Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008

Πολεμιστής; Ποιος πολεμιστής; Ποιον πολεμά;


O φίλος μας και μέλος της ομάδας Α. (γνωστός και με το ψευδώνυμο Ζούνης), έστειλε μια πάντα επίκαιρη συνέντευξη της Φλορίντα, της Ταΐσα και της Κάρολ... Παραθέτω δύο σημεία με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την μελέτη του όρου "πολεμιστής".

Οι µάγοι ισχυρίζονται ότι το µόνο πράµα που υπάρχει για µας ως ανθρώπινα όντα, είναι το ΕΓΩ, ΕΓΩ και µόνο ΕΓΩ. Κάτω από τέτοιες συνθήκες, το µόνο δυνατό κατόρθωµα, είναι αυτό που µε τον οποιονδήποτε τρόπο ικανοποιεί το Εγώ. Και εξ ορισµού, οτιδήποτε αφορά στο ατοµικό ΕΓΩ, µόνο σε οργή και προσβολή µπορεί να οδηγήσει.

...δεν χρησιµοποιούµε λέξεις όπως «αγάπη» ή «θρησκεία» γιατί το µεγάλο Ναγουάλ (ο Δον Χουάν) µας έπεισε ότι είναι κενές αξίες. Όχι η αγάπη η η θρησκεία ως έννοιες, αλλά η χρησιµοποίηση αυτών των δυο λέξεων. Η διαφωνία του είχε ως εξής: Εάν στ'αλήθεια θεωρούµε τους εαυτούς µας αθάνατα πλάσµατα που έχουν την πολυτέλεια να ζουν µεταξύ γιγαντιαίων αντιφάσεων και ατέλειωτης φιλαυτίας, εάν το µόνο που µετράει για µας είναι η προσωπική απόλαυση, πως µπορούµε να κάνουµε την αγάπη η τη θρησκεία κάτι αυθεντικό; Για το µεγάλο Ναγουάλ, αυτές οι σκέψεις είναι ανέµπνευστες, άψυχες λέξεις που κανένας δεν είναι προετοιµασµένος να συγκρατήσει.

Οπότε με την παρέμβαση του Α. ξεκινάω από το 3ο... Ποιον πολεμά ο πολεμιστής;

Μία απάντηση εδώ αρκεί - το ΕΓΩ. Δεν είναι όμως εύκολα τα πράγματα. Ο εγωισμός καραδοκεί πίσω από τα πιο "αλτρουιστικά" πράγματα. Να δώσω την πεντάρα μου στον ζητιάνο. Γιατί όμως αλήθεια; Τι θα επιτύχω αν το κάνω αυτό; Μία λύση υπάρχει εδώ - "να μη γνωρίζει η δεξιά τι ποιεί η αριστερά"!

Ο μέσος άνθρωπος είναι πολύ απασχολημένος με το να του αρέσουν οι άλλοι και να είναι αρεστός ο ίδιος. Στον πολεμιστή όμως απλώς του αρέσει κάποιος κι αυτό είναι όλο. Του αρέσει οποιοσδήποτε ή οποιαδήποτε θέλει, απλά για την "πλάκα" του...

Το ΕΓΩ καραδοκεί στις πιο ιδιαίτερες στιγμές του πολεμιστή. Είναι εκεί ως ύπουλος αντίπαλος να καταβροχθίσει τα ταλέντα του πολεμιστή, να τα κάνει όλα βορά στην υπηρεσία της ιδιοτέλειας. Θαυμάστε με - δείτε με. Αυτός είμαι. Ακόμα και η λέξη "αυτοπεποίθηση" μέσα από τα μάτια του ΕΓΩ, έχει καταντήσει να σημαίνει αλλαζονεία.

Το να αισθάνεται κανείς σημαντικός, τον κάνει βαρύ, αδέξιο και ματαιόδοξο. Για να είναι κανείς πολεμιστής χρειάζεται να είναι κανείς ελαφρύς και ρευστός.

Άρα η σημαντικότητα είναι συστατικό του ΕΓΩισμού. Σε αυτό ο πολεμιστής αντιπαραβάλει την ταπεινότητα.

Η ταπεινότητα του πολεμιστή δεν είναι η ταπεινότητα του ζητιάνου. Ο πολεμιστής δε χαμηλώνει το κεφάλι του για κανέναν, αλλά ταυτόχρονα δεν επιτρέπει να χαμηλώσει και κανείς το κεφάλι του για εκείνον. Ο ζητιάνος από την άλλη, πέφτει στα γόνατα με το πέσιμο ενός καπέλου και σκουπίζει τα πόδια εκείνου που θεωρεί σημαντικότερο από τον ίδιο. Αλλά την ίδια στιγμή, απαιτεί κάποιος κατώτερος από αυτόν να σκουπίσει το πάτωμα για αυτόν.

Ζητάμε ένα άλλο είδος αυτοπεποίθησης.

