Όλα καλά στη ζούγκλα…

Αναζητήστε τον Μπιλ!


Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα…
Είπε η λέαινα στο λιονταράκι της!
Και ...συνεχίζει αναρωτούμενη:
Γιατί να δρούμε αυτοκαταστροφικά και να μη σκεφτόμαστε δημιουργικά
βελτιώνοντας τον εαυτό μας και το κοινωνικό σύνολο;
Γιατί πρέπει να εξοντώνουμε την κατσίκα του γείτονα
αντί να πάρουμε μια δική μας;
Γιατί να κλέβουμε προσοχή και ενέργεια με ανορθόδοξες μεθόδους
αντί να συνεργαζόμαστε και να εκτιμούμε το κυβικό εκατοστό τύχης
όταν το συναντούμε οπουδήποτε;
Γιατί οι άντρες καταλήγουν –ούληδες -άκηδες Κωστάκηδες Γιωργάκηδες,
πολίτες γ΄κατηγορίας και άντρες β΄ διαλογής χαμένοι στην μετάφραση
και ξεχασμένοι εδώ και εκεί;
Γιατί οι γυναίκες καταφεύγουν στο εφησυχασμένο καθωσπρεπισμό και μπερδεύουν το σεβασμό, τον αυτοσεβασμό με την ανοχή και την υποχώρηση;
Γιατί να γινόμαστε καταναλωτές μιας διαφημιστικής κοινωνικής διαμόρφωσης των εκάστοτε εξουσιαστικών αντιλήψεων που μας χειρίζονται και μας απομυζούν;
Γιατί να φυλακιζόμαστε σε ένα δωμάτιο του Λαβύρινθου της γνώσης
μονόπλευροι και δογματικοί;
Γιατί να μπαίνουμε χωρίς νήμα χωρίς σύνδεση χωρίς σημείο αναφοράς,
φτερά στον άνεμο,ανεμομαζώματα ανεμοσκορπίσματα
αναλώσιμων αποπροσανατολιστικής κουλτούρας;

Γιατί πρέπει να είναι μόνο "μέσα" στενός μικρόκοσμος
ή μόνο "έξω" μαζικά μακρόκοσμος ;
Ποιος είναι άραγε αυτός ο Μπιλ;

Η παρέα μιας βελούδινης επανάστασης
και η Αστραία ψάχνοντας να βρεί τον "Μπιλ"
εύχεται σε όλους
συμφωνούντες διαφωνούντες
γκρινιάρηδες και παραπονιάρηδες
αισιόδοξους και απαισιόδοξους,
συνεπείς ασυνεπείς,
καστανεντικούς, μπειλικούς δραματοθεραπευτικούς,
οδυσσειακούς χριστιανούς, βουδιστές, φροϋδικούς και φρομικούς,
ψυχαναλυμένους,συναισθηματικά εγκλωβισμένους, ανασκοπούντες, μαζοχιστές , ανικανοποίητους,αυτοκαταστροφικούς, δημιουργικούς,νευρικούς, ανεκτικούς, ήρεμους, θυμωμένους, σεμιναριόπληκτους, βιωματικούς, αγνωστικιστές ,
πυθαγοριστές, βενιζελικούς, ολυμπιακούς, συμβιβασμένους,
αντικομφορμιστές, μικροαστούς, μυστικιστές και ονειροπόλους,

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
δροσερά αυτογνωστικό και βελούδινα επαναστατικό!
Τον Σεπτέμβρη στη άλλη τάξη…
Ίσως στην ζωή δεν υπάρχουν ...ανεξεταστέοι!

