Τρεις καταστάσεις ύπαρξης και συνειδητότητας που ΟΛΟΙ οι άνθρωποι έχουμε αισθανθεί και όλοι θέλουμε να ξανα-αισθανθούμε ακόμα πιο διευρυμένα.
Θεωρώ ότι και τα τρία είναι αλληλένδετα μεταξύ τους και αποτελούν ένα από τα πιο βασικά -αν όχι το βασικότερο- συστατικά του να είναι και να νιώθει κανείς Ζωντανός.
Σε όποιο βαθμό και αν τα έχουμε αγγίξει ΓΡΑΦΟΥΝ ΜΟΥΣΙΚΗ επάνω μας, που ο ήχος της δεν χάνεται, παραμένει μέσα μας, έστω και ασυνείδητα.
Συνήθως δεν επενδύουμε το ίδιο σε όλα, αλλά κατά τη γνώμη μου, ίσως δεν έχει και τόση σημασία γιατί το ένα εμπεριέχει το άλλο. Έχουν ένα μοναδικό τρόπο να συνδέονται μεταξύ τους ακόμα και όταν η εξωτερική εικόνα δείχνει το αντίθετο.
Στην εσωτερική πλευρά των πραγμάτων, φαίνεται , όλα να υπάρχουν και να σχετίζονται επειδή “νιώθουν” Αγάπη-Φιλία–Έρωτα.
Η καθημερινότητά μας πολλές φορές μας ωθεί σε σκληρότητα, αδιαφορία, κυνισμό, απομόνωση, χωριστικότητα και άλλες αρνητικές διαθέσεις και συναισθήματα, όμως αυτό δεν μπορεί να διαγράψει την μουσική που παίζει ασταμάτητα μέσα μας και που ο δημιουργός της είναι αυτές οι τρεις ποιότητες.
Όσο και αν το ξεχνάμε ή δεν θέλουμε να το ακούσουμε, ΠΑΙΖΕΙ συνέχεια. Ίσως για αυτό και τις φορές της ησυχίας μας και της σιωπής μας, ΑΞΑΦΝΑ, ακούμε τον ήχο και μαλακώνουμε αναγνωρίζοντας ποιοι είμαστε. Και ίσως να νιώθουμε και ενοχές, τη στιγμή που μαλακώνουμε, για ό,τι σκεφτήκαμε, είπαμε ή πράξαμε, άδικες κατά τη γνώμη μου γιατί επειδή είμαστε άνθρωποι κάνουμε και Λάθη.
Αποτελούν ένα δυναμικό τρίγωνο ενεργειών, που επειδή αφορά ιδιαίτερα τις ανθρώπινες σχέσεις, μας ενώνει ΟΛΟΥΣ και δεν μας χωρίζει, ακόμα και αν προσπαθούμε για αυτό. Η προσωπική μου παρατήρηση είναι ότι η εσωτερική δυναμική του τριγώνου είναι τόσο ισχυρή που ακόμα και αν κάτι διαλυθεί εξωτερικά, εσωτερικά παραμένει για….. άγνωστο χρόνο.
Ποιος είναι ο ήχος μιας πραγματικότητας που καταρρέει….? Μιας πραγματικότητας που καταρρέει ανελέητα, Ατομικά και Συλλογικά.
Αναρωτιέμαι μήπως αυτός ο ήχος δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια παλιά πόρτα που διαλύεται για να ακουστεί η μουσική που υπάρχει πίσω από αυτήν.
