία και να διεκδικήσουν την παρουσία της στον 21ο αιώνα με σύγχρονους όρους.
«Αντίο αλλοτινή ζωή»
Μέχρι τώρα η κοινωνία είχε συνηθίσει να μην εκδηλώνεται με εξωτερικές μεγάλες πράξεις και χειρονομίες. Να επιλέγει μορφές έκφρασης και δράσης «πιο εσωτερικές» παρά «επί σκηνής». Τώρα κάτω από το βάρος των οικονομικών εξελίξεων, αρχίζει να αναζητεί νέα πολιτική και κοινωνική αλήθεια έξω από τις υπάρχουσες.
Οι πολίτες συνειδητοποιούν την ανάγκη για αλλαγές που απαιτούνται στο πολιτικό σύστημα, στους θεσμούς, στις υπάρχουσες ισορροπίες σε κόμματα και πρόσωπα και δεν πραγματοποιούνται.
Η δημοσκοπική εναπόθεση της ελπίδας στον «Κανένα» κάνει αισθητή στους υπάρχοντες φορείς κάποιες από τις μέχρι τώρα διεργασίες και επιλογές. Αναζητά να εκφράσει τη συσσωρευμένη ριζοσπαστική ενέργεια. Κηρύττει αντίσταση, κι όταν βρίσκει αφορμές εκρήγνυται.
Οι πιο ευαίσθητοι δέκτες, με φυσικό και ανεπιτήδευτο τρόπο ξεπερνάνε πολιτικές συμβάσεις σχημάτων και προσώπων και προχωράνε βήμα, βήμα.
Προς το παρόν υφίστανται ως ανοργάνωτο πλήθος, όπου τώρα ο καθένας πραγματοποιεί την ατομική αποκήρυξη, της μέχρι τώρα κατάστασης.
Ξεκινάει μια αδέσμευτη περιπλάνηση και πλησιάζει με ορμή προς την πολιτική ανυποταξία..
Η αφανής κοινωνία και οι αυτοδίδακτοι πολίτες αποκτούν συνείδηση της περιόδου που διανύουμε. Αυτοεξερευνά και αποκτά συνείδηση των δυνατοτήτων της.
Οι άγονες προσπάθειες διεκδικούν να δημιουργήσουν μια νέα ανέκδοτη όψη των πραγμάτων, μια νέα πολιτικοκοινωνική διέξοδο, γνήσια αποτύπωση μια νέας αλλαγής.

Μέχρι αυτή η προοπτική να αποκτήσει πραγματική πολιτική υπόσταση θα διαχειριστούμε τα υπαρκτά διλήμματα μας.

Venceremos

Η ισορροπία των τεσσάρων στοιχείων

ΠΥΡ, ΓΗ, ΥΔΩΡ, ΑΕΡΑΣ
¨Οτιδήποτε γίνεται, πρέπει να έχει σώμα, να είναι ορατό και απτό, αλλά χωρίς το πυρ τίποτε δεν είναι ορατό, ούτε απτό χωρίς κάτι στέρεο, ούτε στέρεο άνευ γης. Γι αυτό ο Θεός άρχισε να πλάθει το σώμα του σύμπαντος από πυρ και γη…..¨
Για την συναρμογή αυτών….¨ Έθεσε λοιπόν ο Θεός το ύδωρ και τον αέρα ανάμεσα στο πυρ και την γη και – όσο ήταν δυνατόν – με την ίδια μεταξύ τους αναλογία τα επεξεργάστηκε ¨… είπε ο Τίμαιος στον Σωκράτη .

Τέσσερα στοιχεία μας αποτελούν και μας περιβάλλουν τα οποία σχηματίστηκαν μέσω μορφών και αριθμών ¨κάλλιστα και άριστα¨.
Τα 4 στοιχεία είναι ποιότητες ενέργειας (επίπεδα δόνησης) .Το 5ο επίπεδο δόνησης, είναι το αιθερικό . Άς ασχοληθούμε πρώτα με τα 4.
Ο ¨χάρτης της ψυχής¨ που αποδίδεται στο μεγάλο Έλληνα αστρονόμο Πτολεμαίο, χωρίζει τα 12 ζώδια σε τέσσερις κατηγορίες ή καλύτερα τέσσερις τύπους ¨ιδιοσυγκρασίας¨ που κάθε μία αντιπροσωπεύει ένα στοιχείο της φύσης.