ΑΝΑΠΝΟΗ


Ότι η αναπνοή σημαίνει ζωή το γνωρίζουμε. Επίσης γνωρίζουμε πολλά, και για την λειτουργία της. Υπάρχουν όμως και κάποια άλλα τα οποία μας είναι τελείως άγνωστα και τα οποία αρχίζουν τώρα, να γίνονται σιγά σιγά γνωστά.
Έχουν σχέση με τον χειρισμό της, ο δε χειρισμός της πάλι έχει σχέση με το ενεργειακό κομμάτι του ανθρώπου, οπότε φτάνουμε στο σημείο να μιλάμε για χειρισμό ενέργειας.
Δύο λέξεις που πάντα έκρυβαν και κρύβουν μυστικά.
Ο διαφορετικός τρόπος χειρισμού της μας δίνει και ανάλογα αποτελέσματα.
Έτσι άλλο ρυθμό έχουμε όταν θέλουμε να ηρεμήσουμε μυαλό και συνασθήματα, άλλο όταν πάμε για γέννα και άλλο όταν αναζητούμε ενέργεια και δύναμη.
Για να μάθεις να χειρίζεσαι όμως κάτι, ό,τι και να είναι αυτό, πρέπει πρώτα να ασχοληθείς μαζί του. Πρέπει να του αφιερώσεις χρόνο. Πρέπει να το " σπουδάσεις " .
Θα πρέπει να έχεις αποκτήσει την ικανότητα να θυμάσαι,να παρατηρείς, να παραφυλάς.
Αν μπορούσαμε να το πετύχουμε αυτό,το πιθανότερο είναι οτι θα βλέπαμε,μια αναπνοή, χαοτική, ρυχή, χωρίς ρυθμό, η οποία ακολουθεί τον χαοτικό τρόπο σκέψεως, συναισθημάτων και γενικά όλης της ζωής μας.
Αν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι σε αυτό το χάος, θα λέγαμε οτι υπάρχουν δύο δρόμοι για να το πετύχουμε.
Ή αρχίζουμε να βάζουμε την ζωή μας σε τάξη, οργάνωση -ο καθένας δίνει εδώ την ερμηνεία του- οπότε στην διάρκεια, θα μπει σε τάξη μέχρι κάποιο βαθμό και η αναπνοή.
Η ξεκινάμε αντίστροφα. Αφιερώνουμε κάποιο διάστημα στην παρατήρησή της με σκοπό, αποκλειστικά και μόνο, να εγκαταστήσουμε ένα νέο τρόπο, ο οποίος να περιέχει μέσα του ρυθμό.
Ένα καλό επίπεδο είναι όταν καταφέρνουμε και πετυχαίνουμε αναπνοή ύπνου,σε αρκετά διαστήματα μέσα στην καθημερινότητα μας.
Τα υπόλοιπα καλά έρχονται στην διάρκεια.
Ο εκνευρισμός και κάθε άλλο αρνητικό συναίσθημα δεν μπορούν να αντέξουν σε μια ρυθμική και μόνο ρυθμική αναπνοή.Μόνο όταν σπάει αυτός ο ρυθμός καταφέρνουν και αποκτούν πρόσβαση.
Στις πολεμικές τέχνες, που ένας κρυπτόμενος σκοπός τους είναι η αυτογνωσία και η αυτοβελτίωση, η αναπνοή κατέχει βασικό ρόλο.
Οι μεγάλοι αθλητές ότι και να είναι αυτοί, έχουνε μάθει, και μπορούν να κοντρολάρουν την αναπνοή τους. Δεν μπορείς να είσαι μεγάλος αθλητής αν δεν έχεις έλεγχο στην αναπνοή σου.
Αν μπορούσαμε να ασχοληθούμε μαζί της όπως και με κάθε άλλο είδος γυμναστικής,μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα,θα βλέπαμε πολύ χειροπιαστά αποτελέσματα.
Εμείς όμως, είτε επειδή δεν γνωρίζουμε,είτε επειδή δεν θυμόμαστε, η επειδή δεν έχουμε χρόνο, δεν ασχολούμαστε καθόλου μαζί της, με αποτέλεσμα αυτή να συμπεριφέρεται ανεξέλεγκτα και εμείς να γεμιζουμε δηλητήρια.
Το θέμα αναπνοή και δύναμη είναι απο μόνο του ΘΕΜΑ
και το αφήνουμε προς το παρόν στην άκρη.

Και ίσως η αναπνοή να είναι η σύνδεσή μας με τον ρυθμό, και μέσω του ρυθμού με το Σύμπαν.
Είναι τυχαίο ότι το Big Bang το λένε και "Μεγάλη Αναπνοή";
Κι αυτό με τη σειρά του, μας παραπέμπει σε μια άλλη λειτουργία της αναπνοής, που κατά την εσωτερική φιλοσοφία, είναι η δημιουργική λειτουργία.
Υποσυνείδητα, όλοι χρησιμοποιούμε την αναπνοή ΚΑΙ με αυτόν τον τρόπο, ζωογονώντας εικόνες, ιδέες, σκέψεις, όνειρα, επιθυμίες, εμμονές, συναισθήματα.
Αλλάζοντας τον τρόπο της αναπνοής μας αλλά και συνειδητοποιώντας αυτή τη δημιουργική λειτουργία, μήπως θα μπορούσαμε να καθαρίσουμε, να συντονίσουμε και να επιτύχουμε αρμονική συνεργασία της προσωπικότητάς μας με το βαθύτερο Είναι μας;
Ας προσέξουμε αυτοπαρατηρούμενοι, ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΑΝΟΥΜΕ με την αναπνοή μας....