Την ώρα της διάλυσης όλα είναι δύσκολα και φαίνονται λάθος. Επιλογές, προσδοκίες, απόψεις, λόγια, θέσεις, η μέχρι εκείνη τη στιγμή ιστορία μας. Όμως αυτό που φαίνεται λάθος ίσως τελικά να είναι μόνο ένα μέρος μιας διαδικασίας όταν μια κατάσταση είναι σε θέση πια να αλλάξει οκτάβα και να ανελιχθεί. Τέτοιες ώρες, η πίστη, το κουράγιο και η δύναμη, ίσως από μόνα τους, δεν είναι αρκετά να μας κρατήσουν σε επαφή με το κέντρο που όλοι έχουμε, νιώθουμε χαμένοι, γνωρίζω όμως ότι έστω και μια φορά να έχουμε έρθει σε επαφή με αυτό το κέντρο που παίζει μουσική , είναι αρκετή για να το θυμόμαστε και αυτό είναι αληθινό. Τη δύσκολη ώρα, την ώρα της κρίσης , όλοι αισθανόμαστε μόνοι και φαίνεται να είμαστε, το γεγονός όμως ότι έχουμε παρόμοια συναισθήματα και σκέψεις μας ενώνει και μας δείχνει ότι όλοι είμαστε και ΜΑΖΙ. Ο πόνος, ο θυμός και η απογοήτευση είναι πολύ έντονα τέτοιες στιγμές , αποτελούν όμως το μέσο για να βγούμε από τα παλιά μας μοτίβα και να περάσουμε σε μια καινούργια κατάσταση συνείδησης, ύπαρξης και τρόπου ΖΩΗΣ. Μια κατάσταση που από καιρό επωάζει όπως το αυγό και την ώρα της κρίσης σπάει το τσόφλι για να γεννηθεί το καινούργιο. Μπορούμε να υποστηρίξουμε τη γέννηση του καινούργιου και να συνεργαστούμε με αυτό που συμβαίνει χωρίς να επιμένουμε στις αντιστάσεις μας?
Για μένα, το πιο λυπηρό, και το έχω αισθανθεί πολλές φορές κυρίως όταν ήμουνα παιδί, είναι να νιώθω την ΜΟΥΣΙΚΗ που παίζει μέσα μου αλλά να μην μπορώ να την εκφράσω εξωτερικά. Όταν όμως αντιστέκομαι στον ήχο, κλείνοντας τα αυτιά μου, καθόλου δεν βοηθώ, και αν είμαι «τυχερή» και ο ήχος επιμείνει, τότε μέσα από όχι και τόσο ευχάριστες διαδικασίες ίσως «οδηγηθώ» να τον ξανακούσω. ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΟΦΕΙΛΩ ΝΑ ΒΡΩ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΩ ΜΙΑ ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΑΖΙ ΤΟΥ.
Με Αγάπη για τον πλανήτη που μας φιλοξενεί, Φιλία για ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ και Έρωτα για τη ζωή εύχομαι να μπορέσουμε, τώρα που σπάει το τσόφλι ατομικά και συλλογικά, να είμαστε μαζί και όχι χωριστά, ενθυμούμενοι την αξία και τη σημασία που έχει η παρουσία του Ενός για τον Άλλο.
Barbarella
Θεωρώ ότι και τα τρία είναι αλληλένδετα μεταξύ τους και αποτελούν ένα από τα πιο βασικά -αν όχι το βασικότερο- συστατικά του να είναι και να νιώθει κανείς Ζωντανός.
Σε όποιο βαθμό και αν τα έχουμε αγγίξει ΓΡΑΦΟΥΝ ΜΟΥΣΙΚΗ επάνω μας, που ο ήχος της δεν χάνεται, παραμένει μέσα μας, έστω και ασυνείδητα.
Συνήθως δεν επενδύουμε το ίδιο σε όλα, αλλά κατά τη γνώμη μου, ίσως δεν έχει και τόση σημασία γιατί το ένα εμπεριέχει το άλλο. Έχουν ένα μοναδικό τρόπο να συνδέονται μεταξύ τους ακόμα και όταν η εξωτερική εικόνα δείχνει το αντίθετο.
Στην εσωτερική πλευρά των πραγμάτων, φαίνεται , όλα να υπάρχουν και να σχετίζονται επειδή “νιώθουν” Αγάπη-Φιλία–Έρωτα.
Η καθημερινότητά μας πολλές φορές μας ωθεί σε σκληρότητα, αδιαφορία, κυνισμό, απομόνωση, χωριστικότητα και άλλες αρνητικές διαθέσεις και συναισθήματα, όμως αυτό δεν μπορεί να διαγράψει την μουσική που παίζει ασταμάτητα μέσα μας και που ο δημιουργός της είναι αυτές οι τρεις ποιότητες.
Όσο και αν το ξεχνάμε ή δεν θέλουμε να το ακούσουμε, ΠΑΙΖΕΙ συνέχεια. Ίσως για αυτό και τις φορές της ησυχίας μας και της σιωπής μας, ΑΞΑΦΝΑ, ακούμε τον ήχο και μαλακώνουμε αναγνωρίζοντας ποιοι είμαστε. Και ίσως να νιώθουμε και ενοχές, τη στιγμή που μαλακώνουμε, για ό,τι σκεφτήκαμε, είπαμε ή πράξαμε, άδικες κατά τη γνώμη μου γιατί επειδή είμαστε άνθρωποι κάνουμε και Λάθη.