Η αυτοπεποίθηση του πολεμιστή δεν είναι η αυτοπεποίθηση του μέσου ανθρώπου. Ο μέσος άνθρωπος αναζητεί τη βεβαιότητα στα μάτια του περαστικού που τον κοιτάει και το λέει αυτό αυτοπεποίθηση. Ο πολεμιστής ζητά την αψογοσύνη στα ίδια του τα μάτια και το ονομάζει αυτό ταπεινότητα.

Ο υπέρτατος στόχος είναι να μπορέσουμε να ζήσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Αυτό που μετράει για έναν πολεμιστή είναι ότι είναι ζωντανός. Η ζωή από μόνη της αρκεί, επαρκεί και είναι ολοκληρωμένη. Για το λόγο αυτό, μπορεί να πει κανείς χωρίς να είναι θρασύς ότι το βίωμα των βιωμάτων είναι το να είναι κανείς ζωντανός.

Ο πολεμιστής είναι κυνηγός. Υπολογίζει τα πάντα. Αυτό είναι έλεγχος. Όταν τελειώσουν οι υπολογισμοί του, δρα. Αφήνεται. Αυτό είναι παράδοση, παραίτηση. Ο πολεμιστής δεν είναι ένα φύλλο στο έλεος του ανέμου. Κανείς δεν μπορεί να τον πιέσει. Κανείς δεν μπορεί να τον αναγκάσει να κάνει πράγματα ενάντια στον εαυτό του ή την κρίση του. Ένας πολεμιστής είναι συντονισμένος στο να επιβιώνει, και επιβιώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Ωστόσο όταν τα βάζουμε με τον εγωισμό χρειάζεται να είμαστε προσεκτικοί - ιδιαίτερα εφόσον όπως είδαμε ο εγωισμός μπορεί να (και έχει) μασκαρευτεί στο αντίθετο του. Στα φιλανθρωπικά χαμόγελα και την φιλία της κάμερας. Αλλά...

Οι πολεμιστές δεν κερδίζουν μάχες με το να χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο, αλλά με το να προσπερνάνε τους τοίχους. Οι πολεμιστές περνάνε πάνω από τους τοίχους, δεν τους ισοπεδώνουν.

Και για το τέλος δύο πολύ βασικά χαρακτηριστικά του πολεμιστή - η "επιτομή" του πολεμιστή!...

Η βασική διαφορά μεταξύ ενός συνηθισμένου ανθρώπου και ενός πολεμιστή είναι ότι ο πολεμιστής βλέπει τα πάντα ως πρόκληση, ενώ ένας συνηθισμένος άνθρωπος παίρνει τα πάντα σαν ευχή ή κατάρα.

Η αναζήτηση της τελειότητας του πνεύματος ενός πολεμιστή είναι το μόνο έργο που είναι αντάξιο της θνητότητας μας και της ανθρώπινης ιδιότητας μας.

Ατόφιος

7 σχόλια:

karolain είπε...

Υπαρχουν πολεμιστες και πολεμιστες.Υπαρχουν αυτοι που πολεμανε οποτε θυμουνται,αλλοι ειναι απλα μετριοι,δεν εχουν την απαιτουμενη ενεργεια για να τα βγαλουν περα σε ενα τετοιο αγωνα και αλλοι εχουν κανει σημαια τους το αδυσωπητο.Παιζουν το τελευταιο τους χαρτι.
Αυτοι οι τελευταιοι εχουν και τις περισσοτερες πιθανοτητες να περασουν στο επομενο σταδιο.ΤΟ σταδιο του ΜΑΓΟΥ.Εκει δεν υπαρχει κανενας πολεμος κανενας αγωνας.Και αυτο το ΕΓΩ εχει παραδοθει.Τα παντα εχουν μπει στην θεση τους και ειναι εκει που πρεπει να ειναι.Απλα απολαμβανουν,σε εισαγωγικα,την νικη τους και ετοιμαζονται για την τελικη αναμετρηση με το απειρο,με το συμπαν,με τον θανατο,διαλεγεις και παιρνεις.Για να εισαι εσυ ο νικητης σε αυτον τον τελευταιο αγωνα δεν πρεπει να εισαι σε τιποτα λιγοτερο απο ΤΕΛΕΙΟΣ.
Ατοφιος,καθαρος,ελευθερος απο προσμιξεις.

Υ.Γ Το ΕΓΩ εξαφανιζεται μονο με ΣΑΜΑΝΤΙ.Ειναι μια κατασταση συνειδησης πολυ εξω απο τον μεσο ανθρωπινο νου και μας ερχεται απο ανατολη μερια.
Καλημερα

Ανώνυμος είπε...

Ο Πολεμιστής επιδιώκει να είναι ΑΨΟΓΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ άψογος στα έργα και τα αισθήματα του και αυτό το ονομάζει Ταπεινότητα.
Αυτοπεπεοίθηση σημαίνει να γνωρίζουμε κάτι σαν σίγουρο .Έχει αναγνωρίσει ΤΟΝ ΕΑΥΤΌ ΤΟΥ και τον δρόμο του αυτόν της μάθησης.
Ο Πολεμιστής δέχεται αυτά που έρχονται στη ζωή του ως ΜΗ ΤΥΧΑΙΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ξέρει ότι κάτι έχει να μάθει και είναι άψογος γιατί αντιμετωπίζει τις προκλήσεις σπρώχνοντας συνεχώς τον εαυτό του πέρα απο τα όρια του....
Ετσι ανακαλύπτει πως δεν έχει ΠΙΑ ΟΡΙΑ ....