ΑΝ : αναζητώ - Α : κέντρο καρδιάς - ΠΝΟΗ : ζωή
ΑΝαζητώντας το κέντρο της καρδιάς περπάτησα σε δρόμους, μια μέρα κοίταξα τον ουρανό και νιώθοντας χαμένη, φώναξα με όλη μου τη δύναμη ΑΑΑΑΑΑ........μέχρι που κόπηκε η ΠΝΟΗ.
Ο χρόνος σταμάτησε.... τίποτα ..... κενό
Και ξαφνικά σα να με έσπρωξε κάτι δυνατά στην πλάτη και πήρα μια βαθιά ΑΝΑΠΝΟΗ
Και κατάλαβα ότι έψαχνα να βρω αλλού, αυτό που πάντα ήταν εδώ.
Και άρχισα να βλεπω τη Γή και τα Αστέρια, μαζί και όχι χώρια ... και παρατήρησα ότι με την αναπνοή μια γέφυρα εμφανίζεται ανάμεσα στη Γή και τον Ουρανό και αναρωτήθηκα, πως θα ήταν να την περπατήσω.... και ξεκίνησα αναπνέοντας.

Αιρετικός – Το μολύβι - Barbarella

Ένας χρόνος ταξίδι ....

Καθώς είχα ξεκινήσει με την πρώτη ανάρτηση για τον Οδυσσέα, μου ανατέθηκε να κλείσω τον κύκλο με έναν απολογισμό….Δεν θα κλείσω τον κύκλο…. Αναρωτιέμαι ο Οδυσσέας μήπως κάπου ξεχάστηκε; … έμεινε σε ένα σταθμό έχοντας όραμα την Ιθάκη με την γερή αρματωσιά μιας αγάπης ; …ή ξέχασε τελείως την Ιθάκη;
Ανοίξαμε ένα παράθυρο επικοινωνίας με αυτό το καράβι στην θάλασσα του διαδικτύου και είχαμε την τύχη να συναντηθούμε με ενδιαφέροντες και αξιόλογους αναζητητές, και με Πολεμιστές δεξιοτέχνες του τόξου . Mας ταξίδεψε πιο μακρυά από όσο περιμέναμε ...
Εξασκηθήκαμε στην αυτοπαρατήρηση, στην κριτική σκέψη, στην ενδοσκόπηση μέσα από την αλληλεπίδραση αυτής της επικοινωνίας ίσως με διαφορετικό σημείο εκκίνησης και τρόπο ο καθένας .
Μας δόθηκαν τα ερεθίσματα για να δούμε και να ψάξουμε και άλλα μονοπάτια…. Ήταν κύκλος;

Μάλλον ζωγραφίσαμε έναν πολύχρωμο πίνακα….. λίγο αφηρημένης τέχνης αλλά φωτεινό και όμορφο …
Ίσως δεν βρήκαμε κοινό κέντρο αναφοράς αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ομάδα θα πει πως είμαστε στο ίδιο καράβι .....ας μην ξεχνάμε την φιλία, την εμπιστοσύνη, την αποδοχή, τον σεβασμό και το μοίρασμα .
Ας ξεκινήσουμε ένα καινούργιο ταξίδι ….με προορισμό και στόχο και μπούσουλα που στρέφει το καράβι….και θα πάμε και τραβέρσο καμιά φορά …αλλά μαζί εμείς…

Ας αφήσουμε εκτός τα αρπακτικά, τις λυκοφιλίες, τους ανταγωνισμούς και τα “ο καθένας για την πάρτη του” επειδή νομίζουμε ότι είμαστε έτοιμοι πολεμιστές και εμείς την βρήκαμε την αλήθεια.
Δεν μας ταιριάζουν αυτά . Επί του πρακτέου και καθημερινά ….κρίνονται οι Πολεμιστές …όχι στις θεωρίες….

Υποσχέθηκα ότι θα ρετουσάρω το κείμενο του Αιρετικού αλλά συγχωρέστε με δεν θα το κάνω γιατί παρά τους διαξιφισμούς μας, εκτιμώ ιδιαίτερα και δεν θέλω να αλλοιώσω την ειλικρίνεια, την αυθεντικότητα, την διάθεση προσφοράς και την καθαρότητα της πρόθεσης του.
Το παραθέτω λοιπόν αυτούσιο και ....χωρίς τόνους ….