Ο αριθμός 1 αντιπροσωπεύει τον Νόμο ο οποίος εκφράζει το Ζώδιο. Σχετίζεται δηλαδή με την βασική, ξεχωριστή, ιδιαίτερη, κατάσταση που εκφράζει το κάθε Ζώδιο, και ο Κυβερνήτης πλανήτης του Ζωδίου.
Ο αριθμός 2 σχετίζεται με το Γένος, δηλαδή με την αρσενική (Αέρας Φωτιά) ή θηλυκή (Γη, Νερό) κατάσταση του Ζωδίου.
Ο αριθμός 3 σχετίζεται με τις τρεις ιδιότητες της ύλης, του εκδηλωμένου κόσμου, που τις ξέρουμε σαν Ένταση -Αδράνεια -Ισορροπία, ή σαν Κίνηση -Ακινησία -Ανύψωση, και στην αστρολογία τις βλέπουμε να ορίζουν τα Παρορμητικά -Σταθερά -Μεταβλητά Ζώδια: η Παρόρμηση σχετίζεται με την κίνηση ή το ξεκίνημα, η Σταθερότητα με την εγκατάσταση ή την δημιουργία μορφής, και η Μεταβλητότητα με την Ιδέα, την ανάπτυξη ή την δημιουργία νέας ιδέας.
Ο αριθμός 4 σχετίζεται με τα τέσσερα Στοιχεία του εκδηλωμένου κόσμου, που τα γνωρίζουμε σαν Γη -Νερό -Αέρας και Φωτιά: η Γη σχετίζεται με την φυσική μορφή, την στήριξη ενός καθεστώτος ή μίας κατάστασης, θετικά ή αρνητικά. Το Νερό σχετίζεται με τον ψυχισμό, το συναίσθημα, την ιδιότητα της τυραννίας ή του αλτρουισμού. Ο Αέρας σχετίζεται με την λογική και την διάνοια, τον ορθολογισμό ή την τεχνοκρατία. Η Φωτιά σχετίζεται με την έμπνευση, το πάθος, τον ενθουσιασμό του ηγέτη ή του τυχοδιώκτη. Αυτοί οι τέσσερις ξεχωριστοί νόμοι εκφράζονται στο κάθε Ζώδιο σε διαφορετικούς συνδυασμούς, δίνοντας του τελικά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του.

Η σχέση των στοιχείων μεταξύ τους είναι άλλοτε εποικοδομητική και άλλοτε ανασταλτική.
Ο Αέρας συντηρεί τη Φωτιά, όπως η γνώση την έμπνευση. Ο Αέρας όμως συνήθως ξεραίνει τη Γη, κι έτσι η δημιουργία γίνεται ορθολογιστική, χωρίς φαντασία. Τέλος ο Αέρας προκαλεί τρικυμία στο νερό, όπως συγκρούονται συχνά ο νους και η καρδιά.
Το Νερό σβήνει τη Φωτιά, όπως ο συναισθηματισμός σταματά την ορμή, κάνει βαρύ τον Αέρα, στερώντας του την ευκαιρία να ανυψωθεί, αλλά γονιμοποιεί τη Γη, βάζοντας συναίσθημα και φαντασία σε κάθε μορφή.
Η Φωτιά θερμαίνει τον Αέρα, κάνοντας τον να ανυψώνεται και να γίνεται πιο ευκίνητος, αλλά πυρακτώνει τη Γη και την ξεραίνει, ενώ (αν δεν σβήσει η ίδια) κάνει το Νερό να βράζει, δίνοντας πάθη και εντάσεις.
Η Γη εγκλωβίζει τον Αέρα, και σβήνει τη Φωτιά, αλλά δίνει ένα ιδανικό σπίτι στο Νερό.

Η γνώση των χαρακτηριστικών των στοιχείων εξυπηρετεί στην εξισορρόπηση των ενεργειών εσωτερικά και εξωτερικά. Μια ενέργεια μπορεί να βρίσκεται σε ανισσοροπία λόγω της ιδιοσυγκρασίας μας, του ¨χάρτη της ψυχής μας¨ ή μιας διέλευσης ή των εκάστοτε συνθηκών της ζωής μας .Ενδεικτικές είναι διαταραχές υγείας στην οργανική λειτουργία με την οποία συνδέεται κάθε πλανήτης αλλά και τα συναισθήματα που εκφράζουν από μια τέτοια ανισσοροπία .