Αποτελούν ένα δυναμικό τρίγωνο ενεργειών, που επειδή αφορά ιδιαίτερα τις ανθρώπινες σχέσεις, μας ενώνει ΟΛΟΥΣ και δεν μας χωρίζει, ακόμα και αν προσπαθούμε για αυτό. Η προσωπική μου παρατήρηση είναι ότι η εσωτερική δυναμική του τριγώνου είναι τόσο ισχυρή που ακόμα και αν κάτι διαλυθεί εξωτερικά, εσωτερικά παραμένει για….. άγνωστο χρόνο.
Ποιος είναι ο ήχος μιας πραγματικότητας που καταρρέει….? Μιας πραγματικότητας που καταρρέει ανελέητα, Ατομικά και Συλλογικά.
Αναρωτιέμαι μήπως αυτός ο ήχος δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια παλιά πόρτα που διαλύεται για να ακουστεί η μουσική που υπάρχει πίσω από αυτήν.
Την ώρα της διάλυσης όλα είναι δύσκολα και φαίνονται λάθος. Επιλογές, προσδοκίες, απόψεις, λόγια, θέσεις, η μέχρι εκείνη τη στιγμή ιστορία μας. Όμως αυτό που φαίνεται λάθος ίσως τελικά να είναι μόνο ένα μέρος μιας διαδικασίας όταν μια κατάσταση είναι σε θέση πια να αλλάξει οκτάβα και να ανελιχθεί. Τέτοιες ώρες, η πίστη, το κουράγιο και η δύναμη, ίσως από μόνα τους, δεν είναι αρκετά να μας κρατήσουν σε επαφή με το κέντρο που όλοι έχουμε, νιώθουμε χαμένοι, γνωρίζω όμως ότι έστω και μια φορά να έχουμε έρθει σε επαφή με αυτό το κέντρο που παίζει μουσική , είναι αρκετή για να το θυμόμαστε και αυτό είναι αληθινό. Τη δύσκολη ώρα, την ώρα της κρίσης , όλοι αισθανόμαστε μόνοι και φαίνεται να είμαστε, το γεγονός όμως ότι έχουμε παρόμοια συναισθήματα και σκέψεις μας ενώνει και μας δείχνει ότι όλοι είμαστε και ΜΑΖΙ. Ο πόνος, ο θυμός και η απογοήτευση είναι πολύ έντονα τέτοιες στιγμές , αποτελούν όμως το μέσο για να βγούμε από τα παλιά μας μοτίβα και να περάσουμε σε μια καινούργια κατάσταση συνείδησης, ύπαρξης και τρόπου ΖΩΗΣ. Μια κατάσταση που από καιρό επωάζει όπως το αυγό και την ώρα της κρίσης σπάει το τσόφλι για να γεννηθεί το καινούργιο. Μπορούμε να υποστηρίξουμε τη γέννηση του καινούργιου και να συνεργαστούμε με αυτό που συμβαίνει χωρίς να επιμένουμε στις αντιστάσεις μας?
Για μένα, το πιο λυπηρό, και το έχω αισθανθεί πολλές φορές κυρίως όταν ήμουνα παιδί, είναι να νιώθω την ΜΟΥΣΙΚΗ που παίζει μέσα μου αλλά να μην μπορώ να την εκφράσω εξωτερικά. Όταν όμως αντιστέκομαι στον ήχο, κλείνοντας τα αυτιά μου, καθόλου δεν βοηθώ, και αν είμαι «τυχερή» και ο ήχος επιμείνει, τότε μέσα από όχι και τόσο ευχάριστες διαδικασίες ίσως «οδηγηθώ» να τον ξανακούσω. ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΟΦΕΙΛΩ ΝΑ ΒΡΩ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΩ ΜΙΑ ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΑΖΙ ΤΟΥ.
Με Αγάπη για τον πλανήτη που μας φιλοξενεί, Φιλία για ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ και Έρωτα για τη ζωή εύχομαι να μπορέσουμε, τώρα που σπάει το τσόφλι ατομικά και συλλογικά, να είμαστε μαζί και όχι χωριστά, ενθυμούμενοι την αξία και τη σημασία που έχει η παρουσία του Ενός για τον Άλλο.
Barbarella
10 σχόλια:
Καλημέρα!