"Πολλοι απο εμας, καποια στιγμη στην ζωη μας, ειμαστε σε αναζητηση ατομου η ατομων με σκοπο να δημιουργησουμε καποια ομαδα η σε αναζητηση καποιας αλλης.
Αυτο κανει αυτος που ψαχνει να δημιουργησει μια οικογενεια, το ιδιο κανει και ο αλκολικος
η ναρκομανης που μπαινουν σε καποια ομαδα υποστηριξης αλλα και το ιδιο κανει και καποιος που
σε καποια φαση της ζωης του αρχιζει και παιζει με την λεξη αυτογνωσια.
Ο καθενας εχει καποιο δικο του λογο. Ολοι ομως στην πραγματικοτητα θελουμε το ιδιο πραγμα.ΒΟΗΘΕΙΑ. Υποσυνειδητα ξερουμε οτι πολλα πραγματα, ειναι αδυνατον να τα καταφερουμε μονοι μας, οποτε θελουμε συμπαρασταση και απο καποιον αλλον.
Δεν αντεχω να ειμαι μονος μου γι αυτο το λογο κανω οικογενεια.
Δεν μπορω μονος να κοψω το ποτο η τα ναρκωτικα μπαινω σε ομαδα και παιρνω βοηθεια απο εκει
Δουλευοντας μεσα σε ομαδα γνωριζω τον εαυτο μου και προχωραω.
Ποιος ηταν ο δικος μου λογος που βρεθηκα τον τελευταιο χρονο σε μια τετοια ομαδα παρεα?
Θα ελεγα οτι αυτο ηταν το <κατι διαφορετικο>. Το να μαζευομαστε καθε εβδομαδα μερικα ατομα με κυριο θεμα συζητησης ο εαυτος μας και πως να τον εξελιξουμε, ηταν κατι που δεν το ειχα κανει ποτε, οποτε ηταν κατι νεο και σαν νεο, ενδιαφερον.
Δεν φαινοταν οτι ηθελα να παρω κατι συγκεκριμενο απο αυτην. Ενδομυχα ισως, βοηθεια σε κατι,ποιος ξερει?
Πιστευα ομως οτι θα μπορουσα εγω να προσφερω, παρουσιαζοντας και αναλυοντας θεματα τα οποια ειχα μελετησει και ασχοληθει.
Ενα ακροατηριο δηλαδη.
Ποιες ειναι οι εντυπωσεις μου μετα ενα χρονο και τι αλλαγες εγιναν?
Οσον αφορα εμενα,αισθανομαι οτι επεσαν οι υψηλοι τονοι με τους οποιους ξεκινησα. Η αισθηση του παντογνωστη αρχιζει να μπαζει.
Αντιρησεις υπαρχουν, οταν πρεπει να υπαρχουν και σταματησαν οι στειρες αντιπαραθεσεις. Η αντιθετη αποψη με την δικη μου, μου προκαλει μικροτερο εκνευρισμο τωρα. Απο την αλλη πλευρα, δεν νοιωθω οτι εμαθα κατι καινουριο οσον αφορα το κομματι της αυτογνωσιας. Τα θεματα ειναι πολλες φορες υποτονικα και χρειαζεται προσπαθεια για να μπορεσει να γινει μια ανεκτη συζητηση. Ο χαρακτηρισμος σαν ομαδα-παρεα,
εχει μεσα της το σημειο της χαλαροτητας και δειχνει οτι το υποτιθεμενο θεμα με το οποιο ασχολειται,η αυτογνωσια,δεν αντιμετωπιζεται με την απαιτουμενη σοβαροτητα που θα επρεπε, οποτε και τα αποτελεσματα που παιρνουμε ειναι κατωτερα απο τα αναμενομενα.
Οι παρεες οταν δεν εχεις τιποτα να παρεις τελειωνουν.
Οι ομαδες ακομη και αν αλλαζουν τα ατομα, παραμενουν.
Υπο την προυποθεση να υπαρχει αρκετη ενεργεια, για να κρατιεται ζωντανη σαν εννοια και να συνεχισουν να προσερχονται στην αυρα της καινουρια ατομα.
Περα απο αυτο ομως, εχω μια αισθηση οτι υπαρχει μια ποιοτητα που δεν υπαρχει εκει εξω.
Εχω αμφιβολιες ομως αν αυτο απο μονο του, ειναι αρκετο για να επιβιωσει".
ΑΙΡΕΤΙΚΟς.
Εμπνευσμένη και επίκαιρη στον απολογισμό μας η ανάρτηση του φίλου μας stavrosn "O δρόμος του να βαδίζεις μόνος " http://stavrosn.blogspot.com/