Όταν η ενέργεια της Φωτιάς είναι εκτός ισορροπίας, νιώθουμε κουρασμένοι, ακόμη και εξουθενωμένοι και αποδυναμωμένοι, θυμωμένοι, ή πανικοβλημένοι, και ίσως να εκδηλώνουμε καταστροφική οργή και πικρία. Είναι δύσκολο να συγχωρέσουμε. Δεν δραστηριοποιούμαστε.
Όταν η ενέργεια της γης δεν βρίσκεται σε ισορροπία, νιώθουμε ληθαργικοί, εκτός χρόνου και μερικές φορές ζαλισμένοι. Φοβόμαστε την έλλειψη και την ανεπάρκεια, και ίσως γίνουμε άπληστοι και εγωιστές. Είμαστε απρόθυμοι να λάβουμε από τους άλλους. Πολύ πιθανό να νιώθουμε φυσικά αδύναμοι, κουρασμένοι και άρρωστοι, και χωρίς κίνητρο για να φροντίζουμε τον εαυτό μας και το περιβάλλον μας. Νιώθουμε έλλειψη εκπλήρωσης στη ζωή μας.
Όταν το στοιχείο το Αέρα είναι εκτός ισορροπίας, νιώθουμε ανήσυχοι, δύσκαμπτοι και ‘κολλημένοι'. Κάθε αλλαγή θεωρείται απειλή, είμαστε εριστικοί και αμυντικοί. έλλειψη εστίασης και κατεύθυνσης στη ζωή σας. Δεν ακούμε τους άλλους, Ίσως να βιώσουμε κάποια αίσθηση χάους και διάλυσης .
Όταν η ενέργεια του νερού είναι εκτός ισορροπίας, νιώθουμε λύπη, κατάθλιψη και αυτολύπηση. Γινόμαστε ευσυγκίνητοι νιώθουμε δυστυχισμένοι και ανικανοποίητοι και εξαπατημένοι από τη ζωή. Συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους .

Σημαντικό είναι να αναφερθούν και μερικοί τρόποι εξισσορόπησης.
Ενισχύουμε την αρσενική ενέργεια με τις εξής συσχετίσεις χρωμάτων, σχημάτων ιδιοτήτων στο χώρο μας, στο ντύσιμο μας : θερμό, ζεστό, φωτεινό, σκληρό, ευθύ, γωνιώδες ,Ουρανός, Ήλιος, ψηλό, μεγάλο, λιτό, στενό, κάθετο, απλό.
Ενισχύουμε την θηλυκή ενέργεια :δροσερό, ψυχρό, σκοτεινό, πίσω, μαλακό, Καμπυλωτό, στρογγυλεμένο, Γη, Σελήνη, χαμηλό, μικρό, στολισμένο, πλατύ, οριζόντιο, πολύπλοκο.
Άλλοι τρόποι εξισσορόπησης είναι με ενεργειακή φόρτιση διέγερση (ομοιοπαθητική, βελονισμός), με διαλογισμό, οραματισμό, με επιλογή σε ποιες σκέψεις και σε ποια λόγια εστιάζουμε την προσοχή μας, με επαφή με τα αντίστοιχα στοιχεία στην φύση .

Ιδιαίτερα σημαντικός τρόπος αναδιάταξης ενέργειας είναι η κίνηση.
Ο κύριος σκοπός των Πολεμικών Τέχνων ( όσων δεν έχουν αθλητικοποιηθεί) είναι ο έλεγχος της εσωτερικής ενέργειας και όχι η σωματική δύναμη, η θέληση, η σωστή τοποθέτηση του σώματος, ή η πειθαρχία .Αυτά βοηθούν στην επίτευξη του σκοπού.
Ο τρόπος που ο εξασκούμενος στρέφεται προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, ή ακόμα τη γη και τον ουρανό ή την κατεύθυνση συγκεκριμένων αστερισμών, η εναλλαγή θηλυκής και αρσενικής ενέργειας (άμυνα-επίθεση, μαλακές-σκληρές κινήσεις) οι διάφορες κινήσεις που δηλώνουν κατεύθυνση τής ενέργειας και βρίσκονται συχνά στην αρχή και στο τέλος της κάθε φόρμας (σύνολο κινήσεων)… σκοπεύουν στην εξισσορόπηση,
αναδιάταξη, και έλεγχο της κατεύθυνσης της ενέργειας. Οι πολεμικές τέχνες είναι τρόπος ζωής, οι φόρμες είναι ένας αρχαίος μαγικός χορός και ο Πολεμιστής είναι και θεραπευτής.