Στην εσωτερική πλευρά των πραγμάτων, φαίνεται , όλα να υπάρχουν και να σχετίζονται επειδή “νιώθουν” Αγάπη-Φιλία–Έρωτα.
Πολλές είναι οι φορές που έχω σκεφτεί τη σχέση με τη φυσική, και με τη λέξη «έλξη».
Ότι όλα τα παραπάνω είναι ο φυσικός νόμος της έλξης ντυμένος με τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας.
Η έλξη (και η ισορροπία της με την άπωση;) είναι αυτή που κρατά σε συνοχή το σύμπαν;
Που είσαι DeBarzak να μας δώσεις τα φώτα σου;
Ακόμη, ενδιαφέρον είναι ότι στην φύση έλκονται τα ετερώνυμα.
Με έλκει δηλαδή το αντίθετό μου, γιατί με αυτόν τον τρόπο μπορώ να έχω τα χαρακτηριστικά που μου λείπουν;
Πόσο μπορεί να ισχύει αυτό στις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους;
Για να υπάρξει αρμονία πρέπει να προηγηθεί «κατανόηση» του αντιθέτου;
Και αυτό με τη σειρά του με πάει στη μουσική.
Ο Ατόφιος εδώ θα μπορούσε να μας βοηθήσει, λέγοντάς μας για την αρμονία στη μουσική.
Που κι αυτή με τη σειρά της έχει άμεση σχέση με τα χρώματα (κραδασμοίκαι τα δυο).
Είναι απαραίτητη προϋπόθεση να έχουμε την ευαισθησία και το ενδιαφέρον να τα αναγνωρίσουμε στους ανθρώπους και στη φύση γύρω μας. Και όταν υπάρχει ανταπόκριση-ανταλλαγή, αυτό να λέγεται φιλία – αγάπη – έρωτας,( ανάλογα με την ποιότητα της ανταπόκρισης).
Ποιος είναι ο ήχος μιας πραγματικότητας που καταρρέει….? Μιας πραγματικότητας που καταρρέει ανελέητα, Ατομικά και Συλλογικά.
Αναρωτιέμαι μήπως αυτός ο ήχος δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια παλιά πόρτα που διαλύεται για να ακουστεί η μουσική που υπάρχει πίσω από αυτήν.
Όταν η παλιά μορφή παύει πια να λειτουργεί, όταν γίνεται εμπόδιο στο καινούριο που πάει να γεννηθεί, τότε ίσως είναι απαραίτητο να γκρεμιστεί.
Ανάμεσα όμως στο γκρέμισμα και το καινούριο χτίσιμο, μεσολαβούν οι ωδίνες.
Αλλά και η δημιουργικότητα.
Με αγάπη, φιλία και έρωτα σε κάθε τι που ενώνει τους ανθρώπους στην κοινή εξέλιξή τους.
Πολύ όμορφο κείμενο!
Μου θύμισε μια ιστορία που είχα διαβάσει πριν καιρό που δεν μπόρεσα να την ξαναβρω αλλά με είχε αγγίξει. Η ιστορία πάει ως εξής:
Γυρνάνε στο σπίτι από το σχολείο ο μπαμπάς με την κόρη του που είναι γύρω στα 5 να κάθεται στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Η κόρη είναι πολύ απείθαρχη... Τραγουδάει και χορεύει. Ο μπαμπάς έξαλλος τις βάζει τις φωνές. Το κοριτσάκι ησυχάζει (φαινομενικά)...
Στην ερώτηση του μπαμπά: "Τι έγινε; Καθίσαμε φρόνιμοι;" Απαντά: "Χορεύω πάνω κάτω μέσα μου"!Μακάρι αυτόν τον χορό και αυτή τη μουσική να μην τα χάσουμε ποτέ αλλά και να τα αφήσουμε να φανούν αφήνοντας περιοριστικές ιστορίες του παρελθόντος πίσω μας :)
Είναι πάρα πολύ ωραίο το κείμενό σου Barbarella! Η μουσική που έκρυβες μέσα σου τελικά βρήκε τρόπο να εκφραστεί απ' ό,τι φαίνεται...