Τα παραπάνω είναι προσωπικές και αυθαίρετες απόψεις και ναι η υποκειμενική αντίληψη της πραγματικότητας και δικό μας το πρόβλημα ….αλλά ας συλλογιστούμε…..
Α... και μεγάλο και κουραστικό το κείμενο ……

ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ, Άρτεμις

Ταξίδι στ' όνειρο

Τα όνειρα που πάντα περισσεύουν
κι' αλήθεια που δεν γίνονται ποτές
ταξίδια του μυαλού που σε μαγεύουν
και χάνονται μακριά μέσα στο χθες.

Μαζί σου θα χαθώ μέσα στο χρόνο
ταξίδι μακρινό με το μυαλό
το όνειρο που πάντα περισσεύει
θα κάνουμε μαζί πραγματικό.

Τα όνειρα που πάντα περισσεύουν
κι αλήθεια δεν γίνονται ποτές
καράβια στο μυαλό μας αραγμένα
ταξίδι θα μας πάνε, αν το θες.

Don Alejandro

Αυτογνωσία - Αυτοπαρατήρηση - Παρατηρητής - Παρατηρούμενος

Η Αυτογνωσία, που πρέπει να είναι ο σκοπός της ζωής μας, ξεκινάει από την Αυτοπαρατήρηση. Αυτοπαρατήρηση είναι η μη ταύτιση με τα εξωτερικά πράγματα, τα άτομα κι ακόμα είναι μια προσοχή μέσα μας, σ’ αυτό που συμβαίνει στην ανθρώπινη μηχανή. Είναι μια συνειδητή προσοχή. Μια κατάσταση συγκέντρωσης σ’ αυτό που συμβαίνει στο εσωτερικό μας, μέσα μας. Αυτά που συμβαίνουν έξω δεν έχουν μεγάλη σημασία.

Όσο κι αν νομίζουμε ότι αυτό είναι εύκολο, αν το προσπαθήσουμε, θα δούμε ότι είναι πολύ δύσκολο, στην αρχή τουλάχιστον. Κι αυτό γιατί ζούμε μέσα στην μηχανικότητα. Τίποτα δεν κάνουμε συνειδητά. Νομίζουμε ότι είμαστε συνειδητοί. Το πρωί τρώμε βιαστικά το πρωινό μας και συγχρόνως σκεφτόμαστε τα προβλήματα της δουλειάς, τα ραντεβού που έχουμε, τις προτάσεις που έχουμε να κάνουμε, τους λογαριασμούς που έχουμε να πληρώσουμε κλπ. Το ίδια συνεχίζουμε και στο δρόμο για τη δουλειά. Και όταν είμαστε στη δουλειά, σκεφτόμαστε πως έχουμε να πάμε Σούπερ Μάρκετ, να βγάλουμε τον σκύλο βόλτα, να πάμε με κάποιους φίλους για φαγητό. Κι αν μας ρωτήσει κανείς τι φάγαμε το πρωί, δεν θα μπορέσουμε να του απαντήσουμε, γιατί δεν θυμόμαστε, γιατί όταν τρώγαμε, δεν ήμασταν εκεί, δεν ήμασταν συνειδητοί.

Πώς λοιπόν να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας, όταν εμείς απουσιάζουμε από αυτόν; Τι πρέπει να κάνουμε; Να τον χωρίσουμε σε δύο. Σε παρατηρητή και παρατηρούμενο. Κι αυτό θα γίνει μόνο αν είμαστε συνειδητοί. Κατά την διάρκεια της ημέρας, σε ό,τι κάνουμε. Να είμαστε σε κατάσταση αυτοεπαγρύπνησης. Τρώγοντας το πρωινό μας η συνείδησή μας θα είναι εκεί, θα νιώθουμε ότι τρώμε, ότι πίνουμε τον χυμό μας. Κι αν ο νους μας πάει να μας ταξιδέψει αλλού, εμείς, όντας συνειδητοί, δεν θα ξεγελαστούμε, θα παραμείνουμε σ’ αυτό που κάνουμε τώρα. Όντας συνειδητοί δεν θα χάνουμε ενέργεια. Κι αν συνεχίσουμε αυτή την άσκηση του Παρατηρητή , που είναι η συνείδηση, και του Παρατηρούμενου, που είναι όσα κάνουμε: οι συμπεριφορές μας, οι ψυχολογικές μας καταστάσεις. Θα μπορέσουμε την ώρα που κάνουμε κάτι, να αντιλαμβανόμαστε αυτό που κάνουμε αν είναι σωστό, αν αυτό είναι ένα ελάττωμα και κάθε φορά που θα μας βγαίνει να το παρατηρούμε και σιγά σιγά να το εξαφανίζουμε.