Όλες οι παθήσεις οφείλονται σε ανισσοροπία, κάθε θεραπεία οφείλεται σε ροή .
Άρτεμις

Η σκιά του Έλληνα;

Το Μολύβι μου έστειλε ένα εκτενές κείμενο που αφορά και τις συζητήσεις που κάνουμε τον τελευταίο καιρό και σκέφτηκα να αναρτήσω αυτό το κομμάτι προς σκέψη και συζήτηση... Ίσως προκαλέσει θύελλα αυτή η "άλλη" άποψη αλλά για να δούμε τι λέει ο... ποιητής!

Το κείμενο αυτό περιέχει αποσπάσματα αλληλογραφίας του Ρωμαίου συγκλητικού Μενένιου Άπιου, στο φίλο του Ατίλιο Νάβιο, ο οποίος τον διαδέχεται στην διακυβέρνηση της Αχαΐας και τον συμβουλεύει για το πώς μπορεί να χειριστεί τους Έλληνες.

Ο Έλληνας είναι πιο εγωιστής από εμάς και συνεπώς από όλα τα έθνη του κόσμου. Το άτομό του είναι «πάντων χρημάτων μέτρον» κατά το ρητό του Πρωταγόρα. Αδέσμευτο, αυθαίρετο και ατίθασο, αλλα και αληθινά ελεύθερο, ορθώνεται το «εγω» των Ελλήνων. Χάρις σε αυτό σκεφθήκανε πηγαία, πρώτοι αυτοί, όσα εμείς αναγκαζόμαστε σήμερα να σκεφθούμε σύμφωνα με την σκέψη τους. Χάρις σε αυτό βλέπουν με τα μάτια τους και όχι με τα μάτια εκείνων που είδαν πριν από αυτούς. Χάρις σε αυτό η σχέση τους με το σύμπαν, με τα πράγματα και τους ανθρώπους δεν μπαγιατεύει, αλλα είναι πάντα νέα , δροσερή και το κάθε τι, χάρις σε αυτό το «εγω» αντιχτυπάει σαν πρωτοφανέρωτο στην ψυχή τους.

Είναι όμως και του καλού και του κακού πηγή τούτο το χάρισμα.

Το ίδιο «εγω» που οικοδομεί τα ιδανικά πολιτικά συστήματα, αυτό διαλύει και τις πραγματικές πολιτείες των ανθρώπων. Και ήρθανε καιροί όπου ο ελληνικός εγωισμός ξέχασε την τέχνη που οικοδομεί τους ιδανικούς κόσμους, αλλα δεν ξέχασε την τέχνη που γκρεμίζει τις πραγματικές πολιτείες.

...Πείθονται μονο στα ρήματα τα δικά τους και η αλλάζουν τους νόμους κάθε λίγο ανάλογα με τα κέφια της στιγμής, ή όταν δεν μπορούν να τους αλλάξουν, τους αντιμετωπίζουν σαν εχθρικές δυνάμεις και τότε μεταχειρίζονται εναντίον τους ή τη βία ή τον δόλο.
Α! πόσο την χαίρεται ο Έλληνας την εύστροφη καταδολίευσή τους, τους σοφιστικούς διαλογισμούς που μεταβάλλουν τους νόμους σε ράκη!

Ο Έλληνας εχει την πιο αδύνατη μνήμη από μας, έχει λιγότερη συνέχεια στον πολιτικό του βίο. Είναι ανυπόμονος και κάθε λίγο, μόλις δυσκολέψουν λίγο τα πράγματα, αποφασίζει ριζικές μεταρρυθμίσεις.

Θες να σαγηνεύσεις την Εκκλησία του Δήμου σε μια πόλη ελληνική ;
Πες τους : «Σας υπόσχομαι αλλαγή»
Πες τους : «Θα θεσπίσω νέους νόμους» Αυτό αρκεί.
Με αυτό χορταίνει η ανυπομονησία τους, το αψίκορο πάθος του.