"Όμως αυτό που φαίνεται λάθος ίσως τελικά να είναι μόνο ένα μέρος μιας διαδικασίας όταν μια κατάσταση είναι σε θέση πια να αλλάξει οκτάβα και να ανελιχθεί"
Θα σταθώ σε αυτό το σημείο του κειμένου, γιατί μου θύμισε τα λόγια του Erich Fromm, ο οποίος αναφέρεται στη διαδικασία της ζωής. Δηλαδή, της ζωής όχι ως κάτι που μπορούμε να "κατέχουμε", αλλά ως κάτι που "γίνεται", "συμβαίνει". Συγκεκριμένα, αναφέρει:
"Οι ζωντανοί οργανισμοί μπορούν να είναι μόνο αν γίνονται. Μπορούν να υπάρχουν μόνο αν αλλάζουν. Η ανάπτυξη και η αλλαγή είναι έμφυτες στη διαδικασία της ζωής."
Η διαδικασία της ανάπτυξης και της αλλαγής ξεκινούν όταν ερχόμαστε σε επαφή με την ίδια τη ζωή, ή αλλιώς, με την εσωτερική μας μουσική.
@μολύβι
Πολύ ενδιαφέρουσα η ιδέα της σύνδεσης φυσικής-έλξης. Δεν έχω καμιά πρωτότυπη ιδέα να καταθέσω, αλλά θα το σκεφτώ σοβαρά και θα επανέλθω...
Αγάπη ίσως σημαίνει Κατανόηση. Κατανόηση σημαίνει Γνώση. Γνώση σημαίνει Ελευθέρια.
Φιλία ίσως να μια συντροφιά μια παρέα ανθρώπων που μοιράζονται τα όνειρα τους τις σκέψεις τους τα λάθη τους και τα σωστά τους και είναι μεταξύ ίσων.
Ο Έρωτας όμως είναι πάντα επαναστατική πολεμική αντικομφορμιστική αντισυμβατική και βαθιά δημιουργική
Πράξη δράσης.
Απαιτεί μεγάλα αποθέματα δύναμης και ενέργειας!
Αν στην πρωταρχική ζύμη και ύλη προστεθεί το συναίσθημα του νερού της αγάπης και κοσκινιστεί και ζυμωθεί στο αέρα παλιών και νέων ιδεών ο έρωτας είναι η φωτιά και η φλόγα που θα ψήσει τα κουλουράκια, εμπεριέχοντας όλες τις διαδικασίες!
Ο πιανίστας γνωρίζοντας όλες τις νότες και τους συνδυασμούς θα γίνει ένα με το πιάνο για να παίξει με το πάθος και την σύνδεση της καρδιάς του
και να ακουστεί αρμονικά η μελωδία του!
Κάτω από τον ήχο Μιας πραγματικότητας που καταρρέει ανελέητα, Ατομικά και Συλλογικά
τώρα που σπάει το τσόφλι ατομικά και συλλογικά, να είμαστε μαζί και όχι χωριστά, ενθυμούμενοι την αξία και τη σημασία που έχει η παρουσία του Ενός για τον Άλλο.
Καλό μήνα στους μουσικούς αυτογνώστες και επαναστάτες της συνείδησης!
Καλημέρα σε όλους και Καλή Πρωτομαγιά!
Μερικές σκέψεις πάνω στα σχόλια...
Μολύβι γράφεις «Για να υπάρξει αρμονία πρέπει να προηγηθεί «κατανόηση» του αντιθέτου;»
Διαβάζοντας αυτή τη φράση μου ήρθε η εξής σειρά από λέξεις
Σύγκρουση-Κατανόηση-Αρμονία
Δύο αντίθετα, με την κατανόηση να αποτελεί τη γέφυρα και το μέσο για να περάσουμε από τον ένα πόλο στον άλλο, και τελικά ένα τρίγωνο για να μπορέσει να δημιουργηθεί ροή. Και αναρωτιέμαι, πρακτικά πια, μήπως η σύγκρουση από μόνη της δεν λέει τίποτα και η αρμονία από μόνη της δεν είναι εφικτή αλλά η παρουσία και βιωματική σχέση με το μεσαίο σημείο, την κατανόηση, αποτελεί το δρόμο για τη λύση των προβλημάτων της εποχής μας.
Ατόφιε μου άρεσε πάρα πολύ η ιστορία με το κοριτσάκι και τον πατέρα και έφερε στην επιφάνεια ξανά ένα ερώτημα που με απασχολεί εδώ και καιρό : Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η πατρική φιγούρα στην έκφραση της εσωτερικής μουσικής μας, γιατί η σχέση με τον πατέρα δημιουργεί φραγμούς σε αυτήν και απαγορεύσεις?