Όταν είμαστε χωρισμένοι σε Παρατηρητή και Παρατηρούμενο και μας βγει ένα ελάττωμα, τεμπελιά, θυμός, υπερηφάνεια, ο Παρατηρητής-Συνείδηση θα το αντιληφθεί. Δεν θα ταυτιστούμε με αυτό, θα δουλέψουμε πάνω σ’ αυτό και κάθε φορά που θα παρουσιάζεται, θα φροντίζουμε σιγά-σιγά να το εξαφανίζουμε. Δεν θα είναι βέβαια εύκολο, αλλά δεν θα είναι και ακατόρθωτο.

Η αυτοπαρατήρηση είναι μια αίσθηση που έχει ατροφήσει, γιατί δεν έχει χρησιμοποιηθεί. Και με τον τρόπο που τη βάζουμε σε λειτουργία, αρχίζει να εξελίσσεται. Όταν π.χ. έχουμε ένα χέρι στον γύψο αρκετό καιρό, όταν βγάλουμε τον γύψο, αυτό δεν θα λειτουργεί. Θα χρειαστεί ένα χρονικό διάστημα με ασκήσεις, για να λειτουργήσει φυσιολογικά.

Με τον τρόπο που αυτοπαρατηρούμαστε αναπτύσσεται αυτή η αίσθηση και φαίνεται κάτι συνηθισμένο για μας να αυτοπαρατηρούμαστε. Όταν δεν αυτοπαρατηρούμαστε δεν βλέπουμε την αντίδραση, δεν βλέπουμε τίποτα. Μόνο ταυτιζόμαστε με τα εξωτερικά πράγματα, χάνουμε ενέργεια και ξεφεύγουμε από τον στόχο μας, την αυτογνωσία. Αν μας βρίζουν, μας βγαίνει θυμός, θυμώνουμε. Όταν κάποιος έχει μια ιδέα αντίθετη με τη δική μας θέλουμε να συγκρουσθούμε, αντί να αυτοπαρατηρηθούμε και να σεβαστούμε ότι, ο καθένας μπορεί να σκέφτεται διαφορετικά.

Το να αυτοπαρατηρείται κανείς, δεν είναι το να γνωρίζει, το να σκέφτεται, γιατί το να γνωρίζει, το να σκέφτεται, γιατί το να γνωρίζει είναι κάτι παθητικό. Γνωρίζω ότι κάθομαι στην καρέκλα, αλλά δεν βρίσκομαι σε αυτοπαρατήρηση. Γνωρίζω ότι βρίσκομαι σε κατάσταση θυμού, αλλά δεν βρίσκομαι σε αυτοπαρατήρηση και είμαι ταυτισμένος, αντιδρώ.

Κάποιος μπορεί να σκέφτεται πολλά πράγματα για τον εαυτό του, μπορεί να σκεφτεί ότι είναι πολύ καλός, ότι είναι πολύ κακός. Αυτό όμως δεν σημαίνει και ότι αυτοπαρατηρείται. Ούτε όταν σκεφτόμαστε, αυτοπαρατηρούμαστε.

Τι μας εμποδίζει να αυτοπαρατηρηθούμε; Η αίσθηση ότι είμαστε πάνω από τους άλλους, ότι είμαστε μοναδικοί, η υπερβολική αγάπη προς τον εαυτό μας, η μεγάλη αυτοπεποίθηση για τις ιδέες μας, η άρνηση να βλέπουμε την ξένη άποψη.

Όταν κάνουμε μηχανικά αυτοπαρατήρηση είναι οι σκέψεις. Εκεί δεν είμαστε σε ανάμνηση του εαυτού μας, δεν είμαστε συνειδητοί. Όταν αυτοπαρατηρούμαστε αληθινά, αντιλαμβανόμαστε ότι έχουμε μια συνειδητή κατάσταση, ότι λαμβάνουμε κάποιες πληροφορίες. Είναι μια καινούργια κατάσταση προσοχής.