...Μεσα στους πιο πολλούς Έλληνες, άμα σκάψεις λίγο, θα βρεις ένα ισχνό υπερόπτη Κοριολανό, έναν άσημο εκδικητικό Αλκιβιάδη, ένα εγώ μεγαλύτερο από την πατρίδα.
Όχι βέβαια σε όλους, αλλιώς δεν θα υπήρχαν σήμερα πια ελληνικές πόλεις.

...Οι Έλληνες λίγα πράγματα σέβονται και σπάνια όλοι τους τα ίδια. Και προς καλού και προς κακού στέκουν επάνω από τα πράγματα. Για να κρίνουν αν ένας νόμος είναι δίκαιος, θα τον μετρήσουν με το μέτρο της προσωπικής τους περίπτωσης ακόμα κι όταν υπεύθυνα τον κρίνουν στην Εκκλησία η στο δικαστήριο.

...Οσο περνούν οι αιώνες, τόσο εμείς και οι λαοί που κυβερνούμε γινόμαστε περισσότερο ατομιστές, ως που μια μέρα να μαραθούμε όλοι μαζί μέσα στην μόνωση των μικρών μας εαυτών.

Νομίζω ότι οι Έλληνες επάνω στους οποίους εσύ τώρα άρχεις είναι πρωτοπόροι σε αυτόν τον θανάσιμο κατήφορο.
Δεν σου έκανε κιόλας εντύπωση καλέ μου Νάβιε, η αδιαφορία του Έλληνα για τον συμπολίτη του; Όχι πως δεν θα του δανείσει μια χύτρα να μαγειρέψει, όχι πως αν τύχει μια αρρώστια δεν θα τον γιατροπορέψει, όχι πως δεν του αρέσει να ανακατεύεται στις δουλειές του γείτονα, για να του δείξει μάλιστα την αξιοσύνη του και την υπεροχή του, βοηθά ο έλληνας περισσότερο από κάθε άλλον.
Βοηθά και τον ξένο πρόθυμα, με την ιδέα μάλιστα, που χάρις στους μεγάλους στωικούς, πάντα τον κατέχει, μιας πανανθρώπινης κοινωνίας. Του αρέσει να δίνει στον ασθενέστερο, στον αβοήθητο. Είναι κι αυτό ένας τρόπος υπεροχής...

...Το κίνητρο της δικαιοσύνης δεν τον κινεί για να επαινέσει ότι αξίζει τον έπαινο. Όχι πως δεν θα ήθελε να είναι δίκαιος, αλλα δεν αντιλαμβάνεται καν την αδικία που κάνει στον άλλο. Θαυμάζει ότι είναι ο δικός του κόσμος. Κάθε άλλον τον υποτιμά!
Όταν ένας πολίτης άξιος , δεν αναγνωρίζεται κατά την αξία του, λέει ο Έλληνας: αφού δεν αναγνωρίζομαι εγώ ο αξιώτερός του, τι πειράζει αν και αυτός δεν αναγνωρίζεται; Ο εγωκεντρισμός αφαιρεί από τον Έλληνα την δυνατότητα να είναι δίκαιος.

Μα το πιο σπουδαίο , για να καταλάβεις τον Έλληνα, είναι να σπουδάσεις τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνει τον φθόνο του, τον τρόπο που εφηύρε για να γκρεμίζει καλύτερα. Είναι ένας τρόπος πιο κομψός από το δικό μας γέννημα σοφιστικής ευστροφίας και διανοητικής δεξιοτεχνίας. Δεν του αρέσει η χοντροκομμένη δολοφονία στους διαδρόμους του παλατιού, αλλά η λεπτοκαμωμένη συκοφαντία, ένα είδος αναίμακτου, ηθικού φόνου, ενός φόνου διακριτικότερου και εντελέστερου, που αφήνει του δολοφονημένου την σάρκα σχεδόν ανέπαφη, να περιφέρει την ατίμωση και την γύμνια της στους δρόμους και στις πλατείες.
Γιατί και την συκοφαντία, αγαπητέ μου, την έχουν αναγάγει σε τέχνη οι θαυμάσιοι, οι φιλότεχνοι Έλληνες, οι πρώτοι δημιουργοί του καλού και του κακού λόγου.