Δεν έχω απαντήσεις, έχω όμως προβληματιστεί πολύ και ταυτόχρονα συνειδητοποιήσει ότι ενώ δεν έδινα και τόσο μεγάλη σημασία στο θέμα του πατέρα όσο της μητέρας, η πατρική φιγούρα (σε οποιαδήποτε διάσταση και αν τη δεί κανείς) είναι πολύ ισχυρή (και δεν της φαίνεται…)
Εχουν κατηγορηθεί πολλές μανάδες για προβλήματα και συμπεριφορές ενώ ίσως τελικά η αρχή να βρίσκεται στους πατεράδες και στην θολή σχέση που έχουμε μαζί τους.
Debarzak ευχαριστώ πολύ για τα ωραία και προωθητικά σου σχόλια!
Πριν από 7 περίπου χρόνια αναρωτήθηκα, τι είναι τελικά η Ζωή? Πως είναι να Ζεί Πραγματικά κανείς?
«Η διαδικασία της ανάπτυξης και της αλλαγής ξεκινούν όταν ερχόμαστε σε επαφή με την ίδια τη ζωή, ή αλλιώς, με την εσωτερική μας μουσική.»
Ζωή=Εκφραση της Εσωτερικής μας μουσικής, του ΗΧΟΥ μας!
Αστραία!!!! Χαίρομαι που σε βλέπω! Συγχρονικότητα παρουσιάζεται και εκδηλώνεται….!!!
Μια λίγο γρήγορη προσέγγιση (μια που δεν κρατιέμαι, χαχαχα!)
Αγάπη-Κατανόηση-Γνώση-Ελευθερία-Νερό
Φιλία-Μοιράζομαι βιωματικές εμπειρίες-Ισότητα-Σεβασμός-Αέρας
Έρωτας- Πράξη δράσης-Ενέργεια- Δύναμη-Φωτιά
Και όλα αυτά «μαγειρεύονται-μαγεύονται» πάνω στη ΓΗ.
«Ο πιανίστας γνωρίζοντας όλες τις νότες και τους συνδυασμούς θα γίνει ένα με το πιάνο για να παίξει με το πάθος και την σύνδεση της καρδιάς του και να ακουστεί αρμονικά η μελωδία του!»
Ας γίνουμε λοιπόν τολμηροί και γενναίοι, χωρίς να πτοηθούμε από τις νότες που ακόμα δεν προσεγγίσαμε αρκετά, ώστε να εκφράσουμε τη μουσική μας και τη δημιουργικότητά μας, δηλαδή να ΖΗΣΟΥΜΕ!
Σας ευχαριστώ Όλους!
ΑΙΡΕΤΙΚΟς
Το κειμενο θα το χαρακτηριζα γλυκονοσταλγικο, κινουμενο στο ιδιο μοτιβο με αυτο του Πηλιου.
Αναφερομενος στον ερωτα,θα ελεγα οτι ειναι μια δυνατη εξωτερικη ελξη προς κατι που ειναι εξω απο εμας,με ταυτοχρονη απουσια μυαλου και ψυχης.Και μονο αυτο το γεγονος πολλες φορες τον καθιστα επικινδυνο.
Να μην ξεχνιομαστε οτι μπορουμε να ερωτευθουμε εκτος απο ανθρωπους και αλλα πραγματα.Πχ ποτο.
Ειναι απο μονος του μια ιδιοτητα
της προσωπικοτητας.
Οσον αφορα την φιλια ειναι και αυτη μια ιδιοτητα της προσωπικοτητας.Ακολουθει τις διακυμανσεις της, δεινοπαθει και πολλες φορες διαλυεται ασχημα.
Κατα την πορεια προς το κεντρο μπορουν να συμβουν τα παντα.
Και διαλυση αλλα και δημιουργια νεων και ποιο σταθερων δεσμων.
Οσο για την αγαπη την τοσο παραξηγημενη τι να πεις?
Ειναι καθαυτου ιδιοτητα της ψυχης οποτε θα επρεπε να ειναι και ο βασικος στοχος στην ζωη μας.Εχω την εντυπωση οτι χρειαζεται να υπαρχει μεγαλο,πολυ μεγαλο παθος για να γινει κτημα μας.
Εμφανιζεται παντα μετα την συνειδηση ποτε πριν.
Χρειαζεται σκληρος αγωνας για να την κανεις δικια σου.