Η Αυτοπαρατήρηση είναι ένα κλειδί, που θα μας επιτρέψει να πραγματοποιήσουμε μια ριζική αλλαγή. Είναι συνειδητή προσοχή. Ας το προσπαθήσουμε.

Κυβέλη

ΚΡΙΣΗ - ΚΡΙΤΙΚΗ - ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ

Κρίση - Κριτική - Αυτοκριτική, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους. Η κρίση μας είναι εγκλωβισμένη μέσα σε έναν κύκλο πεποιθήσεων, που την προσδιορίζουν και την περιορίζουν. Αυτές οι βασικές πεποιθήσεις που προσδιορίζουν την κρίση μας ξεκινούν με ελλιπή δεδομένα και με καταγραφές από τη γέννησή μας, από το κύτταρό μας. Στη διαδρομή η κρίση εξελίσσεται μέσω των ερεθισμάτων μας, της κουλτούρας μας, του μεγαλώματός μας και αναπτύσσεται η κριτική. Είναι όμως έτσι η κρίση μας και επομένως η κριτική μας αντικειμενική;

Συνήθως οι ρίζες της κριτικής είναι είτε ο ΦΟΒΟΣ είτε η ΑΓΑΠΗ. Η κριτική με την οποία ερχόμαστε πιο συχνά αντιμέτωποι είναι μάλλον αυτή που έχει ως ρίζα το φόβο. Σε αυτήν την περίπτωση μπαίνουμε στη διαδικασία της σύγκρισης, με σκοπό να μειώσουμε τους άλλους και παράλληλα να υπερασπίσουμε - αναδείξουμε το ΕΓΩ μας. Αντίθετα, όταν η κριτική έχει ως ρίζα την αγάπη, δεν υπάρχει σύγκριση, αλλά φροντίδα, κατανόηση και διάθεση ανάδειξης του ΑΛΛΟΥ. Αξίζει να σημειωθεί ότι και στις δύο περιπτώσεις ο στόχος είναι ίδιος: η αποδοτική αλληλεπίδραση. Απλά στην περίπτωση της αγάπης "παίζουμε" για  να κερδίσουμε, ενώ στην περίπτωση του φόβου, "παίζουμε" για να μη χάσουμε.

Η αυτοκριτική δε θα μπορούσε να λειτουργεί διαφορετικά. Μπορεί να λειτουργήσει με γνώμονα το φόβο της απόρριψης από τους άλλους, μπορεί να λειτουργήσει και με γνώμονα την αγάπη προς τον εαυτό. Καθώς αναπτύσσεται η συνειδητότητα προχωρούμε από τον πρώτο τρόπο λειτουργίας στο δεύτερο. Αν δεχτούμε ότι η ανάπτυξη της συνειδητότητας είανι στενά συνδεδεμένη με την αυτογνωσία, δεν είναι λοιπόν και η αυτοκριτική κομμάτι της; Μήπως η αυτοκριτική δεν προέρχεται από την ευθύνη προς τις πράξεις μας ή την επιθυμία του ελέγχου των πράξεών μας; Ένας άλλος τρόπος για να το κατανοήσουμε αυτό είναι η συνεχής αυτοπαρατήρηση του εαυτού μας κατά τη διάρκεια της ημέρας, συνοδευόμενη από την κατανόηση. Δηλαδή, καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας ένας άνθρωπος πρέπει να είναι συνειδητός, παρατηρητικός προκειμένου να ανακεφαλαιώσει στο κλείσιμο της ημέρας τη στάση του και τη συμπεριφορά του κατά τη διάρκεια αυτής.

Κλείνοντας, αν μπορέσει η αυτοκριτική να φτάσει τόσο βαθιά, ώστε να αγγίξει την ίδια την κριτική μας, τότε σμιλεύεται η κρίση κλείνοντας έτσι έναν κύκλο - τρίπτυχο. Όσο πιο τίμια και ειλικρινής η αυτοκριτική μας, τόσο πιο πολύ πλησιάζουμε την αυτογνωσία.  Η μαθητεία μας στη χρήση του εργαλείου της κρίσης μπορεί έτσι να γίνει άψογη.