...Η τέχνη είναι να βρίσκεις τον διφορούμενο λόγο, που άμα σε ρωτήσουν γιατί τον είπες, να μπορείς να πεις πως τον είπες με την καλή σημασία, και πάλι εκείνος που τον ακούει να αισθάνεται πως πρέπει να τον εννοήσει με την κακή του σημασία.

Μελετητές της ψυχής των ατόμων και του όχλου , θα τους δεις να εκτελούν μερικούς θαυμάσιους ελιγμούς, να χαράζουν πολιτικά σχέδια περίλαμπρα, με μια ευκινησία στην σκέψη και μια γοργότητα στις αντιδράσεις που εμείς εδώ ποτέ δεν φτάσαμε. Μόνο που ύστερα θα μελαγχολήσεις βλέποντας πως είναι πια ασήμαντοι οι σκοποί για τους οποίους ξοδεύονται αυτά τα εξαίσια χαρίσματα.

Από τους Οξυρρύγχειους Παπύρους (σε μετάφραση Κωνσταντίνου Τσάτσου)

Αν και μου χτυπάει άσχημα όλο αυτό το μένος ενάντια στους "Έλληνες" και η χρήση της γενίκευσης με ανακατεύει, αναρωτιέμαι ποιος είναι ο δρόμος έξω από αυτό που περιγράφεται. Υπάρχει;

Υ.Γ. Για όλο το κείμενο σας παραπέμπουμε στο ιστολόγιο.org

Ατόφιος (χωρίς να είναι περήφανος για την ανάρτηση αυτή αλλά από την άλλη... ας δούμε όλες τις πλευρές!)

ΟΞΥΑ, Η ΠΕΤΡΙΝΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Τεράστιοι και ασύμμετροι βράχοι, φτιαγμένοι από φέτες πέτρας, η μια τοποθετημένη πάνω στην άλλη, λες και κάποιος άριστος τεχνίτης τις τοποθέτησε με υπέρμετρη μαεστρία. Ανάμεσά τους ξεφυτρώνουν που και που οξυές και πουρνάρια... Λίγο πιο πέρα, μια σειρά βράχων σχηματίζουν ένα ημικύκλιο περικλύοντας ένα καταπράσινο Λιβάδι.

Απροσδόκητα εμφανίζονται από το πουθενά άντρες και γυναίκες κατά ζεύγη. Εκείνες με ταφταδένια κρινολίνα. Τα όμορφα μαλλιά τους στολίζουν μπούκλες και μεταξωτές κορδέλες. Στα χέρια κρατούν πολύχρωμες βεντάλιες. Οι άντρες φορούν χρυσοποίκιλτες μεσαιωνικές στολές και τα κεφάλια τους καλύπτουν λευκές περούκες. Χορεύουν κάτω από τους ήχους αυτής της μουσικής πανδαισίας.

Μα εδώ συμβαίνει κάτι το μυστήριο. Οι άνθρωποι είναι διάφανοι. Τόσο το θέαμα, όσο και ο ήχος, μου δημιουργούν μια παράξενη και πρωτόγνωρη ψυχική ευφορία. «Μα τι συμβαίνει, μήπως βρίσκομαι στον Παράδεισο» ακούω το υποσυνείδητό μου να αναρωτιέται. Κι ενώ παρακολουθώ συνεπαρμένη το μαγευτικό θέαμα, αντιλαμβάνομαι ότι είναι όνειρο. Σφίγγω τα βλέφαρά μου, για να μη ξυπνήσω και το χάσω. Αυτή όμως ήταν…η λάθος κίνηση. Ξύπνησα και δια μιας η μαγεία διαλύθηκε.

Δύο χρόνια πέρασαν κι όμως το όνειρο αυτό συχνά απασχολούσε τη σκέψη μου και προσπαθούσα να του δώσω κάποια ερμηνεία. Το περασμένο φθινόπωρο με ένα φιλικό μας ζευγάρι πήγαμε στα Ζαγοροχώρια. Αφού επισκεφτήκαμε το Τσεπέλοβο, Κήπους, Δίλοφο, Καπέσοβο, Γυφτόκαμπο, όπου φάγαμε αγριογούρουνο τηγανιά, συνοδευόμενο από κόκκινο κρασάκι, περάσαμε τη νύχτα μας στο Μονοδένδρι.