Iptamenos Ollandos είπε...

Εξαιρετικό άρθρο!
Θα ήθελα να υποβάλλω μια απορία όμως.
Η απορία μου έχει να κάνει με τον ορισμό της αυτοπεποίθησης του πολεμιστή. Γράφεις και πολύ σωστά ότι δεν μπορεί να είναι η επιβεβαίωση που ο περισσότερος κόσμος αναζητεί στους άλλους. Λές είναι η βεβαιότητα της αψογοσύνης της πράξης του. Αυτό σε συνδιασμό με την ασημαντότητα που ένας πολεμιστής πρέπει να αισθάνεται δεν είναι λίγο αντιφατικό;

Θα θεωρούσα καλύτερο ένας πολεμιστής να προσπαθεί να πράξει το καλύτερο δυνατό σύμφωνα με τις δυνάμεις του και εκ των υστέρων να βρίσκει πως μπορούσε να το κάνει καλύτερα, χωρίς βέβαια να μετανιώνει για την πράξη του, ακόμα και αν τελικά την βρήκε τελείως λάθος! Γιατί μόνο έτσι βελτιώνεται κάποιος και αν κάποιος θέλει να βελτιωθεί αυτός είναι ο πολεμιστής...

Ανώνυμος είπε...

Καλωσήρθες στην παρέα μας ιπτάμενε Ολλανδέ!

Πολύ ενδιαφέρουσα η απορία σου. Έτσι όπως το καταλαβαίνω, η αψογοσύνη δε διαφέρει από το "κάνω ότι καλύτερο μπορώ δεδομένων των συνθηκών". Επίσης η αψογοσύνη είναι η "ταπεινότητα" του πολεμιστή γιατί ξέρει ότι κάνει ότι καλύτερο μπορεί και μετά το αφήνει... Κάνει την καταγραφή και μετά την πετάει. Αυτό σημαίνει ότι δε μπορεί να δώσει θάρρος στον εαυτό του καθώς στο σύμπαν που ζούμε ο θάνατος είναι ο κυνηγός και ο απόλυτος "εξομοιωτής" - όλοι είμαστε ίδιοι στα μάτια του θανάτου. Με αυτή την έννοια η "ασημαντότητα" μπορεί να χρησιμεύσει στο να μην επιτρέψει στον πολεμιστή να πάρουν "τα μυαλά του άερα" αλλά σε καμιά περίπτωση δε θα γίνει "αυτο-υποτιμητικός" (ειδικά εφόσον κάνει ότι καλύτερο μπορεί)!

Επίσης η έννοια βελτίωση είναι λίγο αμφιλεγόμενη. Προτιμώ τη λέξη αλλαγή καθώς οι ταμπέλες του τι είναι "καλό" και τι είναι "κακό" έχουν γίνει πολύ ισχυρές ιδιαίτερα μετά από τόσους αιώνες κακοποίησης εννοιών όπως "αγάπη" και "θρησκεία"!

Και πάλι καλωσήλθες!

Iptamenos Ollandos είπε...

Φίλε Ατόφιε,

σ'ευχαριστώ που κατανόησες τον προβληματισμό μου.

Η λέξη βελτίωση έχεις δίκιο δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή. Μήπως η λέξη εξέλιξη είναι καλύτερη;-)

Καλή σου μέρα!

Ανώνυμος είπε...

... η λέξη εξέλιξη είναι πολύ καλή!!!
...άλλωστε αφορά την εξέλιξη της συνείδησης,
αυτή εξελίσσει ο πολεμιστής προσπαθώντας να γνωρίσει το¨"είναι" του
αντιμετωπίζοντας της προκλήσεις της ζωής.
Ένας πολεμιστής είναι συνεχώς στην διαδικασία μεταμόρφωσης του,
παραφυλάγοντας, τις σκέψεις του,
τα συναισθήματα του και τις αντιδράσεις του.
Πολεμά την ιδέα του "εγώ"
γιατί καταναλώνει πολύ ενέργεια η υπερασπίση του, στοχεύοντας σε μια ολοκλήρωση.

"Το ΕΓΩ εξαφανιζεται μονο με ΣΑΜΑΝΤΙ."

Το "εγώ"
το έπνιξε και ο Ηρακλής
πνίγοντας το φοβερό θηρίο της Νεμέας!

Φιλιά σε όλους,
και στους καινούργιους
Ιπτάμενους...
άργησα ....
ήταν και φορτισμένη
η ατμόσφαιρα
λογω των γεγονότων...
θα τα πούμε αύριο;)

Ανώνυμος είπε...

Γιατί ο Ηρακλής κράτησε
... την Λεοντή;

Velvet Revolution