Η 'θέση χωρίς οίκτο'

Συζητάμε μεταξύ μας πολύ συχνά για τη σημασία των σταθμών των ηρώων και το τι μπορεί να σηματοδοτούν... Πράγματι, η συμβολική σημασία του μύθου είναι σημαντικότατη και ανεξάντλητη. Αυτό που ίσως μερικές φορές να ξεχνάμε, είναι ότι προκειμένου εμείς οι ίδιοι να αρχίσουμε το ηρωικό ταξίδι, είναι απαραίτητο να τοποθετήσουμε το σημείο συναρμογής μας στη "θέση χωρίς οίκτο".

Φαντάζομαι αυτούς που δεν έχουν ασχοληθεί με τον κο. Καστανέντα, να με κοιτάνε με γουρλωμένα τα μάτια τους τώρα και να λένε "τι λέει αυτός τώρα..." Μη βιάζεστε...! Σκεφτείτε το έτσι. Πρέπει να βρεθούμε σε εκείνη τη θέση που θα μας βγάλει από την ταύτιση με το ρόλο του θύματος που τόσο λατρεύουμε να παίζουμε στη ζωή μας. Σας κάνει περισσότερο νόημα τώρα; Ίσως αν προσθέσω και το γεγονός ότι θα πρέπει να ανέλθουμε στο επίπεδο της αφοβίας του Θεού παρά να ζητάμε από τον Θεό να κατέλθει στο επίπεδο του φόβου μας; (κάτι που είδα στην Caroline Myss και πραγματικά μου φάνηκε εξαιρετική σύλληψη).

Εν πάσει περιπτώσει... Σημασία έχει ότι είμαστε γεμάτοι από ψυχικούς κόμπους και κολπάκια-τρικ επιβίωσης που το μόνο που κάνουν είναι να μας απομυζούν ενέργεια. Μια άλλη ονομασία για αυτά τα τρικ είναι και συμφωνίες... Συμφωνίες του στυλ "Εγώ δε θα ξανα-αγαπήσω" (όχι απαραίτητα με φωνή Καζαντζίδη), "κανείς δε με καταλαβαίνει γι'αυτό κι εγώ..." και τα συναφή. Αυτό που όμως αδυνατούμε να δούμε είναι τον περίσσιο εγωισμό που κρύβεται πίσω από αυτές τις "αθώες" και κατά πολλούς "ανθρώπινες" αδυναμίες ή για άλλους ακόμα και "ανθρώπινες ιδιότητες". Χρειάζεται όμως να είμαστε αμείλικτοι μαζί μας γιατί μέσα από τον αυτο-οίκτο μας είναι αυτές οι συμφωνίες και αυτοί οι ψυχικοί κόμποι που μας ρουφάνε ενέργεια...

Παίρνοντας αφορμή από τον πολεμιστή που υποδεικνύει ο Καστανέντα, έγραψε και ο Τόμας ένα βιβλίο που το ονομάζει Δημιουργική Νίκη (Creative Victory) και κάνει μια σύνοψη και αναδόμηση του κειμένου σύμφωνα με την κατανόηση του. Παραθέτω εδώ ένα απόσπασμα για αυτό που συζητάμε...

Είμαι ο πολεμιστής που ξαποσταίνει
Έχω θρυμματίσει τον καθρέφτη
της ίδιας μου της αυτο-ανάκλασης

Τα μάτια του πολεμιστή που ξαποσταίνει λάμπουν με τη λάμψη του αδυσώπητου και καταφέρνουν πράγματι να καλέσουν τον Σκοπό. Αυτές οι δηλώσεις είναι πέρα από τη νοητική κατανόηση του μέσου ατόμου, επειδή το αδυσώπητο σύμφωνα με τον ορισμό των Τολτέκων είναι μια έννοια πέρα από τη γλώσσα και τις ερμηνείες. Το αδυσώπητο είναι μια κατάσταση ύπαρξης που μπορεί να βιωθεί μόνο από άτομα που έχουν αρκετή προσωπική δύναμη για να φτάσουν στη "θέση χωρίς οίκτο".
Το αδυσώπητο των πολεμιστών δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια θέση του σημείου συναρμογής, ένα επίπεδο πρόθεσης που οι πολεμιστές έχουν καταφέρει να φθάσουν. Δεν είναι σκληρότητα ή βαναυσότητα, ούτε θέμα του να είναι κάποιος πικρόχολος ή κακός. Τουναντίον, είναι μια κατάσταση επίγνωσης που αντανακλά μια άψογη αποστασιοποίηση, μια κατάσταση πλήρους αδιαφορίας στον ίδιο μας τον αυτο-οίκτο.
Το αδυσώπητο εξυπηρετεί τον πολεμιστή, όχι σαν μια στρατηγική για τον έλεγχο και την κατάκτηση των άλλων, αλλά σαν μια επέκταση της άψογης αναζήτησης για την "ανιδιοτέλεια" (την κατάσταση πέρα από το εγώ). Το αδυσώπητο είναι η πρώτη αρχή της μαγείας, και το αδυσώπητο είναι η βάση της νηφαλιότητας του πολεμιστή και η βάση της ήρεμης εσωτερικής μας δύναμης.

Ατόφιος