Την άλλη μέρα πρωί πρωί ξεκινήσαμε για την Αγία Παρασκευή, να δούμε τη χαράδρα και τη Μονή του Αγίου Ιωάννου Ρογκοβού. Άλλη περίπτωση εδώ! Τι να πρωτοπείς και τι να πρωτογράψεις όταν επισκεφτείς τα Ζαγοροχώρια, που είναι μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης!

Γυρίζοντας από την πρωινή μας εξόρμηση έχοντας στη σκέψη μας εικόνες απείρου κάλλους, ετοιμαστήκαμε να αναχωρήσουμε για το Δυτικό Ζαγόρι, όπως άλλωστε και το πρόγραμμά μας.

Εγώ όμως, είχα δει στον χάρτη ότι λίγα χιλιόμετρα από το Μονοδένδρι υπάρχει κάποια περιοχή «ΟΞΥΑ» και μου είχε καρφωθεί στο νου να την δω οπωσδήποτε.

Γύρω στα πέντε χιλιόμετρα άρχισε η μουρμούρα. «Πάμε να φύγουμε, ο δρόμος είναι χάλια, θα ξεκάνουμε το αμάξι» . Κι εκεί πάνω στη γκρίνια, για καλή μου τύχη, σε μια στροφή του δρόμου, παρουσιάστηκε μπροστά μας…το ανείπωτο. Έκπληκτοι είδαμε να ξεφυτρώνουν αγέρωχοι οι βράχοι της ΟΞΥΑΣ σαν απόρθητο Κάστρο. «Σταμάτα» φώναξα και χωρίς να το καταλάβω μουρμούρισα συγκλονισμένη «Η πέτρινη Πολιτεία μου, η Πολιτεία που ονειρεύτηκα».

Σαν σταμάτησε το αμάξι όρμησα σαν αγριοκάτσικο στα παράξενα βράχια. Σκαρφάλωσα στο πιο ψηλό σημείο και ως εκεί που έφτανε το βλέμμα μου το έδαφος ήταν σπαρμένο με αυτούς τους μυστικοπαθείς βράχους. Γύρω απλωνόταν μια αινιγματική σιωπή, σαν ετούτο το κομμάτι της γης να το ’χε καταραστεί κάποια μάγισσα, να κοιμάται κάτω από τον καταγάλανο ουρανό, αγκαλιά με τις οξυές και τα ρόμπολα.

Ρίγη συγκίνησης διαπέρασαν το κορμί μου από αυτό το απροσδόκητο συναπάντημα. Στάθηκα στην άκρη του βράχου, που είχα σκαρφαλώσει και άφησα τη μαγεία της ασύγκριτης ομορφιάς του τοπίου να με συνεπάρει.

Τα’ αγκαλιάσματα των φίλων μας με απέσπασαν από τη γαλήνη που είχε πλημμυρίσει την ύπαρξή μου. «Να είσαι καλά που επέμενες να έρθουμε. Είναι όντως κάτι που δεν ξαναείδαμε σε Αμερική και Ευρώπη που πήγαμε. Είναι κάτι ανεπανάληπτο. Μου θυμίζει Σεληνιακό τοπίο».

Με χίλια ζόρια μας έπεισε ο σύζυγός μου να κατεβούμε από τα βράχια. Συνεχίσαμε με το αμάξι, γιατί οι πινακίδες έδειχναν ότι, σε κάποιο σημείο είχε θέα στη χαράδρα του Βίκου. Όσο προχωρούσαμε το πράσινο πύκνωνε και οι βράχοι αραίωναν. Λίγο πριν φτάσουμε στον τελικό προορισμό, νάσου, ξεφυτρώνει μπροστά μας και το Λιβάδι με τους βράχους σε ημικύκλιο. Ήταν ολόϊδιο με εκείνο του ονείρου, μόνο οι άνθρωποι και η μουσική έλειπαν.