Πιθανον στο μελλον θα βρεθει καποιος διαφορετικος ορος γιαυτη την συνταρακτικη ενεργειακη μεταλαξη η οποια συμβαινει σε ολη την φυση και οχι μονο τστον ανθρωπο.
Οι περιεργες αποψεις μου εχουν σχεση με την περιεργη θεση που εχει βρεθει το σημειο συναρμογης μου οποτε πολλες φορες δεν θα ειναι αποδεκτες.
ΚΑΛΗΜΕΡΑ στους θυμωμενους,πληγωμενους,δυσαρεστημενους
πειραγμενους,
καημενους,χαμενους εξαφανισμενους κλπ.
Την Αγάπη δεν την κάνεις ποτέ δικιά σου αγαπητέ μου Αιρετικέ! Ποτέ "κτήμα" σου. Είτε γίνεσαι δικός Της είτε δεν αγαπάς! Άλλωστε αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά: εκεί που είναι η Αγάπη δεν υπάρχει το "εγώ", το μέρος αυτό του εαυτού που θέλει να κάνει "κτήμα" του ότι βρεθεί μπροστά του. Στον χώρο της Αγάπης δεν υπάρχει κτητικότητα γιατί θεωρώ ότι Αγάπη δεν είναι ένα συναίσθημα αλλά μια ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΥΠΑΡΞΗΣ. Η Αγάπη δεν είναι διόλου γλυκερή ή γλυκανάλατη. Ούτε τόσο εγκεφαλική αγαπημένη Αστραία. Ο Έρωτας, ναι, είναι κτητικός, παθιασμένος, φλογερός, ζηλιάρης, παιχνιδιάρης, πανίσχυρος, αρχέγονος, κινητοποιητικός, γεμάτος ζωντάνια, χρώματα μοναδικά.
Σε ευχαριστούμε Barbarella για το τριγωνικό πιάτο με τους καρπούς φρεσκάδας κι έμπνευσης που μας προσέφερες!
Καλησπέρα στους εμφανισμένους
στους ευχαριστημένους τους ξεθυμωμένους στους θεραπευμένους, στους ευρεθέντες στους ευαίσθητους και στους μετακινούντες περιέργως τα σημεία συναρμογής τους και ελευθέρως.
Αγαπημένε μας alchemist
ίσως η αγαπη να είναι
μια ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΥΠΑΡΞΗΣ, ίσως και κάτι άλλο που μας διαφεύγει.
Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον όμως να μοιραστείς μαζί μας
την εμπειρία σου για αυτό το θέμα.
Αν αυτό το κατανόησες μέσω εγκεφαλικής διανοητικής διεργασίας ή
υπήρξε μια υπερβατική σιωπηλή
μυστικιστική προσέγγιση
πέρα του λόγου και των λέξεων.
Σε ευχαριστούμε για την παρουσία σου και την συμβολή σου στα θέματα
αυτογνωσίας.
ΑΙΡΕΤΙΚΟς
θεωρω οτι η αγαπη ειναι ενας τυπος ενεργειας οπως ειναι η ηλεκρομαγνητικη,βαρυτικη κλπ.
Μπορει καποια στιγμη να ανακαλυφθει και σε αλλα πεδια στην φυση οπως π.χ στα αστρα νετρονιων.Λεμε τωρα.
Οποτε για να φερεις ενα τετοιου ειδους ενεργεια,στο σημειο να παραγει εργο θελει παρα πολλη δουλεια.Αυτοι που την γνωρισαν μας παροτρυνουν να αγωνιστουμε και να την κερδισουμε.
Ο αγωνας αυτος πρεπει να εχει την ιδια ποιοτητα με τον αγωνα που κανεις για να ελευθερωθεις απο οτιδηποτε σε κραταει σκλαβωμενο.
Alchemist ετσι την βλεπω εγω και πολλοι αλλοι την αγαπη.
Αν η θεληση μας ειχε συνεχεια και δεν λειτουργουσε σαν πυροτεχνημα θα υπηρχαν πολλες πιθανοτητες να την γνωρισουμε.
Γεια σου αστραια.
ΚΑΛΗΜΕΡΑ
Χαιρετώ.
Έχω μια υποψία....
Έρωτας = Έλξη (γι αυτό η αναφορά στη φυσική)
Αγάπη = Ταύτιση
Δεν ξέρω....
Δημοσίευση σχολίου