Εν τέλει, η αυτοκριτική είναι ο δρόμος για την αυτογνωσία ή χρειάζεται αυτογνωσία για να κάνεις αυτοκριτική;

Φώνια, deBarzak, Αθηναΐδα, Ατόφιος

Περί Κριτικής

Όλοι έχουμε ή ερχόμαστε αντιμέτωποι κάποια στιγμή με το θέμα της κριτικής. Η κριτική περιλαμβάνει και τη θετική της πλευρά (από θετικές απόψεις μέχρι την κολακεία) και την αρνητική της πλευρά (από αρνητικές απόψεις μέχρι την μομφή). Μερικοί επιλέγουμε να την κρύψουμε κάτω από το τραπέζι και άλλοι επιλέγουμε να την δούμε – πως την εισπράτουμε και πως την εκφέρουμε.

Ξεκινώντας, κανείς έχει απόψεις για τα πράγματα – του αρέσουν, δεν του αρέσουν, συμφωνεί, διαφωνεί και τα λοιπά. Η άποψη αυτή μπορεί να δομηθεί ώστε να παράγει την κρίση που σύμφωνα με το λεξικό είναι η «εμπεριστατωμένη άποψη» για κάτι. Από την κρίση παράγεται η κριτική που είναι η αξιολόγηση φαινομένων. Ωστόσο, μέσω της χρήσης η λέξη κριτική, έχει φτάσει να σημαίνει επίκριση, δηλαδή μομφή ή αποδοκιμασία. Στην ακόμη πιο αρνητική έκφανση μπορούμε να φτάσουμε στην κατάκριση – την κατηγορία ή την έντονη αποδοκιμασία.

Πολλές φορές, με την κριτική (κυρίως αρνητική) που μας ασκείται πυροδοτείται ένας εσωτερικός μηχανισμός – αυτό που ήδη γίνεται μέσα μας «συνταιριάζει» με αυτό που ακούγεται. Κάποιες από αυτές τις φορές, ξυπνάει ο Θυμός.

Φτάνοντας στο κατώφλι του θυμού, είναι σοφό να αφουγκραστούμε το χρήσιμο αυτό συναίσθημα του θυμού.

Μπορώ να αφουγκραστώ το θυμό μου;
Τι είναι αυτό που με κάνει να αντιδρώ;
Επιτίθεμαι αμυνόμενος και δικαίως κατά την άποψη μου ή συμπεριφέρομαι κάπως αλλιώς;

Χρειάζεται να πάρουμε ευθύνη των συναισθημάτων μας, χωρίς να αποδίδουμε όλη την ευθύνη στον φορέα της κριτικής. Αυτό έχει να κάνει και με το θέμα της ευθυξίας. Μερικές φορές, τα πράγματα μπορεί να μην είναι ακριβώς όπως τα βλέπουμε λόγω της διαμόρφωσης που ο καθένας από εμάς έχει «υποστεί» ως παιδί.

Μέσα στα πλαίσια της διαμόρφωσης και της τυφλότητας μας, πολύ συχνά γινόμαστε αυτοί που εκφέρουν την καμουφλαρισμένη αρνητική κριτική χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι το κάνουμε. Αν λάβουμε υπόψη, ότι το 85% της επικοινωνίας βασίζεται σε μια μη λεκτική τέτοια, μπορούμε να καταλάβουμε πως παρορμητικά μπορούμε να πέσουμε σε αυτή την παγίδα.

Ο τρόπος συμπεριφοράς και ο τρόπος ομιλίας μπορεί να αλλάξει με τις εσωτερικές μας αλλαγές, κυρίως μέσω αυτών που παρατηρούμε για τον εαυτό μας και τους λόγους για τους οποίους αντιδρούμε στα πράγματα… Υπό αυτό το φως:

Βλέποντας ότι μας ενοχλεί η επίκριση, μήπως θα μπορούσαμε να γίνουμε πιο προσεκτικοί στο λόγο μας;
Αν δε μας ενοχλεί, μήπως μπορούμε να καταλάβουμε που και γιατί ενοχλούνται οι άλλοι;
Όταν τοποθετούμαι απέναντι σε ένα κείμενο, τοποθετούμαι στο περιεχόμενο του κειμένου ή στον γράφοντα το κείμενο;
Διαφοροποιείται η κριτική ανάλογα με το αν το άτομο είναι γνωστό ή άγνωστο;
Μήπως μια αποδοχή του εαυτού μας, μας κάνει πιο δεκτικούς στην κριτική (θετική ή αρνητική);

Αθηναΐδα και Ατόφιος