Κι ενώ κοίταζα με τα μάτια ορθάνοιχτα, συλλογιζόμουν: «Πόσα ανεξήγητα υπάρχουν στη ζωή μας;» Αλήθεια, μήπως ζούμε πολλές ζωές; Μήπως σε κάποια από τις προηγούμενες ζωές μου, έζησα εδώ; Μήπως υπήρξα νεραϊδόπλασμα ή ξωτικό;

Επιζητώντας την απομόνωση, ώστε να βρεθώ σε άμεση επικοινωνία με όλα όσα με περιτριγύριζαν, απομακρύνθηκα από την υπόλοιπη παρέα. Δρασκέλησα το χορταριασμένο μονοπάτι με τις φτέρες και τα πουρνάρια, σχεδόν χορεύοντας, γιατί εδώ δεν περπατάς, εδώ χορεύεις, πηδάς ή πετάς. Ανάμεσα από το παχύ χαλί των νεκρών φύλλων ξεπρόβαλαν αισιόδοξα, γεμάτα ζωντάνια και δροσοσταλίδες τα ρόδινα κεφαλάκια των κυκλάμινων, σαν να ήθελαν να φωνάξουν: "Εδώ η ζωή, εδώ κι ο θάνατος μαζί αδελφωμένοι".

Η δροσερή φθινοπωριάτικη αύρα έφερε στα ρουθούνια μου το μεθυστικό άρωμα του βρεγμένου χώματος κι ο ζωογόνος ήλιος διαπερνώντας τις φυλλωσιές χάϊδεψε γλυκά το κορμί μου, που ριγούσε μέσα σε τούτη τη μοναδική γραφικότητα.

Προχωρώντας βρέθηκα μπροστά σ’ ένα μικρό εξώστη χτισμένο στο χείλος του γκρεμού, Παράπλευρα, ένα μικρό εικονοστάσι. Άναψα το καντηλάκι και προσκύνησα. Ύστερα στάθηκα στον εξώστη, αγνάντεψα τα διάσελα, τις απάτητες κορυφές, την άβυσσο της χαράδρας, τις αιωνόβιες Οξυές, τις φτελιές, τα ρόμπολα, τους θάμνους, που είχαν ντυθεί με τα φθινοπωρινά τους χρώματα. Ποικίλες αποχρώσεις του κίτρινου, του πράσινου, του πορφυρού και του καφέ και όλα αυτά να συνυπάρχουν σφιχταγκαλιασμένα στις πλαγιές της χαράδρας. Μπροστά σε τούτη την απεραντοσύνη ένοιωσα πόσο μικρή, πόσο ασήμαντη είμαι, ίσως όσο μια κουκιδίτσα στο άπειρο. Ύψωσα το βλέμμα στον καταγάλανο ουρανό και μουρμούρισα εκστασιασμένη: «Μεγάλα και θαυμαστά τα έργα Σου Κύριε».

Ακόμη δεν μπορώ να εξηγήσω ποια υπέρτατη δύναμη με οδήγησε στην «Πέτρινη Πολιτεία» με τα μυστηριώδη βράχια και την μοναδική θέα στη χαράδρα του Βίκου.

Εγώ θα μείνω με τα ερωτηματικά μου και με την γοητεία που απλόχερα μου προσέφερε!

Μα εσείς μη παραλείψετε να γνωρίσετε την «Πέτρινη Πολιτεία» σαν βρεθείτε στα Ζαγοροχώρια. Είναι μια από τις πλέον παράδοξες και υπέροχες εμπειρίες. 
 
Αρίστη

Προς γνώση και συμμόρφωση...

Ποιος από εμάς δεν έχει γνωρίσει κάποιον άνθρωπο (ίσως τον ίδιο μας τον εαυτό) που να είναι τόσο στραμμένος προς τα έξω, τόσο απορροφημένος στη συσσώρευση αγαθών ή στο τι σκέφτονται οι άλλοι ώστε να χάνει την αίσθηση του εαυτού του; Ένας τέτοιος άνθρωπος, όταν του τίθεται κάποιο ερώτημα, αναζητεί την απάντηση προς τα έξω κι όχι προς τα μέσα. Διατρέχει δηλαδή τα πρόσωπα των άλλων, για να μαντέψει ποιά απάντηση επιθυμούν ή περιμένουν.

Irvin D. Yalom

Μπορείτε αν θυμηθείτε πότε ήταν η τελευταία φορά που δράσατε με αυτό τον τρόπο; Αν όχι, δείτε μήπως μπορείτε να τσακώσετε τον εαυτό σας να καθορίζει τη συμπεριφορά του βάσει του τι σκέφτονται οι άλλοι... Ποιος έχει τη δύναμη;